2007 0922 -23 Pelgrimspad, A'dam - Zwammerdam

Pelgrimspad
22 september 2007 Amsterdam – De Kwakel 9.00 uur – 18.30 uur
23 september 2007 De Kwakel – Zwammerdam 9.00 uur – 15.30 uur

Zaterdagochtend 22 september 6 uur.
Klaarwakker! Vandaag is de dag dat we aan ons nieuwe avontuur gaan beginnen. Het Pelgrimspad. Beiden hebben we onze Pelgrimspas op zak en wat zou het geweldig zijn als daar dit weekend de eerste stempel op zou mogen komen.

Gisteravond bijna alles al klaargelegd, dus brood klaarmaken, flesjes drinken pakken, ontbijten en nog even een blik door de krant en klaar ben ik. Briefje neergelegd voor de achterblijvers en om 7.50 uur arriveerde ik bij het station. Fiets in de stalling gebracht en gewacht op Tine. Heel lang hoefde ik niet te wachten want ik stond er nog maar nauwelijks of ze kwam de hoek al om.
Kaartjes gekocht en op weg naar de trein. Na een zeer voorspoedig verlopen treinreis kwamen we mooi op tijd in Amsterdam aan.

Madame Toussaud enz. was allemaal gesneden koek. Dat hebben we al eens gezien. Voor Tine was het allemaal nog een tikkeltje bekender dan mij aangezien zij in die contreien is opgegroeid.
Via de alom bekende Kalverstraat moesten we de weeshuispoort door. Tot zover ging alles netjes volgens het boekje. Maar……..daar hadden we een hek doorgemoeten om direct na het hek de glazen deur van de schutterspoort door te gaan. Helaas was dit hek dicht. Oeps. En nu? Nou toen maar zelf gedacht en linksom de Kalverstraat in gegaan om d.m.v. 2x links toch te komen waar we zijn moesten en onze route zouden kunnen vervolgen.
Dit verhaal ging niet helemaal op kwamen we achter maar hierdoor zagen we wel een heel mooi tafereel. Een oud pand met allemaal ingemetselde authentieke gevelstenen. Geweldig. Er zat er zelfs eentje bij uit Oudewater! En daarvoor moet je dan helemaal naar Amsterdam.

De weeshuispoort is trouwens een prachtig mooi versierde poort. Ook alle geveltjes in Amsterdam zijn zeker het bekijken waard. Je loopt dan ook steeds omhoog te kijken. En opschieten ho maar.

Na het pand met de gevelstenen (St. Lucienstraat) zijn we nogmaals links gegaan en zaten we volgens onze berekeningen aan de achterkant van het begijnhof. Mooi dat er nergens een ingang zat natuurlijk. Ook de schutterspoort was nergens te vinden. Best pesterig als je zeker weet dat je achter al die gevels moet zijn. Toch maar doorgelopen, nog een afbeelding van Vincent van Gogh gezien in een van de vele mooi geveltjes. We vroegen ons af of hij daar misschien gewoond heeft. Na nog een stukje te hebben gelopen zijn we via het Spui en het Begijnensteegje uiteindelijk op het Begijnhof terecht gekomen.

Wat een mooi onaards deel van Amsterdam is dit zeg. Echt prachtig. Het begijnhof is een hofje wat een meter lager ligt dan alle ander straten in Amsterdam. Het is een hofje van 48 aaneengesloten herenhuizen. Een kerk (nu de Engelse kerk) en een katholieke kapel. Deze laatste zit verstopt achter twee gevels. Maar van binnen is ie adembenemend mooi. Terwijl wij de kapel stonden te bewonderen ging er rechts achterin een deur open en net zo hard weer dicht. Wij zagen onze kans schoon en probeerden op de deur te kloppen om zodoende de persoon die net even gekeken had weer naar ons toe te lokken. Maar helaas dat lukte niet.
Toch waren we voor ons gevoel zo dicht bij onze eerste stempel dat we in de folder in de kapel even gezocht hebben naar een tekening en Tine zag al gauw dat er aan de achterkant een pastorie moest zitten. Wij weer dezelfde weg terug als we gekomen waren en wat tot onze grote verbazing was het huis met de beeltenis van Vincent van Gogh de pastorie. Op ons bellen werd al vrij snel opengedaan door een priester en na even ons verhaal te hebben aangehoord nodigde hij ons uit binnen te komen. Thee, koffie? Zeer gastvrij was hij. Eerst kwam hij al met het zakje met de stempel en het stempelkussen aanlopen en later met de thee en de koekjes.

