2011 0511 Dag 6 Freital - Bastei
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
11 Mei 2011 | Duitsland, Freital
Reisverslag vakantie DDR
6 tot 15 mei 2011.
Dag 6
Freital,
11 mei 2011.
Goeiemorgen bakker! En vroege vogels!
6 uur wordt je hier wakker van de eerste geluiden. Best vroeg. Inmiddels zijn we erachter dat dit hotel waarschijnlijk ook erg in trek is bij allerlei bouwlieden die her en der in de omgeving in de bouwputten aan het werk zijn. Dat kan bijna niet anders want wie wil er om half 7 aan zijn ontbijt zitten?
Ik inmiddels niet meer, er zijn jaren geweest dat ik daar totaal geen moeite mee had en moeiteloos om iets over 6-en zo fit als een hoentje mijn bed uit sprong.
Maar dat is geweest. Ik mag nu toch graag even lekker blijven liggen. Rustig aan wakker worden. Douchen, aankleden en rond een uurtje of half 9 naar de ontbijtzaal vertrekken. Zo ziet ongeveer ons ochtend programma eruit.
De bouwvakkers zijn dan weg en de gewone toeristen zitten te genieten van het beginnen van de dag.
Het ontbijtbuffet is elke ochtend een feestje. Heerlijk brood, verse vleeswaren, joghurt, geklutste eieren, spek of worstjes, kortom……als je met een leeg gevoel op pad gaat is dat toch echt je eigen schuld. Wij hebben daar in elk geval geen last van en laten ons het allemaal prima smaken. We merken wel dat we toch iets minder gaan eten naarmate de dagen vorderen. De eerste paar dagen wil je zo veel mogelijk alles proeven maar op een gegeven moment heb je alles wel een keer gehad en gaat het ontbijt naar iets normalere proporties terug.
Wat niet wegneemt dat we er evengoed een heel stuk van de dag mee doorkomen!
Vandaag gaan we naar de Bastei. Best wel weer een heel eind rijden maar dat hebben we er graag voor over. In een info boekje bij Hein heb ik 1 foto zien staan. Die foto maakte zo’n indruk op mij, op ons, dat we de Bastei graag in levende lijve zelf willen aanschouwen.
De bastei is een prachtige rotsformatie in het Ertsgebergte richting de grens met Tsjechië, tussen stad Wehlen, Rathen en Bad Schandau.
Ongeveer een 50 km bij Freital vandaan. Aangezien wij sterk een voorkeur hebben om over locale wegen naar zo’n mooi gebied te rijden duurt het best even voor we er zijn. De rit op zich is dan al een feestje. Het wordt steeds heuvelachtiger. Zeg maar rustig bergachtig. Het is zo mooi. De gele koolzaadvelden steken fel af tegen het groen van de andere akkers. De dorpjes die er her en der tussen geplakt lijken te zitten kunnen zo in een puzzel.
Stad Wehlen konden we niet in……er was weer eens een ‘umleitung’ We kunnen de gele bordjes inmiddels niet meer zien. Werkelijk overal zijn ze aan de weg bezig en overal waar wij nu juist heen willen moeten we er met een omweg naar toe. Grrrr…..het lijkt Nederland soms wel!
Stad Wehlen werd het dus niet. Gelukkig wel veel bruine aanwijsbordjes richting de Bastei. Geen idee hoe groot of het daar is en of je er dichtbij kunt parkeren.
We vonden een parkeerplaats voor 2,50 per dag, alleen zag het er daar niet naar uit dat je er snel zou komen. Vooral veel weidse vlaktes, vals plat en pal in de zon. Maar nog geen Ertsgebergte te bekennen. Een touringkar reed ons voorbij en sloeg de weg in die het bruine aanwijsbordje aangaf naar de Bastei. Wij er dus maar achteraan. Blijkbaar kon je toch verder met de auto. We gokten er maar op. En ja hoor, er was een parkeerplaats dichterbij. Wel voor 5 euro per dag. Maar zeker ook 5 km dichter bij de bastei. Dus…..ondanks dat we zulke enorme knieperts zijn toch maar hier geparkeerd.
