2011 0507 dag 2 Eisenach

Reisverslag vakantie DDR
6 tot 15 mei 2011.

Eisenach,
7 mei 2011.

Wat hebben we heerlijk geslapen in het Penta Hotel in Eisenach!
Nu op naar het ontbijt buffet. Ben benieuwd wat ons daar te wachten staat.
En dat was…..geweldig. Thee, koffie, melk, tomatensap, yoghurt, fruit, brood, taartjes, eieren, spek, stroop, meusli, je kon het zo gek niet bedenken of het was er wel. Je kon je werkelijk een enorme slag in de rondte eten. Van half 7 tot 10 kon je maar raak pakken. We hebben een prima bodem gelegd voor de rest van de dag. Na het ontbijt hebben nog een kop koffie op het terras gedronken. Het was al zo lekker warm dat genieten in het zonnetje meer op zijn plaats was dan direct weghollen om ons reisprogramma te gaan volgen. Kalm en relaxed zijn we deze dag dus begonnen.

Het plan was om op zoek te gaan naar de ‘ostalgie’. Overblijfselen van de voormalig DDR. Je moet echt goed kijken en weten wat oud is en wat niet.
In de jaren na de wende ( 1989) hebben onze oosterburen bepaald niet stil gezeten. Alles wat met de tijd achter het ijzeren gordijn te maken heeft willen ze het liefst maar zo snel mogelijk vergeten.
Thuringen is een prachtige streek met heel veel bossen, heuvels en koolzaadvelden. Prachtige steden. Vriendelijke mensen die alle tijd van de wereld hebben. We rijden eerst naar natuurpark Hainich. Maar eens kijken of we daar nog iets kunnen beleven.

Op onze rit vinden we al snel een bordje ‘Burg Cruetzburg’
Zullen we daar even gaan kijken? Altijd goed natuurlijk. Kastelen ‘doen’ het altijd goed bij mij. Het werd al behoorlijk warm, bij aankomst hebben we dan ook eerst een hele poos zitten te genieten op een bankje. De Merle (merels) zongen dat het een lieve lust was. We hadden een prachtig uitzicht over het dorpje.
Alle tijd van de wereld, wat een heerlijk gevoel zo je vakantie te vieren.
Op de binnenplaats van het hotel was net een foto momentje gaande van een bruidspaar. We moesten heel even wachten voor we door konden lopen.
Geen probleem voor ons.
Het kasteel zelf zijn we niet in geweest. De buitenkant was voor deze keer voldoende. Wel zijn we in gesprek geraakt met de dame van het winkeltje ter plaatse. Een spraakwaterval van hier tot Timboektoe. Even wennen om een verhaal in het Duits aan te horen. Het gaat me goed af. Ze vertelde over het leven voor en na de wende. Ze was van onze leeftijd en heeft die tijd dus heel bewust mee gemaakt. Ze is blij dat uiteindelijk de muur gevallen is. Terug naar die tijd wil ze beslist niet meer. En dat is wat we steeds van iedereen hoorde. Echt heel erg slecht hadden de mensen het ook niet in die tijd. Ze konden wel reizen naar de andere landen achter de muur. Er was ook wel een bepaalde zekerheid. Je had altijd een inkomen, werk enz. Maar geen uitdaging. Het leven kabbelde een beetje voort. Voor een aantal mensen was dat natuurlijk helemaal niks en die wilden niks liever dan over die muur heen naar het westen.

We vroegen aan de dame in kwestie of er in de omgeving nog stukjes muur stonden. Ze dacht van wel, maar in de richting die ze ons aangaf hebben wij niks kunnen vinden. Het zal best lastig worden nog ergens originele stukken muur te vinden. We hebben de tijd, dus we zien wel.

Ondertussen tikte het klokje lekker door en het weer was prachtig. Een klein stukje buiten Cruetzburg hebben we dan ook de auto aan de kant gezet en zijn we wederom gaan genieten van het uitzicht. En natuurlijk een bak koffie.
Bij de picknickbank keken we onze ogen uit. Er was in de weide omgeving helemaal niets te vinden, geen huis, geen kerk, geen dorp, geen stervelingen, helemaal niets. En wat zat er onder de picknicktafel………….. een stopcontact!!!!!
Heel bijzonder. We hadden helaas niks met een stekker mee om uit te proberen of het ook nog echt werkte……Dit was echt heel maf. Wie maakt er nu in de middle of niks een stopcontact onder een picknick tafel?
We zaten boven op een heuveltop heerlijk te genieten van de zon op ons nog witte velletje. Zo lekker. Het was niet te warm, geen ongedierte, wel lekker koffie en thee.

Hierna zijn we doorgereden naar ons oorspronkelijke doel van de rit. Natuurpark Hainich. Het was prachtig weer en bij aankomst daar zijn we eerst even het info centrum ingelopen. Ook daar hebben we de vraag gesteld of er ergens een origineel stuk muur te vinden was. Er stond wel een stuk buiten opgesteld namelijk maar, dat was ook wel origineel maar is daar neergezet. We weten dus nog steeds niet waar nu exact de grens heeft gelopen. Nadat ‘de muur’ gevallen was is iedereen als een gek het ding gaan afbreken en in tuinen gaan zetten of het is gewoon vernietigd. Ben benieuwd of we er nog wat van gaan vinden. In elk geval hebben we het wel gezien nu. Waar je wel je nek over breekt zijn de stukken kollonnenweg. Betonnen platen met gaten erin. Die hebben ze wel bewaard. Dat had ik ook vorig jaar in september al gezien bij het grensmuseum waar ik toen was. Enorme lange paden met die betonplaten. Heel lastig om over heen te lopen. Hierna zijn we begonnen aan een wandeltochtje. Heel erg ver werd dit niet. Het was behoorlijk warm en de tocht verliep grotendeels over die lastige kollonnen weg. Pal in de zon, geen schaduw te bekennen en alleen maar rechtdoor. Niks uitdaging, geen leuke paadjes, dus…..gauw terug en lekker op pad naar een volgende locatie. Gauw maar weer terug naar de auto. Dit is niet leuk en niet te doen.

