2016 0723 Haarlem - Driehuis - Zuid Kennemerland
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
23 Juli 2016 | Nederland, Driehuis
2016 0723 Haarlem – Driehuis
Zuidkennemerland route
Een vrij weekend en goede weersvooruitzichten, een mooi weekend om de voorbereidingen verder uit te werken voor mijn tocht in September. Dus…..vertrok ik zaterdagochtend in alle vroegte naar het station. 1,5 uur later kon ik uitchecken in Haarlem. Mijn rugzak weegt iets meer dan nodig maar dat komt omdat ik de tent nu ook mee moest nemen en verder alle andere spulletjes die ik straks denk nodig te hebben.
Al met al valt het nog mee. Als ik de tentspullen eraf haal heb ik inclusief eten voor 1 dag zo’n krappe 8 kilo bij me. Zelfs mijn wandelsandalen zitten aan mijn tas geknoopt, ik begin vandaag op mijn zo goed als niks wegende 5-fingershoes.
Ik pak meteen bij het station de route op die mijn boekje aangeeft. Het eerste stuk is is fantasie van de makers van het boekje. Leuke straatjes, kleine pleintjes en hofjes wordt ik doorgestuurd. Om vervolgens bij het Teylersmuseum uit te komen. Het museum heb ik gelaten voor wat het was. Ik had andere plannen. Een paar jaar geleden was ik in Haarlem en toen was de St. Bavo gesloten. Ik ga voor de herkansing. Oeps is dat een tegenvaller. Entree betalen om een kerk in te mogen. Da’s slikken. Doe ik het of doe ik het niet? Ik loop door het winkeltje en dan valt mijn oog op de boekjes Praktisch Pelgrimeren, en Te voet naar Santiago de Compostella. Nou vooruit maar dan dacht ik, als deze boekjes hier liggen kan ik mijn principes best aan de kant schuiven en die € 2,50 betalen om de kerk te mogen bekijken. Ik zou liever zien dat er een donativo gevraagd wordt op het eind, als ik de kerk uitloop. Maar helaas, zo werkt het tegenwoordig niet meer in de meeste kerken.
Ik bewonder de enorme St. Bavo en geniet van het prachtige uitzicht op het orgel. Jammer dat er niet iemand is die er een stuk op kan spelen. Dat klinkt altijd zo gezellig.
Ik dwaal meteen af naar een stukje tv van afgelopen week. Daar was een item over jonge organisten. Een uitstervend ras bijna. Meer schoolkinderen kennis laten maken met het kerkorgel was zijn advies. Een leuke bevlogen jonge organist met mooie ideeën.
Waar is die klas en waar is die leuke organist nu? Ik miste ze daar wel…..
Na de bezichtiging wilde ik mijn weg vervolgen en moest ik weer door het verschrikkelijke commerciële hoekje met verder nutteloze prullaria. Terwijl ik eruit liep ging er een groep mensen naar binnen. De hekkensluiter was de gids, die vroeg aan de dames bij de kassa……Dames er is een organist in de groep die ik zo ga begeleiden, zou hij misschien op het orgel mogen spelen? De zuur kijkende dames waren niet van plan hier een bevestigend antwoord op te geven. De gids deed nog zijn best, vertelde waar de desbetreffende persoon organist was, maar …..of hij uiteindelijk ja heeft gekregen ik weet het niet. Ik kon de onwil bij de dames niet langer aanzien.
Omdat ik de St. Bavo in gegaan ben, was ik van het padje af wat de route betreft. Eigenwijs als ik ben….gewoon zelf op onderzoek uit gaan hoe weer bij de Spaarne uit te komen. Het is gelukt, na 3 rondjes van de zaak was ik eindelijk daar waar ik zijn moest, aan de oevers van de Spaarne. De openstaande brug iets verderop bracht me aan het twijfelen, maar toen ik de bocht om ging dacht ik…..nuh…toch maar terug. De brug was inmiddels weer voor het verkeer beschikbaar en ja hoor aan de overkant van de brug zag ik waar ik heen moest. Ik had de verbindingsroute te pakken. Nu kon ik weer volgens het boekje lopen. De LF 20 naar knooppunt 87, langs een moskee, om uiteindelijk op streekpad 9, De stelling van Amsterdam uit te komen.
