2016 0914 CdN dag 15, Caborredondo - Comillas

Caborredondo – Comillas 20 km

Ik had vanmorgen het één en ander uit te leggen tijdens het ontbijt. De dames waren heel nieuwsgierig naar mijn lachbui van gisteravond. Het klonk zo gezellig zeiden ze. Oeps…ja….ga dan maar eens uitleggen wat je uitgespookt hebt. In mijn beste engels heb ik het voorval met de platte vlieg verteld. Best nog een uitdaging. De dag eindigen met de slappe lache en beginnen met een slappe lachbui. De intentie van mijn verhaal is overgekomen.

Als we na het ontbijt afscheid nemen van Alex valt mijn oog nog net op een grote landkaart van Spanje met alle camino’s erin getekend. Wauw….dat zijn er veel…..De Camino del Norte is mijn eerste, maar zeker niet mijn laatste. Die kaart lijkt wel een snoepwinkel. Heerlijk. Zoveel keuzes.

Buiten het dorpje Oreña worden we getrakteerd op een mooie regenboog en de eerste blikken voor vandaag op de oceaan. De regenboog is mooi maar wat ie meebrengt minder. De poncho’s bieden uitkomst. Het is weer een lint van fladderende pelgrims voor ons. Poncho’s aan, poncho’s uit, we zijn net van die poppetjes uit z’n jaren 70 weerstationnetje. Het landschap is vandaag licht golvend, voor Spaanse begrippen dan, in Nederland zouden we het nog beste kuitenbijters noemen. Grappig dat mijn eigen gevoel hierin nu al Spaanse trekjes krijgt.
Het is genieten van de kleine dorpjes, gehuchten en natuurlijk steeds de doorkijkjes naar de oceaan. De straatjes in de dorpjes en gehuchten doen middeleeuws aan. Achter en voor ons lopen vele medepelgrims. Waar die allemaal overnacht hebben? Geen idee. Wij waren met z’n 5-en in een bijna lege albergue. Er duiken werkelijk van alle kanten pelgrims op. Achter ons horen we ineens een heel groepje luidruchtige Spanjaarden, wat zijn ze toch aan het doen? Uh….aan hun stemmen te horen lijken het de Spanjaarden uit Boo wel. Als we in Cigüenza prachtige muurschilderingen staan te bewonderen halen ze ons in. We maken een praatje en gaan ieder op ons eigen tempo verder. Ze hebben dikke pret met z’n viertjes. En een heel hoog tempo.

Wij doen het een stuk rustiger aan. Er is zoveel te zien en te bewonderen onderweg. We komen langs allerlei oude gebouwen, het lijkt wel of we door een soort van openluchtmuseum lopen. Overal staan info borden. Helaas is ons Spaans nog niet toereikend genoeg om echt te snappen wat er staat.

Wat we wel snappen is dat we ineens een blik op de Pico’s de Europe hebben. Wat een hoogte. Wat indrukwekkend. De beroemde Pico’s de Europe waar padre Ernesto naar toe was gestuurd door de bisschop. Daar waar hij enkele jaren mensen heeft bijgestaan en waar o.a. zijn plan ontstaan is voor de herberg zoals die er nu is in Güemes. Ik kan op dat moment weinig anders dan gewoon even heel stil worden en ademloos kijken. Hoe kunnen mensen daar leven, wonen en werken…? Ik kan het niet bevatten.
Wat voel ik me klein en nietig hier. Aan de ene kant de onmetelijk grote Atlantische oceaan als uitzicht, aan de andere kant de Pico’s de Europe. En ik…..ik zit er tussen met al mijn gedachten, gevoelens, zeker- en onzekerheden. Het lijkt wel een achtbaan in mijn hoofd. Hoeveel gedachten kan een mens hebben?

De camino doet rare dingen met me. Hij maakt me rustig, laat me genieten, opent mijn ogen, maar soms, zoals nu overvalt ie me met onwijs veel gedachten, maakt ie me onrustig, weet ik gewoon even niet wat ik met mezelf en de camino aan moet. Het zijn flarden, het lijkt geen samenhangend geheel te zijn. Ik laat het maar gewoon gebeuren. Het zal vast ergens goed voor zijn.

We lopen verder op weg naar Comillas. De stad waar we vannacht in de gevangenis willen overnachten. Niet dat we van plan zijn om dusdanige streken uit te halen dat we opgesloten worden. Maar gewoon legaal in de gevangenis slapen. Hoe leuk is dat? De platgeslagen vlieg zal me toch wel vergeven worden? Als we aankomen bij het gebouw blijkt dat we niet de eerste zijn. Een hele rij rugzakken staat al op wacht. De eigenaren ervan rusten uit op het grasveldje in de buurt. Wij volgen het goede voorbeeld. Het wordt al snel drukker en drukker. De 22 plekken zijn rap vergeven. We zijn weer met een stel oudgedienden bij elkaar. Er wordt bijgepraat, filmpjes bekeken, dagboeken bijgewerkt. Nu snap ik ook waarom de Spanjaarden achter ons zo luidruchtig waren. Ze hebben op dat moment een heel maf filmpje opgenomen. Daar moest je wel om lachen. De oudste van het stel maakte een hele maffe beweging berg op. Steil de berg oplopend steeds verder door zijn knieën zakken waardoor ie op het laatst bijna met zijn hoofd tegen het asfalt zat. Best knap om dat nog zo lang vol te houden met een zware rugzak. Het leverde in elk geval hilarische taferelen op. Zo kwamen we de tijd wel door.