Dit was een hele leuke ontmoeting. De priester vond het wel een beetje jammer dat we nu maar 2 dagen gingen lopen. Maar hij begreep ook wel dat 100 dagen vrij nemen een beetje veel gevraagd is op onze leeftijd. En toen hij hoorde dat we ook het Pieterpad al gelopen hebben had ie wel in de gaten dat het geen bevlieging van ons is. We hebben gewoon niet meer tijd voorlopig dan 1 weekend per maand.

Deze priester was zelf ook in Santiago de Compostella geweest. Hij heeft een vriend die op 22 april 2004 aan zijn tocht naar Santiago is begonnen. Deze vriend heeft de hele tocht in 3 delen gelopen. Hij moest 2x terug wegens familie omstandigheden. In 2006 was het dan zover en is hij in Santiago aangekomen. Op het moment dat hij in Santiago aankwam was deze priester daarheen gevlogen en is in de kathedraal daar in de mis voorgegaan. De vriend was hem daar zo dankbaar voor dat hij daarom een speciale stempel voor de priester heeft laten maken. En…….die stempel hebben wij nu op onze kaart staan. Echt zo gaaf! Ik kan niet beschrijven wat voor een gevoel het gaf deze stempel te mogen ontvangen. De eerste is zo-ie-zo al bijzonder maar als er dan ook nog zo’n verhaal bij komt dan maakt dat het nog specialer.

Ik heb niet echt opgelet hoe lang we daar hebben gezeten, zo’n ontmoeting moet je niet forceren door op je klokje te gaan zitten kijken. (die heb ik trouwens niet eens om dus dat wordt dan lastig) We gingen in ieder geval met een voldaan gevoel daar weg verder op onze route. Via allerlei straatjes en straten zijn we uiteindelijk het Vondelpark in gelopen.
Het Vondelpark, iedereen welbekend natuurlijk, maar je hebt eerlijk gezegd geen idee hoe het er in werkelijkheid uitziet. Een parkachtig geheel midden in de stad. En druk dat het daar is. Het lijkt wel of heel Amsterdam daar joggend, skatend, fietsend, wandelend rennend, mediterend, zittend, vissend of weet ik veel wat nog meer daar bezig is. Je zou toch bijna gaan denken dat er zo geen dikke mensen meer kunnen zijn. Het is één grote sportschool. En mooi……helemaal auto- en gemotoriseerd verkeer vrij. En dat in onze hoofdstad.

Vanuit het Vondelpark gingen we richting het Amsterdamse bos. Ook al zo’n begrip. Maar wat moet je daar dan nog verwachten? Voor dat we dat gingen ontdekken hebben we eerst maar onze magen gevuld. Aangezien het ’s avonds best lastig zou worden horeca te vinden hadden we thuis al besloten om tussen de middag ons favoriete maal te bestellen. Een heerlijke maaltijdsalade met een lekker toetje. Tine ging voor de geitenkaas en ik voor de vis. Het toetje was een muffin met chocolade ijs en mousse. We hebben heerlijk buiten kunnen eten en dat op 22 september! Het was echt super weer.

Hierna zijn we het Amsterdamse bos ingelopen en het is dat de vliegtuigen van Schiphol je er constant aan herinneren dat je in een grote stad bent maar anders kon je bijna denken dat je in een ander deel van Nederland aan het lopen was. Het is echt een groot bos. Ook hier weer een drukte van belang. De vogels spelen daar spelletjes met de honden. Die maffe honden denken daar dat ze vogels kunnen vangen, maar die zijn nog altijd sneller. Een leuk gezicht dat die vogels het er gewoon om doen. En die honden maar rennen. Uiteindelijk zitten ze dan met de tong op de poten onder een boom omhoog te kijken waar die vogels nou gebleven zijn. Mafkezen.

Het Amsterdamse bos achter ons latend liepen we een heel klein stukje verkeerd, maar gelukkig was er een behulpzame meneer die ons de goede weg wees. Een mooi stukje langs allerlei woonboten. En niet zo maar een paar, nee een kompleet drijvende stad. Zo veel woonboten lagen er daar bij elkaar. Villa’s bijna. Mooie en minder mooie natuurlijk maar ze wonen wel op het water! Super zeg.