Eerst maar weer eens even de inwendige mens versterken. In de schaduw van een bbq-plaats hebben we ons middagmaal daar genuttigd. Super gewoon. Zo lekker dat we gewoon alles zelf bij ons hebben. We zijn van niks en niemand afhankelijk. Thermoskan heet water. Koffiefilter, bekers, theezakjes. Sla, brood, kaas. En natuurlijk ook chocola. We zijn beiden chocolade liefhebbers.
Dat mag echt niet ontbreken.
Restaurants zullen deze week aan ons niet veel verdienen, we houden allebei de hand op de knip. Geweldig. Dit is vakantie zoals vakantie hoort te zijn. Sprookjes……ze lijken te bestaan.

Voor het eten nemen we ruim de tijd, en daarna natuurlijk de afwas…..hihi….ja zelfs dat gebeurt in de vrije natuur. Jerrycan water achterin mee, en even afwassen die borden. Geweldig.
Na de afwas weer verder in de auto met onze rondreis. Waarheen? Ja dat weten we eigenlijk zelf ook niet. O ja…….DDR lantaren palen fotograferen, was ook nog een doel dat we voor ogen hadden.
In een heel klein dorpje spotte we ineens de echte oude DDR lantarenpalen.
Auto (gratis) geparkeerd en op zoek naar een geschikt punt om een paal te fotograferen. Ook hier verzeilden we in een leuk gesprek met 2 locals.
Geweldig. De ene was een Hongaar die zijn buurman hielp met het vervangen van de omheining van zijn tuin. De andere een hoogbejaarde man. Zeer spraakzame mensen. Goed te verstaan. Bijna als vanzelf komt het gesprek dan uiteindelijk uit op onze zwakke broeders in de euro landen. Griekenland en Portugal. De Hongaar had geen goed woord over voor de Grieken. Ze betalen geen belasting, gaan met 55 al met pensioen en zijn ook nog eens ontzettend lui! Duidelijke taal.
Burenhulp ter plaatse is prima, maar het ene (rijke) land dat een ander land dat op de rand van een faillissement leeft redt dat gaat hem duidelijk te ver.

Of zoals Warren Buffet het zo treffend zegt. Leen nooit je credit card uit aan je dronken zwager. En zo is het maar net!

Ook al zijn we weer eens in gesprek geraakt, we zijn niet vergeten de lantarenpalen te fotograferen. We waren in dit dorpje trouwens wel een bezienswaardigheid. Het was echt een heel klein gat, waar volgens mij niet veel toeristen komen. En al helemaal niet van over de grens.
De oudere man wees ons overigens nog wel de weg naar het Trabi museum. De trabant leeft hier nog best. De jongere Hongaar had er duidelijk minder mee.
We zijn nog wel even wezen kijken bij het Trabi museum. Op de buitenplaats, binnen zijn we niet geweest. Zo spectaculair was het nu ook weer niet. Een trabi als plantenbak, als corsoauto enz. Je kon zelfs nog oude trabi’s huren zoals bij ons de oude brommertjes verhuurd worden.
Leuk idee. Maar aangezien wij een comfortabele auto tot ons beschikking hebben hebben we die mogelijkheid gelaten voor wat ie was.

De oude man in het dorpje had ons ook de weg naar het boomtoppenpad gewezen.
Ook die raad hebben we ter harte genomen en zijn ernaartoe gereden. Een leuk gebied alleen het boomtoppenpad zelf was veel te duur voor wat er geboden werd. We zijn lekker met beide benen op de grond gebleven en hebben de boomtoppen gelaten voor wat ze waren.
Wel zijn we in de waldkino aanbeland. Leuk idee, allemaal houten ligbanken met silhouetten erop. Aan ons luiaards zeer welbesteed dus…….
Het was er eerst best druk, toch dropen de andere bezoekers vrij snel af en hadden we de complete waldkino voor onszelf. Best leuk om de deinende boomtoppen vanaf zo’n relaxte positie te kunnen bestuderen.


Hierna zijn we terug gereden naar het hotel in Eisenach en hebben we ter plaatse het weggetje uitgeprobeerd achter het hotel. Daar liep een mooi klein paadje, en jullie weten. Kleine smalle paadjes hebben sterk mijn voorliefde. Die moeten uitgeprobeerd worden. Wij dus op pad. Ik had al zo’n beetje een voorgevoel van hoe dit pad zou lopen. Eisenach is nml. een langgerekt dorp / stadje. Een drukke doorgaande weg aan de ene kant, bos / heuvels aan de andere kant. Heel veel kan er dus niet verkeerd gaan. Uiteindelijk liepen we in de schemering terug naar het hotel. Bijna nog bij mensen naar binnen omdat we dachten dat die ook naar het hotel gingen. Bleken het de overburen te zijn. Gelukkig lag 10 meter verder wel de juiste weg omhoog naar het hotel!

En zo is de 2e dag voorbij gevlogen. Een hoop gezien, gehoord, en de hele dag op pad geweest. We zijn niet eens helemaal Total loss…..onbegrijpelijk!
Na een heerlijk bad, wijntje en chocola zijn we helemaal rozig ons bed ingedoken.
Op naar een nieuwe dag……….