2017 0729 Varen in de Biesbosch

Zaterdagochtend lekker vroeg vertrokken. 2 andere deelnemers opgehaald en hup op pad naar Hank.
Daar zullen we de rest van de groep ontmoeten. Met 24 Funbreaks enthousiastelingen zullen we vandaag de Biesbosch onveilig gaan maken.

Als we aankomen is het een leuk weerzien met oude bekenden, maar ook voor mij een heleboel nieuwe gezichten. Op 1 na zijn we al snel compleet. Het restaurant gaat open, gauw nog even een sanitaire stop, en natuurlijk een bakkie koffie of thee. Zonder dat kunnen we niet beginnen.
Als iedereen voorzien is worden er nog wat huishoudelijke mededelingen uitgewisseld. Wie in een 1 persoons kano, wie een 2 persoons en wie in een Canadese kano zit. Zo…..alles staat op scherp. We kunnen op pad.

Bij de aanlegsteiger krijgen we uitleg van de heren kanoverhuurders hoe het te regelen op de steiger. Niet met z’n allen op de steiger, maar de deelnemers boot voor boot naar het platform. De steiger is namelijk niet berekend op zoveel mensen op een kluitje. Uh….hoewel….geeft wel een leuk you tube effect dan. Maar daar zullen we toch maar even mee wachten.

Volgens de bootsmannen kiept er altijd wel eentje de plomp in met zo’n grote groep deelnemers. Ik wachten natuurlijk met mijn fototoestel op hét moment…….De hele instapoperatie verliep vlotjes, geen missers. Maar nog steeds is het wachten op de laatste deelnemer. Hij heeft gebeld dat ie wat later is en er met 20 minuten zou zijn. Dat zijn inmiddels 3 kwartier en nog steeds is ie er niet. Zou hij toch bang geworden zijn van de wilde plannen die wij inmiddels gesmeed hebben? 5 baantjes zwemmen en kielhalen? Eva van Funbreaks trekt plan B uit de kast en regelt dat er nog een 2 persoonkano het water in mag en een 1 persoons eruit.

We zijn gestart! De bootsman gaf nog een vaarplan mee. Eerst de haven uit, dan een stukje naar rechts, de vaargeul oversteken naar links en daar weer naar rechts. Dan kom je op een mooi rustig stuk, bruggetje onderdoor en zo verder naar het uitkijkpunt. 2 kano’s waren al een flink stuk vooruit aan het peddelen en al bijna de vaargeul – Spijkerboor- over. Worden ze terug gehaald door Eva……dat was niet de juiste richting. Na de jachthaven links en dan naar rechts….maar dat leek eenvoudiger dan het was. Er was namelijk geen rechts. Eerste mogelijkheid links en daarna weer links en dan……tja…..ben je terug waar je begonnen was. Dan toch de vaargeul overgestoken en daar naar rechts, kronkel, kronkel, peddel peddel hup naar het bruggetje van St. Jan.

Het is een hele kunst om de groep bij elkaar te houden. Zoveel bootjes, en zoveel verschillende vaartempo’s. Wel lachen. Af en toe een beetje klieren door elkaars boot vast te houden en de verkeerde kant op te duwen. Praatje hier, praatje daar en varen maar. St. Clara heeft vandaag duidelijk een snipperdag, er zit iemand aan de weerknoppen die het nog niet helemaal onder de knie heeft. Want erg droog is het niet. Af en toe krijgen we best wat spetters op ons dak. De stemming blijft opperbest, want na regen komt zonneschijn en kunnen de jasjes weer uit. Als we weer redelijk droog zijn komen we aan bij de uitkijktoren.

Hier is het tijd voor een lange pauze en gaat iedereen zijn / haar bootje uit. Allemaal veilig aan wal komen vereist wat inzicht en kracht. Er wordt gesjouwd, gesjord, boten vast gehouden, boten het land opgetrokken, gekeken, gegeten, gedronken, geplast, foto’s gemaakt, gepraat, verwonderd en genoten. Ieder doet dat waar hij / zij op dat moment behoefte aan heeft of goed in is. Boven op de uitkijktoren komt Eva ons ineens verrassen met een grote zak mini’s, Lekker…..

