2011 1009 3e dag Macedonië - Albanië
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
09 Oktober 2011 | Albanië, Tirana
Macedonië
7 – 14 oktober 2011.
9 oktober
Zondagochtend 6.15 uur!
Wat een tijd….Je moet er wel wat voor over hebben om je 63ste land op je lijstje van 100 bezochte landen te kunnen afstrepen zeg! Ik doe het iets rustiger aan voor mij is het mijn 10e land. Verschil moet er zijn toch?
Vandaag gaan we naar Albanië. We hadden graag zelf op onderzoek willen uitgaan of het mogelijk is de grens met Albanië over te komen. Aangezien we hier pas 2 dagen zijn en nog niet heel erg veel mensen hebben gesproken die positief zijn over de kans zelf de grens over te komen, hebben we maar besloten om mee te gaan met de georganiseerde tocht van Corendon.
In de lobby van het hotel stonden ontbijtpakketjes voor ons klaar. Aangezien er 1 dame bij was die (zeer onterecht) de nodige op- / aanmerkingen had werd er nog snel wat brood bijgeregeld en konden we nog wat erbij pakken om er ook een lunchpakket van te maken. Helemaal top! En nog was het voor deze dame niet oké.
Maar, zo bleek later, ze zat de hele week al in de het-is-nooit-goed-of-het-deugt-niet stand.
Vreselijk typje…..
Vanuit Desaret vertrokken we met 10 personen in een hele grote bus. Bij het 2e hotel stapten er behoorlijk wat mensen in. Nauwelijks een kilometer op weg begon er iemand over paspoorten………Hellup…..er bleek iemand uit het hotel van zojuist zijn paspoort vergeten te zijn. Terug dus……gelukkig was het niet zo ver terug en was het leed gauw geleden.
Bij hotel 3 en 4 ging het goed.
Via het plaatsje Struga waar we heel even zicht hadden op de zwarte Drim zijn we verder gereden naar de grens met Albanië. De zwarte Drim is de enige rivier die water ontrekt aan het meer van Ohrid. Verder wordt het meer ‘gevoed’ met smeltwater uit de bergen en andere rivieren. Maar deze rivier haalt zijn water juist uit het meer. Maar goed dat het zo’n diepe ‘badkuip’ is die nooit leeg kan……of in elk geval niet zo snel leeg zal gaan.
Van onze medereizigers hoorden we verschillende verhalen over Struga. De ene zei, je moet er beslist heen, anderen juist precies het tegenovergestelde. Wat we er nu zelf van gezien hebben spreekt niet echt in het voordeel voor Struga zeg maar.
Het oversteken van de grens met Albanië verliep probleemloos. De reisleidster van de bus mocht alle paspoorten verzamelen. Leverde ze in bij de douane en na controle kwam ze met de hele stapel weer de bus in. Rijden door een stukje niemandsland en bij de volgende grenspost herhaalde het voorgaande zich. Ondertussen werd de wachttijd door veel mensen benut om een sanitaire stop te houden en geld te wisselen.
Wij hielden het geld wisselen nog even voor gezien. Dat zou verderop ook best wel lukken hoor. Zo erg zou het toch niet zijn. In Macedonië zijn ze ook niet vies van de euro dus we nemen de gok wel.
Albanië is het land van de bunkers van Hoxa. 75000 bunkers staan er opgesteld door het hele land. Het is een betonnen bol in het landschap. Ze zijn er in 3 maten. Groot, middel en klein en ze staan zo opgesteld dat ze elkaar in de gaten kunnen houden. Tja, je moet ergens je land mee verdedigen. Gelukkig zijn ze niet meer in gebruik. Alleen het weghalen kost 3x meer dan ze ooit gekost hebben om ze te plaatsen. Dus laten ze ze maar staan en mag de natuur zich erover ontfermen. (Of je maakt er een plantenbak van zoals we later op de dag zouden zien.)
Het verhaal gaat dat de ontwerper van die dingen heeft gezegd dat ze onverwoestbaar zijn. Als bewijs is hij er zelf in gaan zitten en mochten ze er een bom op gooien.
Hij heeft het overleefd, en de bunker ook zo is het verhaal.
Via de streek Elbasan zijn we naar Tirana gereden, de hoofdstad van Albanië.