Wandelschoenen aan getrokken, de rugzak omgesnoerd en wij op weg. We vielen van de ene ‘oh’ en ‘ah’ in de andere…..Wat is het hier prachtig! Het enige nadeel zijn al die toeristen! …..Oh….zijn we zelf ook…..haha….
Het is er druk, je moet echt even op je beurt wachten bij de uitkijkpunten om te kunnen genieten van het uitzicht. Het is er net Valkenburg. Souvenierwinkeltjes, eettentjes en veel drukte.
Het symbool van de ‘Malerweg’ een langeafstandwandelpad had ik al gauw gevonden. De Malerweg is een 114 km lange route van Liebethal naar Pirna.
De Malerweg is in 8 dagetappen te lopen. Wij gaan ons daar nu niet aan wagen maar willen wel een leuk stuk wandelen bij de Bastei. In Dresden heb ik gisteren een wandelkaart gekocht. In dit soort gebieden ga ik liever niet zonder kaart op stap. In eerste instantie bedachten we dat we van Stad Wehlen naar Hohnstein zouden kunnen gaan lopen. 13,2 km. Een wandeling van 5 uur. En dan met de bus terug.
Eerst moeten we nog uit de drukte van het eerste stuk Bastei zien te komen. Veel oudere mensen, waarvoor ik zwaar mijn petje afneem, die alle hoogte verschillen weten te trotseren. Wij volgen toch eerst maar een stuk de bordjes Malerweg. Nog geen km- ter verder ben je dan ineens uit alle drukte. Dat is blijkbaar voor veel mensen al te ver. Die blijven liever in de mieren hoop rond darren. Nou doe ons maar de rust! Heerlijk. Ineens horen we gezang…….blijkt er ergens onder ons, we moesten enorm veel trapjes af, (normaal zou ik ze geteld hebben, maar dit waren er zo verschrikkelijk veel en we lopen zo te kletsen dat tellen onmogelijk is) een eenzame zanger zijn deuntjes te oefenen in het bos. Kan niet bepaald zeggen dat hij nou de X-factor had! Het klonk leuk in het bos, maar eerlijk gezegd hoor ik dan liever de doedelzak speler op de hei in Ede. Dat is pas echt gaaf.
3 kwartier verder waren we aangekomen in het dorpje Niederrathen en liepen we richting de Amselsee. De bootverhuur lieten we voor wat ie was. Het bankje aan de oever van de Amselsee konden we natuurlijk niet zomaar voorbij lopen.
Een blik op mijn kaart vertelde mij dat de 13,2 km die we in gedachten hadden onhaalbaar zouden zijn op dit tempo. Hein heeft werkelijk geen flauw idee wat 13,2 km wandelen door dit bergachtige landschap inhoud volgens mij. Ik moet toch een beetje voorzichtig met hem zijn hierin. Bankjes onderweg kunnen op zijn warme belangstelling rekenen en hij heeft alle tijd van de wereld. Lekker zitten, genieten van de omgeving, sigaartje erbij……Hartstikke gezellig allemaal maar als je 13,2 km wilt lopen ga je dat met dit tempo niet halen voor het stikdonker is….hihi….
Gelukkig heb ik de kaart en bedenken we een ander plan. We kunnen nog een stukje de Malerweg volgen en dan over gaan op de ‘groene’ route die dan weer uitkomt bij de Bastei. Het is uiteindelijk maar een fractie van wat we van plan waren te gaan lopen. Maar het is zo mooi hier dat we er volop van willen genieten. Door rennen om dan perse 13 km te gaan lopen is gekkenwerk.
Dit is zo genieten, een dag met een gouden randje, dat gevoel willen we zo lang mogelijk vast houden. De groene route blijk ook nog eens een prachtig stuk door en tussen ruwe rotsen te zijn, met wederom allemaal trapjes en obstakels. Heerlijk gewoon, je waant je in een enorm klimparadijs. Elke keer weer genieten we van het prachtige uitzicht. De rotsen van het Ertsgeberte zijn elke keer weer anders en hoe langer je ernaar kijkt hoe meer je erin gaat zien.
