2014 0114 Madeira dag 2
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
14 Januari 2014 | Portugal, Funchal
Madeira
13 - 23 januari 2014
Dag 2, dinsdag 14 januari 2014.
Aangezien we vroeg naar bed waren gegaan zijn we nu ook weer vroeg op. Wel zo’n 9 uur als roosjes geslapen. Best lekker hoor na het korte nachtje en de reisdag van gisteren. Het was nodig.
Het ontbijt wordt geserveerd in een apart gebouwtje naast het hotel. Wat een luxe zeg. Er is werkelijk van alles. Roerei, gekookt ei, witte bonen in tomatensaus, worstjes, spek, kaas, vleeswaren, een stuk of 6 soorten brood, fruit, koffie, thee, vruchtensappen, melk, cruesli, en overheerlijke cocostoetjes. Het is heel gemakkelijk uit zo’n enorm aanbad de juiste keuzes te maken om mijn succesvolle tarwevrije reis van de afgelopen maanden voort te kunnen blijven zetten. Dat geeft een goed gevoel, want dan weet ik ook dat ik op de levada’s niet geconfronteerd hoef te worden met die super vervelende ‘hongerklap’.
Doordat we een klein keukentje met koelkast op de kamer hebben kunnen we zelf lekkere dingen inslaan voor de lunch. Na het ontbijt de lunchpakketten klaargemaakt en de tassen gepakt voor onze eerste levada ervaring.
De man achter de receptie gevraagd hoe we het gemakkelijkst bij de levada konden komen. Hij keek zeer bedenkelijk toen hij ons de weg uitlegde. Levada wandelen, met z’n tweetjes? Je zag hem denken? Grrr…..zonder gids!@#$
Tijdens onze verkenningstocht gisteren werden we overspoeld met ‘aanbiedingen’ om de levada tochten toch vooral te doen met gids. Tegen een forse betaling natuurlijk.
Ik weet wel beter. Heb het Rother gidsje de afgelopen weken zorgvuldig doorgelezen en durf de gok wel te nemen om een levada te lopen in de buurt van Funchal. Er zijn op Madeira meer dan 2000 km aan levada paden te vinden. Het zijn uitgegraven en van beton gemaakte bakken vanuit de bergen naar het lager gelegen land. *De eerste irrigatiekanalen werden al kort na de kolonisatie van het eiland in de 15e eeuw aangelegd om de rijke waterbronnen in het binnenland in dienst van de suikerriet- en wijnbouw te kunnen stellen. De bouw was gevaarlijk en heeft tal van mensenlevens geëist. Men liet in manden van wilgentenen arbeiders langs de steile rotswonden naar beneden zakken, die de kanalen uit de rots hieuwen. In de loop van de generaties ontstond een kanalensysteem dat tegenwoordig 2000 km lang is. De levada’s zijn 20 tot 120 cm breed en tot een meter diep. De paden langs de levada’s dienen voor onderhoud en zijn tegelijkertijd ideale wandelpaden. Afgezien van soms steile passages naar en vanaf de levada’s strekken die zich vrijwel zonder hoogteverschillen over het hele eiland uit. Voor zover ze voldoende gezekerd zijn, kan men gerieflijk over of langs de levadamuurtjes voortwandelen. De door de levada-arbeiders langs de rand van de paden geplante sierplanten verlenen de wandelingen extra bekoring*. Aldus de tekst** uit mijn gids van Rolf Goetz.
De levada dos Piornais die we vandaag gaan lopen staat helaas niet in het gidsje maar wel op de kaart die het hotel verstrekt. Ik denk dat ik hieruit wel kan concluderen dat dit niet de moeilijkste of gevaarlijkste wandeling van Madeira zal zijn dus nemen we de gok en gaan het pad op wat de receptionist ons heeft aangewezen. Meteen achter het hotel is een smalle weg. Deze moeten we door blijven lopen tot bovenaan en dan linksaf de levada op gaan. Na nog een weg overgestoken te zijn liepen we richting een flinke muur. Kort ervoor was nog een wegje naar links waarvan ik twijfelde of het nu wel of niet naar de levada zou lopen. Eerst maar even kijken dus.