Amstelveen ligt dan nog maar op een steenworp afstand en daar liepen we dan ook rustig op aan. Een klein stukje industrieterrein en verder weer een prachtig stuk natuur. Langs een grote plas “De Poel”, waar een waterscoutinggroep opkomst had, en een stuk met heel veel vlonderbruggetjes liepen we gestaag verder. De Urbanus kerk aan de zuidoever was een mooi baken voor ons. Jammer dat we daar niet bij konden komen. Maar nog verder omlopen dat was niet echt een optie. Want ruim 28 km is best een hele boel. Dat gingen we op een gegeven moment ook wel voelen en de tijd begon ook langzamerhand te dringen. Het begon er in ieder geval naar uit te zien dat vijf uur binnen zijn zeker niet meer haalbaar zou zijn. Oeps. Maar ja als je in Amsterdam zelf al niet echt opschiet dan moet je dat bezuren op het eind van de dag natuurlijk.

Na Amstelveen hebben we een heel stuk langs de ringdijk gelopen. Dit was een dijk langs een vaart met rechts van ons onze nationale trots. KLM / Schiphol. Een stad op zich. En een lawaai dat de opstijgende en landende vliegtuigen maken zeg. De dijk trilde er gewoon van. Je voelde de luchtverplaatsingen bij vliegtuigbewegingen. Brr….zou daar niet willen wonen.

Na Schiphol liepen we op Aalsmeer aan en konden we aan het laatste deel van de tocht beginnen. Het werd nog even lastig omdat er een stuk straat opgebroken was en we even onze fantasie moesten gebruiken om op de goede weg te blijven. Het geploeter werd uiteindelijk beloond met een fantastisch uitzicht op de Westeinder plassen. Aangezien het al behoorlijk laat begon te worden was de lichtval op het water helemaal super. Op een bankje langs de waterkant hebben we even zitten genieten. Niet al te lang natuurlijk want we moesten nog wel in De kwakel aankomen.

Het is zo heerlijk lopen hier, allemaal water. Het is voor mij een soort van flash-back. Het doet mij heel erg denken aan de tijd dat ik heerlijk op de fiets naar Gouda ging, via de Reeuwijkse plassen enz. Dit is zo geweldig genieten.
Het Pelgrimspad is een zeer goede keuze. Zo heel anders dan het Pieterpad. Niet te vergelijken met elkaar, beiden mooi, maar het water is echt schitterend hoor. Wat dat betreft kan ik voorlopig mijn hart nog ophalen.

Gelukkig kwam eindelijk De Kwakel in zicht. Wat een eind lopen vandaag. 28 km na onze zomerstop is toch een beetje te veel van het goede. Het laatste stuk moesten we over een grasdijk en dat was echt een enkelmoordenaar zeg. Kuilen en hobbels, hoog gras en schapenstront. Wat een ramp. Hadden we dit maar nooit gedaan. Er lag tenslotte een asfaltweg naast! We zijn eraf gegaan waar het kon en zijn gauw over de weg verder gegaan. Nog even gebeld naar ons logeeradres want we hadden wel een weg en een telefoon nummer maar geen huisnummer. En dat is toch wel cruciaal. We moesten nog een klein stukje, duurt altijd langer dan je denkt natuurlijk. Ik zei tegen Tine dat ik even op de automatische piloot ging lopen want ik was helemaal kei kapot. Mijn voeten deden zeer van het geploeter over de dijk. Ik kan dan niet meer gewoon lopen als ik er zo doorheen zit. Daarom waarschuwde ik haar ook. Ik zet dan een denkbeeldige knop om en hoor of zie niks meer. Maar heb wel een moordend tempo. Ik kan dat dan ook alleen op een asfaltweg. Op een niet vlakke ondergrond gaat het niet.

Om half 7 waren we eindelijk bij ons gastadres. Een mooi huis met een zeer gastvrije dame. Er was ook een duitse gast en al gauw bleek dat deze man daar bijna altijd woonde. Hij heeft een gezin in Oostduitsland maar daar is geen werk. Hij werk hier 4 weken in 3 weken en gaat dan van vrijdag t/m zondag de week erna naar huis. Hij doet dit al een hele poos zo. Best een opgave. Eten doet ie bijna niet. Hij leeft op stokbrood en cakejes.
Hij leeft van 10 euro in de week. Maar ja dat kan ook bijna niet anders als je niets eet. Het leven is hier niet duur zegt hij. Jemig, zijn wij dan zo verwend en niet gauw tevree?
Best apart allemaal. Het was een bijzondere ontmoeting.

