2014 0121 Madeira dag 9
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
21 Januari 2014 | Portugal, Funchal
Madeira
13 - 23 januari 2014
Dag 9, dinsdag 21 januari 2014.
Oeps, vandaag begint mistig. We doen lekker lang over het ontbijt in de hoop dat de zon de mist zal doen verdwijnen. Beetje bij beetje komen de bergen wel in zicht. We besluiten gewoon ons plan voor vandaag ten uitvoer te brengen.
De tekst in mijn gidsje luidt als volgt;
Van Camacha naar Largo do Miranda.
Door het paradijsdal naar de Botanische Tuin.
Doordat ze dicht in de buurt van Funchal blijft en vanwege de gerieflijke route die ze volgt is de wandeling langs de Levada da Serra een van de meest geliefde op het eiland. Ook al transporteert het irrigatiekanaal voor een deel geen water meer, dit blijft een betoverende wandeling. In botanisch opzicht heeft de gevarieerde flora langs de rand van het pad veel te bieden. Een gemakkelijke levadawandeling om de smaak te pakken te krijgen.
Die laatste zin is voor ons redelijk overbodig. Het virus dat levadawandeling heet heeft mij in elk geval goed te pakken. Het is zo leuk om deze wandelingen te maken. Niks is hetzelfde, om elke bocht wacht een nieuwe verrassing.
Wat zal de dag van vandaag ons brengen?
Na het gebruikelijke ochtendritueel te hebben afgehandeld, lopen we richting bushalte. Eerst maar naar het centrum en dan een bus naar Camacha zien te vinden. Als ik het goed heb gaan we vandaag met een bus van Rodoeste.
En inderdaad daar moeten we mee. Dienstregeling ontbreekt zoals gebruikelijk. We vragen een buschauffeur waar we moeten zijn. Hij wijst naar de gereedstaande bus. We stappen in, rekenen ons kaartje af en binnen een paar tellen is de bus vertrokken. Hoe het hier nu precies werkt met die bussen? Ik zal het wel nooit begrijpen. Ik gok dat we gewoon steeds super veel mazzel hebben.
Via een buitenwijk van Funchal rijden we naar Camacha. Weer een prachtige rit.
Op het centrale plein in Camacha loopt de bus zo ongeveer leeg. Veel toeristen met wandelschoenen en stokken. We zijn niet de enige die vandaag gaan lopen. Wel de enige die eerst koffie willen blijkbaar. We lopen een gebouwtje binnen waar een bord buiten staat dat aangeeft dat er koffie geschonken wordt. Via een lange gang komen we bij een soort van kantine uit. Inderdaad hier is koffie. Het is dat het bord buiten stond anders zou je er gewoon aan voorbij gelopen zijn.
De kerstversiering wordt hier vandaag al opgeruimd. Goh…..en ik maar denken dat ik laat ben met kerstspullen opruimen…hahaha….het kan nog veel erger dus!
Nog even een sanitaire stop en dan kan onze wandeling beginnen. Wauw……de Portugeese tegeltjes zijn druk en best leuk om te zien, maar als je die op 1,5 vierkante meter wc tegelt op 3 wanden van beneden tot boven dan is het redelijk over de top. Pfff…..als je geen ADHD hebt dan krijg je het daar wel. Gauw wegwezen.
We zoeken op het plein naar het bordje: Levada da Serra do Faial. Wat klinkt dat toch mooi. Zou de levada net zo mooi zijn als zijn naam doet vermoeden? We lopen een heel steil straatje omhoog naar een klein buurtschap. Hier wonen de laatste der Mohikanen vrees ik, als de laatste hier het licht uit doet is het klaar en mag de natuur zijn gang gaan.
Een oud vrouwtje rommelt wat met een stokje in haar brievenbus en hengelt zo de brieven eruit. Prachtig om te zien. Ik sta er vertederd na te kijken. Ze kan zo weggelopen zijn uit ‘zeg eens AA’ of ‘toen was geluk heel gewoon’. Bloemetjes jurk, schort voor, hoofddoekje om, pantoffels aan.
Tja……
Wij lopen door en genieten van de stilte en de nog steeds niet helemaal verdwenen mist. Camacha is in nevelen gehuld. Aan de ene kant jammer. Aan de andere kant heeft het ook wel iets sprookjesachtig. Gelukkig is het niet koud. Het levert in elk geval prachtige plaatjes op.
Eindelijk komen we bij de twee huisjes waar we linksaf tussendoor moeten om de levada te kunnen volgen. Hier stuiten we eerst op een grote groep toeristen die een arrangement levadawandeling hebben geboekt. Wat een trieste boel zeg. Een horde makke schaapjes en een reisleider. Vreselijk. Er staat een soort van kraampje met zelfgemaakte jam, zakjes met bloembollen, honing en wat gebreid spul. Ze storten zich er met z’n allen op. Wij maken gauw dat we wegkomen.