Als ik na huisnummer 56 in Haarlemmerliede door een valhekje moet ligt daar een kudde schapen voor. Uitdaging! Hoe krijg ik die schapen daar weg en kom ik ongeschonden door het hekje? Ik kan natuurlijk die beesten de stuipen op het lijf jagen maar ik moet nog wel dat veld door……dus ja…..ik kan ze maar beter te vriend houden dacht ik.
Mijn aanpak van met het hekje het schaap een beetje opzij duwen en vriendelijk vragen of ie aan de kant wilde gaan werkte. Wel met een grote schaapse zucht. Maar uiteindelijk mocht ik er toch door. Ik heb nog wel een paar keer omgekeken of ze mijn niet achterna zouden komen. Ze zouden wel gek geweest zijn want ze lagen daar lekker in de schaduw.
Even verderop mag ik door het volgende klaphekje dit terrein weer verlaten, ik ben weer veilig. Nou ja……bijna dan. Zie ik dat ik een heel smal paadje op mag. Word ik na de eerste bocht heel vrolijk begroet door een grote hond, vriendje hond komt er ook al snel aan, baasje sjokt erachteraan maar heeft totaal niet door dat ie leeft. Loopt op het schermpje van zijn smartphone te turen. Ik doe toch maar een stapje aan de kant. Zijn honden blijven bij mij staan. Pas op het moment dat ie naast me staat heeft ie door dat ie niet alleen op de wereld is. Hij schiet in de lach…..Je was toch geen pokemons aan het zoeken hé? Vroeg ik hem. Nee, dat was ie niet zei hij lachend. We wensen elkaar een prettige dag en gaan ieder weer een kant op.
Het was warm en er was nauwelijks beschutting. Ik loop nog steeds op mijn 5fingers. De warmte van het asfalt voel ik nu heel goed. Het gewicht van mijn rugzak is goed te behappen. Rustig doorstappend, mijn tempo ligt met deze schoenen wel ietsje lager, loop ik langs een aantal forten. De oude verdedigingswerken die hun functie van militair object al lang geleden zijn kwijtgeraakt. Sommige van deze forten zijn op aanvraag te bezoeken, in een andere zit een galerie en bij nr 3 is een prima terras ingericht. Ook de kano vereniging maakt gebruikt van dit gebouw.
In Spaarndam is het een drukte van jewelste. Er is een braderie / kunstmarkt aan de gang. Ziet er allemaal best gezellig uit maar veel tijd en zin om er aandacht aan te besteden heb ik niet. Ik wandel aan deze markt voorbij en ben blij als ik weer in de luwte ben. En dan is er eindelijk een bankje in de schaduw aan het water. Ik verwissel hier even mijn schoenen en ga op mijn wandelsandalen verder. Het hete asfalt begint zijn tol te eisen. Mijn voeten worden te warm. Ik laat ze even afkoelen, de wind over mijn voeten voelen gaan is heerlijk. Helaas moet ik nu wel sokken aantrekken want zonder sokken in mijn sandalen is ook vragen om ellende.
Doe wel de teensokken aan en mijn keen wandelsandalen. Ik weet het….sokken in sandalen is echt not done……maar toch…om erger te voorkomen is het voor mij wel beter.
Wat loopt dit raar! Heb al weken geen gewone schoenen meer aangehad en nu dan ineens weer op gewone sandalen. Hihi….Het is wennen. Gelukkig is er na 2 km het terras bij Fort Zuid. Kan ik mooi de schoenen en sokken weer uit. Als ik geweten had dat het zo dichtbij was dan had ik nog wel even doorgelopen.
