2011 0512 Dag 7 Freital - Dippoldiswalde
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
12 Mei 2011 | Duitsland, Freital
Reisverslag vakantie DDR
6 tot 15 mei 2011.
Dag 7
Freital,
12 mei 2011.
Onze 3 nacht in het Leonardo hotel hebben we weer prima doorstaan. Ook het ontbijtbuffet was perfect. En nu maar hopen dat de man van het restaurant ongelijk krijgt wat het weer betreft. Vandaag willen we met het stoomtreintje van Freital naar Dippoldiswalde gaan reizen en dan een stuk lopend terug gaan.
Helaas was deze keer onze voorbereiding niet helemaal optimaal. Bij aankomst bij het station bleek dat we nog een behoorlijke poos moesten wachten op het vertrek van de trein. Oeps…..We gingen er gemakshalve vanuit dat er wel een 1- uurs dienst zou zijn, maar helaas. Dit blijkt een kleine misrekening. Men heeft hier een 2-uurs dienst.
Ach ja…….we hebben even de dame van de info geraadpleegd en die gaf ons de tip dan in Freital Cossmansdorf op te stappen. Dan zouden we het eerste stuk kunnen gaan lopen. En zouden we op tijd zijn om daar de trein te pakken naar Dippoldiswalde.
Van Dippoldiswalde kunnen we dan terug lopen naar Rabenau of zelfs helemaal naar Freital. Het hele traject is 15 km! Van Seifersdorf naar Rabenau is een mooi stuk zei ze, de rest was minder mooi maar wel te doen.
Gemarkeerd was het niet, maar het was ook niet moeilijk te volgen.
Tja……wat moet je nu met dit soort info?
Wij dus lekker eigenwijs, met de auto naar Freital Cossmansdorf. Gratis geparkeerd en eerst lekker koffie gedronken langs het watertje bij de bosrand. We zaten daar prima.
Je kon al wel merken dat het weer iets aan het veranderen was.
Gelukkig heb ik mijn afritsbroek aan en een vestje mee, de regencape in de rugzak voor het geval dat……Hein is wat eigenwijzer. Geen jas, geen vest, geen regenjas……en in korte broek! (ik heb voor alle zekerheid nog een 2e poncho mee!)
In Freital Cossmansdorf hebben we na de koffie de trein gepakt en zijn we via een prachtige route met de oude stoomtrein dwars door het bos, de berg opgebracht via Spechtritz, Seifersdorf en Malter naar Dippoldiswalde.
Echte oude dorpjes met prachtige vakwerkhuizen. De weg die we terug willen lopen zien we dan wel en dan weer niet vanuit de trein. Hij slingert er echt links en rechts langs door het bos en langs het riviertje. Geweldig toch!
Het weer is nog steeds prachtig, we zitten in het open rijtuig van de stoomtrein.
Een dame die er een groep vergezeld verteld het één en ander van de omgeving en de oude molen in Seifersdorf. De gebouwen die nu her en der langs het traject staan zijn zo veel mogelijk in oude glorie hersteld. De stoomtrein is een echt toeristen traject.
In Dippoldiswalde ontkoppelt de locomotief, rijdt een stukje door, en komt dan via het andere perron terug, rijdt weer een stukje door en komt dan weer terug op de oorspronkelijke rails, maar nu aan de andere kant van de wagons zodat hij nu in omgekeerde richting weer terug kan naar Freital.
Leuk bedacht.
We hebben 10 minuten om te bedenken wat of we zullen doen.
Een stukje mee terug rijden of toch maar niet en alles gaan lopen.
Ik zei al dat de dame in Freital adviseerde om vanaf Seifersdorf te gaan lopen.
Uiteindelijk besloten we toch om het hele stuk te gaan lopen. Het was best even zoeken om op de juiste weg te komen. En idd, ze had gelijk dit stuk was niet het meest fraaie van de route. Onderweg nog een paar bouwvakkers de weg gevraagd. Helaas moesten we een stuk langs een drukke autoweg lopen.
Gelukkig kregen we daarvoor bij het stuwmeer bij het plaatsje St. Pauls wel een restaurantje op onze weg die Windbeutels verkocht! Een echte DDR lekkernij…….een krokante, flink uit de kluiten gewassen soes, met slagroom en kersen, daar kon ik niet aan voorbij gaan. Zelfs Hein bezweek hiervoor.
Op het terras hebben we genoten van dit gebak, de koffie en de thee.
