2016 0402 KP Beek en Bult / Valksepad
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
02 April 2016 | Nederland, Wekerom
2016 0402 KP Beek en Bult pad / Valksepad
Zo mooi als de weermannen en vrouwen het van de week voorspelden is het nog niet, maar in elk geval mooi genoeg voor een wandeling. Een combi van 2 klompenpaden is het doel voor vandaag. Ik start met het Beek en Bultpad op het Dorpsplein in Wekerom. Het 1e klompje is gauw gevonden. Even verderop het info bord, de tekst hierop beloofd een pittige wandeling met een mooi berglandschap. Kom maar op met die ‘bergen’.
Een smal paadje komt uit bij een bruggetje en vervolgens door enkele weilanden verder en verder van de bewoonde wereld af. Wat is er toch met de beek aan de hand van dit pad? Er ligt zoveel troep in. Hij ruikt naar? Ja waarnaar eigenlijk. Benzine? Petroleum? Geen flauw idee, de kleurtjes in het water doen het ergste vermoeden. Het ziet er niet goed uit. Het laatste stukje bewoonde wereld is over het terrein van een kweker. Het is dat hier de klompenpad paaltjes duidelijk aangeven dat je hier mag lopen, want anders…..tja, zou ik toch echt het idee hebben daar te lopen waar ik niet hoor te zijn.
Hierna gaat de route het bos in. Wat een pracht gebied is het hier. Heuvels en dalen, vergezichten, het is genieten. Inmiddels is het ook warm genoeg om de jas uit te trekken. Een gevoel van op vakantie zijn bekruipt mij hier. Een glooiend, golvend landschap strekt zich voor mij uit. Wat is het mooi hier. Ik kan het niet laten. Even een momentje van stilte, 360 graden in de rondte draaien en de omgeving op mij in laten werken. De vogeltjes laten hun mooiste gezangen horen. Een specht roffelt tegen een kale stam. Ik voel me één met de natuur.
Verbazingwekkend bijna dat hier niet veel meer mensen van aan het genieten zijn. Hemelsbreed gezien ligt dit gebied toch niet zo ver van de bewoonde wereld af. Even later gaat de route verder aan de overkant van een doorgaande weg. Zie ik dit echt goed? Wauw…..wat een ‘bult’ ineens daar in de verte! Dit klompenpad doet zijn naam eer aan. Deze kuitenbijter trotseer ik met moeite. Heb al best weer wat wandelingen gemaakt dit jaar, maar nog niet met dit stijgingspercentage. Mijn kuiten en knieën weten even niet wat ze overkomt. Dat laten ze ook duidelijk merken. Pfff…ff rustig aan naar boven klûnen. Het uitzicht boven is geweldig. Maar wat je opgaat, moet je ook weer af. Oeps….een smal slingerpaadje met een leuke haarspeldbocht erin zorgt ervoor dat men redelijk veilig deze afdaling kan maken.
Nu komt het punt om te beslissen, doorgaan met het Beek en Bult pad of er een stukje aan plakken van het Valksepad. Het weer is prima, tijd genoeg dus…op zoek naar de verbindingsroute. Deze staat niet aangegeven in het veld, maar gelukkig biedt de techniek uitkomst. Op een kruising van wegen zitten een aantal mensen op een bankje. Ze turen naar het schermpje van hun GPS en kijken in de verte. Er wordt wat gesmiepelt. Dit gebied blijkt een favoriet GeoCache gebied te zijn. Bang voor dreuzels doen de cachers net alsof ze op een bankje zitten uit te rusten, voor mij hoeven ze niet te vrezen. Ik zal hun spelletje niet bederven. Ieder zijn of haar ding toch? Respect voor elkaar en voor de natuur. Lekker genieten op je eigen manier. We raken even in gesprek, en inderdaad zijn het geochachers. Ze hadden hun schat nog niet gevonden, nog maar even verder speuren dus. We wensen elkaar nog een prettige dag en gaan ieder verder met onze favoriete bezigheid.
Vlak voor de zandverstuivingen besluit ik mijn appeltje te eten. Niet wetende dat ik in de buurt zit van de volgende schat. Want daar zijn ze weer de mensen van het schat zoeken. Turend op het schermpje van hun GPS een rondje om het schuurtje lopend en nog maar een rondje en dan toch verder lopen. Het ziet er wel bizar uit. 4 mensen van respectabele leeftijd en een hondje op jacht naar een schat. Ik geniet in stilte van het uitzicht, de vogelgeluiden, de gebeurtenissen om mij heen. Zouden deze mensen vanavond nog weten waar ze gelopen hebben. Wat ze gehoord en gezien hebben? Ben er eigenlijk wel benieuwd naar. Het lijkt zo’n andere wereld.
