2008 0412-13 Pelgrimspad G

Pelgrimspad
12 april 2008 Gorinchem – Brakel
13 april 2008 Brakel – Oud-Heusden

Zaterdagmorgen 9.55 uur station Ede.
We waren heerlijk vroeg, de kaartjes waren al gekocht dus op naar de trein. Die van 9.58 uur stond er nog dus…..1 trein eerder weg dan gepland. Mooi.
De reis verliep voorspoedig. In Driebergen-Zeist stapte er nog een oud parochiegenoot in de trein en hebben we van de rest van rit naar Utrecht weinig gemerkt. Drie dames bij elkaar wordt toch al gauw een aardig thee kransje tenslotte!

In Utrecht over gestapt op de trein naar Geldermalsen, en daar weer overgestapt op de trein naar Gorinchem. Die laatste overstap verliep niet geheel volgens plan. We hadden natuurlijk niet op zitten letten en toen we uit de trein stapten moesten we nog bedenken welk spoor we moesten hebben. Gelukkig waren er daar maar 2 dus een overstapje naar de aan de overkant gereedstaande trein leek logisch. Maar net toen we er in wilde stappen gingen de deuren dicht en weg trein….
Wat nu…? Dan toch maar even kijken welk perron het zijn moest. Papier gezocht en ja hoor perron 4b. Uh…??? We zijn aangekomen op 4a! Nog eens goed kijken en ja hoor. Helemaal in de verte stond de trein die we hebben moesten. Er zat niets anders op dan even een flinke sprint te trekken. We waren niet de enige. Ik moest al gauw lossen en Tine liep dus flink op mij voor. Op een gegeven moment hoor ik de conducteur fluiten voor vertrek en zie ik Tine al de trein instappen. Ik riep nog heel hard ‘Wachten!’ maar dat hoorde ze al niet meer. Ik heb met al mijn kracht die ik had er nog een laatste eindsprintje uit geperst en gelukkig kon ik nog net op tijd in de trein springen.
Tine had helemaal niet in de gaten dat ze zover vooruit gelopen was. Maar ik had al visioenen van een vertrekkende trein met Tine en de kaartjes en ik nog op het perron. Gelukkig werd dat geen waarheid en kon ik een poosje uithijgend en sterretjes ziend de rest van de reis samen met Tine vervolgen. Na wat gedronken en gegeten te hebben kwam ik weer een beetje bij mijn positieven. Wat een inspanning zeg. (of is het gewoon gebrek aan conditie?)

Eenmaal in Gorinchem zijn we alle perikelen rond de reis al weer snel vergeten. In de stad hebben we ons lopen te vergapen aan al het moois. Geweldige straatjes, gevels, kerken en nog veel meer. Alles zo mooi onderhouden, daar zit een gemeente bestuur wat trots is op de geschiedenis van de stad en dat willen ze graag laten zien. Echt genieten zeg. Bovenstaande gevelsteen zat aan de kerk en na veel gepuzzel kwam Tine erachter dat de zwarte cijfers bij elkaar geteld een jaartal moesten zijn. Dit soort gevelstenen zijn we nog vaker tegen gekomen dit weekend. Het lijkt erop dat het echt iets van deze streek is.

In de Driekoningenstraat kwamen we deze muurschildering tegen. Gaaf toch.

Na een kop thee, chocomel en een saucijzenbroodje zijn we rustig de route gaan vervolgen en richting de pont gelopen. Tijdens deze wandeling kwamen langs het huis Matthijs Marijke en aan de zijkant van dat huis zat dit luikje. Een bordje ernaast vermelde dat lang geleden dit pand een weeshuis was geweest en dat dit een vondelingenluikje was. Het luikje zat er nog wel maar er zit nu een betonnen plaat achter. Toch een gek idee dat er indertijd ooit echt kindertjes in zo’n luikje gelegd zijn. Wat moet je dan wanhopig zijn geweest om daar je kindje in te stoppen. Ik moet er niet aan denken zeg.

Een kleine 10 minuten te vroeg kwamen we bij de pont aan. Het rode kruis schip ‘De Henry Dunant’ lag er in de haven afgemeerd. Wat een groot schip is dat zeg! Een klein bootreisje verder konden wij met de pont afmeren in Woudrichem.