Hierna moesten we toch echt de weg naar de spoorlijn weer zien te vinden. Dit bleek niet geheel eenvoudig. Geen markering, de lucht die steeds donkerder werd, een eerlijk gezegd geen flauw idee waar we nu precies heen moesten. Het was lekker verwarrend allemaal. Inmiddels werd het donkerder en donkerder en hoorde we in de verte de donder al rommelen. Oeps……We besloten toch de brug over het stuwmeer te gaan pakken en daarna maar te kijken of er een weg langs de spoorlijn door het bos zou zijn. Desnoods maar langs het spoor lopen.
Maar…….de regen barstte nu los en de charmante poncho’s kwamen toch goed van pas. Het onweer begon nu ook echt serieus te worden en toen we daar om de bocht een bushokje zagen was het voor mij klaar!
De lucht zag er namelijk niet uit of het snel droog zou worden, het was grijs en grauw voor zover je kon kijken. Donar en Wodan hadden er blijkbaar zin in.
Ze waren een flink robbertje aan het uitvechten zo leek het.
De bus zou over 1 kwartier komen dus die tijd gunden we onszelf om te overdenken wat of we zouden doen. De bus laten gaan, met het risico hier nog een uur te moeten wachten op de volgende of toch maar instappen.
De regen werd wel iets minder maar niet genoeg dus toen de bus kwam vroeg ik aan de chauffeur of ie naar Freital ging. Nee, naar Rabenau zei hij. Ook goed dacht ik, als ik hier maar vast weg ben. In Rabenau zien we dan wel weer verder. Is in elk geval een stuk dichter bij de auto dan nu.
Wij dus ingestapt en de rit begonnen. Maf traject volgde die bus zeg! Hij reed een soort van lusjes om vervolgens elke keer weer bij een punt uit te komen waar we voor ons gevoel net ook al voorbij waren geweest. Ach ja…..kon blijkbaar niet anders. Uiteindelijk zijn we in Rabenau aangekomen en was de regen veranderd in af en toe een drup. We besloten flink te zijn en de laatste 3 km te gaan lopen. Dit moest tenslotte een mooi deel van het traject zijn.
Ik baalde dat ik geen fatsoenlijke kaart van de omgeving had. Heb in de bus wel gekeken hoe de wegen ongeveer liepen en ben op goed geluk richting de spoorlijn gaan lopen. Daar moesten we tenslotte zijn om het mooie pad op te pakken naar Freital – Cossmansdorf.
Hein bracht me een klein beetje aan het twijfelen door te zeggen dat ie voor zijn gevoel terug aan het lopen was naar Seifersdorf. Nee……dat kan echt niet dit moet gewoon de weg naar het station zijn hoor. Zeker weten. Je kan me de pot op, ik ga gewoon verder……hihi….
Een mevrouw die de hond uit liet beaamde ook dat het station de kant op lag die ik dacht. Pfff……gelukkig maar. Over het spoor bij de molen direct rechts en dan immer gerade aus dan kom je vanzelf in Freital. Mooi toch……
Hein kreeg het wel steeds kouder en kouder. Ik bedacht dat ik nog een sjaal in mijn tas had zitten. Deze heeft de hele vakantie in allerlei gedaanten dienst gedaan. Nu werd ie ingezet als een soort van vestje onder de poncho. Ik legde hem over zijn schouders en maakte hem bij zijn polsen vast als een soort van mouwen. Mooi is anders, maar het was wel effectief. Warmer dan alleen een t-shirt onder de poncho.
In een schuilhutje langs het spoor hebben we nog 1 aanval van Wodan afgewacht.
We werden daarbij nog éénmaal getrakteerd op het voorbij rijden van de stoomtrein. Heel gaaf. Leuke foto’s van kunnen maken.
Daarna hebben we de laatste km-ters aangevangen naar Freital Cossmansdorf.
We kwamen precies daar uit waar we ’s morgens koffie hadden gedronken.
Mooi geregeld. Want daar stond ook de auto nog.
Daar hebben we besloten even nog langs te gaan bij een Lidl en wat inkopen te doen. Op onze hotelkamer hebben we vervolgens deze heerlijkheden zitten verorberen. We hebben een prachtige dag gehad, ondanks het beetje regen en de gewijzigde plannen. Niet zo heel veel gelopen helaas, maar toch…..wat we wel gelopen hebben was zeker de moeite waard. En daar gaat het tenslotte om.
Het stuk van Rabenau naar Cossmansdorf was ook nog eens voorzien van allerlei infoborden. Dus werd het ook nog eens een stuk waar we wat van konden leren.
En dat is natuurlijk mooi meegenomen.
Want…..kennis is macht!
Nu op naar ons laatste nachtje in het Leonardo hotel. Morgenochtend op pad naar de 3e etappe in ons hotelavontuur. Ben heel benieuwd waar we terecht zullen komen.
