2010 13 juni Groenekan - Baarn

De Koninklijke Weg.

Groenekan – Baarn.

Zondag 13 juni 2010.

Dit keer een bijzondere wandelzondag! ’s Morgens hebben we eerst gezongen met alle 3 de koren die de Antoniuskerk rijk is. Het was Antonius dag vandaag en de rector vierde zijn 55 jarig priester jubileum. Hoe graag we ook vroeg gaan wandelen dit keer moest het van onszelf toch echt even anders. Na de afgelopen heftige week i.v.m. het overlijden van onze oud koster was het leuk te zien dat er ook voor deze feestelijke viering veel mensen de weg naar de kerk hadden weten te vinden.

Iedereen heeft vreselijk goed zijn best gedaan er een mooie viering van te maken. Na afloop was er op het kerkplein de kerkmarkt, waar alle werkgroepen zich konden presenteren.
We hebben nog even wat handjes geschud en hier en daar een praatje gemaakt. Maar daarna vonden we het toch echt welletjes en zijn we met gezwinde spoed naar het station vertrokken.
Vergat ik nog bijna mijn fiets mee te nemen. Lekker handig!

Het trucje om mijn fiets in de bewaakte stalling te krijgen gaat me steeds beter af. Het apparaat waar je je bankpasje in moet stoppen en ik worden vast ooit nog eens vriendjes.
Mijn fiets stond in ieder geval veilig. Naar buiten komen is overdag nooit echt een probleem dus konden we samen naar het perron. 11.57 uur vertrokken we vanaf Ede-Wageningen.

In Utrecht hadden we wat overstaptijd en hebben we op een bankje bij het busstation een broodje gegeten. Heerlijk bij gekletst over van alles en nog wat. Eindelijk kwam, iets verlaat, de bus aanrijden. Huh….74? We moeten toch 138 hebben? Zo stonden dus alle reizigers bij de halte. De chauffeur was het na de 10e keer vragen behoorlijk zat. En i.p.v. dat hij het nu even aanpast. Nee hij gaat met elke passagier een vreselijke discussie aan. Een dame voor ons had alleen haar ov chippas bij zich. Had ze speciaal opgeladen voor deze rit die ze dacht te gaan maken ermee, bleek het apparaat niet te werken. Contant geld had ze niet bij zich, nou zei ze, ik heb verder geen geld bij me, hier , zwaaiend met haar ov pas, staat geld op en ik ga gewoon zitten!

De chauffeur, duidelijk niet in zijn hum, kon hier niet echt mee omgaan, en vierde zijn frustraties op ons bot. We wilden netjes strippen afstempelen bij hem maar dat weigerde hij gewoon. Iedereen doet maar wat vandaag, ik stempel niet meer! Ga maar gewoon zitten. En hij liet iedereen zo binnen. Heel vreemd allemaal. Toch zit je dan niet echt lekker in die bus hoor. Gelukkig kwam er geen controle want dan hadden we denk ik toch collectief een probleem gehad. Of niet, want iedereen kon natuurlijk beamen dat de chauffeur het zelf gezegd had.
Onderweg stopte de chauffeur ook nog even om via het zijraam met een tegemoetkomende collega chauffeur te kletsen. Een rare rit was het. Ik was blij dat we de bus uit konden.

In Groenekan konden we de route direct weer oppakken. Het eerste stickertje was alleen erg moeilijk te vinden. We vonden hem wel voor de tegengestelde richting dus gingen we er van uit dat we dan toch echt die weg in moesten. Even later zagen we nog een sticker, dus ja pfff we liepen goed. Het zou een lange weg ons neus achterna worden. Aangezien we maar 15,2 km lopen vandaag besloten we bij de eerste de beste koffiestop neer te strijken op het terras.
Dat was al behoorlijk snel. Naast de buurvrouw! Een leuk terras en prima thee en appeltaart.
We namen er alle tijd voor. Ik had nog even in het boekje zitten bladeren en dacht nog. Nou dit is al wel een heel snelle stop. We liepen nog maar net op het ‘oranje lijntje’ op de route. Maar goed het was toch niet veel vandaag dus wat maakte het uit? Na de thee en appeltaart weer in de benen en onze weg vervolgen. En maar geen stickers tegenkomen. Dat vonden we toch zo raar!!!! Tot we ineens in Bilthoven liepen……huh….Bilthoven???? Daar moeten we helemaal niet zijn? Daar woont Jolanda en als die hoort dat we zo dichtbij hebben gezeten dan zegt ze vast dat we gewoon aan hadden moeten komen. Maar helaas, het adres wist ik niet uit mijn hoofd. Volgens mij zaten we er wel dichtbij. Maar zeker weten? Nee dat deed ik het niet.