Een schildpad, een beer, leeuwen, een locomotief…..prachtig allemaal. Volgens Hein ben ik rijp voor de GGZ, maar dat valt wel mee, je moet gewoon goed kijken.
Uiteindelijk zag hij zelf ook van alles in de rotsen, maar dat zal ik hier maar niet herhalen…..hihi…..echt een kerel!!!!! Wie moet er hier nu naar het GGZ???
Onderweg bedachten we dat we de brug bij de Bastei, zoals ie in het boekje van Hein stond, niet gezien hebben vanuit die positie. Zou ie dan misschien vanuit een vliegtuigje genomen zijn? Of toch vanuit het stuk waar je entree moest betalen, en wij dat natuurlijk niet gedaan hebben!. Zijn we te zuinig?
We zullen het wel zien.
Terug bij de Bastei is het inmiddels een stuk rustiger geworden. We hebben worst een broodje en een beetje friet genomen. En daarna toch maar eens gekeken of we de brug goed in het vizier konden krijgen. En ja hoor……wat bleek, we waren gewoon nog een heel pad vergeten ’s morgens. Weer klimmen, maar dan………..heb je toch een prachtig uitzicht over de Bastei, en daar hoef je niet eens entree voor betalen. We konden nu zelfs in het stuk kijken waar je dan voor moet betalen. Een soort van kaboutertuin voor mensen die te lui zijn om verder te lopen dan hun neus lang is! En daar moet je dan nog voor betalen ook. Vanuit de positie waar we nu stonden konden we echt alles overzien. En de brug fotograferen zoals ie ook in het boekje stond.
Wat een mooie wereld hebben we toch!
Na nog wat kaarten te hebben gekocht voor het thuisfront zijn we weer naar de auto terug gekeerd. Natuurlijk zijn we met een flinke omweg terug naar Freital gereden. De tom tom was hierbij letterlijk een beetje de weg kwijt.
Op een gegeven moment werden we een weg ingestuurd waarvan we allebei zoiets hadden; Mag en kan dit wel? Er kwam echter een auto achter ons aan dus we dachten doorrijden maar en dan zien we het wel.
De weg werd wel steeds slechter, het leek meer een zandpad te worden. Maar och die heb je bij ons ook wel en daar mag je dan ook rijden, dus nog steeds nietsvermoedend doorrijden maar. Ook onze ‘achterbuurman’ reed gezellig mee.
Tot we achter een paar fietsers reden en er rustig voorbij wilden rijden.
De mannelijke helft van het duo, gooide zijn fiets overdwars voor de auto en gaf een staaltje Duitse onverzettelijkheid weg pfff…..van onze excuses dat we op aandringen van onze navigatie hier uit gekomen waren wilde hij niks weten. We hoorden daar niet en moesten opzouten! Hij moest ons eigenlijk aangeven vond hij. Ach ja……
Er zat dus niets anders op dan het getater maar gelaten over ons heen te laten komen en te wachten tot hij ook zijn tirade had uitgesproken bij zijn landgenoot achter ons. Deze droop ook af en wij erachteraan. Deze fietser was blijkbaar niet erg goed gehumeurd uit zijn bed gestapt ’s morgens.
De tomtom ook niet want die bleef maar roepen dat we moesten omkeren…….die wilde ons steeds maar terug hebben daar waar we vandaan kwamen. Mooi dat ik haar heb laten kletsen als brugman en lekker eigenwijs gewoon de papieren versie gevolgd heb.
Daarbij kwamen we door het dorpje Stolpen. Wederom werd ons gewezen naar een mooi Altstad en een burgt.
Aangezien het nog redelijk vroeg was hebben we de auto geparkeerd en zijn we naar de burgt gelopen. Zoals dat hoort bij een burgt lekker bergop. Daarbij liepen we nog een heel leuk waarschuwingsbordje….(zie foto!)
