2016 0912 CdN dag 13, Gûemes - Santander - Boo

Camino del Norte, dag 13
Gûemes – Santander – Boo

Het was een nacht die je vandaag alleen in Gûemes ziet. Het was een nacht die wordt gesnurkt in het mooiste licht. Het was een nacht waarvan ik dacht dat ik hem nooit doorkomen zou, het was een nacht…….onder de sterren met mezelf.

Het was een bijzonder rumoerig nachtje, maar toch heb ik heerlijk geslapen. Liggen genieten van alle geluiden om me heen. Genoten van de stilte en de sterren in de nacht tijdens een sanitaire stop. Wat een bijzondere plek om hier te mogen verblijven.

Na het ontbijt van droog brood, koekjes, jam, koffie en thee vertrekken we naar Santander. Het voelt heel raar……Vandaag ga ik mijn doel bereiken! Toen ik van huis vertrok was mijn doel binnen de mijn beschikbare dagen Santander te halen. Maar ik hoef nog niet naar huis. Ik mag gewoon nog een paar dagen aan de wandel blijven. Wat voelt dit bijzonder. Via de doorgaande weg lopen we naar Galizano en vandaar pakken we de route strak langs de kust weer op. Het pad zou makkelijk te vinden zijn werd verteld. En inderdaad het kustpad wijst eigenlijk zichzelf. Het is hier weer één groot wandelfeest. De paden zijn gemakkelijk te bewandelen. De uitzichten over de oceaan en de bergen zijn een lust voor het oog. Kliffen van duizelingwekkende hoogte. De golven die stukslaan op de rotsige kust. Kleine zandstrandjes waar op dit vroege tijdstip nog niemand te zien is. Maar gezien de hoeveelheid busjes, surfplanken, campers, tentjes, en surf liefhebbers is het straks als de zon vol doorkomt een drukte van belang beneden ons. Eén groot walhalla. De nog slaapdronken jongeren begroeten ons, wij groeten vriendelijk terug. Maken hier en daar een praatje en lopen dan weer verder. Het is duidelijk dat we hier dichterbij de bewoonde wereld geraken. Er is meer volk op de been. Het pad is duidelijk vaker belopen. Door het wuivend halmenbos lopen we naar de baai van Somo. We hebben nog een flinke klim en klauterpartij door een stukje bos te gaan voor we bij de baai zijn.

Daar rusten we een tijdje. Genieten van het uitzicht. Het strand ligt hier vol enorme keien. Geen overbevolkt strand. Dit stukje stad strand wordt vooral bezocht door de wat oudere bevolking van Somo. We hebben een leuk gesprek met een in Somo wonende Duitser. Hij heeft het hier prima naar zijn zin. Is al jaren gepensioneerd. Geniet van de rust, het rustige leven, hij maakt zich niet meer druk. Beetje op het strand hangen. Mensen kijken, hier en daar een praatje maken. Het bevalt hem prima. Hij spreekt zijn bewondering uit dat wij met onze rugzakken in deze warmte zo’n tocht maken. Ach ja, zo genieten we ieder op onze eigen manier.

Na nog een klauterpartij komen we dan eindelijk bij de boulevard en zoeken naar de aanlegsteiger vanwaar de boot naar Santander zou moeten vertrekken. We vinden hem al snel. En kijk nu eens wie we daar hebben? Onze Poolse vriendin is er ook. We raken in gesprek en dan blijkt dat zij al een slaapplekje heeft gereserveerd in Boo. Pfff. Dat is nog een heel eind verder dan wij van plan waren. Al pratende blijkt haar idee te zijn. In Santander wat te gaan eten, dan een stukje de trein te pakken en in Mompia weer uit te stappen. Dan is ze de drukte van Santander voorbij en kan ze in alle rust verder wandelen. Misschien nog niet eens zo’n gek idee. Denk er even over na en dan…..vraag ik mijn Poolse medepelgrim of ze voor ons ook wil reserveren in Boo. Ze belt en in no time is het geregeld. We hebben een plekje voor de nacht. Nu nog in Boo zien te geraken.

