2016 0318 KP Hartensepad

2016 0318 Klompenpad - Hartensepad 14 km

‘Ontdek het mooie buitengebied van Renkum. Wandelen door het prachtige Renkums Beekdal met bijzondere dieren en planten, langs grafheuvels, beken en sprengen, door uiterwaarden en over landgoederen. Klompen aan, rugzak op en gaan!’ Zo staat er op de website te lezen.

Op zoek naar rust en ruimte ontdekte ik bovenstaande tekst. Daar wilde ik meer van weten.
Dus….nam ik het advies; Klompen aan, rugzak op en gaan van harte aan.
Bijna vanaf het startpunt loop ik meteen een heel smal paadje in. Hoe snel kun je weg van de weg zijn? Nou hier heel snel. Tussen de weilanden door beland ik in het bos en buitengebied. Wat is het hier mooi. Heel voorzichtig komen de bomen weer in de knop. Begint het voorjaar dit jaar nu zo laat? Of ben ik doodgewoon ongeduldig, wil ik niks liever dan de zon zien schijnen en frisgroene blaadjes bewonderen? Echt veel jong groen is er nog niet te zien. De kale bomen leveren nog wel fraaie doorkijkjes op. De vogeltjes fladderen, fluiten en zijn op zoek naar nestmateriaal. Toch wel een teken dat het voorjaar in de lucht zit.

Ik loop door een gebied vol sprengen en beekjes. Het is prachtig. Er zijn zoveel bankjes dat als ik op elk bankje zou willen gaan rusten ik voor donker niet thuis ben. Eigenlijk best maf. Bij de ene wandelroute kom je soms nauwelijks een bankje tegen, hier struikel je bijna over de bankjes. Bij het bankje met de naam ‘wiebelbankje’ besluit ik een welverdiende pauze in te lassen. Terwijl ik daar mijn broodje eet en geniet van het geweldige uitzicht op een weide vol paarden, een beekje aan mijn voeten en linkerzijde, denk ik terug aan een wandeling van een paar jaar geleden. Die was in Duitsland. Ook daar was een wandeling met om de paar honderd meter een bank, de route heet de Liebesbankweg. De bankjes daar waren van prachtig houtsnijwerk. De Hollandse bankjes hier zijn een stuk soberder, maar ook hier was er een hartje uitgesneden in een plank van de bank. Toch een beetje een ‘liebesbank’ denk ik.

De temperatuur is vandaag nog niet van dien aard dat heel lang pauze houden comfortabel voelt. Flink doorstappen is wijs. Ik geniet van de beken en beekjes. Het water is in de meeste beekjes zo helder dat het lijkt alsof het zo uit de kraan komt. De route is prachtig, goed gemarkeerd. Nergens twijfel over links, rechts, of rechtdoor. Chapeau voor de vrijwilligers die zich hiermee bezig houden. Bij stichting het Renkums Beekdal is een infocentrum ingericht met veel wetenswaardigheden over deze omgeving. Zeer de moeite waard dit gebouw met een bezoekje te vereren. In het naastgelegen restaurant is het goed toeven.

Als ik weer naar buiten stap sta ik bijna gelijk oog in oog met een kabouter paaltje. Leuk dat er hier ook aan de kinderen is gedacht. Een zoek speurtocht door het bos met kaboutertjes als wegwijzers. Mooi bedacht.

Dat Renkum sterk verbonden is met de papierindustrie wordt in het 2e deel van deze tocht heel duidelijk. Er is veel aandacht besteed aan deze vorm van industrie dmv monumentale uitingen die samengebracht zijn in de natuur. Een molensteen, een stuk fabrieksmuur met voorbeeld hoe de grote papierrollen ooit hebben gewerkt. Erg leuk om te zien.

De ommuurde tuin’ in de route heeft een oude poort, je waant je meteen in een Zuid-Europeese setting daar. Nu de temperatuur nog.

En zo vliegen mijn gedachten de hele dag van hot naar her. Van uit naar thuis, van thuis naar uit. De tijd vliegt maar lijkt tegelijkertijd stil te staan. De vogeltjes fluiten, de bomen zijn nog kaal. Ik verlang naar de lente, naar zonneschijn en warmte, naar rust en ruimte, nieuwe ideeën om mee aan de slag te gaan. Zo heerlijk om weer vooruit te kijken, plannen te maken en te genieten. Zalig om op zo maar een vrije dag te kunnen en mogen toegeven aan mijn wandelkriebels. Het is nog wennen, het voelt heel luxe om zo maar op een doordeweekse dag de natuur in te kunnen trekken. Ik voel mij een geluksvogeltje en zou wel de hele dag willen fluiten. Net als mijn kleine vrolijke vriendjes in de bomen. ‘

Het was een superdag. Op naar de volgende.

Wandelgroetjes, Anita