Wat we nu wel heel zeker wisten is dat we hopeloos fout zaten. Wat een ellende. Waren we al een dik uur onderweg en moesten we eigenlijk bijna helemaal terug naar het begin. Ja daag……dat gaan we dus niet doen. Een klein deel, tot bijna bij het restaurant moesten we toch terug, maar net over het spoor konden we naar rechts en hebben we onze eigen Koninklijke weg bedacht op dat moment. Een prachtig stuk pad om te lopen en uiteindelijk waren we bij het Oosterveensepad waar we de felbegeerde stickers van de Koninklijke Weg weer zagen. Tijd om de jassen uit te gooien! Het werd steeds warmer. Misschien kan ik een beetje bijkleuren vandaag. Want de vorige keer heb ik een mooi kleurtje op gedaan. Helaas niet overal, vandaag dus maar een ander shirt aangetrokken en hopen dat mijn witte bovenarmen nu mee kleuren.

Nu we eindelijk de juiste weg te pakken hadden liep het best lekker hoor. En heel erg zaten we er ook niet mee, maar zo fout als we nu gelopen hebben dat is nog niet vaker overkomen.
We liepen ook zo in gesprek verwikkeld dat het wandelen bijna ondergeschikt was vandaag.
Echt erg…..of toch niet natuurlijk. Het liep gewoon lekker. Veel te bepraten, en slecht gestickerd. Dat hebben we wel eens anders mee gemaakt. Deze route is anders beschreven dan het Pieterpad en het Pelgrimspad. De manier van beschrijven ligt niet echt in ons straatje. Soms staat er info in die we niet nodig hebben, en wanneer je naar duidelijkheid snakt dan blinkt het verhaaltje erbij uit in onduidelijkheid. Ach ja……Het is niet echt erg natuurlijk want eruit komen doen we toch altijd wel, maar het gevaar dat je snel verkeerd loopt met zulke vage beschrijvingen is heel erg aanwezig.

Er staat in het boekje ook een leuk stukje over de bijzondere treinbogen in Maartensdijk. Nou moet je wel van heel goede wil zijn wil je die betonnen bogen uit de verte kunnen zien. Je moet er behoorlijk voor om gaan lopen wil je er heel dichtbij komen. Dat is dan weer jammer want de kerkraamvormige bogen van tijdens de wederopbouw na de oorlog schijnen uniek te zijn voor het Nederlandse spoorwegen net. In de rest van het land zijn de betonnen bogen vervangen door stalen exemplaren. Maar die in Maartensdijk staan dus nog steeds. We hadden al genoeg om gelopen dus deze keer hebben we het omlopen aan ons voorbij laten gaan.

Na Maartensdijk liepen we op Lage Vuursche aan. Al snel zagen we klein Drakensteijn. Nou ja klein? Nog een behoorlijk paleisje zeg! Groot Drakensteijn lag aan de andere kant van weg. Niet te zien vanaf de openbare weg en omgeven door een metershoog hek, camera’s en prikkeldraad. En denk je nu dat er op zoveel km hek nou ooit 1 bordje geschroefd zit van de Koninklijke Weg? Nou mooi niet dus! Hadden ze het maar wel gedaan! Want in de bocht zijn we dus weer, voor de 2e keer vandaag, mega fout gelopen. Ergens daar in die bocht, bleek achteraf hadden we iets gemoeten. In ieder geval niet hetgeen we nu gedaan hadden, met de bocht meegegaan naar rechts. De weg werd steeds smaller en op een gegeven moment konden we niet anders dan alleen nog achter elkaar lopen want het verkeer raasde met 80 km of meer aan ons voorbij. Een rolstoelvriendelijke route??? Jaja….nou dat idee hadden we daar echt niet. Gelukkig kwamen we weer bij een paddenstoel. Is het het goede nummer? Helaas niet.
Daar bleken we weer gigantisch fout te zitten. Hellup, wat hebben we toch vandaag? Het zit ons niet mee hoor. Dan sta je daar toch weer in 2-strijd? Terug over die vreselijke weg tot aan de bocht? Ongeveer een 15 minuten lopen, of pakken we de weg door het bos? We kozen voor de 2e optie. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn? Goed kijken of de paden klopten met het ienie-mienie- kaartje in ons boekje. En zo kwamen we dus uiteindelijk bij de 6-sprong waar in het boekje over gesproken werd, maar nergens een sticker van de Koninklijke Weg. Wel een paddenstoel met Baarn erop en het juiste nummer! We stonden dus goed. Maar echt duidelijk beschreven welke van de 6 paden we nu moesten hebben was het niet. Dus besloten we zelf maar gewoon richting Baarn te lopen, daar moesten we uiteindelijk heen toch. Het lopen ging prima maar het stilstaan werd rond deze tijd toch lichtelijk een probleem. Zodra je stil ging staan leek je wel een levend afhaalbuffet voor de muggen en andere steekbeesten. Echt heel verschrikkelijk! Je moest alle enge beesten gewoon van je afslaan. Het flesje deet was deze keer niet voor niks mee. Even goed ingesmeerd en de meeste beesten vonden ons ineens niet meer zo aantrekkelijk.