Hier stuiten wij op een geheel verlaten huis. Ramen, deuren, kozijnen, niks zat er meer in. Een compleet karkas. Mooi opknappertje. De laatste bewoner heeft duidelijk het licht uitgedaan en niemand die er nog heil in ziet om er iets moois van te maken. Triest hoor.
Toch nog iets verder doorlopen naar boven en …..ja hoor daar is de levada.
Omdat we al zoveel foto’s ervan gezien hadden over hoe een levada eruit hoort te zien kon het niet anders dan dat dit hem dan toch echt moest wezen.
We liepen voor en achter langs de huizen van Funchal. Heel bijzonder. Op sommige plekken was de levada afgedekt met betonplaten wat het lopen iets makkelijker maakte.
We zijn niet alleen deze levada aan het lopen. Zowel van links als van rechts passeerden ons mede toeristen die net zo eigenwijs zijn als wij en lekker op eigen houtje op verkenning uit gaan. Het kan best.
In het plaatsje Quebradas was een supermarktje annex koffietent. Mooie gelegenheid om even een pauze in te lassen. Echt zo’n buurtsuper waar niet heel veel toeristen komen. Er stond een vitrine met een soort van gele boontjes en olijven in water, of zuur, geen idee wat het was. Na even vragen kregen we een schaaltje van die boontjes aangereikt. Lekker zeg! Prima spul. Tremocos heten deze boontjes. Ze worden geweekt in water, knoflook en kruiden.
Het eerste stuk levada was een mooi stuk om in te komen. Om te voelen hoe je een levada moet lopen. Het weer is perfect. Een niet al te heet zonnetje vergezeld ons de hele weg. Tijdens een pauze die we houden op een trapje in het zonnetje zie ik ontelbare kleine salamandertjes wegschieten. We verstoren deze beestjes in hun zonneritueel. Ze liggen heel graag op warme stenen in de zon. Maar hebben een hekel aan pottenkijkers lijkt het. Pogingen om ze te fotograferen mislukken hopeloos. Voor je het weet zijn ze al weer verdwenen in spleten tussen de stenen.
In Quebradas moeten we zoeken waar we het 2e deel van deze levada kunnen oppakken omdat er vanwege de bouw van een hotel een omleiding is ingesteld.
Het 2e stuk vonden we op aanwijzing van een bewoner. Ook hier weer achter langs de huizen en langs de vele bananenplantages die Madeira rijk is. Prima om op deze manier het levada lopen onder de knie te krijgen. Ineens stonden we voor een info bord. De Levado dos Prionais is 7,3 km lang en begint bij Estadio dos Barreiros in Funchal. We hebben hem dus niet helemaal vanaf het begin gepakt. Maar dat is ook niet zo erg.
Er schijnt op een gegeven moment wel een teken te zijn dat je niet verder kunt en weer terug moet. Helemaal helder is het ons niet wat voor teken dat dan zou moeten zijn maar we gaan gewoon lopen, als we terug moeten zien we dat dan wel.
Dit stuk levada werd een stuk spectaculairder dan het eerste deel. Nu moesten we echt over hele smalle randjes, met meteen de afgrond ernaast. Gelukkig waren de meeste stukken wel voorzien van een soort ‘psychologische’ leuning. Door de vele rotsblokken werd het hier en daar een soort van kruip door sluip door levada oefening. Spannend maar tegelijk ook zeer uitdagend.
Tijdens het lopen op deze hoogtes moet ik me heel goed concentreren op mijn lopen. Gelukkig heb ik mijn stokken mee en kan ik hiermee mijn evenwicht mooi onder controle houden. Foto’s nemen tijdens het lopen is onmogelijk. Dus stoppen we veel om toch die mooie plaatjes te kunnen schieten.
Wat is dit toch leuk.
Ik had me voorgenomen om door te lopen tot 15.00 uur en dan rechtsomkeer te maken, ongeacht waar of we zouden zitten. Van dat punt af zouden we dan ruim voor donker weer bij Quebradas kunnen zijn en de bus naar Funchal kunnen pakken. Risico’s nemen is niet verstandig in een land waar je nog maar net bent en nog niet goed de weg en de gebruiken kent.
