2016 0831 CdN dag 1, van huis naar Irún

De wekker is vanmorgen niet nodig. De spanning in mijn lijf heeft ervoor gezorgd dat het een kort nachtje is geworden. Douchen, aankleden, nog een laatste check in mijn bagage en ik ben er klaar voor. Nou ja…..in praktische zin dan. De zenuwen gieren door mijn keel. Ik weet dat ik echt alles wat ik thuis wilde laten ook thuis laat, er zit niets teveel in mijn rugzak, dat ik alles wat vloeistof is in Spanje zal kopen, maar toch…..de onrust…grrr….Vliegen, voor het eerst alleen. Het blijft iets waar ik maar niet aan kan en wil wennen blijkbaar.

Toch is de drang om de Camino te gaan lopen sterker dan mijn aversie tegen het wachten op het vliegveld dus….ja vandaag is het zover. Veel te vroeg ben ik in Weeze. Gelukkig hebben ze er prima koffie. Na de koffie mijn taxichauffeur uitgezwaaid en kan het lange wachten beginnen. Ik zoek een strategisch plekje en kijk om me heen naar de mensen die arriveren. De bedrijvigheid komt aardig op gang. Hé, daar zijn er een paar hun bagage in zo’n rek aan het stoppen. Oké, misschien moet ik dat ook maar eens proberen? Voel me net zo’n aapje, gewoon nadoen wat ik zie.
Dus stop ik mijn rugzak in het Ryanair rek. Valt er soepeltjes in. Pff…da’s alvast een geruststelling. Die komt qua afmetingen en gewicht (6,1 kg) moeiteloos door de douane.

Op een gegeven moment vormen er rijtjes voor de balies. Ik sluit braaf achteraan. Als ik aan de beurt ben hoef ik er helemaal niet te zijn. Dit was alleen voor de incheckbagage. Oké. Ja, weet ik veel? Bestaat er niet zoiets als een handleiding; Vliegen voor dummy’s of zo? Zou best handig zijn.

Wat doen de andere mensen. Oké, volgende Efteling rijtje, zoveel volk is er niet maar toch moet je op de één of andere manier zo’n zig zag patroon lopen om bij de streng kijkende dame aan te komen. Ik heb inmiddels mijn instapkaart en ID in de hand, dat lijkt zo te horen. Er wordt een krabbel opgezet en ik mag doorlopen. Een heel peloton security poppetjes staat me op te wachten. Dit is bekend, schoenen uit, in de bak gooien, jas uit, riem af…..eh….die wil niet uit mijn broek, zit vast genaaid. Ze doen het er maar mee. Werd gelukkig goed gevonden. Tas, en bak met losse bende vlogen moeiteloos door het scanapparaat. Mijn tenensokken worden met ingehouden lach bekeken door de security’s aan de andere kant van het poortje. Ook ik werd goedgekeurd en mocht mijn schoenen weer aandoen en de mijn spullen weer in mijn jaszakken stoppen.
Pff…..wat een opluchting, waarom voelt dit stukje toch als een soort van examen? Eraan wennen zal ik nooit. Dit obstakel is genomen. Maar nu….?

Geen flauw idee waar ik heen moet? De borden wijzen naar boven, trap op en weer zig zag door allerlei gangen. Sta ik ineens bij de taxfree winkel. Wat moet ik hier nu? Heb niks nodig, hier wil ik helemaal niet zijn, terug naar beneden, heb ik dan toch een afslag gemist? Kan bijna niet, ik wacht beneden tot de volgende goedgekeurde mensen naar het vliegtuig gaan en loop er gewoon rustig achteraan.
Weer naar die maffe winkel! Uh……blijkt dat je gewoon door die winkel moet om weer op een volgend level te komen. Ik voel me net een poppetje in een computerspelletje. Als ik een goede gang heb genomen gaat er weer een deur open om naar het volgende level te komen, zoiets. Anita op het vliegveld. Eindelijk zit ik dan toch bij de gate. Hier hangen in elk geval schermen waarop het vluchtnummer en de vertrektijd vermeld staan die ook op mijn boardingpas staan. Ik blijf zitten waar ik zit en verroer me voorlopig niet.

Het wordt drukker en drukker en ik zie ook hier en daar wat St. Jacobsschelpen op rugzakken verschijnen. Ik ben niet de enige pelgrim in het vliegtuig blijkbaar. Het wordt iets rustiger in mijn binnenste, adem in adem uit. Wachten op wat komen gaat.

Eindelijk is het zover en loop ik, na een zoveelste check door het personeel op de boardingpas, naar het vliegtuig. Ik zit op mijn stoel. Het oude vreetmaarraakschoolreisjesgevoel wil nog niet komen. De spanning is me nog behoorlijk de baas. Ik ben blij als we in de lucht hangen en het cappuccinokarretje voorbij komt.
Daar was ik aan toe. De herrie van de motoren maakt dat denken onmogelijk is. Mijn hoofd raakt heerlijk leeg zo.

Aan de andere kant van het gangpad zitten twee heren hun boekje van de Camino Francés te bestuderen. De drukte en het vele heen en weer geloop in het vliegtuig bekijk ik als een soort van toeschouwer. Naar Santander is het maar een paar uurtjes vliegen en als snel staat het vliegtuig op de landingsbaan.

