2016 0902 CdN dag 3, Pasai de Donibane - Zarautz

Camino del Norte, dag 3
Pasai Donibane – Zauratz +/- 30 km

Hallelujah, Hallelujah….heel zachtjes worden we gewekt door Leonard Cohen. Iedereen neuriet zachtjes de overbekende melodie mee. Het volume gaat omhoog en ook wij neuriën met meer geluid mee. Kippenvel. Ondertussen rommelen we allemaal wat in onze rugzakken, kleden ons aan, verzamelen de spullen en naadloos gaat het Hallelujah over in het Imagine van John Lenon…..na 2 nummers is iedereen zo goed als klaar. Gesproken werd er nauwelijks, genoten des te meer. Wat een heerlijk vredig begin van de dag.

Mario verteld nog even vol verve over de albergue San Martin. Die is beslist de moeite waard. Het is een behoorlijk stuk lopen maar echt, het is het waard verzekerd hij ons. De superlatieven over San Martin vliegen ons om de oren. Gezellig, schoon, vriendelijke hospitalero, mooie tuin, veel ruimte. Niet over nadenken gewoon doorlopen tot San Martin daar kwam het een beetje op neer. We bedanken hem voor zijn gastvrijheid en adviezen en gaan op pad.

Eerst maar een ontbijtje scoren in het stadje beneden. We lopen de bekende weg en voelen goed dat we gisteren behoorlijk wat gevraagd hebben van ons lijf. Hier en daar zijn toch wat spieren wakker die lange tijd weinig tot niets hebben gedaan zo lijkt het. Erg blij zijn ze niet met de actie van gisteren. Ze protesteren nogal.
Rustig aan beginnen. Desayuno…..koffie, vers geperst sinasappelsap en een croissant vermeld het bord waar we op aan lopen. Hmm…klinkt goed. Een Spanjaard naast ons waagt zicht aan een ander ontbijt. Een dikke plak geroosterd brood met een ongelofelijke hoeveelheid olijfolie! Het schijnt lekker te zijn, hij geniet zichtbaar van zijn ontbijt. Oké, dat is hier blijkbaar gebruikelijk. Uh…..het eerder genoemde ontbijtje is voor mij prima. We bestuderen ondertussen de route boekjes en zien enige verschillen tussen de Duitse en Nederlandse versie. Mario heeft ons verzekerd dat overvaren en rechtsaf gaan het pad is dat ons naar het trappenpad de bergen in brengt.
Wat de boekjes ook zeggen, we volgen het advies van Mario en de gele pijlen ter plekke.

Aan het eind van de havenmonding staan we inderdaad oog in oog met de eerste trap omhoog. We weten al dat het er heel veel zullen worden en gaan met gepaste snelheid hoger en hoger. Grote treden, kleine treden, stenen, graspad, zandpad, hoger en hoger klimmen we de berg op, na elke bocht geniet ik van het uitzicht op de baai. Elke keer weer een ander plaatje van hetzelfde gebiedje. Wat kan hoogte toch veel verschil maken over hoe je iets ervaart. Als we denken boven te zijn gaat het pad ineens weer een stuk naar beneden, om vervolgens weer net zo hard omhoog te gaan. Het blijft op en af gaan. Het geluid van het water, het stukslaan van de golven op de kliffen, het klinkt mij als muziek in de oren. Geluiden, geuren, kleuren, ze wisselen elkaar af, doen bijna een wedstrijdje wie er het beste, mooiste, lieflijkste is.

Na al het klimmen en dalen komt er een hele flinke daling en belanden we in een andere wereld. De drukke wereld van de stad San Sebastián. Vol toeristen, winkels, geluiden, de warmte die hier blijft hangen tussen de gebouwen. Het is weer ploeteren, maar nu op een andere manier. Aan het eind van een zijstraatje zien we een kerk. Wie weet kunnen we daar nog een stempel halen. We klimmen het straatje in en belanden in de kerk. Een soliste zingt de gasten voor de aanstaande bruiloft naar binnen. Een strak geregisseerd feestje staat te beginnen. Iedere gast krijgt zijn one minute of fame. Tot aan de kleine kindertjes aan toe. Het bruidspaar betreed als laatste de kerk en daarna gaan alle toeristen de kerk uit. Wij volgen het voorbeeld. Helaas zonder stempel de kerk weer uit maar wel een bijzondere ervaring rijker.

Het is inmiddels lunchtijd, de pinxtos smaken hier goed. Tortilla met stokbrood, vispotje, en stokbrood met tonijn blijken later op de dag een prima keuze. De bergen beklimmen op deze bouwstoffen ging perfect.

Bij de beroemde baai van Concha heb ik hevig staan twijfelen. Schoenen uit en lekker langs de waterlijn en door het water lopen? Of toch maar bovenlangs over de boulevard? Het was warm en de baai zag eruit als een menselijke mierenhoop. Om er dan met volle bepakking tussendoor te wandelen leek mij niet gepast. Zou een hele uitdaging worden.
Toch maar bovenlangs over de boulevard dus. Genoeg te zien en te beleven. Een hele rits auto’s van één of ander bekend merk reed langs, leek wel een soort corso achtig iets. Met al dat getoeter trokken ze in elk geval flink de aandacht.

