2011 0717 dag 2 Romagne sous Montfaucon

Romange sous Montfaucon.

17 juli 2011.

Zondagochtend 7 uur.
De kerkklokken bulderen het hele dorp wakker. In ons gezelschap is er zelfs 1 die het presteert door deze ongelofelijke herrie heen te pitten. Onbegrijpelijk.
Aangezien het op dat moment ook behoorlijk regende zag ik niet echt een aanleiding om het bed uit te gaan. Lekker omgedraaid en verder geslapen dus.

Rond 9 uur maar in de herkansing gegaan om de dag te beginnen. Inmiddels was het in huis ook al wat rumoeriger geworden. Er zijn namelijk ook 2 hondjes mee en die moeten natuurlijk uitgelaten worden. Gelukkig hebben die hondjes hun eigen baasjes die daarvoor zorgen. Wij draaien ons nog even om. Hihi….

3 van de 8 vakantie gangers trekken regelmatig hun renschoenen aan in Nederland en natuurlijk is dat ook erg leuk om in Frankrijk mee verder te gaan. Ik had 2 routes uitgestippeld via afstandmeten.nl en die van 6 km zijn we dan ook gaan rennen/ lopen.
Wat je op afstandmeten niet ziet is of het een verharde weg is of niet en of er hoogte verschil is. Verrassing dus. Het 1ste pad liep al behoorlijk steil omhoog. En zo is het de hele tocht gebleven. Bult op bult af. Van de verharde weg naar een zandweg, naar een graspad met gras tot aan je knieën, naar een modderige bosweg en het laatste stuk weer verharde weg. Enorm leuk om te doen. Wel behoorlijk pittig! Mijn 2 medelopers hielden gelukkig rekening met mijn langzamer tempo. Heel lief van ze. Ik had ze van tevoren dan ook gewaarschuwd dat mijn tempo niet echt hoog ligt. Heerlijk om weer eens met een groepje te lopen. Alleen is ook lekker, maar dit geeft je ook weer vleugels. Het loopt op de één of andere manier toch anders als je met meer bent. Alsof je toch meer tempo kunt maken.
Na 1 ronde van 6 km hield ik het voor gezien en ben ik naar mijn ontbijtje gegaan. De bakker was inmiddels gearriveerd en de verse stokbroden geurden ons tegemoet.
De andere 2 liepen nogmaals hetzelfde rondje. Super.

Nadat ook zei weer terug waren bij het huis en gedoucht en gegeten hadden zijn we ’s middags met de hele meute de omgeving gaan verkennen. Ik had nog een route uitgestippeld maar helaas konden we daar de juiste weg niet zo 1-2-3 van vinden. Iets klopte er niet, we liepen van mijn kaartje af en moesten op ons nuchtere verstand verder de weg vinden. Zo heel erg moeilijk was het niet. Maar de borden dat je een bepaald weggetje niet in mocht maken het niet heel makkelijk om dan de juiste beslissing te nemen.
Uiteindelijk zijn we bij het 2e verbodsbord toch maar de weg ingegaan en hebben we net gedaan of we het niet konden lezen. Het was een beetje een saaie, lange, recht-toe-recht-aan, route nu. Maar uiteindelijk zijn we dan toch nog op de Amerikaanse begraafplaats van 1914-1918 aangekomen wat ons doel was.

Er liggen daar meer dan 14.000 militairen begraven die in de 1e wereldoorlog zijn gesneuveld.
Het is de op 1 na grootste begraafplaats van de wereld. De grootste is in Manilla op de Filippijnen. Voor de beeldvorming…in Margraten liggen iets meer dan 8.000 militairen begraven. De begraafplaats wordt supergoed bijgehouden. Het blijkt dan ook dat het Amerikaans grondgebied is en er jaarlijks enkele miljoenen aan gespendeerd worden om de boel zo netjes te houden. De 1e wereldoorlog leeft nog enorm in die Franse streek.
In het dorpje waar wij vertoefde is een museumpje. De Nederlander Jean-Paul de Vries heeft daar in de loop der jaren zoveel oud oorlogstuig opgegraven tijdens zijn wandelingen en zich zo enorm verdiept in de geschiedenis dat hij nu dagelijks rondwandelingen geeft. Helaas blijken deze al maanden van tevoren volgeboekt te zijn zodat wij nu naast het net visten.
Jammer. Het museumpje wat elke middag geopend is wordt behoorlijk goed bezocht.
Romagne is een soort van Schijndelse / Wageningse enclave geworden. Diverse huizen zijn in het bezit van mensen uit Schijndel en Wageningen die op hun beurt er weer voor zorgen dat ze verhuurd worden aan mensen uit deze plaatsen.
Ook komen er veel toeristen die in Noord Frankrijk vertoeven speciaal naar Romange om de begraafplaats te bezoeken.

Romagne zelf is een slaapstadje waar erg weinig te beleven valt. De gezelligheid moet je er zelf maken. Maar dat is met het gezelschap van ons absoluut geen probleem. Zolang er maar genoeg hout en wijn, wol en breipennen is / zijn dan komt het helemaal goed.

Wol en breipennen? Ja zeker. We hadden nog even de stille hoop het wildbreipoject van Schijndel te kunnen opleuken met foto’s van breiende mannen maar helaas waren die 4 van ons er niet voor te porren. Dus hebben we ons helemaal een slag in de rondte zitten breien om leuke lapjes te maken die als bekleding van de bank in het wildbreiproject gaan dienen. Foto’s hiervan zijn ons beloofd. Wordt vervolgd dus.

Na onze wandeling door het Franse land en over de begraafplaats zijn we weer neergestreken in de tuin onder de parasol. Onze echte mannen zorgden voor het vuur en de bbq.
De dames voor de salades en het brood. Mooie verdeling.
Heerlijk relaxed.

Vanavond maar geen spelletjes gedaan. Breien stond nu hoog op de agenda.
Voor de rest waren we best moe inmiddels en zijn de meeste van ons redelijk op tijd hun mandje ingedoken. Er waren maar een paar die-hards die zijn blijven zitten tot de kleine uurtjes. Maar nadat ook die naar dromeland waren vertrokken was de rust weergekeerd op het Franse platteland.

Op naar een nieuwe dag.
Welterusten….