De mensen werken enorm hard aan de opbouw van hun land. De wegen zijn er prachtig. De steden ook. Er is een behoorlijk hoogte verschil en gelukkig stopte de bus even om ons van dit mooie gebied te laten genieten. We reden door een streek met enorm oude olijfbomen. Prachtige uitzichten en enorm veel bochten.
Halverwege werden we bij een restaurant gedropt. Daar konden we snel even koffie drinken en binnen 20 minuten weer bij de bus zijn. We hadden al gezien dat er behalve dat zeer luxe restaurant nog meer restaurantjes waren. Volgens de dames reisleiding is Albanië een stuk duurder dan Macedonië. De koffie kost hier 2 euro! Jaja…..
Wij op onderzoek uit, want hoe kan de koffie hier nu 2 euro zijn? Het land is enorm in opbouw. Er staan hier en daar zelfs nog schamele huisjes waar mensen in wonen en de bewoners die we in de bergen hebben zien rondscharrelen tijdens de rit verdienen vast niet zoveel dat ze zich een kop koffie van 2 euro kunnen permitteren. Dat is absoluut niet het beeld wat wij erbij hebben.
Een uitdaging dus. We staken de straat over en gingen een lokaal restaurantje in. Helaas is ons Albanees niet meer wat het geweest is……dus probeerden we het in het Engels. Maar dat begrepen zij dan weer niet. Oeps…..uiteindelijk met handen en voetenwerk hadden we dan onze koffie, afgerekend met euro’s en er leks als wisselgeld voor terug gekregen! Zie je wel, zo kan het ook! En……..een kop koffie voor 50 eurocent p.p.!!!!
En die smaakte toch lekker.
Toen we even later de medereizigers uit de bus spraken bleek dat ze idd 2 euro voor een kop koffie hadden betaald. Mooi 1-2tje tussen de reisleiding en het restaurant waarschijnlijk.
Te gek voor woorden. Zo promoot je toch geen land!?
Na de koffiestop zijn we verder gereden naar Tirana. Mooie stad, ook hier wordt heel hard gewerkt. Jammer dat we niet meer tijd hadden om op eigen gelegenheid de stad te bekijken.
We werden nu naar een souvenirshop gedirigeerd, waar we helemaal niet wilden zijn!
Hopeloos verhaal. Allemaal van die pruldingen die thuis in de eerste de beste rommelmarkt doos verdwijnen. Daar gaan we ons geld niet aan uitgeven!
Ook hier leek het weer alsof de reisleiding er beter van zou worden als er maar genoeg gekocht werd. Jammer. We weten nu weer waarom we allebei zo anti georganiseerde tochten zijn. Gelukkig hebben we alleen deze maar geboekt en kunnen we de rest van week lekker zelf pionieren.
Na Tirana was de stad Durres aan de beurt. Een prachtige havenstad. Je kunt vandaar met de veerboot naar Italië. Er was kermis op de boulevard. Ook hier eigenlijk weer veel te weinig tijd om lekker te kunnen dwalen door zo’n mooie oude stad. We hebben wel een mooie ondergaande zon kunnen zien vanaf de boulevard. Het was onze bedoeling op het haventerrein een beetje rond te wandelen en grote schepen te bekijken, maar pottenkijkers hebben ze daar blijkbaar liever niet. Alles was enorm afgeschermd met hoge muren en hekken. Jammer hoor.
Durres heeft de twijfelachtige eer de stad te zijn waar de 1e Nederlander omgekomen is tijdens een vredesmissie. Majoor der infanterie Lodewijk Thomson. (15 juni 1914 omgekomen door vermoedelijk een Italiaanse kogel)
Helaas was het na de korte wandeling al weer tijd om de bus op te zoeken. Eenmaal in de bus werd het al snel donker en konden we weinig moois meer zien. Een lange tocht terug naar Macedonië was ons deel. Onderweg werden we nog wel weer even uitgelaten om koffie te drinken en wat inkopen te doen bij een kleine supermarkt. Ook hier weer het bekende 1-2tje tussen reisleiding en restaurant medewerkers. Deden wij niet aan mee!
De grenspassage verliep probleemloos en ook het terugbrengen van de mensen bij de hotels verliep goed. De mensen in de bus waren allemaal een stuk rustiger dan op de heenreis. Het ‘kippenhok’ was op stok zeg maar.
Om 22.30 uur waren we terug bij het hotel. Nog een wijntje en wat pepsels, een warme douche en daarna heerlijk ons bed in.
We kunnen terugkijken op een zeer mooie zonnige en geslaagde dag.