Na deze welverdiende pauze wurmt iedereen zich weer in zijn / haar kano. Gaat het nu ineens een stuk sneller? Worden we er handig in? Onder de uitkijktoren hebben we de kaart staan te bestuderen. We gaan terug naar het begin van dit doodlopen stuk en varen dan richting de Amaliahoeve. Daar gaan we het 2e gangetje links in. Maar als we daar varen…..is er nooit een gang naar links te zien. Is de kaart niet oké, of varen we toch gewoon echt ergens anders dan wij denken?
Het blijft lastig. Er wordt geroepen dat we links een kreek in kunnen. Een 1 persoons kano en een 2 persoons kano wagen het erop…….na de eerst bocht wordt het almaar smaller en ondieper. Het is duidelijk dat Eva met haar gemotoriseerde bootje hier nooit doorheen komt. Maar wat doen wij nu? Keren gaat hier niet. Hoever zou het nog zijn? We peddelen, ontwijken het riet, zitten vast op boomstammen, duiken voor de overhangende wilgen, zien een beverglijbaantje, ontwijken onderwater bomen en krijgen de slappe lach van deze jungle. Dit is echt varen in de Biesbosch. Wat is het hier leuk. We horen niemand meer achter ons en hebben geen idee waar de anderen nu zijn en wat of ze doen. Ach, zo ver is het niet meer naar de jachthaven, wij vermaken ons wel. We kijken wel waar we uitkomen en trekken dan wel een plan. Na veel bochtjes, en slalommen zijn we dan eindelijk op een iets breder water uitgekomen. Gaan we nu links of rechts? De kaart ligt inmiddels in 4 stukken van de nattigheid en is nauwelijks meer leesbaar. We gokken op rechts.
Aan het eind zien we ineens de hele groep, behalve Eva. Die was naar het eind van het smalle stuk gevaren. Nou wij hebben niemand gezien. Kom maar achter ons aan dan zien we het wel, we weten nu in elk geval wel hoe we terug moeten naar de jachthaven. De hele meute vaart nu achter ons aan en ja hoor, als we op een nog breder water uitkomen zijn we ineens bij Eva en haar motorbootje. Kanoclub zooitje ongeregeld is weer compleet.

Op onze kano’s bespeuren we allerlei levende wezens, we swoppen wat slakken en andere beestjes. Ontdoen de kano van takken en halve boomstammen die we met onze jungle vaartocht hebben verzameld. Praten even bij met Eva en varen dan rustig op de jachthaven aan. We passeren de grote vaargeul – Spijkerboor – en deinen flink op en neer op de golfslag die de gemotoriseerde jachten produceren.

De bootsmannen staan weer klaar om de kano’s uit het water te lichten. We stappen nat, moe en heel voldaan weer op het vaste land. De kano’s worden schoongespoten, en wij kleden ons snel om in onze droge kloffies. Met de hele club drinken we nog een afsluitend drankje, het is gezellig, iedereen vertelt zijn verhaal over de belevenissen. Nieuwe plannen worden al weer gesmeed. Sommige zien elkaar al snel weer bij een volgende activiteit. Anderen denken er nog over.

Dit was een geweldige mooie, sportieve, uitdagende, kano dag, heerlijk de hele dag in de buitenlucht geweest, jasje aan, jasje uit dag. Genoten van het zonnetje, de gesprekken onderweg, de saamhorigheid, en de helpende handjes, en het gewurm met de aan en uit jasjes. Wat kan het toch leuk zijn in Nederland. Wat mij betreft……is de Biesbosch nog niet van mij af, en nu ik voor de 2e keer de leuke plekjes zag om aan te meren, kriebelt het nog meer om gewoon eens lekker zelf, of met z’n tweetjes met een kano, een hapje en een drankje en een tentje op pad te gaan. Paalkamperen in de Biesbosch. Wat lijkt me dat een gaaf plan. Wie durft?

Thnx Eva, voor het organiseren van deze onwijs leuke dag, en iedereen bedankt voor de gezelligheid. Wie weet tot een volgende X.