Ik neem een lange icethea pauze en maak me op voor het laatste deel van mijn tocht. Als ik langs een kerk loop zie ik dat het al bijna……half 4 is. Wat!!! Half 4, zie ik dat echt goed. Ja de kerkklok geeft het echt aan. Oeps……dat wordt rekenen. Ga ik dit nog op tijd halen om in Driehuis te komen? Ik heb geen idee hoe laat de receptie van de camping nog te bereiken is. Ik kijk op mijn kaartje en zie dat ik een flink stuk kan afsnijden. Dat ga ik dan ook maar doen. Mijn voeten vinden het voor vandaag eigenlijk ook wel welletjes. Dus hoe eerder ik bij de camping ben hoe liever het me is. Of het uiteindelijk echt zoveel gescheeld heeft? Ik weet het niet.
Kwam uiteindelijk van een heel andere kant bij de camping binnen dan ik gedacht had. Heb in het laatste stuk bos nog behoorlijk lopen dwalen. Kwam het bos uit en een mevrouw die daar staat ziet mijn kijken op mijn kaartje en naar de omgeving. Ga je links of ga je rechts? Vroeg ze? Ik weet het zelf niet zei ik, wil graag naar de natuurcamping maar weet even niet waar ik ben. O….vlak bij zei ze, ga maar naar links en daar na die wegversmalling is het, kan niet missen.
Om iets voor half 5 meld ik mij bij de receptie. Ik krijg een mooi plekje tussen de bomen toegewezen. Een natuurcamping. Lekker rustig dacht ik, tenminste dat is het idee wat ik had bij het woordje natuurcamping. Nou ……misschien is het bij andere anders maar bij deze……een hoop rumoer. Ik zet snel mijn tentje op en loop nog even naar Driehuis om wat inkopen te doen voor het avondeten.
Als ik mijn eten op heb ben ik de herrie eigenlijk wel zat. Ik pak mijn schrift en pen en ga naar het dichtbijgelegen park. Daar zijn vast wel bankjes dacht ik. En inderdaad, heb daar heerlijk een poos zitten schrijven, ben daarna nog weer een keer naar Driehuis gelopen om een ijsje te eten en uiteindelijk weer terug naar de camping gegaan. Mijn vlammetje van energie voor vandaag begon langzaam te doven.
Het leek erop dat dat alleen bij mij zo was. Jemig wat bleef het nog lang onrustig op de camping. Zal jullie de details besparen, maar een soapserie schrijver zou smullen bij zoveel lief en leed wat de wereld in geslingerd wordt. Hebben die mensen nu echt niet door dat hun gesprekken tot op het andere eind van de camping te horen zijn?
Ik heb wat hazenslaapjes gedaan en werd op een gegeven moment wakker van een gezinnetje wat naar de tent kwam. Heb ze niet gezien, maar des te beter gehoord. Mama, papa, dochtertje. Dochtertje (ik schat een jaar of 7) had vreselijke oorpijn. Moeders moppert tegen vader dat ze paracetamol moet hebben voor dochter. Pa zegt, hebben we een zaklamp nodig? Moeders…nee, paracetamol! Schiet nu op, ze is heel ziek.
Ik ga eerst opruimen zegt pa, zich niets aantrekkend van de zorgen om dochterlief en de broodnodige paracetamol. Moeders moppert, rommelt wat en heeft blijkbaar gevonden wat ze zocht. Kom mee zegt ze gaan we bij het sanitair gebouw de paracetamol innemen. Kind heeft inmiddels een poesje ontdekt en is druk doende het beestje te aaien. Het was inmiddels aarde donker en pa liep blijkbaar met zijn telefoon de boel bij te schijnen. Ja oké, gaan jullie maar zei hij. Nee zegt vrouw lief, de tandenborstels moeten ook nog mee, kunnen we gelijk tandenpoetsen en jij moet mee want het is donker! Voordat ze uiteindelijk weg waren….ik heb ze niet weg horen gaan, maar wel weer terug horen komen. Toen bleek de onderbroek en pyjama van dochter zoek. Ga maar in je blootje in de tent, en doe de rits dicht want anders komen er muggen zegt pa. Meisje huilt, ik wil mijn pyjamahaaaaaa. Geduld van pa is inmiddels het kookpunt genaderd. Moeders zegt ik geloof dat ik ook een beetje geïrriteerd ben.