Slaap lekker, droom zacht en ………gezond weer op!
6 tot 15 mei 2011.
Dag 7
Freital,
12 mei 2011.
Onze 3 nacht in het Leonardo hotel hebben we weer prima doorstaan. Ook het ontbijtbuffet was perfect. En nu maar hopen dat de man van het restaurant ongelijk krijgt wat het weer betreft. Vandaag willen we met het stoomtreintje van Freital naar Dippoldiswalde gaan reizen en dan een stuk lopend terug gaan.
Helaas was deze keer onze voorbereiding niet helemaal optimaal. Bij aankomst bij het station bleek dat we nog een behoorlijke poos moesten wachten op het vertrek van de trein. Oeps…..We gingen er gemakshalve vanuit dat er wel een 1- uurs dienst zou zijn, maar helaas. Dit blijkt een kleine misrekening. Men heeft hier een 2-uurs dienst.
Ach ja…….we hebben even de dame van de info geraadpleegd en die gaf ons de tip dan in Freital Cossmansdorf op te stappen. Dan zouden we het eerste stuk kunnen gaan lopen. En zouden we op tijd zijn om daar de trein te pakken naar Dippoldiswalde.
Van Dippoldiswalde kunnen we dan terug lopen naar Rabenau of zelfs helemaal naar Freital. Het hele traject is 15 km! Van Seifersdorf naar Rabenau is een mooi stuk zei ze, de rest was minder mooi maar wel te doen.
Gemarkeerd was het niet, maar het was ook niet moeilijk te volgen.
Tja……wat moet je nu met dit soort info?
Wij dus lekker eigenwijs, met de auto naar Freital Cossmansdorf. Gratis geparkeerd en eerst lekker koffie gedronken langs het watertje bij de bosrand. We zaten daar prima.
Je kon al wel merken dat het weer iets aan het veranderen was.
Gelukkig heb ik mijn afritsbroek aan en een vestje mee, de regencape in de rugzak voor het geval dat……Hein is wat eigenwijzer. Geen jas, geen vest, geen regenjas……en in korte broek! (ik heb voor alle zekerheid nog een 2e poncho mee!)
In Freital Cossmansdorf hebben we na de koffie de trein gepakt en zijn we via een prachtige route met de oude stoomtrein dwars door het bos, de berg opgebracht via Spechtritz, Seifersdorf en Malter naar Dippoldiswalde.
Echte oude dorpjes met prachtige vakwerkhuizen. De weg die we terug willen lopen zien we dan wel en dan weer niet vanuit de trein. Hij slingert er echt links en rechts langs door het bos en langs het riviertje. Geweldig toch!
Het weer is nog steeds prachtig, we zitten in het open rijtuig van de stoomtrein.
Een dame die er een groep vergezeld verteld het één en ander van de omgeving en de oude molen in Seifersdorf. De gebouwen die nu her en der langs het traject staan zijn zo veel mogelijk in oude glorie hersteld. De stoomtrein is een echt toeristen traject.
In Dippoldiswalde ontkoppelt de locomotief, rijdt een stukje door, en komt dan via het andere perron terug, rijdt weer een stukje door en komt dan weer terug op de oorspronkelijke rails, maar nu aan de andere kant van de wagons zodat hij nu in omgekeerde richting weer terug kan naar Freital.
Leuk bedacht.
We hebben 10 minuten om te bedenken wat of we zullen doen.
Een stukje mee terug rijden of toch maar niet en alles gaan lopen.
Ik zei al dat de dame in Freital adviseerde om vanaf Seifersdorf te gaan lopen.
Uiteindelijk besloten we toch om het hele stuk te gaan lopen. Het was best even zoeken om op de juiste weg te komen. En idd, ze had gelijk dit stuk was niet het meest fraaie van de route. Onderweg nog een paar bouwvakkers de weg gevraagd. Helaas moesten we een stuk langs een drukke autoweg lopen.
Gelukkig kregen we daarvoor bij het stuwmeer bij het plaatsje St. Pauls wel een restaurantje op onze weg die Windbeutels verkocht! Een echte DDR lekkernij…….een krokante, flink uit de kluiten gewassen soes, met slagroom en kersen, daar kon ik niet aan voorbij gaan. Zelfs Hein bezweek hiervoor.
Op het terras hebben we genoten van dit gebak, de koffie en de thee.
