Muros de Nalón - Novellana - 2023 0830

De volgende ochtend was ik een van de laatste die wakker werd. Zag dat er al heel wat bedden leeg waren. Gisteravond was alles vol. Heb niemand horen vertrekken. Met nog 2 anderen zat ik aan het ontbijt. Heel spraakzaam waren deze mensen niet, ze zaten een tafeltje verderop en kon er ook zo snel even niet achter komen waar ze vandaan kwamen. Maakt ook niet uit, ik moest zelf ook nog even bijkomen van de reisdag van gisteren. Praten komt nog wel. Deze pelgrims gingen ook al snel op weg. Buen Camino zei ik tegen ze toen ze langsliepen om te vertrekken. Ik kreeg een welgemeend Buen camino van ze terug.

Na het ontbijt afgerekend en aan de dame achter de bar even gevraagd welke kant ik nu precies op moest lopen, want ja….in het stikdonker aankomen en heg nog steg weten daar dan is het wel even fijn als je de goede kant op loopt. En inderdaad aan het eind van de straat zag ik de eerste gele pijl al. Wat een heerlijk euforisch gevoel geeft dat. Ik ben er weer en mag verder stappen op mijn camino.

Na de bocht omhoog begon het ineens iets te spetteren en moest ik toch echt even de regenjas aan en de hoes over de tas doen. Het was niet koud, maar om me nu kletsnat te laten regenen was ook niet handig. Ik vraag me wel af waar iedereen is. Ik kom helemaal geen pelgrims tegen, zie ze ook niet in de verte? Waar is iedereen? Op de facebook groep las ik de laatste weken over de drukte op de Del Norte. Nou ik kan het zo nog niet ontdekken.

De gele pijlen zijn er in overvloed en ik stap makkelijk de kilometers weg. Ik geniet van de uitzichten en mijn eerste zicht op de oceaan. Wat een heerlijk moment. Ik adem diep in en laat dit momentje even lekker binnenkomen bij me.

In een klein dorpje zie ik een mooie afbeelding van Jacobus. Die moest ik natuurlijk even fotograferen. Altijd leuk weer eens een andere afbeelding voor straks in de nieuwsbrieven. De eigenaar stond in de tuin en wenkte mij zijn tuin in te komen. Ik stapte werkelijk een soort van Efteling binnen. Wat een werk heeft die man daaraan gehad. Voor zover ik hem kon volgen heeft hij daar zijn Asturias droom uitgebeeld in tegeltjes mozaïek, zo gaaf. De liefde voor zijn hobby, hij kon er zo mooi over vertellen. Jammer dat ik nog niet alles begrijp wat ie heeft gezegd. Hij probeerde het zo rustig mogelijk te vertellen, maar als iets je passie is is dat best lastig natuurlijk. Maar goed, ook zonder dat ik alles verstond begreep ik de man prima.

Hij vroeg mij nog waar ik vandaag gestart was en hoe lang ik al aan het lopen was. Vandaag mijn eerste dag zei ik. Naar Soto de Luiña is mijn plan. Dat was niet zo heel ver meer zei hij, dat zou ik wel halen volgens hem.

Vol goede moed stapte ik weer verder. Veel te vroeg naar mijn zin was ik al in Soto de Luiña. Ik heb in het voor mij bekende restaurantje een bocadillo gegeten en eens even goed bij mezelf gevoeld of ik hier zou overnachten of niet. Nee….het voelde niet oké om hier nu te blijven. Plan bijgesteld, doorgelopen en nog eventjes tussen de huizen door naar de herberg gekeken, maar ook daarvan kreeg ik niet spontaan het gevoel ik moet hier blijven. Dus….door.

Op naar Novellana, onderweg moest ik behoorlijk wat grenzen verleggen, stond op een gegeven moment voor een donkere tunnel, getver….geen eind in zicht. Hoe lang is het ding? Heb ik een escape? Mooi niet. Terug is geen optie voor mij.

Uitdaging dus. Stapje voor stapje in de natte bende in het donker mijn weg zoekend over de oneffen ondergrond, mijn ogen wennen langzaam aan het duister. Mijn voeten worden steeds natter, ik voel de grote keien en het klamme zand onder mijn schoenen, pfff…wie bedenkt het nu om de Del Norte door zo’n tunnel te laten lopen? Eindelijk daar is een bocht, en …weer een klein pietsie licht. Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voor ik dit monsterlijke stukje door was.

Heb het toch mooi gefikst! Als het vandaag niet lastiger wordt dan dit, dan teken ik er nu voor bedacht ik me toen ik de tunnel uit was.

Na de tunnel ging het omhoog, omlaag, omhoog, nog verder omhoog en weer omlaag, met steeds geweldige uitzichten over de oceaan. Mijn ogen, oren en hart werden aan alle kanten gestreeld door zoveel moois.

In Novellana had ik de herberg snel gevonden. We waren er maar met z’n tweetjes. Mijn medepelgrim vertelde dat ie van de hospitalera had gehoord dat er gisteren en eergisteren ook maar 2 waren en de dagen daarvoor helemaal niemand. Het is erg gezellig met mijn medepelgrim Al.

De hospitalera heeft voor ons gekookt en in hun privéverblijf worden we uitgenodigd voor de maaltijd.

Al en ik hebben heel gezellig zitten kletsen. Hij is geboren in Colombia, maar woont in Miami, is al een tijdje aan de wandel. Hij is in Irun gestart. Hij was gisteren dus ook in Muros de Nalon, maar vanmorgen al vrij vroeg vertrokken. Vandaar dat ik hem daar dus niet gezien heb en hij mij niet, want hij sliep al toen ik binnenkwam. Heeft ie niks van meegekregen. Heb het dus best zachtjes gedaan, en hij ook, want ik heb hem niet horen vertrekken.

Na het eten hebben we onze kleding van de waslijn gehaald, heb ik mijn reisverslag geschreven en ben daarna mooi mijn bed ingedoken. Moe van alles wat ik gisteren en vandaag op het netvlies heb gekregen, wat mijn oren te verduren hebben gekregen en van alle aapjes die stiekem toch wel een beetje met mij mee reizen. Morgen toch maar eens proberen of ik die niet ergens achter kan laten…