Ben er wel klaar mee voor vandaag. Vaders zegt doodleuk; ik geloof dat ik nog even ga opruimen. Ja in het aarde donker! Dat denk ik ook wel, dacht ik. Vrolijk schijnend met zijn schijnwerper heeft ie de gemoederen nog flink uit hun slaap gehouden. Wat een stel zeg!
Rechts van mijn tent zat een stel wat ook vrolijk aan het ‘meegenieten’ was van de soap op links. Aan de lachsalvo’s te horen dachten ook zij in plaatjes, met allerlei knor geluiden werden de perikelen op links nog eens dunnetjes overgedaan. Hoe laat het uiteindelijk rustig is geworden op deze natuurcamping weet ik niet. Ik ben zo’n geluksvogel die toch wel in slaap valt. De lange wandeldag, de warmte en alle nieuwe indrukken maakten dat ik een paar goede uurtjes slaap eigenlijk best wel kon gebruiken.
Het is een mooie dag geweest, prima dag om uit te testen, grenzen te verleggen, na te denken, mooie dingen te zien en te beleven, tot de conclusie te komen dat ik toch nog een aantal dingen vergeten ben, bord, wc papier, beker. Maar eerlijk gezegd, heeft het zich allemaal opgelost. Dus ja….was is vergeten? Het gaat blijkbaar ook zonder.
Ik vind het mooi geweest voor vandaag. Op naar het volgende avontuur. Welterusten.
Zuidkennemerland route
Een vrij weekend en goede weersvooruitzichten, een mooi weekend om de voorbereidingen verder uit te werken voor mijn tocht in September. Dus…..vertrok ik zaterdagochtend in alle vroegte naar het station. 1,5 uur later kon ik uitchecken in Haarlem. Mijn rugzak weegt iets meer dan nodig maar dat komt omdat ik de tent nu ook mee moest nemen en verder alle andere spulletjes die ik straks denk nodig te hebben.
Al met al valt het nog mee. Als ik de tentspullen eraf haal heb ik inclusief eten voor 1 dag zo’n krappe 8 kilo bij me. Zelfs mijn wandelsandalen zitten aan mijn tas geknoopt, ik begin vandaag op mijn zo goed als niks wegende 5-fingershoes.
Ik pak meteen bij het station de route op die mijn boekje aangeeft. Het eerste stuk is is fantasie van de makers van het boekje. Leuke straatjes, kleine pleintjes en hofjes wordt ik doorgestuurd. Om vervolgens bij het Teylersmuseum uit te komen. Het museum heb ik gelaten voor wat het was. Ik had andere plannen. Een paar jaar geleden was ik in Haarlem en toen was de St. Bavo gesloten. Ik ga voor de herkansing. Oeps is dat een tegenvaller. Entree betalen om een kerk in te mogen. Da’s slikken. Doe ik het of doe ik het niet? Ik loop door het winkeltje en dan valt mijn oog op de boekjes Praktisch Pelgrimeren, en Te voet naar Santiago de Compostella. Nou vooruit maar dan dacht ik, als deze boekjes hier liggen kan ik mijn principes best aan de kant schuiven en die € 2,50 betalen om de kerk te mogen bekijken. Ik zou liever zien dat er een donativo gevraagd wordt op het eind, als ik de kerk uitloop. Maar helaas, zo werkt het tegenwoordig niet meer in de meeste kerken.