Pas op voor de hond….hij eet…….???
De burgt was natuurlijk alleen maar toegankelijk tegen betaling en daar hadden we geen zin in. Zo groot was ie niet en er werd een stuk aangebouwd waarvan wij zoiets hadden………..de welstandcommissie was vast op vakantie toen de plannen in gediend en beoordeeld werden. Een verschrikkelijk lelijk glazen aanbouw aan een burgt! Wie verzint er nu zoiets? De rest hebben we daarom maar gelaten voor wat het was en zijn we de oude binnenstad ingelopen. Die was zeker de moeite waard. Ook de kerk ben ik nog even ingelopen. Prachtig om te zien.
De inwendige mens begon inmiddels ook aandacht te vragen en ineens stonden we voor een echt DDR restaurant met dito prijzen. Dit was te verleidelijk om zomaar voorbij te lopen.
We hebben er heerlijk gegeten. Duitse biefstuk met kartoffelen en gemuse.
Super gewoon. De eigenaar van het restaurant bleek een aardige man. Wel heel nieuwsgierig, alles wat er buiten op straat gebeurde moest ie in de gaten houden.
Hij probeerde het wel subtiel te doen, maar die pogingen mislukte…..
Na het eten hebben we nog even met hem gekletst. Ze hadden tot voor 3 dagen geleden niet erg mooi weer gehad daar. Die geluiden hoorden we eerder ook al in Eisenach en Dresden. Terwijl wij echt het gevoel hebben al vanaf Pasen van de zon te genieten! We nemen het mooie weer blijkbaar met ons mee. Volgens de man zal morgen het weer ook om gaan slaan en is er regen op komst. Oeps……
Nou ja we zullen wel zien hoor, tot nu toe hebben we ongelofelijk mazzel gehad en dat neemt niemand ons meer af!
We waren vrij laat terug in het hotel. Nog een bak koffie, een wijntje en een douche. Daarna was het alweer tijd om gestrekt te gaan.
Lekker slapen dus……op naar morgen…..
6 tot 15 mei 2011.
Dag 6
Freital,
11 mei 2011.
Goeiemorgen bakker! En vroege vogels!
6 uur wordt je hier wakker van de eerste geluiden. Best vroeg. Inmiddels zijn we erachter dat dit hotel waarschijnlijk ook erg in trek is bij allerlei bouwlieden die her en der in de omgeving in de bouwputten aan het werk zijn. Dat kan bijna niet anders want wie wil er om half 7 aan zijn ontbijt zitten?
Ik inmiddels niet meer, er zijn jaren geweest dat ik daar totaal geen moeite mee had en moeiteloos om iets over 6-en zo fit als een hoentje mijn bed uit sprong.
Maar dat is geweest. Ik mag nu toch graag even lekker blijven liggen. Rustig aan wakker worden. Douchen, aankleden en rond een uurtje of half 9 naar de ontbijtzaal vertrekken. Zo ziet ongeveer ons ochtend programma eruit.
De bouwvakkers zijn dan weg en de gewone toeristen zitten te genieten van het beginnen van de dag.
Het ontbijtbuffet is elke ochtend een feestje. Heerlijk brood, verse vleeswaren, joghurt, geklutste eieren, spek of worstjes, kortom……als je met een leeg gevoel op pad gaat is dat toch echt je eigen schuld. Wij hebben daar in elk geval geen last van en laten ons het allemaal prima smaken. We merken wel dat we toch iets minder gaan eten naarmate de dagen vorderen. De eerste paar dagen wil je zo veel mogelijk alles proeven maar op een gegeven moment heb je alles wel een keer gehad en gaat het ontbijt naar iets normalere proporties terug.
Wat niet wegneemt dat we er evengoed een heel stuk van de dag mee doorkomen!
Vandaag gaan we naar de Bastei. Best wel weer een heel eind rijden maar dat hebben we er graag voor over. In een info boekje bij Hein heb ik 1 foto zien staan. Die foto maakte zo’n indruk op mij, op ons, dat we de Bastei graag in levende lijve zelf willen aanschouwen.