Hierna moesten we toch echt de weg naar de spoorlijn weer zien te vinden. Dit bleek niet geheel eenvoudig. Geen markering, de lucht die steeds donkerder werd, een eerlijk gezegd geen flauw idee waar we nu precies heen moesten. Het was lekker verwarrend allemaal. Inmiddels werd het donkerder en donkerder en hoorde we in de verte de donder al rommelen. Oeps……We besloten toch de brug over het stuwmeer te gaan pakken en daarna maar te kijken of er een weg langs de spoorlijn door het bos zou zijn. Desnoods maar langs het spoor lopen.
Maar…….de regen barstte nu los en de charmante poncho’s kwamen toch goed van pas. Het onweer begon nu ook echt serieus te worden en toen we daar om de bocht een bushokje zagen was het voor mij klaar!
De lucht zag er namelijk niet uit of het snel droog zou worden, het was grijs en grauw voor zover je kon kijken. Donar en Wodan hadden er blijkbaar zin in.
Ze waren een flink robbertje aan het uitvechten zo leek het.
De bus zou over 1 kwartier komen dus die tijd gunden we onszelf om te overdenken wat of we zouden doen. De bus laten gaan, met het risico hier nog een uur te moeten wachten op de volgende of toch maar instappen.
De regen werd wel iets minder maar niet genoeg dus toen de bus kwam vroeg ik aan de chauffeur of ie naar Freital ging. Nee, naar Rabenau zei hij. Ook goed dacht ik, als ik hier maar vast weg ben. In Rabenau zien we dan wel weer verder. Is in elk geval een stuk dichter bij de auto dan nu.
Wij dus ingestapt en de rit begonnen. Maf traject volgde die bus zeg! Hij reed een soort van lusjes om vervolgens elke keer weer bij een punt uit te komen waar we voor ons gevoel net ook al voorbij waren geweest. Ach ja…..kon blijkbaar niet anders. Uiteindelijk zijn we in Rabenau aangekomen en was de regen veranderd in af en toe een drup. We besloten flink te zijn en de laatste 3 km te gaan lopen. Dit moest tenslotte een mooi deel van het traject zijn.
Ik baalde dat ik geen fatsoenlijke kaart van de omgeving had. Heb in de bus wel gekeken hoe de wegen ongeveer liepen en ben op goed geluk richting de spoorlijn gaan lopen. Daar moesten we tenslotte zijn om het mooie pad op te pakken naar Freital – Cossmansdorf.
Hein bracht me een klein beetje aan het twijfelen door te zeggen dat ie voor zijn gevoel terug aan het lopen was naar Seifersdorf. Nee……dat kan echt niet dit moet gewoon de weg naar het station zijn hoor. Zeker weten. Je kan me de pot op, ik ga gewoon verder……hihi….
Een mevrouw die de hond uit liet beaamde ook dat het station de kant op lag die ik dacht. Pfff……gelukkig maar. Over het spoor bij de molen direct rechts en dan immer gerade aus dan kom je vanzelf in Freital. Mooi toch……
Hein kreeg het wel steeds kouder en kouder. Ik bedacht dat ik nog een sjaal in mijn tas had zitten. Deze heeft de hele vakantie in allerlei gedaanten dienst gedaan. Nu werd ie ingezet als een soort van vestje onder de poncho. Ik legde hem over zijn schouders en maakte hem bij zijn polsen vast als een soort van mouwen. Mooi is anders, maar het was wel effectief. Warmer dan alleen een t-shirt onder de poncho.
In een schuilhutje langs het spoor hebben we nog 1 aanval van Wodan afgewacht.
We werden daarbij nog éénmaal getrakteerd op het voorbij rijden van de stoomtrein. Heel gaaf. Leuke foto’s van kunnen maken.
Daarna hebben we de laatste km-ters aangevangen naar Freital Cossmansdorf.
We kwamen precies daar uit waar we ’s morgens koffie hadden gedronken.
Mooi geregeld. Want daar stond ook de auto nog.
Daar hebben we besloten even nog langs te gaan bij een Lidl en wat inkopen te doen. Op onze hotelkamer hebben we vervolgens deze heerlijkheden zitten verorberen. We hebben een prachtige dag gehad, ondanks het beetje regen en de gewijzigde plannen. Niet zo heel veel gelopen helaas, maar toch…..wat we wel gelopen hebben was zeker de moeite waard. En daar gaat het tenslotte om.
Het stuk van Rabenau naar Cossmansdorf was ook nog eens voorzien van allerlei infoborden. Dus werd het ook nog eens een stuk waar we wat van konden leren.
En dat is natuurlijk mooi meegenomen.
Want…..kennis is macht!
Nu op naar ons laatste nachtje in het Leonardo hotel. Morgenochtend op pad naar de 3e etappe in ons hotelavontuur. Ben heel benieuwd waar we terecht zullen komen.
Slaap lekker, droom zacht en ………gezond weer op!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