Nadat we een hoop uitdagende passages waren gepasseerd was het 15.00 uur momentje aangebroken. Gaan we terug of lopen we toch door. Nog 1 bocht en dan beslissen we. Hahahahaha……ja 1 bocht en dan………een grote ijzeren deur over de levada die niets aan duidelijkheid te wensen overliet. Hier mocht en kon je niet voorbij zonder je leven in de waagschaal te stellen. Valt dat even mooi samen. Nu hoeven we niet te beslissen en moeten we gewoon terug.
Zo gezegd zo gedaan. Weer alle kruip door sluip door passages genomen en terug naar Quebradas. Toch maf lopen nu je de levada aan de linker kant van je hebt i.p.v. rechts. Het loopt anders.
Bij het binnenlopen van Quebradas zagen we nog een andere koffietent vlakbij de bushalte. De mensen bij de bushalte zeiden wel iets tegen ons maar we begrepen ze blijkbaar verkeerd. Wij dachten dat we nog wel even koffie konden pakken maar toen we nog maar net binnen stonden kwam de bus al de hoek om. Dus…..gauw maar weer naar buiten en hup de bus in. Een mooiere aansluiting konden we niet hebben.
De bus stopte ook nog eens vlak voor het hotel. Wat een perfecte dag zo.
Onze eerste echte wandeldag samen. Eentje om in te lijsten.
Deze avond hebben we pizza gegeten in het andere eettentje in het winkelcentrum.
Waar we gisteravond zaten was nu vlakbij een soort van spinning- sportaktiviteit aan de gang met snoeiharde muziek. Dat is nu niet bepaald gezellig zitten om rustig te kunnen eten. Op de hotelkamer koffie gedronken en nog wat fruit naar binnen gewerkt.
Nog even heerlijk na zitten genieten van deze prachtige dag in het ligbad. Dat is wel super luxe na zo’n wandeldag. De spieren verwennen met een warm bad. Helemaal rozig en loom ben ik daarna in een lange droomloze slaap gevallen.
Morgen gezond en hopelijk zonder spierpijn weer op.
Slaap lekker…….
13 - 23 januari 2014
Dag 2, dinsdag 14 januari 2014.
Aangezien we vroeg naar bed waren gegaan zijn we nu ook weer vroeg op. Wel zo’n 9 uur als roosjes geslapen. Best lekker hoor na het korte nachtje en de reisdag van gisteren. Het was nodig.
Het ontbijt wordt geserveerd in een apart gebouwtje naast het hotel. Wat een luxe zeg. Er is werkelijk van alles. Roerei, gekookt ei, witte bonen in tomatensaus, worstjes, spek, kaas, vleeswaren, een stuk of 6 soorten brood, fruit, koffie, thee, vruchtensappen, melk, cruesli, en overheerlijke cocostoetjes. Het is heel gemakkelijk uit zo’n enorm aanbad de juiste keuzes te maken om mijn succesvolle tarwevrije reis van de afgelopen maanden voort te kunnen blijven zetten. Dat geeft een goed gevoel, want dan weet ik ook dat ik op de levada’s niet geconfronteerd hoef te worden met die super vervelende ‘hongerklap’.
Doordat we een klein keukentje met koelkast op de kamer hebben kunnen we zelf lekkere dingen inslaan voor de lunch. Na het ontbijt de lunchpakketten klaargemaakt en de tassen gepakt voor onze eerste levada ervaring.
De man achter de receptie gevraagd hoe we het gemakkelijkst bij de levada konden komen. Hij keek zeer bedenkelijk toen hij ons de weg uitlegde. Levada wandelen, met z’n tweetjes? Je zag hem denken? Grrr…..zonder gids!@#$
Tijdens onze verkenningstocht gisteren werden we overspoeld met ‘aanbiedingen’ om de levada tochten toch vooral te doen met gids. Tegen een forse betaling natuurlijk.