Ik bewonder de enorme St. Bavo en geniet van het prachtige uitzicht op het orgel. Jammer dat er niet iemand is die er een stuk op kan spelen. Dat klinkt altijd zo gezellig.
Ik dwaal meteen af naar een stukje tv van afgelopen week. Daar was een item over jonge organisten. Een uitstervend ras bijna. Meer schoolkinderen kennis laten maken met het kerkorgel was zijn advies. Een leuke bevlogen jonge organist met mooie ideeën.
Waar is die klas en waar is die leuke organist nu? Ik miste ze daar wel…..
Na de bezichtiging wilde ik mijn weg vervolgen en moest ik weer door het verschrikkelijke commerciële hoekje met verder nutteloze prullaria. Terwijl ik eruit liep ging er een groep mensen naar binnen. De hekkensluiter was de gids, die vroeg aan de dames bij de kassa……Dames er is een organist in de groep die ik zo ga begeleiden, zou hij misschien op het orgel mogen spelen? De zuur kijkende dames waren niet van plan hier een bevestigend antwoord op te geven. De gids deed nog zijn best, vertelde waar de desbetreffende persoon organist was, maar …..of hij uiteindelijk ja heeft gekregen ik weet het niet. Ik kon de onwil bij de dames niet langer aanzien.
Omdat ik de St. Bavo in gegaan ben, was ik van het padje af wat de route betreft. Eigenwijs als ik ben….gewoon zelf op onderzoek uit gaan hoe weer bij de Spaarne uit te komen. Het is gelukt, na 3 rondjes van de zaak was ik eindelijk daar waar ik zijn moest, aan de oevers van de Spaarne. De openstaande brug iets verderop bracht me aan het twijfelen, maar toen ik de bocht om ging dacht ik…..nuh…toch maar terug. De brug was inmiddels weer voor het verkeer beschikbaar en ja hoor aan de overkant van de brug zag ik waar ik heen moest. Ik had de verbindingsroute te pakken. Nu kon ik weer volgens het boekje lopen. De LF 20 naar knooppunt 87, langs een moskee, om uiteindelijk op streekpad 9, De stelling van Amsterdam uit te komen.
Als ik na huisnummer 56 in Haarlemmerliede door een valhekje moet ligt daar een kudde schapen voor. Uitdaging! Hoe krijg ik die schapen daar weg en kom ik ongeschonden door het hekje? Ik kan natuurlijk die beesten de stuipen op het lijf jagen maar ik moet nog wel dat veld door……dus ja…..ik kan ze maar beter te vriend houden dacht ik.
Mijn aanpak van met het hekje het schaap een beetje opzij duwen en vriendelijk vragen of ie aan de kant wilde gaan werkte. Wel met een grote schaapse zucht. Maar uiteindelijk mocht ik er toch door. Ik heb nog wel een paar keer omgekeken of ze mijn niet achterna zouden komen. Ze zouden wel gek geweest zijn want ze lagen daar lekker in de schaduw.
Even verderop mag ik door het volgende klaphekje dit terrein weer verlaten, ik ben weer veilig. Nou ja……bijna dan. Zie ik dat ik een heel smal paadje op mag. Word ik na de eerste bocht heel vrolijk begroet door een grote hond, vriendje hond komt er ook al snel aan, baasje sjokt erachteraan maar heeft totaal niet door dat ie leeft. Loopt op het schermpje van zijn smartphone te turen. Ik doe toch maar een stapje aan de kant. Zijn honden blijven bij mij staan. Pas op het moment dat ie naast me staat heeft ie door dat ie niet alleen op de wereld is. Hij schiet in de lach…..Je was toch geen pokemons aan het zoeken hé? Vroeg ik hem. Nee, dat was ie niet zei hij lachend. We wensen elkaar een prettige dag en gaan ieder weer een kant op.