Nadat we even buiten op het terras hebben bij zitten komen zijn we naar binnen gegaan en kregen we ons verblijf voor 1 nacht te zien. Een ruime zolderkamer, stampvol met poppen en beren. Die blijken van de dochter te zijn die allang volwassen is en het huis uit. Ze wil zelf de poppen niet hebben maar ze mogen ook niet weg. Leuk zo’n dame. Nou ze kon mij mooi de pot op. Onze gastvrouw moet het allemaal maar bijhouden. Een heel werk hoor. Maar blijkbaar zit ze daar niet zo mee.

Een heerlijk bad stond tot onze beschikking en ik moet zeggen dat dat zeer welkom was na zo’n lange wandeldag. Na dit opfris ritueel en een broodje zijn we naar beneden gegaan voor een kopje thee. Dat werden er twee met een heerlijk stuk notentaart erbij. Wat een bofkonten zijn we toch. De rest van de avond hebben we bij de mevrouw in de kamer gezeten. Er is niet zoveel gezegd. Een beetje tv gekeken, ze zapte van de ene naar de andere zender, reklames hield ze niet van, dat was duidelijk.

Aangezien wij best wel de pap op hadden zijn we lekker op tijd ons bed ingekropen. Om 7 uur zouden we er weer uitgaan en om 8 uur ontbijten.

Zondagochtend 23 september,

8 uur, ontbijt. Een heerlijk ontbijt stond voor ons klaar. En natuurlijk hebben we toch wel weer iets langer gezeten dan noodzakelijk. Maar ja je raakt aan de klets en dan is het zo weer een stuk later. Geeft niks we hebben tenslotte maar een ‘kort’ dagje. Ruim 22 km vandaag. Dat is toch een stuk minder dan gisteren zou je zeggen. De planning is rond een uurtje of 3 in Zwammerdam aan te komen waar Hans dan op ons zal wachten.

Bijna 9 uur, de kop is eraf. Onze tweede wandeldag is begonnen. Een rustig ontwakend De Kwakel achter ons latend. Via het jaagpad langs de Amstel lopen we naar de tolhuissluis. Ondanks het vroege tijdstip voor de zondagmorgen waren er toch heel wat mensen aktief. We kwamen zeer regelmatig andere wandelaars tegen, zelfs een enkele fietser waagde zich op het smalle pad. En op de amstel was een roeivereniging heel erg aanwezig. Race fietsers bevolkenten de weg aan de overkant van de amstel en vissers de kant langs het water. Wat een aktiviteiten zo op een vroege zondagmorgen zeg. Het weer zat ook vandaag weer aan de goede kant. Wat boffen we toch.

Even voor 10 uur waren we bij de tolhuissluis. Daar was een klein restaurantje gevestigd maar eigenlijk nog niet open. Ze waren wel druk bezig het terras al in orde te maken en op onze vraag of ze al open waren kregen we als antwoord: Als jullie het bordje even omdraaien wel! Nou is dat gastvrij of niet? We hebben daar heerlijk koffie en thee gedronken en pompoentaart gegeten. Het heette daar heel toepasselijk; (H)eerlijk!
Nou met recht hoor. Een welverdiende naam. In de menu kaart stond nog een bladzijde met wist-u-datjes….

Van daaruit liepen we verder langs het aarkanaal. Eerst op de rechteroever en later terug langs de linker. Het leek eerst een onzinnige actie maar het was daar wel heel mooi. En heeft nog best leuke foto’s opgeleverd. Dit was nog een best afwisselend stuk. Later op de dag liepen we alleen maar tussen de weilanden door. Lange rechte wegen waar geen eind aan lijkt te komen. Het heeft ook wel wat maar je hebt het gevoel geen meter vooruit te komen. En ondanks dat we maar 22 km hoeven, is het toch zwaar. Bij een boerderij kort na Papenveer lopen we ons helemaal vast. Hopeloos zeg. De tekentjes waren opeens helemaal verdwenen. Een heel stuk hiervoor liepen we te ploeteren door het gras. En nu is ineens alles weg. Wat nu? Even verder bij een woonhuis was enige activiteit te bespeuren. Vriendelijk aan een meneer gevraagd of die misschien wist waar we heen moesten. En……moesten we weer terug over het zeer onvriendelijke erf waar we net vandaan kwamen. Weer onder het schrikdraad door ploeteren, door de stont banjeren en glibber de glij langs en over hekjes weer een grasdijk over. Tussen de paarden door, die ons aan stonden te kijken van wat doen jullie hier nou? Dit was niet het makkelijkste deel van de route zeg. Jeminee. En alweer verdwaalden we hopeloos. Stonden we voor een hek met daarachter een maïsakker en verder niets. Geen pad, geen tekentjes en al helemaal geen zicht op een normaal wandel vervolg. Maar weer terug was de enige mogelijkheid.