De zandverstuivingen blijven een bijzondere ervaring. Het is er zo mooi. Elke keer als ik hier ben is de natuur weer anders. Het landschap varieert hier altijd. Wat blijft is het geniet gevoel. Het idee dat ik op vakantie ben. Ver van huis, in een vreemd land. Een zandbak zo ver je kijken kunt. Vandaag ben ik niet de enige die hier geniet. Er is een grote groep paarden liefhebbers op pad. Rustig bewegen ze zich voort aan de horizon. Op een ander stuk zie ik zwart – witte koeien die zich tegoed doen aan? Ja wat eten ze eigenlijk. Gras, takjes, heide? Geen idee, ze gaan in elk geval met hun snuit over de grond en kauwen op iets. Het zal wel lekker zijn denk ik.
Het zand waar ik doorheen mag ploeteren is behoorlijk mul. Het lijkt de stand6daagse wel. Mis alleen nog…….de zee........Die ga ik hier vandaag niet vinden. Wel een paar meertjes die ineens vanuit het niets lijken op te duiken tussen het inmiddels weer glooiende landschap. De zandverstuivingen heb ik weer achter me gelaten en ga nu het gebied van de Zeven Kolken in. De naam lijkt te voorspellen dat er zeven van dit soort meertjes zouden zijn, ik kom met mijn telling vandaag niet verder dan twee. Mooi genoeg. Op de doorgaande weg loop ik een stukje rechtdoor en verlaat hier het Valksepad.
Een klein stukje verder pak ik het Beek en Bult pad weer op en loop door, achter, langs, privé grond en bijna over het sportveld. De toeschouwers keken maar raar op de ik aan de andere kant van het hek liep. Een lijnrechter bij het spelletje verduidelijkte dat er aan de andere kant van het hek een klompenpad loopt. O…hoorde ik er eentje zeggen, het lijkt wel survival….! Ja zo kun je het ook zien, maar zo voelt het voor mij niet.
Het was een prachtige route, veel gezien, gehoord, genoten, en beleefd. Het was een goed idee om deze twee tochten voor een deel samen te voegen. Uiteindelijk was het 12,5 km-ter wandelplezier.
De foto’s geven een indruk van mijn belevingen van vandaag.
Jammer genoeg is het op een foto lastig om de hoogte verschillen duidelijk te krijgen. Geloof me maar, het hoogte verschil is on Nederlands hoog voor deze streek van het land.
Wandelgroetjes van Anita
Zo mooi als de weermannen en vrouwen het van de week voorspelden is het nog niet, maar in elk geval mooi genoeg voor een wandeling. Een combi van 2 klompenpaden is het doel voor vandaag. Ik start met het Beek en Bultpad op het Dorpsplein in Wekerom. Het 1e klompje is gauw gevonden. Even verderop het info bord, de tekst hierop beloofd een pittige wandeling met een mooi berglandschap. Kom maar op met die ‘bergen’.
Een smal paadje komt uit bij een bruggetje en vervolgens door enkele weilanden verder en verder van de bewoonde wereld af. Wat is er toch met de beek aan de hand van dit pad? Er ligt zoveel troep in. Hij ruikt naar? Ja waarnaar eigenlijk. Benzine? Petroleum? Geen flauw idee, de kleurtjes in het water doen het ergste vermoeden. Het ziet er niet goed uit. Het laatste stukje bewoonde wereld is over het terrein van een kweker. Het is dat hier de klompenpad paaltjes duidelijk aangeven dat je hier mag lopen, want anders…..tja, zou ik toch echt het idee hebben daar te lopen waar ik niet hoor te zijn.
Hierna gaat de route het bos in. Wat een pracht gebied is het hier. Heuvels en dalen, vergezichten, het is genieten. Inmiddels is het ook warm genoeg om de jas uit te trekken. Een gevoel van op vakantie zijn bekruipt mij hier. Een glooiend, golvend landschap strekt zich voor mij uit. Wat is het mooi hier. Ik kan het niet laten. Even een momentje van stilte, 360 graden in de rondte draaien en de omgeving op mij in laten werken. De vogeltjes laten hun mooiste gezangen horen. Een specht roffelt tegen een kale stam. Ik voel me één met de natuur.
Verbazingwekkend bijna dat hier niet veel meer mensen van aan het genieten zijn. Hemelsbreed gezien ligt dit gebied toch niet zo ver van de bewoonde wereld af. Even later gaat de route verder aan de overkant van een doorgaande weg. Zie ik dit echt goed? Wauw…..wat een ‘bult’ ineens daar in de verte! Dit klompenpad doet zijn naam eer aan. Deze kuitenbijter trotseer ik met moeite. Heb al best weer wat wandelingen gemaakt dit jaar, maar nog niet met dit stijgingspercentage. Mijn kuiten en knieën weten even niet wat ze overkomt. Dat laten ze ook duidelijk merken. Pfff…ff rustig aan naar boven klûnen. Het uitzicht boven is geweldig. Maar wat je opgaat, moet je ook weer af. Oeps….een smal slingerpaadje met een leuke haarspeldbocht erin zorgt ervoor dat men redelijk veilig deze afdaling kan maken.