De bastei is een prachtige rotsformatie in het Ertsgebergte richting de grens met Tsjechië, tussen stad Wehlen, Rathen en Bad Schandau.
Ongeveer een 50 km bij Freital vandaan. Aangezien wij sterk een voorkeur hebben om over locale wegen naar zo’n mooi gebied te rijden duurt het best even voor we er zijn. De rit op zich is dan al een feestje. Het wordt steeds heuvelachtiger. Zeg maar rustig bergachtig. Het is zo mooi. De gele koolzaadvelden steken fel af tegen het groen van de andere akkers. De dorpjes die er her en der tussen geplakt lijken te zitten kunnen zo in een puzzel.
Stad Wehlen konden we niet in……er was weer eens een ‘umleitung’ We kunnen de gele bordjes inmiddels niet meer zien. Werkelijk overal zijn ze aan de weg bezig en overal waar wij nu juist heen willen moeten we er met een omweg naar toe. Grrrr…..het lijkt Nederland soms wel!
Stad Wehlen werd het dus niet. Gelukkig wel veel bruine aanwijsbordjes richting de Bastei. Geen idee hoe groot of het daar is en of je er dichtbij kunt parkeren.
We vonden een parkeerplaats voor 2,50 per dag, alleen zag het er daar niet naar uit dat je er snel zou komen. Vooral veel weidse vlaktes, vals plat en pal in de zon. Maar nog geen Ertsgebergte te bekennen. Een touringkar reed ons voorbij en sloeg de weg in die het bruine aanwijsbordje aangaf naar de Bastei. Wij er dus maar achteraan. Blijkbaar kon je toch verder met de auto. We gokten er maar op. En ja hoor, er was een parkeerplaats dichterbij. Wel voor 5 euro per dag. Maar zeker ook 5 km dichter bij de bastei. Dus…..ondanks dat we zulke enorme knieperts zijn toch maar hier geparkeerd.
Wandelschoenen aan getrokken, de rugzak omgesnoerd en wij op weg. We vielen van de ene ‘oh’ en ‘ah’ in de andere…..Wat is het hier prachtig! Het enige nadeel zijn al die toeristen! …..Oh….zijn we zelf ook…..haha….
Het is er druk, je moet echt even op je beurt wachten bij de uitkijkpunten om te kunnen genieten van het uitzicht. Het is er net Valkenburg. Souvenierwinkeltjes, eettentjes en veel drukte.
Het symbool van de ‘Malerweg’ een langeafstandwandelpad had ik al gauw gevonden. De Malerweg is een 114 km lange route van Liebethal naar Pirna.
De Malerweg is in 8 dagetappen te lopen. Wij gaan ons daar nu niet aan wagen maar willen wel een leuk stuk wandelen bij de Bastei. In Dresden heb ik gisteren een wandelkaart gekocht. In dit soort gebieden ga ik liever niet zonder kaart op stap. In eerste instantie bedachten we dat we van Stad Wehlen naar Hohnstein zouden kunnen gaan lopen. 13,2 km. Een wandeling van 5 uur. En dan met de bus terug.
Eerst moeten we nog uit de drukte van het eerste stuk Bastei zien te komen. Veel oudere mensen, waarvoor ik zwaar mijn petje afneem, die alle hoogte verschillen weten te trotseren. Wij volgen toch eerst maar een stuk de bordjes Malerweg. Nog geen km- ter verder ben je dan ineens uit alle drukte. Dat is blijkbaar voor veel mensen al te ver. Die blijven liever in de mieren hoop rond darren. Nou doe ons maar de rust! Heerlijk. Ineens horen we gezang…….blijkt er ergens onder ons, we moesten enorm veel trapjes af, (normaal zou ik ze geteld hebben, maar dit waren er zo verschrikkelijk veel en we lopen zo te kletsen dat tellen onmogelijk is) een eenzame zanger zijn deuntjes te oefenen in het bos. Kan niet bepaald zeggen dat hij nou de X-factor had! Het klonk leuk in het bos, maar eerlijk gezegd hoor ik dan liever de doedelzak speler op de hei in Ede. Dat is pas echt gaaf.