De levada is inderdaad een gerieflijke, gemakkelijke wandeling. Geen halsbrekende toeren. Wel ontzettend genieten van de bloemenpracht langs de kant. Het is soms net of we door de jungle lopen. De eucalyptus bomen groeien hier tot aan de hemel. Kaarsrechte bomen met lange slierten barst eraan die in de kale takken blijven hangen. Door de mist wordt het een prachtig spookachtig geheel.
Wat een dag hebben wij uitgekozen om juist deze wandeling te lopen.
We lopen langs diverse leegstaande panden. Op een gegeven moment zien we wel een heel leuk huis. Althans….je zou er iets heel leuks van kunnen maken. Zou de Praxis hier ook gratis bezorgen vragen wij ons af? Volgens mij is het pand alleen via deze levada te bereiken. Hoe hebben ze die huizen toch ooit hier kunnen bouwen vraag je je af.
We lopen verder langs de levada en moeten hier en daar een beetje klûnen. Echt lastig is het niet maar sommige bomen hebben last van een soort van boommoeheid en liggen gewoon over het pad waar wij nu juist overheen lopen. Het is duidelijk dat deze wandeling ook bij de lokale bevolking in trek is. We komen redelijk wat mensen tegen vandaag.
Het is een heerlijke dag, prachtig licht zo in het bos. Ik blijf foto’s maken. En ineens is daar midden in het bos weer een soort van ruïne. Zoiets waarvan in de makelaarsfolder zou staan. Opknappertje, geheel naar eigen wens in te richten! Bananen plantage voor de deur. Hier heeft dus werkelijk ooit een huis gestaan. Hoe is het mogelijk. Wie heeft hier nu willen wonen? Daar ben ik dan wel benieuwd naar.
We nemen een lekkere lange pauze en genieten van de zelfgemaakte lunch.
Het 2e deel van de levada vallen we weer van de ene verbazing in de andere. De uitzichten, het bos, de bloemen, alles is even mooi. Maar aan al dat moois komt helaas toch ook weer een eind als we vlakbij de eerste huizen van Choupana aankomen. Het voetbalstadion is het eerste grote bouwwerk wat in ons blikveld verschijnt. Zou Ronaldo hier zijn eerste balletjes getrapt hebben? Het is er nu erg rustig.
We lopen een hele steile weg af en komen dan in Largo do Miranda. We staan heel even stil bij een restaurantje en worden meteen aangesproken door de eigenaresse. Dat deed ze goed…..we zagen er blijkbaar hongerig uit. Een kleine 3 kwartier later zitten we met een heerlijke maaltijd voor onze neus.
We eten ‘peixe espada preto’. Deze vis leeft diep in de zee voor Madeira. Het zachte witte vlees smaakt echt heerlijk, maar zijn grimmige uiterlijk leidt maar zelden tot spontane liefdesverklaringen wordt er gezegd.
Inderdaad is het niet moeders mooiste. In iets minder toegetakelde vorm zagen we ze van de week al op de mercado dos lavradores (de markt) hangen, en ook dan kijk je liever even de andere kant op. Ze zijn dan wel dood als ze daar hangen maar hun uiterlijk heeft nou niet bepaald een hoog, ‘Ah….wat lief’ gehalte.
Het zijn dikke zwarte vissen van wel een meter lang met angstaanjagende koppen met hele grote scherpe tanden.
Eenmaal bewerkt en op je bord is het een streling voor je smaakpapillen. Wat een heerlijk stukje vis. Hier is niks angstaanjagends meer aan. Lekker….mjammie.
En hoe het kan het is mij nog steeds een raadsel maar toen we klaar waren met eten, stond de bus voor de deur op ons te wachten zo leek het. Zo hoefden we niet die moordend steile weg naar beneden te lopen. Met de bus voor de deur en een buskaartje op zak is de keuze wel heel makkelijk.
Het is nog vroeg in de avond als we in Funchal city aankomen. We gaan nog even een blik in de haven werpen. De grote cruise schepen in het avondlicht zien is ook wel een keertje leuk. Hoewel ik het zicht vanaf de haven op de lichtjes van Funchal ook prachtig vind. We genieten nog een klein poosje na in de stad en keren dan terug naar ons hotel.
Het was weer een prachtige dag. Veel gezien, veel gelopen, lekker gegeten.
Op de hotelkamer komt Klaas Vaak al snel op bezoek en val ik in een diepe slaap.
Oh wat gaat deze vakantie toch snel. Nog 1 dag op Madeira en daarna gaan we alweer naar huis. Maar er is nog zoveel te doen, te zien en te beleven…….