Het was warm en er was nauwelijks beschutting. Ik loop nog steeds op mijn 5fingers. De warmte van het asfalt voel ik nu heel goed. Het gewicht van mijn rugzak is goed te behappen. Rustig doorstappend, mijn tempo ligt met deze schoenen wel ietsje lager, loop ik langs een aantal forten. De oude verdedigingswerken die hun functie van militair object al lang geleden zijn kwijtgeraakt. Sommige van deze forten zijn op aanvraag te bezoeken, in een andere zit een galerie en bij nr 3 is een prima terras ingericht. Ook de kano vereniging maakt gebruikt van dit gebouw.
In Spaarndam is het een drukte van jewelste. Er is een braderie / kunstmarkt aan de gang. Ziet er allemaal best gezellig uit maar veel tijd en zin om er aandacht aan te besteden heb ik niet. Ik wandel aan deze markt voorbij en ben blij als ik weer in de luwte ben. En dan is er eindelijk een bankje in de schaduw aan het water. Ik verwissel hier even mijn schoenen en ga op mijn wandelsandalen verder. Het hete asfalt begint zijn tol te eisen. Mijn voeten worden te warm. Ik laat ze even afkoelen, de wind over mijn voeten voelen gaan is heerlijk. Helaas moet ik nu wel sokken aantrekken want zonder sokken in mijn sandalen is ook vragen om ellende.
Doe wel de teensokken aan en mijn keen wandelsandalen. Ik weet het….sokken in sandalen is echt not done……maar toch…om erger te voorkomen is het voor mij wel beter.
Wat loopt dit raar! Heb al weken geen gewone schoenen meer aangehad en nu dan ineens weer op gewone sandalen. Hihi….Het is wennen. Gelukkig is er na 2 km het terras bij Fort Zuid. Kan ik mooi de schoenen en sokken weer uit. Als ik geweten had dat het zo dichtbij was dan had ik nog wel even doorgelopen.
Ik neem een lange icethea pauze en maak me op voor het laatste deel van mijn tocht. Als ik langs een kerk loop zie ik dat het al bijna……half 4 is. Wat!!! Half 4, zie ik dat echt goed. Ja de kerkklok geeft het echt aan. Oeps……dat wordt rekenen. Ga ik dit nog op tijd halen om in Driehuis te komen? Ik heb geen idee hoe laat de receptie van de camping nog te bereiken is. Ik kijk op mijn kaartje en zie dat ik een flink stuk kan afsnijden. Dat ga ik dan ook maar doen. Mijn voeten vinden het voor vandaag eigenlijk ook wel welletjes. Dus hoe eerder ik bij de camping ben hoe liever het me is. Of het uiteindelijk echt zoveel gescheeld heeft? Ik weet het niet.
Kwam uiteindelijk van een heel andere kant bij de camping binnen dan ik gedacht had. Heb in het laatste stuk bos nog behoorlijk lopen dwalen. Kwam het bos uit en een mevrouw die daar staat ziet mijn kijken op mijn kaartje en naar de omgeving. Ga je links of ga je rechts? Vroeg ze? Ik weet het zelf niet zei ik, wil graag naar de natuurcamping maar weet even niet waar ik ben. O….vlak bij zei ze, ga maar naar links en daar na die wegversmalling is het, kan niet missen.
Om iets voor half 5 meld ik mij bij de receptie. Ik krijg een mooi plekje tussen de bomen toegewezen. Een natuurcamping. Lekker rustig dacht ik, tenminste dat is het idee wat ik had bij het woordje natuurcamping. Nou ……misschien is het bij andere anders maar bij deze……een hoop rumoer. Ik zet snel mijn tentje op en loop nog even naar Driehuis om wat inkopen te doen voor het avondeten.
