2011 1007 Schiphol - Ohrid

Macedonië
7 – 14 oktober 2011.

7 oktober….
Om 11 uur worden we verwacht bij de parkeergarage van Corendon. Vroeg uit de veren!
Ontbijten, de laatste spulletjes pakken, mijn koffer had ik gisteravond al ingepakt want ik zag de bui al helemaal ‘hangen’. Normaal pak ik echt op het allerlaatste moment mijn spullen, maar dit keer wilde ik toch niet het risico lopen dat er ook maar ‘iets’ mis zou kunnen gaan.

Goed voorbereid vertrokken we mooi op tijd richting Amsterdam. Mijn eerste vliegreis komt steeds dichterbij……Ik ben niet zenuwachtig. Vind het allemaal reuze spannend wat er gaat gebeuren maar met zo’n ervaren reiziger aan mijn zijde moet het toch appeltje- eitje wezen zou je zeggen.

Onderweg geen noemenswaardig oponthoud gehad en mooi op tijd waren we bij de parkeergarage. Auto / sleutels ingeleverd en een vodje als ontvangstbewijs mee gekregen. Goed bewaren want dat moet ik weer inleveren om de auto volgende week weer terug te krijgen. Pff…..Het ziet er allemaal niet echt professioneel uit. Dus ik hoop maar dat het goed gaat.

Met de shuttlebus werden we met nog enkele andere reizigers naar Schiphol gebracht.
Al snel hadden we de balie gevonden om de koffers in te kunnen leveren. Mijn rugzak gaat mee als handbagage. Gisteravond mijn rugzak ontdaan van alle ‘verboden’ materialen. Ik heb hem zelfs nog helemaal uitgestofzuigd want ja je weet maar nooit waar of ze over vallen…..
Er zat natuurlijk na 5 wandeljaren best het nodige in wat er eigenlijk niet in thuishoorde. Toch goed zo’n vliegreis, dan ga je nog eens nadenken wat of er weggegooid kan worden.
Het zal mij toch niet gebeuren dat ik straks bij de douane eruit gepikt wordt omdat er iets in mijn tas zit wat er niet hoort!? Ik heb thuis het hele rijtje ‘langsgelopen’, geen scherpe voorwerpen, tangetjes, mesjes, paperclips, vloeistoffen, naalden enz. Mijn tas is ‘veilig’.

Na nog even op Schiphol te hebben rondgekeken, wat een dure bende allemaal in de tax free shops zeg! Noem dat maar goedkoop?! Niet dus……
Zijn we naar de gate gelopen. Daar waren nog niet heel veel mensen en moesten we weer wachten. 3 kwartier voor vertrek begonnen ze met het scannen van de handbagage en de mensen. We bleven heel lang zitten en kijken hoe het er allemaal aan toe ging. Bijna als laatste sloten we in de rij aan. Ik had al gezien dat je riem afmoest, je sierraden in je handbagage gestopt moest worden en dat je schoenen, jas en vest uit moesten. Dat braaf allemaal gedaan en onbevangen in de scanner gestapt.
Na de scanner staat er dan nog een dame die je gaat fouilleren. Dat ging allemaal prima…..tot ik mijn tas in ontvangst wilde nemen. De beambte stond een beetje zorgelijk naar mijn rugzak te turen op het scherm en vertelde mij dat er een……tja…..wat zat er eigenlijk in. Een soort voorwerp met een bochtje. Hij stond het aan te geven met zijn handen. Het lijkt een soort van imbus sleutel zei hij……Pff…..hellup…ja idd…..ik had thuis op het allerlaatste moment mijn zwarte handtas nog meegegrist omdat Hein ineens iets riep van dat ik niet bij mijn rugtas zou kunnen in het vliegtuig omdat die in het bagagerek zou liggen. Maar dan had ik mijn paspoort en portemonnee niet binnen handbereik dus…..dacht ik slim te zijn en gauw dat tasje nog mee te grissen. Oeps……
Ik gauw die sleutel uit het tasje gevist en ja hoor dat was de boosdoener. Toen de beambte hem zag mocht ik hem wel meenemen maar ik zei, nee hou hem maar want anders heb ik op de terug weg hetzelfde gedoe in Ohrid en daar had ik geen zin in.
Het voelde nu ook al als een soort van examen afleggen dus was ik voor mijn gevoel grandioos door het ijs gezakt nu. De beambte vond het wel grappig, want wat moet een vrouw nu met zo’n enorme inbussleutel in haar handtas?! Tja……..ga dat maar eens uitleggen?!
Heb ik nodig voor mijn werk zei ik. Ik werk bij de Praxis.
Ah….dat begreep ie wel. Dus was het verder geen probleem en mochten we toch naar het vliegtuig toe. Pfff……
Wat een zenuwentoestand.
Na ons moesten nog 2 mensen het vliegtuig inkomen maar daar waren nog veel meer problemen mee. Daar moest zelfs nog de luchthaven politie aan te pas komen om te oordelen of ze wel of niet mee zouden mogen. De piloot heeft op een gegeven moment omgeroepen dat we nog heel even zouden wachten op deze mensen, maar dat het vertrek er bijna aan zat te komen.

