2012 1104 2e dag

4 november 2012.

Gdansk.

De zondag is begonnen.
8.30 uur zaten we aan het prima verzorgde ontbijt.
Brood, koffie, diverse soorten beleg, geroosterd brood, jam, en zelfs corn flakes waren er te krijgen. Je snapt bijna niet hoe ze het ervoor kunnen doen.

Na het ontbijt zijn we naar de havens gegaan. We ‘wonen’ deze paar dagen bijna tussen de kranen op het havencomplex. Vanuit het hotel kun je het monument voor de gevallen havenarbeiders zien staan. Zo dicht zitten we erbij.
Het is een raar idee daar te lopen. De tijd van Lech Walesa en de havenstakingen lijken nog maar zo kort geleden. Wat is er veel gebeurt in de tussenliggende jaren.
De werf is eigenlijk niet toegankelijk voor publiek maar de Polen knijpen een oogje toe als je het complex betreed. Een groot deel ligt er verlaten en verwaarloosd bij. In Nederland zou er allang een hek omheen gestaan hebben en tot verboden gebied verklaard zijn. Maar hier mag je redelijk vrij tussen de puinhopen door wandelen.
Het is een walhalla voor puinhoopfotografen, oud ijzer, verlaten gebouwen, schepen die half afgebouwd daar liggen. Je weet op het laatst niet meer of je het nu mooi moet vinden of er juist heel triest van moet worden. Ik had het op een gegeven moment wel gezien hoor.
Zeker toen ik de brug op was geweest om een mooi overzicht over het havencomplex te hebben en aan de andere kant een stuk van de groene long zag liggen die ik vanuit het vliegtuig al had gezien. Dat stuk natuur werkt dan als een enorme magneet op mij.
Maar helaas was ik niet alleen en wilde de puinhoopfotograaf naast mij nog meer foto’s maken.

Hoewel ik gek ben van boten, vuurtorens en alles wat met water te maken heeft, was ik er hier toch ook wel een keertje klaar mee, zoveel oud ijzer op een hoop is nu niet bepaald een positief beeld. Na het havencomplex zijn we naar het museum geweest met de expositie; De weg der vrijheid. Daar werd nog een dunnetjes overgedaan wat we zojuist in de haven ook al gezien hadden. Het verhaal van de stakingen in woord en beeld.
De val van het ijzeren gordijn is hier in gang gezet. Een enorm brok geschiedenis wordt in korte tijd over je uitgestort.
De suppoost van het museumpje maakte er nog wel iets leuks van. Hoewel hij geen woord buiten Polen sprak wist hij het toch leuk te brengen. We mochten foto’s maken in een gevangencel. Hij hees mij in een witte jas en ik mocht in het bakkerij winkeltje als verkoopster poseren. De man had er overduidelijk plezier in. Even een onderbreking in zijn volgens mij dodelijk saaie dagen onder de grond. Want dat was de plek waar het museum gevestigd was. Hoe verzinnen ze het hé?

Na het museum zijn we de stad weer ingelopen om deze nu bij daglicht te zien en te fotograferen. Gisteren was het tenslotte al zo vroeg donker.
Het was inmiddels een uurtje of 3 geworden en dat is ……..theetijd zou je zeggen.
Maar niets is minder waar. In reistermen is dat broodje kebab tijd. Dus……..togen wij de eerste de beste kebab tent in en deden ons tegoed aan het broodje vlees met veel knoflooksaus en wat salade. Na zo’n broodje zit je in elk geval de komende uren vol.
Maar wat dan te gaan doen.

Fotograferen in de stad dus……de geveltjes zijn prachtig. Net iets te mooi naar mijn smaak.
In de oorlog is hier alles platgegooid en zijn er bij de wederopbouw diverse schepen zwaar beladen met stenen vanuit ons land naar Polen gevaren. Zelfs de architecten zijn meegevaren want de geveltjes zouden op de Amsterdamse grachten niet misstaan.
Wat het wel heel mooi maakt is de diversiteit aan kleuren die ze gebruikt hebben. De gevels zijn bijna allemaal gepleisterd en ze hebben er lekkere zoete kleurtjes tegenaan gesmeerd. Niks welstandcommissie. Gewoon doen wat je leuk vindt. En het staat nog leuk ook!
Je wordt er in ieder geval heel vrolijk van.

Nu we ook al de geveltjes bij daglicht bekeken en gefotografeerd hebben moesten we voor de avond nog iets bedenken. De stad had ik wel zo’n beetje gezien. Nog langer door de straten slenteren zag ik eigenlijk niet zo zitten. En om nu al zo vroeg op de avond in een lawaaierige kroeg te moeten gaan zitten was ook niet mijn ding. Ik moest een truck bedenken maar welke……..?????

Aaaaah……ineens viel mijn oog op een mega groot lawaaierig scherm! 007 Sky Fall ……
Zouden we misschien? Hoewel ik helemaal geen filmfanaat ben zag ik 1,5 zitten in een luie bioscoopstoel echt wel zitten. Even niet hoeven luisteren, niet praten, niet lopen, daar was ik wel aan toe. Dus……stelde ik voor naar de film te gaan. Dit voorstel werd met groot enthousiasme ontvangen en zo zaten we een half uurtje later in 2 luie stoelen. Mijn 2e James Bond film ooit. Het nummer van Adele is prachtig om te horen daar heb ik ontzettend van zitten genieten. Jammer dat ze het maar 1x mag zingen in de film.
007 Engels gesproken en Pools ondertiteld is trouwens ook een aanrader moet ik zeggen.
Ben het nu allemaal al weer vergeten, maar als je in het land zou blijven dan leer je op deze manier wel heel snel de taal.

Na 007 nog een leuke tent opgezocht en heerlijke cappuccino gedronken.
Uiteindelijk toch nog vrij lang blijven zitten en in het stik donker terug gelopen naar het hostel. De 2e dag Gdansk zit er al weer op.

Prima dagje, mooi weer, veel gezien, heel veel nieuwe indrukken opgedaan, ontzettend veel foto’s gemaakt. En nu moe en voldaan het moede hoofd te rusten leggen.
Morgen gezond weer op.

Anita