3 kwartier verder waren we aangekomen in het dorpje Niederrathen en liepen we richting de Amselsee. De bootverhuur lieten we voor wat ie was. Het bankje aan de oever van de Amselsee konden we natuurlijk niet zomaar voorbij lopen.
Een blik op mijn kaart vertelde mij dat de 13,2 km die we in gedachten hadden onhaalbaar zouden zijn op dit tempo. Hein heeft werkelijk geen flauw idee wat 13,2 km wandelen door dit bergachtige landschap inhoud volgens mij. Ik moet toch een beetje voorzichtig met hem zijn hierin. Bankjes onderweg kunnen op zijn warme belangstelling rekenen en hij heeft alle tijd van de wereld. Lekker zitten, genieten van de omgeving, sigaartje erbij……Hartstikke gezellig allemaal maar als je 13,2 km wilt lopen ga je dat met dit tempo niet halen voor het stikdonker is….hihi….
Gelukkig heb ik de kaart en bedenken we een ander plan. We kunnen nog een stukje de Malerweg volgen en dan over gaan op de ‘groene’ route die dan weer uitkomt bij de Bastei. Het is uiteindelijk maar een fractie van wat we van plan waren te gaan lopen. Maar het is zo mooi hier dat we er volop van willen genieten. Door rennen om dan perse 13 km te gaan lopen is gekkenwerk.
Dit is zo genieten, een dag met een gouden randje, dat gevoel willen we zo lang mogelijk vast houden. De groene route blijk ook nog eens een prachtig stuk door en tussen ruwe rotsen te zijn, met wederom allemaal trapjes en obstakels. Heerlijk gewoon, je waant je in een enorm klimparadijs. Elke keer weer genieten we van het prachtige uitzicht. De rotsen van het Ertsgeberte zijn elke keer weer anders en hoe langer je ernaar kijkt hoe meer je erin gaat zien.
Een schildpad, een beer, leeuwen, een locomotief…..prachtig allemaal. Volgens Hein ben ik rijp voor de GGZ, maar dat valt wel mee, je moet gewoon goed kijken.
Uiteindelijk zag hij zelf ook van alles in de rotsen, maar dat zal ik hier maar niet herhalen…..hihi…..echt een kerel!!!!! Wie moet er hier nu naar het GGZ???
Onderweg bedachten we dat we de brug bij de Bastei, zoals ie in het boekje van Hein stond, niet gezien hebben vanuit die positie. Zou ie dan misschien vanuit een vliegtuigje genomen zijn? Of toch vanuit het stuk waar je entree moest betalen, en wij dat natuurlijk niet gedaan hebben!. Zijn we te zuinig?
We zullen het wel zien.
Terug bij de Bastei is het inmiddels een stuk rustiger geworden. We hebben worst een broodje en een beetje friet genomen. En daarna toch maar eens gekeken of we de brug goed in het vizier konden krijgen. En ja hoor……wat bleek, we waren gewoon nog een heel pad vergeten ’s morgens. Weer klimmen, maar dan………..heb je toch een prachtig uitzicht over de Bastei, en daar hoef je niet eens entree voor betalen. We konden nu zelfs in het stuk kijken waar je dan voor moet betalen. Een soort van kaboutertuin voor mensen die te lui zijn om verder te lopen dan hun neus lang is! En daar moet je dan nog voor betalen ook. Vanuit de positie waar we nu stonden konden we echt alles overzien. En de brug fotograferen zoals ie ook in het boekje stond.
Wat een mooie wereld hebben we toch!
Na nog wat kaarten te hebben gekocht voor het thuisfront zijn we weer naar de auto terug gekeerd. Natuurlijk zijn we met een flinke omweg terug naar Freital gereden. De tom tom was hierbij letterlijk een beetje de weg kwijt.