Na 2 uur wachten kwam de dame die ons allen in ging schrijven. Het duurde en het duurde maar. 22 inschrijvingen die gemiddeld 5 minuten per inschrijving duurde. Ons geduld werd behoorlijk op de proef gesteld. Om in de gevangenis te mogen slapen, daar moet je wel wat voor over hebben. Uiteindelijk had iedereen zijn bedje, konden we douchen en nog even de stad in.

Het is de stad van Gaudi. De eerste markies van Comillas heeft de Catalaanse architecht Joan Martorell de opdracht gegeven voor de bouw van het Palacia de Sobrellano. Dit gebouwen complex werd in 1881 onder de 2e markies voltooid. Antoni Gaudi was een studie genoot van Joan Martorell en heeft het grafmonument van de familie gemaakt. We gaan op zoek naar het Gaudi gebouw en vinden het, maar weigeren de entree hiervoor te betalen, in mijn gidsje staat nog dat het gratis is. Maar helaas. Betalen voor het Gaudi huis? Kom nou zeg! We kunnen er niet eens slapen. Dus…..draaien we om en verzinnen een list. De weg die erlangs loopt zal vast wel een doorkijkje hebben. We speuren en speuren en ja hoor. Genoeg doorkijk om enkele foto’s te schieten. Aan de achterkant van het gebouw is er een foeilelijke glazen serre aangezet. Hier missen we niet veel aan.

We lopen door de schilderachtige straatjes van Comillas. Het is een lieflijk stadje dat eruit ziet alsof je door een puzzel loopt. Gekleurde gevels, bloempotten, bloembakken, tierelantijntjes, trappetjes, smalle straatjes, en prachtige pleintjes. Een genot voor het oog.

Daar waar het oog geniet kraakt het onderstel. Geen enkele straat is vlak, het gaat of steil omhoog, of steil naar beneden. Een aanslag op mijn benen. 15 dagen op pad gaan zo zoetjes aan hun tol eisen op het fysieke deel van mezelf. De ‘dokter,’ één van de vier Spanjaarden vroeg mij meteen naar mijn insekten steken. Hij voelde wederom aan mijn been en was nu eindelijk gerustgesteld. Zijn duim ging omhoog, zijn mond krulde naar een glimlach, de genezing kreeg zijn goedkeuring. Dat mijn rechterscheenbeen me veel meer zorgen baart vertel ik hem maar niet. Dat is aan de buitenkant niet te zien. De etappes korter maken is volgens mij de enige remedie tegen deze kwaal. Ik heb hier gelukkig wel een normale farmacia gevonden en geen farmacia del perros zoals eerder in Boo. Een potje tijgerbalsem brengt hopelijk wat verlichting.

In de gevangenis valt mijn maatje als een blok in slaap. Ze zaagt het hele bos om rondom Comillas. De poolse dame en de vier spanjaarden zijn en stuk later terug. Als die bovenkomen kijkt de snurkspanjaard naar mijn maatje en kijkt vervolgens mij aan met opgehaalde schouders. Zo van; Wat nou? Ik krijg de schuld en zij doet het? Zijn ondeugende ogen maken dat we allemaal in de lach schieten. ’s Middags had hij ons nog geadviseerd hem uit het raampje te schuiven boven zijn bed. Kansloze aktie. Paste hij nooit door. Nu maakte hij een gebaar van raampje open, maatje erdoor en klaar. Het raampje was groot genoeg om haar naar buiten te schuiven. We hebben het maar niet gedaan. Deze gevangenis wilden we graag met zijn allen morgenochtend gewoon kunnen verlaten.

Het concert der snurkende pelgrims was vannacht van zeer bescheiden omvang. Ik heb er in elk geval weinig van mee gekregen.
Rond 6 uur begonnen de eerste pelgrims al weer aan het inpakken en wegwezen ritueel. Het heeft inmiddels iets vertrouwds. Echt wakker word ik er al niet meer van. Het geroezemoes op de achtergrond heeft iets van een slow start wekker. In de verte geluid wat in een half uurtje steeds verder aanzwelt en als iedereen echt aan het rommelen is kom ik in beweging. Grappig hoe iedereen zo zijn eigen ochtendritueel erop na houdt.

De nieuwe dag is weer aangebroken. Op naar een nieuw avontuur.

Buen Camino.