2014 0115 Madeira dag 3
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
15 Januari 2014 | Portugal, Funchal
Madeira
13 - 23 januari 2014
Dag 3, woensdag 15 januari 2014.
Rustig dagje voor de boeg. Bij het openen van de gordijnen blijkt dat het vannacht behoorlijk geregend heeft en het nog steeds niet helemaal droog is. Een lekker langzaamaan ontbijt is het gevolg. Daarna maar even wifi-en in de hotel lobby, en dan……breekt ineens het zonnetje door.
Hup naar boven, de erop-uit-trek kriebels zijn niet meer te houden. Lunchpakketten klaargemaakt, tas gepakt, buskaart gescoord en op weg naar Monte. Eerst maar naar het centrum van Funchal en vandaar verder reizen. We moesten wel even rondvragen, een uiterst behulpzame buschauffeur wees ons de juiste plek. Het openbaar vervoer op Madeira lijkt heel chaotisch. Dienstregelingen, of iets wat ervoor door moet gaan, zijn nauwelijks te ontcijferen. Er rijden 3 maatschappijen, de gele bussen rijden in Funchal zelf. De bussen van Rodoeste rijden naar de dorpjes in de buurt en dan is er ook nog SAM die de wat verder weg bestemmingen bereikt. Maar wie nu precies hoe laat vertrekt? Daar is bijna niet achter te komen. De betaling voor de gele bussen kun je van tevoren laden op een kaartje. Rodoeste en SAM betaal je de rit gewoon aan de chauffeur.
Dit keer hebben we een bus van Rodoeste te pakken, we worden voor een habbekrats de berg op gebracht. Nu snappen we ook meteen waarom de mensen die we de weg gevraagd hebben om naar Monte te lopen zo moeilijk keken. Pfff……het was een echte kamikaze rit. Nauwe straatjes, stijl bergop. Als gekken rijden ze hier. Flinke vaart langs het randje van de afgrond. Het schijnt altijd goed te gaan daar vertrouwen we maar op. De bussen zitten hier echt mudvol. Alle plekjes zijn bezet en ook de staanplaatsen zijn allemaal vol. En het is nog niet eens hoogseizoen! Dit zijn vervoersaantallen waar de vervoerders in Nederland van zouden smullen. Zou het aan de prijs van het ov liggen?
Na een mooie rit met prachtige vergezichten kwamen we aan in Monte.
Monte is een klein voorstadje van Funchal met zo’n 4000 inwoners. Van oudsher is het een vakantieoord van Europeese aristocraten. In 1893 is de eerste Teleférico (kabelbaan) gebouwd om de lange klim , 4 km, vanuit Funchal te vergemakkelijken. Heden is er een moderne versie van de Teleférico die je in 11 minuten vanaf de haven naar boven transporteert. Vanwege de absurde prijs die voor het kabelbaantje gevraagd werd hebben wij de voorkeur gegeven aan de busrit. Die minstens zo spectaculair was overigens!
In Monte is er nog een superleuk vervoermiddel wat nergens anders ter wereld gebruikt wordt. Een toboggantocht, mandsledetochten. Het ziet er heel gaaf uit. Het is een soort van grote sofa van riet, waar 2 touwen aan bevestigt zijn, twee mannen in wit geklede pakken met een rieten hoedjes op duwen de slede 2 km naar beneden. Het gaat behoorlijk snel. Er staan ontelbare sledes te wachten om de toeristen een gave rit naar beneden te bezorgen. Maar ook hier…….een dikke portemonnee moet je er wel voor meenemen. Leuk om te zien. Dat zeker.
Verder is er de Igreja Nossa Senhora do Monte ( de onze lieve vrouwen kerk van Monte). Deze 19e eeuwse kerk, gewijd aan Madeira’s beschermheilige, troont verheven op een bergsokkel. Het was dan ook een hele klim om de ingang te bereiken.
Vanaf de koorzolder had je een prachtig zicht op het interieur van de kerk en het orgel.
Zelfs de trappen naar een nog hoger gelegen verdieping konden we op. In de klokkentoren was het uitzicht schitterend. De haven van Funchal als een soort van baken in de verte. Mooi om je te oriënteren waar je je ongeveer bevindt.
Het straatwerk rond deze kerk, ook in Funchal zelf, bestaat uit kleine ronde steentjes die stuk voor stuk netjes in het gelid gelegd zijn. Wat een monniken werk moet dat geweest zijn zeg. Het is of dit straat werk of een tegelmozaïek. Beiden heeft zo zijn bekoring.
Na een lange eet- en sigarenpauze in het park naast de kerk zijn we naar beneden terug gelopen. Dát hebben we geweten zeg. Wat een tocht. Je knieën en bovenbenen krijgen het zwaar te verduren. Na diverse keren even uitrusten bereikten we het oude centrum van Funchal. Deze weg loop ik nooit meer, wat een krachttoer, dat moet echt anders kunnen.