Op een gegeven moment werden we een weg ingestuurd waarvan we allebei zoiets hadden; Mag en kan dit wel? Er kwam echter een auto achter ons aan dus we dachten doorrijden maar en dan zien we het wel.
De weg werd wel steeds slechter, het leek meer een zandpad te worden. Maar och die heb je bij ons ook wel en daar mag je dan ook rijden, dus nog steeds nietsvermoedend doorrijden maar. Ook onze ‘achterbuurman’ reed gezellig mee.
Tot we achter een paar fietsers reden en er rustig voorbij wilden rijden.
De mannelijke helft van het duo, gooide zijn fiets overdwars voor de auto en gaf een staaltje Duitse onverzettelijkheid weg pfff…..van onze excuses dat we op aandringen van onze navigatie hier uit gekomen waren wilde hij niks weten. We hoorden daar niet en moesten opzouten! Hij moest ons eigenlijk aangeven vond hij. Ach ja……
Er zat dus niets anders op dan het getater maar gelaten over ons heen te laten komen en te wachten tot hij ook zijn tirade had uitgesproken bij zijn landgenoot achter ons. Deze droop ook af en wij erachteraan. Deze fietser was blijkbaar niet erg goed gehumeurd uit zijn bed gestapt ’s morgens.
De tomtom ook niet want die bleef maar roepen dat we moesten omkeren…….die wilde ons steeds maar terug hebben daar waar we vandaan kwamen. Mooi dat ik haar heb laten kletsen als brugman en lekker eigenwijs gewoon de papieren versie gevolgd heb.
Daarbij kwamen we door het dorpje Stolpen. Wederom werd ons gewezen naar een mooi Altstad en een burgt.
Aangezien het nog redelijk vroeg was hebben we de auto geparkeerd en zijn we naar de burgt gelopen. Zoals dat hoort bij een burgt lekker bergop. Daarbij liepen we nog een heel leuk waarschuwingsbordje….(zie foto!)
Pas op voor de hond….hij eet…….???
De burgt was natuurlijk alleen maar toegankelijk tegen betaling en daar hadden we geen zin in. Zo groot was ie niet en er werd een stuk aangebouwd waarvan wij zoiets hadden………..de welstandcommissie was vast op vakantie toen de plannen in gediend en beoordeeld werden. Een verschrikkelijk lelijk glazen aanbouw aan een burgt! Wie verzint er nu zoiets? De rest hebben we daarom maar gelaten voor wat het was en zijn we de oude binnenstad ingelopen. Die was zeker de moeite waard. Ook de kerk ben ik nog even ingelopen. Prachtig om te zien.
De inwendige mens begon inmiddels ook aandacht te vragen en ineens stonden we voor een echt DDR restaurant met dito prijzen. Dit was te verleidelijk om zomaar voorbij te lopen.
We hebben er heerlijk gegeten. Duitse biefstuk met kartoffelen en gemuse.
Super gewoon. De eigenaar van het restaurant bleek een aardige man. Wel heel nieuwsgierig, alles wat er buiten op straat gebeurde moest ie in de gaten houden.
Hij probeerde het wel subtiel te doen, maar die pogingen mislukte…..
Na het eten hebben we nog even met hem gekletst. Ze hadden tot voor 3 dagen geleden niet erg mooi weer gehad daar. Die geluiden hoorden we eerder ook al in Eisenach en Dresden. Terwijl wij echt het gevoel hebben al vanaf Pasen van de zon te genieten! We nemen het mooie weer blijkbaar met ons mee. Volgens de man zal morgen het weer ook om gaan slaan en is er regen op komst. Oeps……
Nou ja we zullen wel zien hoor, tot nu toe hebben we ongelofelijk mazzel gehad en dat neemt niemand ons meer af!
We waren vrij laat terug in het hotel. Nog een bak koffie, een wijntje en een douche. Daarna was het alweer tijd om gestrekt te gaan.
Lekker slapen dus……op naar morgen…..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
