2017 0715 SahW Loppersum – Uithuizen

Na een heerlijke nacht en een geweldig ontbijt in onze gelegenheids refugio zijn we op weg naar Loppersum. In café Spoorzicht worden we verwelkomt met koffie en thee. Dat smaakt prima op de vroege morgen. Als iedereen er is en de pelgrimspaspoorten gestempeld zijn kunnen we op weg.

De kerk in Loppersum is onze eerste stop. Een oude kerk met veel lichtinval. We mochten overal kijken, zelfs in de schatkamer waar we via een heel smal trapje konden komen. Het is zo leuk dat al deze kerken en kerkjes ons de gelegenheid bieden een kijkje achter de schermen te werpen.
Dit maakt de wandelingen voor Santiago aan het Wad zo speciaal. Normaal gesproken loop je langs zo’n kerk en kun je er alleen maar naar raden wat er achter die dikke houten deuren voor moois verstopt zit. Tijdens onze wandelingen vinden we gastvrije open deuren en vrijwilligers die met verve over ‘hun’ kerk vertellen.

De wandeling voert ons langs eindeloze graanvelden. Door de droogte van de afgelopen weken zijn deze akkers goudgeel gekleurd. Het is net de eindeloze meseta. De zon brand ongenadig op onze bolletjes.
Velen zijn zo slim geweest een hoedje mee te nemen. Gelukkig heb ik een flinke bos haar die mijn hoofdhuid beschermd. Ik die nooit aan een hoedje wilde zou er nu toch heel wat voor over hebben om zo’n mooi zonnehoed met een flinke rand te hebben. Wie weet…..de wonderen zin de wereld nog niet uit.

We komen bij de Jacobskerk in Zeerijp. Een superenthousiaste vrijwilliger vertelt met passie over de Jacobskerk. De prachtige versierde randen om de deur zijn van oudsher het teken dat hier aan pelgrims onderdak geboden wordt. Bij één van de vele restauraties zijn de prachtige schilderingen tevoorschijn gekomen en in ere hersteld. Deze patronen komen in de kerk weer terug. In de kerk verteld de man over de geschiedenis van de streek en wat de kerk daar voor betekenis in gespeeld heeft. Het is in vroeger tijden een schuilplaats geweest voor mensen en dieren. Vandaar ook de enorme grote kerk in vergelijking met het aantal inwoners van de streek. Alles moest erin passen.
Ademloos luisteren we naar wat de man allemaal te vertellen heeft. De doodsborden die in de kerk hangen zijn niet zomaar borden. Hij verteld ons dat je aan de borden kunt zien of het een man, vrouw of kind betreft. De familiewapens lijken hetzelfde maar een kleine nuance geeft zomaar heel veel info prijs. Iets waar je normaal gesproken over heen kijkt omdat je het doodgewoon niet weet. Veel te snel naar mijn gevoel komt er een einde aan zijn interessante verhaal. We bedanken de man en gaan weer op weg. De Groningse mesata wacht. Het is warm. Heel warm.

Ben dan ook blij dat de pauze bij De Diek-n niet al te lang op zich laat wachten. De kom soep die we daar krijgen smaakt voortreffelijk. Regio Groningen-Drente is de soepregio. Heerlijk. We worden elke wandeling verwent met soep tussen de middag. Op het terras en onderweg worden we geplaagd door donderknuttels. Hele kleine zwarte kriebel vliegjes. Iedereen zit onder.
Voor we vertrekken maak ik mijn sjaal /omslagdoek zeiknat. Ik drapeer hem in mijn haren en bescherm mij op deze manier tegen het zonnetje wat vandaag zo ongelofelijk zijn best doet mens, dier en aarde op te warmen. Het is geweldig om hier te lopen. Het windje erbij maakt dat het prima uit te houden is. Ik begin geloof ik een beetje te begrijpen wat het is om in Spanje op de mesata te lopen. Nergens schaduw. Onderduiken onder mijn omslagdoek is het enige wat helpt.
Bij het volgende kerkje is er gelukkig gelegenheid om hem nog een keertje nat te maken.

Het is een heel klein kerkje in Oldenzijl. Het spinrag zit op het preekgestoelte. Mooi oud kerkje in een prachtige omgeving. Ook hier werd de geschiedenis verteld. Ik verbaas me steeds weer over de prachtige plafonds in deze kleine kerkjes. Ze hebben een blauw-groenige kleur die kenmerkend is voor deze streek. Het komt heel rustgevend over. Vaak gecombineerd met een dieprode kleur geeft het deze kerkjes een geheel eigen sfeer. De plafonds hebben ook steevast de vorm van een omgekeerd schip. Alsof je tegen de binnenkant van een enorm schip aankijkt. Fascinerend om te zien.

Als we een brug oversteken varen een opa en een kleinzoon in kano’s net eronderdoor. We staan even te kijken naar hun kanocapriolen. Door het wachten kijk ik naar de weg die we net hebben gelopen. Een prachtig plaatje zo van de hoogte van de brug af. Een hele licht kronkelende weg tussen de akkers door. Een echt camino plaatje. Het laatste stuk van vandaag is flink doorstappen tot aan Uithuizen.

Daar worden we onthaalt door de regiocommissieleden in de Noordelijkste St. Jacobskerk van ons land. Voor het standbeeld met het pelgrimsgebed maken we een groepsfoto. Waarna we naar de tuin mogen en er voor ons koffie/ thee en wat lekkers klaarstaat. We zijn er. Moe, voldaan, vol van alle info die we gekregen hebben, rozig van het zonnetje op onze bol.
We houden het Café St. Jaques in de tuin van de pastorie. Een mooiere plek is op deze dag niet denkbaar. Wie wil kan nog een bezoekje aan de kerk brengen en een stempel scoren voor in het pelgrimspaspoort.

De dag is ten einde. Iedereen gaat zijn eigen weg naar huis. We nemen afscheid van elkaar, maar niet voor lang want vrijdag 20 juli starten we hier weer met z’n allen om de laatste dagen naar Santiago aan het Wad met z’n allen te beleven.

Voor nu zeg ik. Dank je wel mensen van de regio Groningen – Drente voor de gastvrije ontvangst. De prachtige inkijkjes in de kerken. Het regelen van de vrijwilligers. De heerlijke soep onderweg.
En natuurlijk dank aan St. Clara voor het prachtige weer van vandaag.

Ultreia, Ultreia……

Anita