Op naar maandag…….
Welterusten.
7 – 14 oktober 2011.
9 oktober
Zondagochtend 6.15 uur!
Wat een tijd….Je moet er wel wat voor over hebben om je 63ste land op je lijstje van 100 bezochte landen te kunnen afstrepen zeg! Ik doe het iets rustiger aan voor mij is het mijn 10e land. Verschil moet er zijn toch?
Vandaag gaan we naar Albanië. We hadden graag zelf op onderzoek willen uitgaan of het mogelijk is de grens met Albanië over te komen. Aangezien we hier pas 2 dagen zijn en nog niet heel erg veel mensen hebben gesproken die positief zijn over de kans zelf de grens over te komen, hebben we maar besloten om mee te gaan met de georganiseerde tocht van Corendon.
In de lobby van het hotel stonden ontbijtpakketjes voor ons klaar. Aangezien er 1 dame bij was die (zeer onterecht) de nodige op- / aanmerkingen had werd er nog snel wat brood bijgeregeld en konden we nog wat erbij pakken om er ook een lunchpakket van te maken. Helemaal top! En nog was het voor deze dame niet oké.
Maar, zo bleek later, ze zat de hele week al in de het-is-nooit-goed-of-het-deugt-niet stand.
Vreselijk typje…..
Vanuit Desaret vertrokken we met 10 personen in een hele grote bus. Bij het 2e hotel stapten er behoorlijk wat mensen in. Nauwelijks een kilometer op weg begon er iemand over paspoorten………Hellup…..er bleek iemand uit het hotel van zojuist zijn paspoort vergeten te zijn. Terug dus……gelukkig was het niet zo ver terug en was het leed gauw geleden.
Bij hotel 3 en 4 ging het goed.
Via het plaatsje Struga waar we heel even zicht hadden op de zwarte Drim zijn we verder gereden naar de grens met Albanië. De zwarte Drim is de enige rivier die water ontrekt aan het meer van Ohrid. Verder wordt het meer ‘gevoed’ met smeltwater uit de bergen en andere rivieren. Maar deze rivier haalt zijn water juist uit het meer. Maar goed dat het zo’n diepe ‘badkuip’ is die nooit leeg kan……of in elk geval niet zo snel leeg zal gaan.
Van onze medereizigers hoorden we verschillende verhalen over Struga. De ene zei, je moet er beslist heen, anderen juist precies het tegenovergestelde. Wat we er nu zelf van gezien hebben spreekt niet echt in het voordeel voor Struga zeg maar.
Het oversteken van de grens met Albanië verliep probleemloos. De reisleidster van de bus mocht alle paspoorten verzamelen. Leverde ze in bij de douane en na controle kwam ze met de hele stapel weer de bus in. Rijden door een stukje niemandsland en bij de volgende grenspost herhaalde het voorgaande zich. Ondertussen werd de wachttijd door veel mensen benut om een sanitaire stop te houden en geld te wisselen.
Wij hielden het geld wisselen nog even voor gezien. Dat zou verderop ook best wel lukken hoor. Zo erg zou het toch niet zijn. In Macedonië zijn ze ook niet vies van de euro dus we nemen de gok wel.
Albanië is het land van de bunkers van Hoxa. 75000 bunkers staan er opgesteld door het hele land. Het is een betonnen bol in het landschap. Ze zijn er in 3 maten. Groot, middel en klein en ze staan zo opgesteld dat ze elkaar in de gaten kunnen houden. Tja, je moet ergens je land mee verdedigen. Gelukkig zijn ze niet meer in gebruik. Alleen het weghalen kost 3x meer dan ze ooit gekost hebben om ze te plaatsen. Dus laten ze ze maar staan en mag de natuur zich erover ontfermen. (Of je maakt er een plantenbak van zoals we later op de dag zouden zien.)
Het verhaal gaat dat de ontwerper van die dingen heeft gezegd dat ze onverwoestbaar zijn. Als bewijs is hij er zelf in gaan zitten en mochten ze er een bom op gooien.
Hij heeft het overleefd, en de bunker ook zo is het verhaal.
Via de streek Elbasan zijn we naar Tirana gereden, de hoofdstad van Albanië.
De mensen werken enorm hard aan de opbouw van hun land. De wegen zijn er prachtig. De steden ook. Er is een behoorlijk hoogte verschil en gelukkig stopte de bus even om ons van dit mooie gebied te laten genieten. We reden door een streek met enorm oude olijfbomen. Prachtige uitzichten en enorm veel bochten.