De koeien in dit weiland stonden al even meewarrig naar ons te kijken als de paarden in het stuk daarvoor. Ik zei nog tegen die koeien dat ze wel even hadden mogen waarschuwen maar volgens mij klonk het niet koe genoeg. Ik kreeg in ieder geval geen reactie. Maar met de 28 km van gister nog in de benen en voeten die niet echt meer vooruit willen is verkeerd lopen het laatste wat je wilt. Getverderrie. Moesten we dat hele stuk weer terug! En dan……waar wel verder? Dat was ook niet echt duidelijk. De tekentjes waren blijkbaar op. Met het kaartje erbij besloten we dan maar langs het water te blijven lopen. Dit was weer zo’n voeten-moordenaars-pad. Een heel eind stuk grasdijk. Hobbels, kuilen en hoog gras. Genieten is er dan niet meer bij, je bent alleen maar aan het overleven. Hadden we maar beter op het kaartje gekeken dan hadden we kunnen zien dat aan de andere kant van de vaart achter de huizen gewoon een asfalt weg lag. Wel wat drukker waarschijnlijk maar wel makkelijker lopen. Helaas zo slim waren we op dat moment niet dus werd het geploeter. En geen bankjes natuurlijk! Uiteindelijk ben ik maar op de weg gaan zitten toen we eindelijk van de grasdijk af waren. Ik was het helemaal zat. Heb hevig getwijfeld of we Hans niet moesten bellen om ons in Aarlanderveen op te halen. Maar dat zag Tine weer niet zo zitten. Dus….mezelf bij elkaar geveegd, schop onder de kont gegeven en gaan met die banaan.

In Aarlanderveen hebben we uitgebreid gerust, wat gegeten en daarna weer de route opgepakt. Ik had het gevoel dat mijn voeten inmiddels 1 grote blaar geworden waren. Maar kiezen op elkaar en door. Het uitlopen van Aarlanderveen ging prima. Asfalt weg en dan lukt het wel weer om tempo te maken. Wij zijn wat dat betreft een stel mutsen hoor. Echte asfalt vreters. Maar willen wel graag mooie natuur om ons heen. Stelletje verwende grieten! We werden op ons wenken bediend want we liepen hier de viermolen gang. Vier molens in zichtbereik. Echt gaaf. Bij de eerste molen stond een replica ervoor heel hard te draaien met zijn wieken. De tweede molen had geen kleintje bij zich maar was weer bijna een kopie van de eerste. En helaas hier moesten we weer een weiland in, O waarom nou?

Hier moesten we gewoon een pad af van een kilometer of 3 alsmaar rechtdoor. Er kwam geen eind aan. Onderweg nog een paar obstakels. En ook die overstapjes gaan niet echt soepel meer hoor na twee dagen lopen. Aan het eind van dat pad lag heel toepasselijk, boerderij “de aanhouder wint”. En zo is het maar net. Het laatste stuk was gelukkig weer een mooi stevig pad en konden we nog redelijk tempo maken. Over de ophaalbrug in Zwammerdam werden we eigenlijk nog een mal paadje ingestuurd maar daar trapte ik echt niet meer in. Over de andere brug zag ik de vlaggen al wapperen van de uitspanning waar Hans op ons zou wachten, dus nog verder lopen had weinig zin. Gelukkig kon ik Tine overhalen en toen ze even verderop zag dat we ook nog een trap op hadden gemoeten was ze wel blij dat paadje rechts te hebben gelaten voor wat het was.

We kijken terug op een boeiend, vermoeiend maar o zo geweldig wandelweekend. De kop is eraf. Nog 150 km te gaan en dan………. zijn we in Den Bosch.