In het Oliveira werden we getrakteerd op Madeirawijn. Voor we het goed en wel door hadden stonden er ineens 2 glaasjes wijn voor onze neus. Uit nieuwsgierigheid liepen we er eigenlijk even naar binnen. Terwijl wij ons vergaapten aan de grote hoeveelheid wijnvaten en flessen, toeristische prullaria, en de mooie inrichting komt er een dame naar ons toe en vraagt of we willen proeven. Ons antwoord wachtte ze niet eens af maar dirigeerde ons meteen naar een tafeltje. Zitten en proeven! Zo was het ongeveer. Oeps….Sterke drank is aan mij niet zo besteed. Alleen de lucht al! Brrr…..
Terwijl ik aan het bedenken ben hoe me hieruit te redden staan er ineens nog 2 glaasjes bij, incl. de bijbehorende fles. Ook de kaart met de kosten van zo’n fles kreeg een prominente plaats op tafel. Dat ik meteen bij het eerste glaasje liet blijken verder geen wijn te willen leek bij deze dame niet aan te komen. Nog geen 3 tellen later stonden er nog eens 2 glaasjes op tafel met een schaaltje honingkoek. Dat lust ik dan weer wel.
Ik begon me steeds ongemakkelijker te voelen en zag de rekening al oplopen. Het kan toch niet zo zijn dat je dit allemaal zo maar gratis krijgt? Ik baalde zo dat ik me dan niet verstaanbaar genoeg kan maken op zo’n moment. Dan is de taalbarrière echt een handicap. Na 4 van de 6 glaasjes genuttigd te hebben en vragen wat de openingstijden waren zijn we weer naar buiten gegaan. We hoefden idd niks te betalen. Een bijzondere ervaring rijker.
We zijn maar weer de ellenlange weg terug gelopen vanaf het centrum naar de Lido wijk waar ons hotel zich bevind. Wat een rotweg! Druk, het verkeer raast langs je heen, als je niet uitkijkt wordt je uit je schoenen gereden. De volgende keer pak ik toch echt de bus! Tijdens een poging een wat rustiger weggetje te vinden stuitten we ineens op een verlaten rugzak! Half in de heg verscholen stond er een rugzak verstopt! Tja…..wat nu?
Net doen of we niks gezien hebben, of toch kijken? De 007 in mijn reisgenoot was meteen klaarwakker. Met een beetje gepor met mijn wandelstok probeer ik het gewicht van de rugzak in te schatten. Ik steek het ding door de lus van de rugzak en probeer hem op te tillen. Pff….best zwaar nog, het ding beland met een grote plof op de grond.
Ik vertik het om met mijn handen aan de rugzak te komen. Voorzichtig proberen we toch een ritsje open te maken en het lijkt dat er wel iets van een agenda of zo in zit.
Jemig wat nu te doen? We hangen de rugzak aan de wandelstok en dragen hem zo tussen ons in naar……? Ja, waar moet je ermee heen? Bij het dichtstbijzijnde bedrijf, een autoverhuur, vragen we waar het politiebureau is. Dat blijkt in het centrum te zijn. Ja lekker dan. Daar komen we net vandaan. Inmiddels is het ook donker en om de hele weg weer terug te lopen met die zware rugzak tussen ons in hebben we ook geen zin in.
Dan maar mee naar het hotel. Het ding tikt niet dus het zal wel meevallen.
Op de hotelkamer toch maar op onderzoek uit. Wat zou erin zitten? Een 2 literfles water! Ja geen wonder dat ie zwaar is, een plastik zak met kleding, een lunchpakket en een blok met declareerformulieren van een bedrijf. Daar staat wel een naam op en een telefoon nummer. Uiteindelijk heeft 007 bij de receptie gevraagd of ze even konden bellen naar het bedrijf en zeggen dat wij de rugzak van iemand van het bedrijf hadden gevonden. Helaas werd de telefoon niet meer opgenomen omdat het bedrijf die dag al gesloten was. Morgenochtend zou er een nieuwe poging gewaagd worden. De tas moesten we op onze kamer houden. Wordt vervolgd……..
Na dit bijzondere avontuur waren we toe aan iets lekkers. We hadden sla, vis, paprika, olijven, tremocos, appel, en natuurlijk een wijntje. Heerlijk na al die dagen weer gewoon eens een flinke lading verse groenten eten. Een sigarenrondje bij wijze van toetje. Daarna nog even relaxen in het ligbad en vervolgens geslapen als een roos. Alle indrukken van het eiland, de busrit, de wandeling, de vondeling in de vorm van een rugzak, in mijn dromen is alles nog een keertje de revue gepasseerd. Ondanks al die drukte in mijn hoofd toch heerlijk geslapen en uitgerust weer opgestaan.