Als ik mijn eten op heb ben ik de herrie eigenlijk wel zat. Ik pak mijn schrift en pen en ga naar het dichtbijgelegen park. Daar zijn vast wel bankjes dacht ik. En inderdaad, heb daar heerlijk een poos zitten schrijven, ben daarna nog weer een keer naar Driehuis gelopen om een ijsje te eten en uiteindelijk weer terug naar de camping gegaan. Mijn vlammetje van energie voor vandaag begon langzaam te doven.
Het leek erop dat dat alleen bij mij zo was. Jemig wat bleef het nog lang onrustig op de camping. Zal jullie de details besparen, maar een soapserie schrijver zou smullen bij zoveel lief en leed wat de wereld in geslingerd wordt. Hebben die mensen nu echt niet door dat hun gesprekken tot op het andere eind van de camping te horen zijn?
Ik heb wat hazenslaapjes gedaan en werd op een gegeven moment wakker van een gezinnetje wat naar de tent kwam. Heb ze niet gezien, maar des te beter gehoord. Mama, papa, dochtertje. Dochtertje (ik schat een jaar of 7) had vreselijke oorpijn. Moeders moppert tegen vader dat ze paracetamol moet hebben voor dochter. Pa zegt, hebben we een zaklamp nodig? Moeders…nee, paracetamol! Schiet nu op, ze is heel ziek.
Ik ga eerst opruimen zegt pa, zich niets aantrekkend van de zorgen om dochterlief en de broodnodige paracetamol. Moeders moppert, rommelt wat en heeft blijkbaar gevonden wat ze zocht. Kom mee zegt ze gaan we bij het sanitair gebouw de paracetamol innemen. Kind heeft inmiddels een poesje ontdekt en is druk doende het beestje te aaien. Het was inmiddels aarde donker en pa liep blijkbaar met zijn telefoon de boel bij te schijnen. Ja oké, gaan jullie maar zei hij. Nee zegt vrouw lief, de tandenborstels moeten ook nog mee, kunnen we gelijk tandenpoetsen en jij moet mee want het is donker! Voordat ze uiteindelijk weg waren….ik heb ze niet weg horen gaan, maar wel weer terug horen komen. Toen bleek de onderbroek en pyjama van dochter zoek. Ga maar in je blootje in de tent, en doe de rits dicht want anders komen er muggen zegt pa. Meisje huilt, ik wil mijn pyjamahaaaaaa. Geduld van pa is inmiddels het kookpunt genaderd. Moeders zegt ik geloof dat ik ook een beetje geïrriteerd ben.
Ben er wel klaar mee voor vandaag. Vaders zegt doodleuk; ik geloof dat ik nog even ga opruimen. Ja in het aarde donker! Dat denk ik ook wel, dacht ik. Vrolijk schijnend met zijn schijnwerper heeft ie de gemoederen nog flink uit hun slaap gehouden. Wat een stel zeg!
Rechts van mijn tent zat een stel wat ook vrolijk aan het ‘meegenieten’ was van de soap op links. Aan de lachsalvo’s te horen dachten ook zij in plaatjes, met allerlei knor geluiden werden de perikelen op links nog eens dunnetjes overgedaan. Hoe laat het uiteindelijk rustig is geworden op deze natuurcamping weet ik niet. Ik ben zo’n geluksvogel die toch wel in slaap valt. De lange wandeldag, de warmte en alle nieuwe indrukken maakten dat ik een paar goede uurtjes slaap eigenlijk best wel kon gebruiken.
Het is een mooie dag geweest, prima dag om uit te testen, grenzen te verleggen, na te denken, mooie dingen te zien en te beleven, tot de conclusie te komen dat ik toch nog een aantal dingen vergeten ben, bord, wc papier, beker. Maar eerlijk gezegd, heeft het zich allemaal opgelost. Dus ja….was is vergeten? Het gaat blijkbaar ook zonder.
Ik vind het mooi geweest voor vandaag. Op naar het volgende avontuur. Welterusten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