En inderdaad eindelijk was het zover.
Eerst een eindje taxiën over de baan, dan snelheid maken en opstijgen. Wat een leuke ervaring. Je ziet Nederland veranderen in een madurodam landschap.
Ik heb ervan genoten. Zat mooi bij het raampje en kon alles goed zien.
Het stuk door de wolken zie je niet veel maar daarna zie je het landschap veranderen van een vlak landschap in steeds meer bergen.

2,5 uur later landen we in Ohrid op het Apostel Paulus vliegveld aldaar. Wat een verschil met Schiphol! Ohrid heeft maar 1 landings baan. Aan het eind keert het vliegtuig om terug te keren naar de aankomsthal. Daar wordt een grote trap naast het vliegtuig gereden en mag je eruit. Dan eerst weer door de douane. Mijn eerste stempel in mijn paspoort!
Dan koffers halen. Die rollen over een lopende band en je moet zelf in de gaten houden of ie voorbij komt. Daarna met zijn allen naar de bus die ons naar Pestani brengt.
De bus zat afgeladen vol.
Het was een ritje van een 20 minuutjes. Zo konden we alvast een beetje kennismaken met het land Macedonië. Niet te vergelijken met Nederland, waar alles zo vreselijk aangeharkt is.
Dit is rommelig. Niet onder één noemer te vangen. Het is alsof je een openlucht museum instapt. 60 jaar terug in de tijd of zo.

Hotel Desaret lag aan het eind van het dorpje Pestani. Een enorm complex. De hal was rijkelijk gedecoreerd met donkerbruin hout en marmeren vloeren. Allemaal wel wat gedateerd, maar wel met charme.
Adriaan, de Nederlandse host van corendon heette ons welkom en verwachte dat we nadat we ingecheckt hadden naar de info zaal zouden komen voor zijn praatje.
Aangezien het voor mij allemaal nieuw is wilde ik daar wel graag naar toe.

Adriaan liet iedereen wel vreselijk lang wachten voor hij uiteindelijk zijn verkooppraatje begon. Want daar kwam het wel op neer. Het verkopen van de excursies. Maar daar hadden wij helemaal geen oren naar. Wat we wilden horen dat vertelde hij niet. Nou dan zoeken we het zelf toch wel uit.

Terug naar de kamer dus, jas gepakt en nog heel even naar buiten gelopen. We moesten tenslotte nog wel wat gaan eten. Vanuit de bus hadden we al gezien dat er genoeg restaurantjes waren. We zijn neergestreken bij Lipa….en hebben een heerlijke pizza gegeten.
Griekse salade en koffie gedronken. We kregen van de eigenaar zelfs nog een perenlikeurtje en koekjes aangeboden.
Na het eten terug naar het hotel om daar aan de bar nog iets te drinken maar dat viel tegen. Die was al dicht en er was weinig leven te bespeuren verder. Aangezien het nog redelijk vroeg was zijn we toch maar weer terug gegaan en hebben we bij een ander restaurant nog wat gedronken. Hier hebben we ook onze eerste Macedonische woordjes geleerd. Dobre…Hallo…
Valaf….dankjewel.

We hadden alleen nog maar een biljet van 1000 denar (16 euro) om te betalen en die kon ze niet wisselen. Dus mocht het op de pof. Als we van de week een keertje zouden komen betalen zou het goed zijn. Makkelijk toch?

Terug op de kamer nog heel even tv gekeken en daarna lekker onder de wol gekropen.
De kamer is mooi ruim. Met prachtig zicht op het meer. We hebben een hele mooie ondergaande zon gezien. Dat beloofd veel goeds voor de komende dagen. Heerlijk….

Mijn eerste vliegervaring zit erop. We zijn in een prachtig land, een mooi hotel en wat de rest van de week ons gaat brengen….we zien het wel.

Slaap lekker en gezond weer op!

Groetjes Anita