13 - 23 januari 2014
Dag 3, woensdag 15 januari 2014.
Rustig dagje voor de boeg. Bij het openen van de gordijnen blijkt dat het vannacht behoorlijk geregend heeft en het nog steeds niet helemaal droog is. Een lekker langzaamaan ontbijt is het gevolg. Daarna maar even wifi-en in de hotel lobby, en dan……breekt ineens het zonnetje door.
Hup naar boven, de erop-uit-trek kriebels zijn niet meer te houden. Lunchpakketten klaargemaakt, tas gepakt, buskaart gescoord en op weg naar Monte. Eerst maar naar het centrum van Funchal en vandaar verder reizen. We moesten wel even rondvragen, een uiterst behulpzame buschauffeur wees ons de juiste plek. Het openbaar vervoer op Madeira lijkt heel chaotisch. Dienstregelingen, of iets wat ervoor door moet gaan, zijn nauwelijks te ontcijferen. Er rijden 3 maatschappijen, de gele bussen rijden in Funchal zelf. De bussen van Rodoeste rijden naar de dorpjes in de buurt en dan is er ook nog SAM die de wat verder weg bestemmingen bereikt. Maar wie nu precies hoe laat vertrekt? Daar is bijna niet achter te komen. De betaling voor de gele bussen kun je van tevoren laden op een kaartje. Rodoeste en SAM betaal je de rit gewoon aan de chauffeur.
Dit keer hebben we een bus van Rodoeste te pakken, we worden voor een habbekrats de berg op gebracht. Nu snappen we ook meteen waarom de mensen die we de weg gevraagd hebben om naar Monte te lopen zo moeilijk keken. Pfff……het was een echte kamikaze rit. Nauwe straatjes, stijl bergop. Als gekken rijden ze hier. Flinke vaart langs het randje van de afgrond. Het schijnt altijd goed te gaan daar vertrouwen we maar op. De bussen zitten hier echt mudvol. Alle plekjes zijn bezet en ook de staanplaatsen zijn allemaal vol. En het is nog niet eens hoogseizoen! Dit zijn vervoersaantallen waar de vervoerders in Nederland van zouden smullen. Zou het aan de prijs van het ov liggen?
Na een mooie rit met prachtige vergezichten kwamen we aan in Monte.
Monte is een klein voorstadje van Funchal met zo’n 4000 inwoners. Van oudsher is het een vakantieoord van Europeese aristocraten. In 1893 is de eerste Teleférico (kabelbaan) gebouwd om de lange klim , 4 km, vanuit Funchal te vergemakkelijken. Heden is er een moderne versie van de Teleférico die je in 11 minuten vanaf de haven naar boven transporteert. Vanwege de absurde prijs die voor het kabelbaantje gevraagd werd hebben wij de voorkeur gegeven aan de busrit. Die minstens zo spectaculair was overigens!
In Monte is er nog een superleuk vervoermiddel wat nergens anders ter wereld gebruikt wordt. Een toboggantocht, mandsledetochten. Het ziet er heel gaaf uit. Het is een soort van grote sofa van riet, waar 2 touwen aan bevestigt zijn, twee mannen in wit geklede pakken met een rieten hoedjes op duwen de slede 2 km naar beneden. Het gaat behoorlijk snel. Er staan ontelbare sledes te wachten om de toeristen een gave rit naar beneden te bezorgen. Maar ook hier…….een dikke portemonnee moet je er wel voor meenemen. Leuk om te zien. Dat zeker.
Verder is er de Igreja Nossa Senhora do Monte ( de onze lieve vrouwen kerk van Monte). Deze 19e eeuwse kerk, gewijd aan Madeira’s beschermheilige, troont verheven op een bergsokkel. Het was dan ook een hele klim om de ingang te bereiken.
Vanaf de koorzolder had je een prachtig zicht op het interieur van de kerk en het orgel.
Zelfs de trappen naar een nog hoger gelegen verdieping konden we op. In de klokkentoren was het uitzicht schitterend. De haven van Funchal als een soort van baken in de verte. Mooi om je te oriënteren waar je je ongeveer bevindt.
Het straatwerk rond deze kerk, ook in Funchal zelf, bestaat uit kleine ronde steentjes die stuk voor stuk netjes in het gelid gelegd zijn. Wat een monniken werk moet dat geweest zijn zeg. Het is of dit straat werk of een tegelmozaïek. Beiden heeft zo zijn bekoring.
Na een lange eet- en sigarenpauze in het park naast de kerk zijn we naar beneden terug gelopen. Dát hebben we geweten zeg. Wat een tocht. Je knieën en bovenbenen krijgen het zwaar te verduren. Na diverse keren even uitrusten bereikten we het oude centrum van Funchal. Deze weg loop ik nooit meer, wat een krachttoer, dat moet echt anders kunnen.