Even later maken we de oversteek naar Santander. De drukte daar overvalt ons. Wat een mierenhoop. Iedereen rent, holt, loopt, zoekt, auto’s rijden af en aan. Bussen vliegen voorbij. Stoplichten waar we voor moeten wachten. Wat een gedoe allemaal. Het voelt heel onwerkelijk hier weer te zijn. Op de heenweg ben ik hier geweest op doorreis naar Irun. Wel zo makkelijk voor nu, weet precies waar de supermarkt zit en de treinstations. Da’s dan wel weer handig. Maar eerst gaan we naar de Kathedraal, want die willen we alle drie graag van binnen bekijken. Als we eraan komen wordt net de deur in het slot gedraaid. 13.05 u. Kathedraal gesloten tot 16.00 u! Dat is balen! Nog uren wachten dus. Of toch maar niet? Willen we Boo nog halen vandaag dan is treuzelen niet echt een optie. Eerst maar wat te eten zien te scoren. Da’s niet zo moeilijk. De supermarkt zit naast het busstation. Daar kopen we onze lunch en eten die even verderop op een bankje op. Daar bedenk ik mij…..ik voel me figurant in een foute film. Het lijkt nu net alsof het leven wat zich voor mijn ogen afspeelt niet mijn leven is. Het raast, vliegt, rent, en lijkt zo ver weg. Ik sta helemaal in de camino stand. Ben de rust zelve en kan voor mijn gevoel de hele wereld aan. Waarom zou ik me druk maken? Ben ik in het dagelijks leven ook zo’n ratrace aan het houden? Geen wonder dat de hele mensheid aan het doldraaien is. Dat is toch voor niemand vol te houden? Wat ben ik blij dat ik nog een paar bonus daagjes op mijn camino mag vertoeven. Dit gevoel vast zien te houden, het zal nog een hele uitdaging worden thuis. Wat zou ik met dit gevoel willen? Dit gevoel in een flesje stoppen, kurkje erop en als een kostbaar kleinood koesteren. Dát zou het ultieme souvenir zijn zeg.
Wat is het heerlijk dit soort dingen te overpeinzen in zo’n overvolle metropool. In de schaduw van de bomen doen we ons tegoed aan stokbrood, olijven, zachte kaas, een appel, druiven en een flesje water. Meer heeft een pelgrim niet nodig.

Na onze lunch gaan we op zoek naar het juiste treinstation, we zijn niet voor niets op de camino creativo zoals in Guêmes werd verteld. Zonder schuldgevoel slaan wij een stukje over en pakken de trein, weg uit de drukte, terug naar onszelf. Onze Poolse medepelgrim is het Spaans machtig en regelt kaartjes voor ons drietjes. Even later zitten we in de trein naar Mompia. Blij dat we het gehaast kunnen ontvluchten. Vanuit Mompia is het niet zo heel ver meer lopen naar Boo de Piélagos.

Een pelgrim voor ons die te ver door dreigt te lopen reageert gelukkig op ons roepen en loopt met ons mee als we een weg rechtsaf gaan. Heuveltje op, heuveltje af gaan we richting het treinstation van Boo. Door het tunneltje bereiken we de andere zijde van het station. Even verderop is de herberg al. Wauw…..wat een ontvangst, we werden hier ingeschreven door verreweg de jongste hospitalero die we zijn tegengekomen. En wat een luxe voor een pelgrim. Onze was wordt verzorgd. We krijgen handdoeken en mogen hier samen koken. Super gezellig allemaal. In de plaatselijke supermarkt worden de inkopen gedaan en dan duiken de Spaanse mannen voor ons de keuken in. Ze zijn veel te bang een pasta te krijgen die niet op Spaanse wijze is bereid. Grappig om te zien hoe zij de pasta bereiden. Mijn Hollandse pasta zou bij deze heren niet door de keuring gekomen zijn. Het is ondenkbaar dat ze pasta koken zonder olijfolie, ze zijn er zelfs nog voor terug gelopen om olie te halen. Oké? Dacht ik, terug gaan voor olijfolie? …..pasta kook je toch in water? Ik heb met bewondering zitten kijken wat of ze ervan maakten.
Het smaakte uiteindelijk heerlijk. Dus die olijfolie…..die doe ik er thuis voortaan ook in alleen een beetje minder. Ervoor terug lopen zou ik in elk geval niet doen. De fruitsalade klaarmaken werd wel aan de dames overgelaten, daar zagen de heren niet veel heil in.
Zo had ieder zijn taakje tijdens het voorbereiden van de maaltijd. Ongedwongen, ieder deed dat waar ie goed in was.

Tijdens het eten heeft een van de heren nog een filmpje opgenomen. Hilarisch……dikke pret, want ja wat zeg je als er ineens een camera voor je neus gehouden wordt?
Volgens mij is het één groot giebel filmpje geworden.

Of dat nu door de rode wijn kwam, of door het feit dat deze groep pelgrims elkaar al enkele dagen volgt, ik weet het niet. De sfeer was in elk geval geweldig, we hebben tot in de late uurtjes buiten gezeten, met elkaar zitten kletsen en heerlijk zitten relaxen.
Over de bergen kwam een hele donkere lucht aan zetten die niet veel goeds voorspelt voor het weer van morgen.

De snurk Spanjaard bevindt zich ook in het gezelschap. Hij beloofd zich netjes te gedragen vannacht. We zullen het wel merken. De dames hebben hem gedreigd het Halleluja te gaan zingen als hij gaat snurken. Ben bang dat ie weinig vertrouwen in onze zangkwaliteiten gehad heeft gehad……..

Het was een dag, die je alleen op de camino ziet.
Een dag met rust, prachtige vergezichten vanaf de hoge kust, heerlijk wandelen over lieflijke paadjes. Rust op het geweldige stadstrand van Somo. Overvaren met het bootje naar Santander, drukte in Santander. Gesloten kathedraal. Mooie ontmoetingen, bijzondere herberg, jongste hospitalero, was die voor ons werd gedaan, samen koken, samen lachen en uiteindelijk met z’n allen vermoeid maar zeer voldaan gestrekt gaan.

Wat een dag……een droom waargemaakt. Santander bereikt.
Wat voelt dit bijzonder goed.

Buen Camino….