Nu komt het punt om te beslissen, doorgaan met het Beek en Bult pad of er een stukje aan plakken van het Valksepad. Het weer is prima, tijd genoeg dus…op zoek naar de verbindingsroute. Deze staat niet aangegeven in het veld, maar gelukkig biedt de techniek uitkomst. Op een kruising van wegen zitten een aantal mensen op een bankje. Ze turen naar het schermpje van hun GPS en kijken in de verte. Er wordt wat gesmiepelt. Dit gebied blijkt een favoriet GeoCache gebied te zijn. Bang voor dreuzels doen de cachers net alsof ze op een bankje zitten uit te rusten, voor mij hoeven ze niet te vrezen. Ik zal hun spelletje niet bederven. Ieder zijn of haar ding toch? Respect voor elkaar en voor de natuur. Lekker genieten op je eigen manier. We raken even in gesprek, en inderdaad zijn het geochachers. Ze hadden hun schat nog niet gevonden, nog maar even verder speuren dus. We wensen elkaar nog een prettige dag en gaan ieder verder met onze favoriete bezigheid.
Vlak voor de zandverstuivingen besluit ik mijn appeltje te eten. Niet wetende dat ik in de buurt zit van de volgende schat. Want daar zijn ze weer de mensen van het schat zoeken. Turend op het schermpje van hun GPS een rondje om het schuurtje lopend en nog maar een rondje en dan toch verder lopen. Het ziet er wel bizar uit. 4 mensen van respectabele leeftijd en een hondje op jacht naar een schat. Ik geniet in stilte van het uitzicht, de vogelgeluiden, de gebeurtenissen om mij heen. Zouden deze mensen vanavond nog weten waar ze gelopen hebben. Wat ze gehoord en gezien hebben? Ben er eigenlijk wel benieuwd naar. Het lijkt zo’n andere wereld.
De zandverstuivingen blijven een bijzondere ervaring. Het is er zo mooi. Elke keer als ik hier ben is de natuur weer anders. Het landschap varieert hier altijd. Wat blijft is het geniet gevoel. Het idee dat ik op vakantie ben. Ver van huis, in een vreemd land. Een zandbak zo ver je kijken kunt. Vandaag ben ik niet de enige die hier geniet. Er is een grote groep paarden liefhebbers op pad. Rustig bewegen ze zich voort aan de horizon. Op een ander stuk zie ik zwart – witte koeien die zich tegoed doen aan? Ja wat eten ze eigenlijk. Gras, takjes, heide? Geen idee, ze gaan in elk geval met hun snuit over de grond en kauwen op iets. Het zal wel lekker zijn denk ik.
Het zand waar ik doorheen mag ploeteren is behoorlijk mul. Het lijkt de stand6daagse wel. Mis alleen nog…….de zee........Die ga ik hier vandaag niet vinden. Wel een paar meertjes die ineens vanuit het niets lijken op te duiken tussen het inmiddels weer glooiende landschap. De zandverstuivingen heb ik weer achter me gelaten en ga nu het gebied van de Zeven Kolken in. De naam lijkt te voorspellen dat er zeven van dit soort meertjes zouden zijn, ik kom met mijn telling vandaag niet verder dan twee. Mooi genoeg. Op de doorgaande weg loop ik een stukje rechtdoor en verlaat hier het Valksepad.
Een klein stukje verder pak ik het Beek en Bult pad weer op en loop door, achter, langs, privé grond en bijna over het sportveld. De toeschouwers keken maar raar op de ik aan de andere kant van het hek liep. Een lijnrechter bij het spelletje verduidelijkte dat er aan de andere kant van het hek een klompenpad loopt. O…hoorde ik er eentje zeggen, het lijkt wel survival….! Ja zo kun je het ook zien, maar zo voelt het voor mij niet.
Het was een prachtige route, veel gezien, gehoord, genoten, en beleefd. Het was een goed idee om deze twee tochten voor een deel samen te voegen. Uiteindelijk was het 12,5 km-ter wandelplezier.
De foto’s geven een indruk van mijn belevingen van vandaag.
Jammer genoeg is het op een foto lastig om de hoogte verschillen duidelijk te krijgen. Geloof me maar, het hoogte verschil is on Nederlands hoog voor deze streek van het land.
Wandelgroetjes van Anita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