Ik weet wel beter. Heb het Rother gidsje de afgelopen weken zorgvuldig doorgelezen en durf de gok wel te nemen om een levada te lopen in de buurt van Funchal. Er zijn op Madeira meer dan 2000 km aan levada paden te vinden. Het zijn uitgegraven en van beton gemaakte bakken vanuit de bergen naar het lager gelegen land. *De eerste irrigatiekanalen werden al kort na de kolonisatie van het eiland in de 15e eeuw aangelegd om de rijke waterbronnen in het binnenland in dienst van de suikerriet- en wijnbouw te kunnen stellen. De bouw was gevaarlijk en heeft tal van mensenlevens geëist. Men liet in manden van wilgentenen arbeiders langs de steile rotswonden naar beneden zakken, die de kanalen uit de rots hieuwen. In de loop van de generaties ontstond een kanalensysteem dat tegenwoordig 2000 km lang is. De levada’s zijn 20 tot 120 cm breed en tot een meter diep. De paden langs de levada’s dienen voor onderhoud en zijn tegelijkertijd ideale wandelpaden. Afgezien van soms steile passages naar en vanaf de levada’s strekken die zich vrijwel zonder hoogteverschillen over het hele eiland uit. Voor zover ze voldoende gezekerd zijn, kan men gerieflijk over of langs de levadamuurtjes voortwandelen. De door de levada-arbeiders langs de rand van de paden geplante sierplanten verlenen de wandelingen extra bekoring*. Aldus de tekst** uit mijn gids van Rolf Goetz.
De levada dos Piornais die we vandaag gaan lopen staat helaas niet in het gidsje maar wel op de kaart die het hotel verstrekt. Ik denk dat ik hieruit wel kan concluderen dat dit niet de moeilijkste of gevaarlijkste wandeling van Madeira zal zijn dus nemen we de gok en gaan het pad op wat de receptionist ons heeft aangewezen. Meteen achter het hotel is een smalle weg. Deze moeten we door blijven lopen tot bovenaan en dan linksaf de levada op gaan. Na nog een weg overgestoken te zijn liepen we richting een flinke muur. Kort ervoor was nog een wegje naar links waarvan ik twijfelde of het nu wel of niet naar de levada zou lopen. Eerst maar even kijken dus.
Hier stuiten wij op een geheel verlaten huis. Ramen, deuren, kozijnen, niks zat er meer in. Een compleet karkas. Mooi opknappertje. De laatste bewoner heeft duidelijk het licht uitgedaan en niemand die er nog heil in ziet om er iets moois van te maken. Triest hoor.
Toch nog iets verder doorlopen naar boven en …..ja hoor daar is de levada.
Omdat we al zoveel foto’s ervan gezien hadden over hoe een levada eruit hoort te zien kon het niet anders dan dat dit hem dan toch echt moest wezen.
We liepen voor en achter langs de huizen van Funchal. Heel bijzonder. Op sommige plekken was de levada afgedekt met betonplaten wat het lopen iets makkelijker maakte.
We zijn niet alleen deze levada aan het lopen. Zowel van links als van rechts passeerden ons mede toeristen die net zo eigenwijs zijn als wij en lekker op eigen houtje op verkenning uit gaan. Het kan best.
In het plaatsje Quebradas was een supermarktje annex koffietent. Mooie gelegenheid om even een pauze in te lassen. Echt zo’n buurtsuper waar niet heel veel toeristen komen. Er stond een vitrine met een soort van gele boontjes en olijven in water, of zuur, geen idee wat het was. Na even vragen kregen we een schaaltje van die boontjes aangereikt. Lekker zeg! Prima spul. Tremocos heten deze boontjes. Ze worden geweekt in water, knoflook en kruiden.
Het eerste stuk levada was een mooi stuk om in te komen. Om te voelen hoe je een levada moet lopen. Het weer is perfect. Een niet al te heet zonnetje vergezeld ons de hele weg. Tijdens een pauze die we houden op een trapje in het zonnetje zie ik ontelbare kleine salamandertjes wegschieten. We verstoren deze beestjes in hun zonneritueel. Ze liggen heel graag op warme stenen in de zon. Maar hebben een hekel aan pottenkijkers lijkt het. Pogingen om ze te fotograferen mislukken hopeloos. Voor je het weet zijn ze al weer verdwenen in spleten tussen de stenen.