Nog zo’n leuke stad met oude gevels en straatjes met kinderkoppies. En ondanks dat het water hier toch de grootste vijand van de laatste eeuwen blijkt te zijn is er aan de schoonheid van het dorpsgezicht niets verloren gegaan zo lijkt het. Hoge kade muren moeten ervoor zorgen dat er bij hoog water toch het een en ander beschermd kan worden. Tussen de openingen van de kademuren kunnen dikke schotten geschoven worden die erger moeten voorkomen. Het ziet er allemaal erg imposant uit.

Aangezien in Woudrichem onze laatste eetgelegenheid zou zijn voor die dag, daar waren we tenminste voor gewaarschuwd, zijn we maar eens op zoek gegaan. Dat leek eenvoudiger dan het was. Flink zoeken en bijna de moed opgevend zagen we dan toch eindelijk iets wat op een restaurant leek en wat open was, ook niet onbelangrijk. Het bleek een schot in de roos. Een mooi knus restaurant met een voortreffelijke kok. Een gebonden zalmsoep, een garnalen salade en twee koppen thee verder waren we toe aan een hernieuwde start van onze wandeling, want wat we tot nu toe gedaan hebben vandaag was allemaal wel heel erg leuk maar leek in de verste vette niet op echt wandelen.

Een dikke 2 uur stevig doorstappen, met onderweg een hele bijzondere ervaring. Van een rustig kalm weertype veranderde het van de ene op de andere minuut ineens in windkracht 6 of zoiets. Dit hebben we nog nooit mee gemaakt. En tijdens zo’n storm tja dan blijft het natuurlijk ook niet echt droog. Een regenponcho aantrekken met wind van deze orde is nog een hele kunst! Maar uiteindelijk liepen we dan in plastik gehuld via Rijswijk richting Brakel. Het kon echt niet ver meer zijn.
Op de dijk die we inmiddels bereikt hadden liepen ook heel veel schapen en er waren al heel wat lammetjes geboren. Ontzettend lief om te zien. Door de regen heb ik er helaas geen foto’s van kunnen maken.

Halverwege de dijk konden we weer naar beneden het achterland in en al gauw liepen we op de appelweg. Daar was ons overnachting adres. Een theehuisje ‘het wijnhuis’ genaamd was onze accommodatie. Knus, lekker warm en een gevulde koelkast. Wat wil je nog meer? De wc en douche daarvoor moesten we wel even om het woonhuis heenlopen maar daar konden we gewoon gebruik van maken. Tja het is even behelpen maar goed te doen. Nu hadden we inmiddels dan ook weer mazzel met het weer. Het was al gauw weer droog geworden.

Nadat we een poosje gezeten hadden en redelijk opgedroogd waren begon het eigenlijk bij ons beiden al weer te kriebelen. We keken naar buiten en zeiden; ‘Zullen we nog een rondje?” En ja hoor daar gingen we weer. Boekje mee, Brakel verkennen. We vielen met ons neus in de boter, nou ja skeelerronde kun je beter zeggen. Het was een gezellig drukke boel in Brakel. De skeelerronde voor de dames werd eerst verreden en daarna de heren. Wat ging dat hard zeg. Het leek ook of Theo Koomen in hoogsteigen persoon daar verslag aan het doen was. Die man was zo enthousiast aan het verslag doen van wat er allemaal gebeurde. Alleen daarvoor zou je al blijven kijken. Voor ons reden er geen bekenden mee, dus gingen we doen waar we voor kwamen. Heerlijk rondstruinen en dingen bekijken die we leuk vonden. De kerk, het kerkhof, huis Brakel (ruïne) oude straatjes. Echt geweldig allemaal. Het weer werkte ook heel erg mee want het was gewoonweg heerlijk om nog buiten te zijn. Uiteindelijk waren we rond 20.45 uur terug bij ons huisje. Heerlijk soezig hebben we nog zitten te genieten van een prachtige wandeldag en een verse pot thee. 22.30 uur vonden we het allemaal wel best en zijn we ons bed ingedoken.