Welterusten en tot morgen……
13 - 23 januari 2014
Dag 9, dinsdag 21 januari 2014.
Oeps, vandaag begint mistig. We doen lekker lang over het ontbijt in de hoop dat de zon de mist zal doen verdwijnen. Beetje bij beetje komen de bergen wel in zicht. We besluiten gewoon ons plan voor vandaag ten uitvoer te brengen.
De tekst in mijn gidsje luidt als volgt;
Van Camacha naar Largo do Miranda.
Door het paradijsdal naar de Botanische Tuin.
Doordat ze dicht in de buurt van Funchal blijft en vanwege de gerieflijke route die ze volgt is de wandeling langs de Levada da Serra een van de meest geliefde op het eiland. Ook al transporteert het irrigatiekanaal voor een deel geen water meer, dit blijft een betoverende wandeling. In botanisch opzicht heeft de gevarieerde flora langs de rand van het pad veel te bieden. Een gemakkelijke levadawandeling om de smaak te pakken te krijgen.
Die laatste zin is voor ons redelijk overbodig. Het virus dat levadawandeling heet heeft mij in elk geval goed te pakken. Het is zo leuk om deze wandelingen te maken. Niks is hetzelfde, om elke bocht wacht een nieuwe verrassing.
Wat zal de dag van vandaag ons brengen?
Na het gebruikelijke ochtendritueel te hebben afgehandeld, lopen we richting bushalte. Eerst maar naar het centrum en dan een bus naar Camacha zien te vinden. Als ik het goed heb gaan we vandaag met een bus van Rodoeste.
En inderdaad daar moeten we mee. Dienstregeling ontbreekt zoals gebruikelijk. We vragen een buschauffeur waar we moeten zijn. Hij wijst naar de gereedstaande bus. We stappen in, rekenen ons kaartje af en binnen een paar tellen is de bus vertrokken. Hoe het hier nu precies werkt met die bussen? Ik zal het wel nooit begrijpen. Ik gok dat we gewoon steeds super veel mazzel hebben.
Via een buitenwijk van Funchal rijden we naar Camacha. Weer een prachtige rit.
Op het centrale plein in Camacha loopt de bus zo ongeveer leeg. Veel toeristen met wandelschoenen en stokken. We zijn niet de enige die vandaag gaan lopen. Wel de enige die eerst koffie willen blijkbaar. We lopen een gebouwtje binnen waar een bord buiten staat dat aangeeft dat er koffie geschonken wordt. Via een lange gang komen we bij een soort van kantine uit. Inderdaad hier is koffie. Het is dat het bord buiten stond anders zou je er gewoon aan voorbij gelopen zijn.
De kerstversiering wordt hier vandaag al opgeruimd. Goh…..en ik maar denken dat ik laat ben met kerstspullen opruimen…hahaha….het kan nog veel erger dus!
Nog even een sanitaire stop en dan kan onze wandeling beginnen. Wauw……de Portugeese tegeltjes zijn druk en best leuk om te zien, maar als je die op 1,5 vierkante meter wc tegelt op 3 wanden van beneden tot boven dan is het redelijk over de top. Pfff…..als je geen ADHD hebt dan krijg je het daar wel. Gauw wegwezen.
We zoeken op het plein naar het bordje: Levada da Serra do Faial. Wat klinkt dat toch mooi. Zou de levada net zo mooi zijn als zijn naam doet vermoeden? We lopen een heel steil straatje omhoog naar een klein buurtschap. Hier wonen de laatste der Mohikanen vrees ik, als de laatste hier het licht uit doet is het klaar en mag de natuur zijn gang gaan.
Een oud vrouwtje rommelt wat met een stokje in haar brievenbus en hengelt zo de brieven eruit. Prachtig om te zien. Ik sta er vertederd na te kijken. Ze kan zo weggelopen zijn uit ‘zeg eens AA’ of ‘toen was geluk heel gewoon’. Bloemetjes jurk, schort voor, hoofddoekje om, pantoffels aan.
Tja……
Wij lopen door en genieten van de stilte en de nog steeds niet helemaal verdwenen mist. Camacha is in nevelen gehuld. Aan de ene kant jammer. Aan de andere kant heeft het ook wel iets sprookjesachtig. Gelukkig is het niet koud. Het levert in elk geval prachtige plaatjes op.
Eindelijk komen we bij de twee huisjes waar we linksaf tussendoor moeten om de levada te kunnen volgen. Hier stuiten we eerst op een grote groep toeristen die een arrangement levadawandeling hebben geboekt. Wat een trieste boel zeg. Een horde makke schaapjes en een reisleider. Vreselijk. Er staat een soort van kraampje met zelfgemaakte jam, zakjes met bloembollen, honing en wat gebreid spul. Ze storten zich er met z’n allen op. Wij maken gauw dat we wegkomen.