De funicolar, de oudste tandradbaan van Europa, bevindt zich in San Sebastián. Wij dachten, leuk een ritje met de kabelbaan en dan boven verder lopen. De dame achter het loket was echter onverbiddelijk. Het was onmogelijk het terrein boven af te komen, er is boven een festival aan de gang. Heen en terug dat kon maar een enkeltje was niet mogelijk. De Camino del Norte daar oppakken was helemaal onmogelijk. Oké, dan niet. Heen en terug hadden we geen zin in, dan maar lopend naar boven.

Via de andere helling naar boven gelopen. Hoger en hoger klimmen we, de zomerherberg halverwege laten we voor wat ie is, ons doel is tenslotte San Martin vandaag. Als we bijna boven zijn stuiten we op een wegblokkade. Gelukkig telt die alleen voor auto’s en mogen wandelaars wel gewoon door. De weg is overal afgezet. Rood-witte linten houden de mensen op afstand. Een medepelgrim zit op een bankje te rusten. We vragen hem waarom al die politie hier is, en waarom de weg is afgezet. Hij spreekt alleen Spaans, maar weet ons met één woord uit de doeken te doen wat er aan de hand is. Vuelta! Ah……nu valt ook het kwartje van de toeterende auto’s in San Sebastián. Dat was de reclamekaravaan van de Vuelta natuurlijk. Even verderop besluiten we nog een kleine pauze te houden en wachten op wat komen gaat. Eerst een motor, dan nog één, dan een auto, er is duidelijk wat op komst, het duurt allemaal vreselijk lang. En dan ineens…..vliegen er 2 of waren het er nu 3, wielrenners voorbij. Wie het waren? Geen flauw idee. Iets in het geel in elk geval. We wachten nog heel even. In de tour de France komt de rest er dan vaak snel achteraan. Maar na deze renners bleef het heel lang stil. We gaan weer verder. Kunnen gelukkig snel de Vuelta verlaten en komen bij een stempelpost en watervoorziening van de camino. We stempelen onze credential en vullen de flesjes bij. Hard nodig met deze temperaturen. Als we even later een hoop gejuich en getoeter horen begrijpen we dat het peloton voorbij komt. De mensen zoeken hierna snel weer de verkoeling van hun huizen op. In een mum van tijd zie je niemand meer op straat. We lopen verder op het kustpad, de oceaan volgt ons de hele dag. De paden die we onder onze voeten krijgen veranderen continue, stenen, zand, asfalt, rotsblokken. Alles komt voorbij.

De drukke verkeersweg die we over moeten steken en het smalle paadje langs de andere kant zijn niet de mooiste voor vandaag. Wel brengt het ons bij het bordje Albergue. Gelukkig we zijn er bijna. Nog even onder de brug door en dan het laatste stukje……..

Als we onder de brug doorkomen staan we oog in oog met......... een col van de 1e categorie. Jemig ……wat een klim. Oh….en we zijn al zo moe. Boven op de klim staat een bordje; Albergue nog 400 meter. We spreken ons laatste restje energie aan en stapje voor stapje komen we bij San Martin. Yes, we hebben het gehaald. We voelen ons echte super. We zijn bij de zo mooie albergue die Mario ons voorgespiegeld heeft. Hij heeft niets teveel gezegd. Ligt er inderdaad prachtig bij.

We lopen het pad op en aan de achterkant melden we ons bij de hospitalero. Beng, pats, weg droom……..albergue is vol, complet, geen plaats. 3 pelgrims voor ons en 2 achter ons treft hetzelfde lot. Matjes op de grond of een tentje in de tuin was allemaal niet mogelijk. Doorlopen naar de camping 4 km verderop of naar het station lopen (10 minuutjes) in Orio en dan de trein nemen naar Zarautz waren de opties die ons geboden werden. Pfff….wat is wijsheid? Iedereen is moe, het is al behoorlijk laat, over een uurtje is het donker. Nog 4 km doorlopen is toch echt nog een uur stappen. In Zarautz blijkt de herberg vlakbij het station te zijn. We besluiten met z’n 7-en naar het station te gaan en de trein te pakken. We praten elkaar door dit dieptepuntje heen. Hoe we ook zoeken in Zarautz geen herberg vlakbij het station. We lopen en lopen en lopen. De telefoon van één van de jonkies fungeert als wegwijzer en zo komen we uiteindelijk bij de herberg terecht. Zeker niet dichtbij het station wel dichtbij het strand, voor ons gevoel zijn we bijna terug gelopen naar San Martin. Het doet er allemaal niet meer toe, we hebben een bed, kunnen douchen, de was doen, en lekker gaan slapen. Eten? O ja, dat moest eigenlijk ook nog. We hebben nog een droog stuk stokbrood en wat kaakjes. Dat is voldoende voor vanavond. Terug naar de stad? Geen zin meer in.

Inslapen lukt vanavond niet echt. De adrenaline van het zoeken naar een bed giert nog door mijn lijf. De straatlantaarns op het terrein schijnen hinderlijk naar binnen. Ik lig nog een tijdje naar het plafond te staren maar dommel uiteindelijk toch wel in.

Wat een dag. Zoveel gezien, zover gelopen, zoveel mensen gesproken, kennis gemaakt met weer nieuwe pelgrims. Iedereen zijn eigen verhaal. Het samen reizen met de trein. Samen zoeken naar een slaapplek. Het schept op een ongelofelijk snelle manier een band. We zijn dan niet in San Martin zoals vanmorgen gedacht, maar in Zarautz met een superleuk stel mensen. Mijn leven op de camino. Een leven met onverwachte wendingen, uitdagingen en prachtige ervaringen. Met deze gedachte val ik in een diepe slaap.

Buenas noches.