Dat we goed gegokt hadden met de weg naar Baarn bleek later wel weer toen er ineens weer stickers opdoken.
Tjonge jonge wat een aparte dag. Veel en veel later dan gepland waren we bij station Baarn.
15,2 km zou het zijn, nou het zijn er volgens ons dik meer dan 20 geworden.
Het was bijna 19.00 uur toen we in de trein zaten naar Amersfoort. Daar zijn we overgestapt op de trein naar Ede en zo waren we rond 20 uur terug in Ede.

Het apparaat en ik konden het eens worden en zonder moeite kreeg ik mijn fiets weer mee naar buiten. Een mooie wandeldag is weer voorbij. Op naar de volgende, maar dan hoop ik toch echt dat we iets meer geluk hebben bij het vinden van de stickers. Want zo mega veel omlopen is niet grappig. Door de hele consternatie van de dag zijn we ook vergeten in Baarn nog een stempel te vragen voor in het boekje dat moeten we dus de volgende keer niet vergeten.

We kijken terug op een mooie aparte dag. Dit keer zonder blaren. Ook wel eens fijn. Ik heb eindelijk weer de juiste move te pakken met schoenen, zolen en sokken. Het heeft even geduurd helaas. Wel hebben 3 onverlaten mij toch nog weten te prikken, mijn kuit was een levende saté voor één of ander rotbeest, die me een enorme dikke vochtblaar, en een strakke vreselijke jeukende kuit heeft bezorgd. Grrrrrr…..In mijn nek zaten er ook nog 2 maar die hebben minder op gespeeld. Een collega koorlid opperde dinsdag dat ik misschien de volgende keer maar in een burka moet gaan wandelen. Dan kunnen de steekbeesten nergens bij. Ja dank je de koekoek, ook over mijn kuit hing mijn broekspijp heen en daar heeft de ellendeling zich mooi niks van aangetrokken. Die is er mooi onderdoor gekropen, dus Burka…??? Nee dat toch maar niet.
Een flinke voorraad deet, en dan smeren voor je gaat lopen dat is effectiever denk ik…..
Weet ik eigenlijk ook wel zeker. Maar ja, je moet door schade en schande wijs worden. Ieder jaar blijf ik toch een beetje hopen tegen beter weten in dat ze me misschien niet zo lekker meer vinden. …..

De route was dit keer minder afwisselend dan de route via de forten en de kastelen van de vorige keer. Niet het meest mooie deel tot nu toe. Toch had ie wel zijn bekoringen. Mooie vergezichten, leuke doorkijkjes. Akkers, dorpen. Enz….Het Koninklijke hield een beetje op bij het hek van Kasteel Drakensteijn. Dat is het enige wat je echt duidelijk ziet. Erg jammer maar wel begrijpelijk. Een bord met een mooie impressie erop bij de ingang of op het hek zou al een hele verbetering kunnen zijn. Het is nu een beetje een teleurstelling. Of verwachten wij teveel van de Koninklijke Weg? We zullen het nog wel zien. De volgende keer komen we langs paleis Soestdijk……we zijn benieuwd en nieuwsgierig.

Op naar de volgende wandeldag…..

Groetjes Anita