Als ik het vliegtuig uit loop krijg ik al de eerste ‘Buen Camino’ te horen. Een jonge vrouw vertelt dat ze net terug is van de Camino Portugues. Dat voelt goed, nog maar net in Spanje en al contact. Bij de info balie vraag ik voor alle zekerheid nog even naar de bus naar Irún. Toch eerst naar het centrum. Dat had ik thuis al uitgezocht, maar even de bevestiging daarvoor krijgen is toch wel lekker.

Bij de bushalte fungeer ik meteen als vraagbaak voor een aantal medereizigers. Ik vertel hen wat ik zelf net daarvoor bij de infostand te horen heb gekregen. De bus komt eraan en als iedereen ingeladen is vertrekt ie naar het centrum van Santander. Een ritje van 15 minuten ongeveer. De bus zit propvol. Bij het busstation vliegt iedereen naar de kaartjesautomaat. Er is ook een loket, dat vind ik voor nu toch even wat handiger. Ik ken mezelf met kaartjes automaten, niet zo’n toffe combi. Als ik eindelijk aan de beurt ben is de bus die ik graag wil, van 17.00 u, volgeboekt. Ik kan om 18.45 u mee. Ja mooi niet, dan ben ik veel te laat in Irún. Is er nog een andere optie? In mijn beste Spaans en met een beetje Engels probeer ik uit te leggen dat 18.45 u te laat is. Ik krijg 15.05 u naar Bilbao als optie en vandaar verder reizen. Ik denk verder niet na en koop het kaartje tot Bilbao. Het is bij deze dame niet mogelijk meteen een kaartje Bilbao – Irún te kopen. Dat moet echt in Bilbao.

Als ik weer buiten sta, denk ik toch…..ja en dan? Sta ik straks in Bilbao….en krijg ik hetzelfde gemier. Is natuurlijk ook de bus vol. Terug naar binnen. Kaartjes automaat bestudeerd en tot de ontdekking gekomen dat ik daar wel een kaartje Bilbao – Irún uit kan toveren. Nou ja bijna dan, ik moet nog 1 vakje invullen, alleen is het vakje het niet eens met wat ik er steeds in probeer te zetten. Land, stad, nationaliteit, sterretjes, niks vindt ie goed. Een Alsa poppetje schiet me te hulp. Daar moet mijn ID kaart nummer ingevuld. Ja, weet ik veel, kaartjes automaten en ik…….zei toch al, niet zo’n beste combi. Als ik mijn ID ingevuld heb en betaald komt er een kaartje uit rollen op naam. Ik heb een ticket Bilbao – Irún. En……ben toch op de tijd in Irún die ik graag wilde, want ik blijk de bus te hebben die om 17.00 u vertrekt uit Santander naar Bilbao. Daar stappen mensen uit en dan kan ik er alsnog bij.

Ik ga nu gewoon met een eerdere bus naar Bilbao. Best grappig eigenlijk. Ik loop nog even Santander in, eet een broodje en begeef me dan maar weer naar het station. Wachten…..er zit niks anders op vandaag. Als ik in Bilbao weer een tijd moet wachten loop ik ook daar maar even de stad in. Het ziet er blauw van de politiemensen. Geen idee wat er aan de hand is. Mijn bagage verlies ik in elk geval geen moment uit het oog.

Als de bus er is en ik mijn rugzak onderin stop, wordt ik aangesproken door een dame met ook een rugzak met schelp. Ze vraagt of ik naar Irún ga. Ik bevestig dat en samen gaan we de bus in. We zitten helaas niet in elkaars buurt. Tot een gesprek komt het nog niet. Na San Sebastián kunnen we bij elkaar gaan zitten. We blijken allebei de Camino del Norte te gaan lopen, geen slaapplek te hebben geregeld en naar de albergue op zoek te zijn. In Irún zoeken we samen naar de albergue en vinden die al gauw. We worden hartelijk welkom geheten door de hospitalero’s . Onze credentials worden gestempeld en de bedden worden toegewezen. In de kelder krijgen we de laatste bedden vlak bij elkaar. Gelukkig kunnen we nog even snel gebruik maken van de douche. Na zo’n lange reisdag is douchen wel lekker. Om 22 u gaat het licht uit en worden we in tig talen welterusten gewenst.

Met een onwerkelijk gevoel lig ik in mijn bed. Ik ben in Spanje, een lange reisdag achter de rug. Geen noemenswaardige obstakels tegen gekomen. Ik ben gewoon daar waar ik wilde zijn vanavond. In een bed in de albergue, en…..ik heb gewoon een wandelmaatje voor morgen. Want de vraag om samen te starten kwam eigenlijk al heel snel. Wonderlijk genoeg val ik nog snel in slaap ook. Snurkers waar ik in allerlei berichtjes over gelezen heb? Ze zullen er vast geweest zijn……heb ze zelf niet gehoord. Heb heerlijk geslapen.

6 uur…..Buenas Dias, Bom Dia, Guten Tag, Hello, Good Morning, Hola, dezelfde dame van gisteravond laat nu haar hele vocabulaire aan goedemorgens horen. Geweldig. Ze heeft zo’n gezellige manier van doen. De dag is begonnen.

Mijn Camino…..