Zondag 13 april 2008.
6.52 uur wakker geworden door het gezellige gekoer van een duif. Ik lag even bij te komen toen Tine vroeg of ik het vreselijk koud had. Koud? Nee helemaal niet, ik heb heerlijk geslapen en heb het zelfs af en toe nog te warm gehad. Hield ik even mijn been buiten boord om een beetje af te koelen.
Omdat Tine het zo koud had ging ik even proberen de kachel weer aan te zetten maar dat lukte niet omdat de gasfles leeg was. Er zat dus niets anders op dan even naar het huis te lopen, en daar hulp te halen. Onze gastvrouw wilde niet echt de gasfles komen vervangen maar ik heb toch even aangedrongen. We moesten tenslotte nog eten en dat is minder prettig in een ijskast zeg maar. Gelukkig kwam ze toch om het ding te vervangen en in een mum van tijd was het binnen weer behaaglijk. Ik had ondertussen het theewater opgezet en het kookplaatje hebben we nog even aan laten staan. In dat hoekje werd het dus echt heerlijk warm. Tine heeft daar de broodjes voor ons staan smeren. En even later zaten we van ons ontbijtje te genieten.

Een heel andere ervaring zo van een Bed & Breakfast moet ik wel zeggen. Leuk om een keer mee te maken. Het grote voordeel was wel dat we nu ’s avonds heerlijk op onszelf waren. Geen moeilijke verhalen, geen leed om aan te horen. Kortom gewoon lekker onszelf zijn. Aan de andere kant ook wel weer jammer want juist de gesprekken met anderen maken het soms ook weer heel leuk. Allemaal een beetje dubbel dus.

Rond 8.15 uur zijn we af gaan rekenen bij onze gastvrouw en al snel waren we op weg voor weer een nieuwe etappe van het Pelgrimspad. Omdat we gisteravond Brakel al hadden verkend besloten we vanmorgen een klein stukje af te snijden van de oorspronkelijke route. Ook vanwege de weervoorspellingen want dan hoefden we een heel stuk het boekje niet te pakken. Maar Donar en Wodan waren ons zeer gunstig gezind zodat we van een heerlijk voorjaarszonnetje konden genieten.
Het was weer een dag van heel veel mooie paden. Strak geplaveid, echt iets voor ons. Wat wel jammer was is dat we nergens iets tegen kwamen waar we even lekker konden gaan zitten. Het was vooral doorlopen tot je niet meer kon. Het was nog te fris om echt ergens buiten te gaan zitten. Gelukkig was er in Heusden genoeg open om even lekker bij te komen.

In de verdwaalde kogel hebben we heerlijk thee gedronken en een Heusdens Wiel gegeten. Zijn we prima van bijgekomen en uitgerust en zo konden we de laatste 2 kilometer op onze boerenfluitjes afleggen. We moesten nog wel even wachten op de bus die ons naar Den Bosch zou brengen maar dat was niet erg.

De terugreis verliep voorspoedig, zonder ren partijen om de trein te moeten halen gelukkig. Dat had ik nu ook zeker niet meer gered. Om 16.35 uur waren we weer thuis. Dan ben je ineens weer terug met beide benen op de grond. Want daar gaat alles direct weer gewoon verder alsof je nooit bent weggeweest. Eten koken, wassen enz enz. Soms, heel soms, denk ik wel eens, was ik maar een kerel….. Ik kan me namelijk niet heugen, stond ik te bedenken onder het eten koken, dat Rijk toen hij in training was voor de vierdaagse ooit eten gekookt heeft, of de was gedaan heeft na een wandeldag. Tja… dat is het lot van de vrouw hier in huis blijkbaar. Toch stiekem maar weer eens aan Peking Express gaan denken? Weer eens een poging wagen om me aan te melden. Wie gaat er mee? Dan mogen ze 8 weken voor zichzelf zorgen. Lijkt me leuk.

Voorlopig moet ik het hebben van onze wandelweekenden. Heerlijk genieten en lekker stoom afblazen. Mij maak je niet gek.
Op naar het volgende weekend, nou ja, dat wordt waarschijnlijk 1 dag. Beter iets dan niets in ieder geval.
Van dit weekend ga ik lekker nog een poosje nagenieten.