De levada is inderdaad een gerieflijke, gemakkelijke wandeling. Geen halsbrekende toeren. Wel ontzettend genieten van de bloemenpracht langs de kant. Het is soms net of we door de jungle lopen. De eucalyptus bomen groeien hier tot aan de hemel. Kaarsrechte bomen met lange slierten barst eraan die in de kale takken blijven hangen. Door de mist wordt het een prachtig spookachtig geheel.
Wat een dag hebben wij uitgekozen om juist deze wandeling te lopen.
We lopen langs diverse leegstaande panden. Op een gegeven moment zien we wel een heel leuk huis. Althans….je zou er iets heel leuks van kunnen maken. Zou de Praxis hier ook gratis bezorgen vragen wij ons af? Volgens mij is het pand alleen via deze levada te bereiken. Hoe hebben ze die huizen toch ooit hier kunnen bouwen vraag je je af.
We lopen verder langs de levada en moeten hier en daar een beetje klûnen. Echt lastig is het niet maar sommige bomen hebben last van een soort van boommoeheid en liggen gewoon over het pad waar wij nu juist overheen lopen. Het is duidelijk dat deze wandeling ook bij de lokale bevolking in trek is. We komen redelijk wat mensen tegen vandaag.
Het is een heerlijke dag, prachtig licht zo in het bos. Ik blijf foto’s maken. En ineens is daar midden in het bos weer een soort van ruïne. Zoiets waarvan in de makelaarsfolder zou staan. Opknappertje, geheel naar eigen wens in te richten! Bananen plantage voor de deur. Hier heeft dus werkelijk ooit een huis gestaan. Hoe is het mogelijk. Wie heeft hier nu willen wonen? Daar ben ik dan wel benieuwd naar.
We nemen een lekkere lange pauze en genieten van de zelfgemaakte lunch.
Het 2e deel van de levada vallen we weer van de ene verbazing in de andere. De uitzichten, het bos, de bloemen, alles is even mooi. Maar aan al dat moois komt helaas toch ook weer een eind als we vlakbij de eerste huizen van Choupana aankomen. Het voetbalstadion is het eerste grote bouwwerk wat in ons blikveld verschijnt. Zou Ronaldo hier zijn eerste balletjes getrapt hebben? Het is er nu erg rustig.
We lopen een hele steile weg af en komen dan in Largo do Miranda. We staan heel even stil bij een restaurantje en worden meteen aangesproken door de eigenaresse. Dat deed ze goed…..we zagen er blijkbaar hongerig uit. Een kleine 3 kwartier later zitten we met een heerlijke maaltijd voor onze neus.
We eten ‘peixe espada preto’. Deze vis leeft diep in de zee voor Madeira. Het zachte witte vlees smaakt echt heerlijk, maar zijn grimmige uiterlijk leidt maar zelden tot spontane liefdesverklaringen wordt er gezegd.
Inderdaad is het niet moeders mooiste. In iets minder toegetakelde vorm zagen we ze van de week al op de mercado dos lavradores (de markt) hangen, en ook dan kijk je liever even de andere kant op. Ze zijn dan wel dood als ze daar hangen maar hun uiterlijk heeft nou niet bepaald een hoog, ‘Ah….wat lief’ gehalte.
Het zijn dikke zwarte vissen van wel een meter lang met angstaanjagende koppen met hele grote scherpe tanden.
Eenmaal bewerkt en op je bord is het een streling voor je smaakpapillen. Wat een heerlijk stukje vis. Hier is niks angstaanjagends meer aan. Lekker….mjammie.
En hoe het kan het is mij nog steeds een raadsel maar toen we klaar waren met eten, stond de bus voor de deur op ons te wachten zo leek het. Zo hoefden we niet die moordend steile weg naar beneden te lopen. Met de bus voor de deur en een buskaartje op zak is de keuze wel heel makkelijk.
Het is nog vroeg in de avond als we in Funchal city aankomen. We gaan nog even een blik in de haven werpen. De grote cruise schepen in het avondlicht zien is ook wel een keertje leuk. Hoewel ik het zicht vanaf de haven op de lichtjes van Funchal ook prachtig vind. We genieten nog een klein poosje na in de stad en keren dan terug naar ons hotel.
Het was weer een prachtige dag. Veel gezien, veel gelopen, lekker gegeten.
Op de hotelkamer komt Klaas Vaak al snel op bezoek en val ik in een diepe slaap.
Oh wat gaat deze vakantie toch snel. Nog 1 dag op Madeira en daarna gaan we alweer naar huis. Maar er is nog zoveel te doen, te zien en te beleven…….
Welterusten en tot morgen……
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