Halverwege werden we bij een restaurant gedropt. Daar konden we snel even koffie drinken en binnen 20 minuten weer bij de bus zijn. We hadden al gezien dat er behalve dat zeer luxe restaurant nog meer restaurantjes waren. Volgens de dames reisleiding is Albanië een stuk duurder dan Macedonië. De koffie kost hier 2 euro! Jaja…..
Wij op onderzoek uit, want hoe kan de koffie hier nu 2 euro zijn? Het land is enorm in opbouw. Er staan hier en daar zelfs nog schamele huisjes waar mensen in wonen en de bewoners die we in de bergen hebben zien rondscharrelen tijdens de rit verdienen vast niet zoveel dat ze zich een kop koffie van 2 euro kunnen permitteren. Dat is absoluut niet het beeld wat wij erbij hebben.
Een uitdaging dus. We staken de straat over en gingen een lokaal restaurantje in. Helaas is ons Albanees niet meer wat het geweest is……dus probeerden we het in het Engels. Maar dat begrepen zij dan weer niet. Oeps…..uiteindelijk met handen en voetenwerk hadden we dan onze koffie, afgerekend met euro’s en er leks als wisselgeld voor terug gekregen! Zie je wel, zo kan het ook! En……..een kop koffie voor 50 eurocent p.p.!!!!
En die smaakte toch lekker.
Toen we even later de medereizigers uit de bus spraken bleek dat ze idd 2 euro voor een kop koffie hadden betaald. Mooi 1-2tje tussen de reisleiding en het restaurant waarschijnlijk.
Te gek voor woorden. Zo promoot je toch geen land!?
Na de koffiestop zijn we verder gereden naar Tirana. Mooie stad, ook hier wordt heel hard gewerkt. Jammer dat we niet meer tijd hadden om op eigen gelegenheid de stad te bekijken.
We werden nu naar een souvenirshop gedirigeerd, waar we helemaal niet wilden zijn!
Hopeloos verhaal. Allemaal van die pruldingen die thuis in de eerste de beste rommelmarkt doos verdwijnen. Daar gaan we ons geld niet aan uitgeven!
Ook hier leek het weer alsof de reisleiding er beter van zou worden als er maar genoeg gekocht werd. Jammer. We weten nu weer waarom we allebei zo anti georganiseerde tochten zijn. Gelukkig hebben we alleen deze maar geboekt en kunnen we de rest van week lekker zelf pionieren.
Na Tirana was de stad Durres aan de beurt. Een prachtige havenstad. Je kunt vandaar met de veerboot naar Italië. Er was kermis op de boulevard. Ook hier eigenlijk weer veel te weinig tijd om lekker te kunnen dwalen door zo’n mooie oude stad. We hebben wel een mooie ondergaande zon kunnen zien vanaf de boulevard. Het was onze bedoeling op het haventerrein een beetje rond te wandelen en grote schepen te bekijken, maar pottenkijkers hebben ze daar blijkbaar liever niet. Alles was enorm afgeschermd met hoge muren en hekken. Jammer hoor.
Durres heeft de twijfelachtige eer de stad te zijn waar de 1e Nederlander omgekomen is tijdens een vredesmissie. Majoor der infanterie Lodewijk Thomson. (15 juni 1914 omgekomen door vermoedelijk een Italiaanse kogel)
Helaas was het na de korte wandeling al weer tijd om de bus op te zoeken. Eenmaal in de bus werd het al snel donker en konden we weinig moois meer zien. Een lange tocht terug naar Macedonië was ons deel. Onderweg werden we nog wel weer even uitgelaten om koffie te drinken en wat inkopen te doen bij een kleine supermarkt. Ook hier weer het bekende 1-2tje tussen reisleiding en restaurant medewerkers. Deden wij niet aan mee!
De grenspassage verliep probleemloos en ook het terugbrengen van de mensen bij de hotels verliep goed. De mensen in de bus waren allemaal een stuk rustiger dan op de heenreis. Het ‘kippenhok’ was op stok zeg maar.
Om 22.30 uur waren we terug bij het hotel. Nog een wijntje en wat pepsels, een warme douche en daarna heerlijk ons bed in.
We kunnen terugkijken op een zeer mooie zonnige en geslaagde dag.
Op naar maandag…….
Welterusten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