In het Oliveira werden we getrakteerd op Madeirawijn. Voor we het goed en wel door hadden stonden er ineens 2 glaasjes wijn voor onze neus. Uit nieuwsgierigheid liepen we er eigenlijk even naar binnen. Terwijl wij ons vergaapten aan de grote hoeveelheid wijnvaten en flessen, toeristische prullaria, en de mooie inrichting komt er een dame naar ons toe en vraagt of we willen proeven. Ons antwoord wachtte ze niet eens af maar dirigeerde ons meteen naar een tafeltje. Zitten en proeven! Zo was het ongeveer. Oeps….Sterke drank is aan mij niet zo besteed. Alleen de lucht al! Brrr…..
Terwijl ik aan het bedenken ben hoe me hieruit te redden staan er ineens nog 2 glaasjes bij, incl. de bijbehorende fles. Ook de kaart met de kosten van zo’n fles kreeg een prominente plaats op tafel. Dat ik meteen bij het eerste glaasje liet blijken verder geen wijn te willen leek bij deze dame niet aan te komen. Nog geen 3 tellen later stonden er nog eens 2 glaasjes op tafel met een schaaltje honingkoek. Dat lust ik dan weer wel.
Ik begon me steeds ongemakkelijker te voelen en zag de rekening al oplopen. Het kan toch niet zo zijn dat je dit allemaal zo maar gratis krijgt? Ik baalde zo dat ik me dan niet verstaanbaar genoeg kan maken op zo’n moment. Dan is de taalbarrière echt een handicap. Na 4 van de 6 glaasjes genuttigd te hebben en vragen wat de openingstijden waren zijn we weer naar buiten gegaan. We hoefden idd niks te betalen. Een bijzondere ervaring rijker.
We zijn maar weer de ellenlange weg terug gelopen vanaf het centrum naar de Lido wijk waar ons hotel zich bevind. Wat een rotweg! Druk, het verkeer raast langs je heen, als je niet uitkijkt wordt je uit je schoenen gereden. De volgende keer pak ik toch echt de bus! Tijdens een poging een wat rustiger weggetje te vinden stuitten we ineens op een verlaten rugzak! Half in de heg verscholen stond er een rugzak verstopt! Tja…..wat nu?
Net doen of we niks gezien hebben, of toch kijken? De 007 in mijn reisgenoot was meteen klaarwakker. Met een beetje gepor met mijn wandelstok probeer ik het gewicht van de rugzak in te schatten. Ik steek het ding door de lus van de rugzak en probeer hem op te tillen. Pff….best zwaar nog, het ding beland met een grote plof op de grond.
Ik vertik het om met mijn handen aan de rugzak te komen. Voorzichtig proberen we toch een ritsje open te maken en het lijkt dat er wel iets van een agenda of zo in zit.
Jemig wat nu te doen? We hangen de rugzak aan de wandelstok en dragen hem zo tussen ons in naar……? Ja, waar moet je ermee heen? Bij het dichtstbijzijnde bedrijf, een autoverhuur, vragen we waar het politiebureau is. Dat blijkt in het centrum te zijn. Ja lekker dan. Daar komen we net vandaan. Inmiddels is het ook donker en om de hele weg weer terug te lopen met die zware rugzak tussen ons in hebben we ook geen zin in.
Dan maar mee naar het hotel. Het ding tikt niet dus het zal wel meevallen.
Op de hotelkamer toch maar op onderzoek uit. Wat zou erin zitten? Een 2 literfles water! Ja geen wonder dat ie zwaar is, een plastik zak met kleding, een lunchpakket en een blok met declareerformulieren van een bedrijf. Daar staat wel een naam op en een telefoon nummer. Uiteindelijk heeft 007 bij de receptie gevraagd of ze even konden bellen naar het bedrijf en zeggen dat wij de rugzak van iemand van het bedrijf hadden gevonden. Helaas werd de telefoon niet meer opgenomen omdat het bedrijf die dag al gesloten was. Morgenochtend zou er een nieuwe poging gewaagd worden. De tas moesten we op onze kamer houden. Wordt vervolgd……..
Na dit bijzondere avontuur waren we toe aan iets lekkers. We hadden sla, vis, paprika, olijven, tremocos, appel, en natuurlijk een wijntje. Heerlijk na al die dagen weer gewoon eens een flinke lading verse groenten eten. Een sigarenrondje bij wijze van toetje. Daarna nog even relaxen in het ligbad en vervolgens geslapen als een roos. Alle indrukken van het eiland, de busrit, de wandeling, de vondeling in de vorm van een rugzak, in mijn dromen is alles nog een keertje de revue gepasseerd. Ondanks al die drukte in mijn hoofd toch heerlijk geslapen en uitgerust weer opgestaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