In Quebradas moeten we zoeken waar we het 2e deel van deze levada kunnen oppakken omdat er vanwege de bouw van een hotel een omleiding is ingesteld.
Het 2e stuk vonden we op aanwijzing van een bewoner. Ook hier weer achter langs de huizen en langs de vele bananenplantages die Madeira rijk is. Prima om op deze manier het levada lopen onder de knie te krijgen. Ineens stonden we voor een info bord. De Levado dos Prionais is 7,3 km lang en begint bij Estadio dos Barreiros in Funchal. We hebben hem dus niet helemaal vanaf het begin gepakt. Maar dat is ook niet zo erg.
Er schijnt op een gegeven moment wel een teken te zijn dat je niet verder kunt en weer terug moet. Helemaal helder is het ons niet wat voor teken dat dan zou moeten zijn maar we gaan gewoon lopen, als we terug moeten zien we dat dan wel.
Dit stuk levada werd een stuk spectaculairder dan het eerste deel. Nu moesten we echt over hele smalle randjes, met meteen de afgrond ernaast. Gelukkig waren de meeste stukken wel voorzien van een soort ‘psychologische’ leuning. Door de vele rotsblokken werd het hier en daar een soort van kruip door sluip door levada oefening. Spannend maar tegelijk ook zeer uitdagend.
Tijdens het lopen op deze hoogtes moet ik me heel goed concentreren op mijn lopen. Gelukkig heb ik mijn stokken mee en kan ik hiermee mijn evenwicht mooi onder controle houden. Foto’s nemen tijdens het lopen is onmogelijk. Dus stoppen we veel om toch die mooie plaatjes te kunnen schieten.
Wat is dit toch leuk.
Ik had me voorgenomen om door te lopen tot 15.00 uur en dan rechtsomkeer te maken, ongeacht waar of we zouden zitten. Van dat punt af zouden we dan ruim voor donker weer bij Quebradas kunnen zijn en de bus naar Funchal kunnen pakken. Risico’s nemen is niet verstandig in een land waar je nog maar net bent en nog niet goed de weg en de gebruiken kent.
Nadat we een hoop uitdagende passages waren gepasseerd was het 15.00 uur momentje aangebroken. Gaan we terug of lopen we toch door. Nog 1 bocht en dan beslissen we. Hahahahaha……ja 1 bocht en dan………een grote ijzeren deur over de levada die niets aan duidelijkheid te wensen overliet. Hier mocht en kon je niet voorbij zonder je leven in de waagschaal te stellen. Valt dat even mooi samen. Nu hoeven we niet te beslissen en moeten we gewoon terug.
Zo gezegd zo gedaan. Weer alle kruip door sluip door passages genomen en terug naar Quebradas. Toch maf lopen nu je de levada aan de linker kant van je hebt i.p.v. rechts. Het loopt anders.
Bij het binnenlopen van Quebradas zagen we nog een andere koffietent vlakbij de bushalte. De mensen bij de bushalte zeiden wel iets tegen ons maar we begrepen ze blijkbaar verkeerd. Wij dachten dat we nog wel even koffie konden pakken maar toen we nog maar net binnen stonden kwam de bus al de hoek om. Dus…..gauw maar weer naar buiten en hup de bus in. Een mooiere aansluiting konden we niet hebben.
De bus stopte ook nog eens vlak voor het hotel. Wat een perfecte dag zo.
Onze eerste echte wandeldag samen. Eentje om in te lijsten.
Deze avond hebben we pizza gegeten in het andere eettentje in het winkelcentrum.
Waar we gisteravond zaten was nu vlakbij een soort van spinning- sportaktiviteit aan de gang met snoeiharde muziek. Dat is nu niet bepaald gezellig zitten om rustig te kunnen eten. Op de hotelkamer koffie gedronken en nog wat fruit naar binnen gewerkt.
Nog even heerlijk na zitten genieten van deze prachtige dag in het ligbad. Dat is wel super luxe na zo’n wandeldag. De spieren verwennen met een warm bad. Helemaal rozig en loom ben ik daarna in een lange droomloze slaap gevallen.
Morgen gezond en hopelijk zonder spierpijn weer op.
Slaap lekker…….
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
