2015 0522 Streekpad Nijmegen Kranenburg - Ooij

2015 0522 Streekpad Nijmegen Kranenburg – Ooij

Ben er even niet! Een dagje onthaasten na een aantal hectische weken. In huis, hoofd, werk en privé leven lopen iets teveel lijntjes door elkaar heen. Dus……laat ik voor 1 dagje de boel de boel en trek erop uit. Lekker dichtbij en toch o zo ver weg.

Streekpad Nijmegen is een rondgaande route van 117 km. Vandaag heb ik gekozen voor het traject Kranenburg – Ooij. In Kranenburg bewonder ik eerst de kerk. De kleurrijke wijzerplaat van de klok heeft meteen mijn hart gestolen. De kerk zelf is nog niet open helaas. Via de Wanderstrasse naast de kerk pak ik de route op. De geel / rode markeringen zien er vertrouwd uit. Lang leve de vrijwilligers van de LAW’s.
Al snel laat ik Kranenburg achter me. Langs een riviertje, de Kranenburger Bach, loop ik richting Wyler. De markeringen van de diverse wandelroutes vliegen je hier om de oren. Tot mijn grote verbazing zie ik hier zelfs de vertrouwde geel / blauwe St. Jacobsschelp op de paal geplakt zitten. Ja, eigenlijk kan het ook niet anders. Kranenburg is van oudsher een bedevaartsoort. Geen wonder dat ook hier de ST. Jacobsroute langs komt.

De voorjaarsbloemen bloeien uitbundig. De eerste klaprozen laten zich van hun mooiste kant zien. De koeien in de wei liggen te herkauwen en kijken niet eens raar op van zo’n vroege vogel. Ze laten zich gewillig fotograferen. De ganzen die met veel kabaal overvliegen zijn minder fotogeniek.

Het trafohuisje wat ik passeer is wel heel verantwoord ‘versierd’. Een ooievaarsnest, een insectenhotel en zelfs zonnepanelen sieren het gebouwtje. Typisch Duits. Daar plakken ze volgens mij op elk vrij plekje een zonnepaneel. Kunnen we in Nederland nog heel wat van leren. Ik ben vandaag blijkbaar niet de enige die bedacht heeft te gaan wandelen en fotograferen. Er zijn meer van die vroege vogels als ik op pad.

Via allerlei leuke landweggetjes loop ik richting Wyler. Op de Oose Wall zit een konijntje zijn ontbijtje naar binnen te werken. Jammer dat ie zich laat storen door mij. Als een haas, uh konijn, schiet hij het struikgewas in. Even voorbij Wyler gaat de route het bos in bij de Duivelsberg. Leuk om hier weer terug te zijn. Minder leuk is het dat er druk wordt gewerkt in het weiland. Het gras moet gemaaid en de grote machines die daarmee bezig zijn maken een enorm lawaai. Best jammer, het is een naar geluid wat heel ver draagt.

Jaren geleden ben ik op de Duivelsberg geweest tijdens het lopen van het Pieterpad, het was toen heel slecht weer. Koud, doorweekt en moe kwamen we toen aan bij het pannenkoekenhuis. We werden heel lief meteen binnengelaten, voor de kachel neergezet om te drogen en van chocomel en appeltaart voorzien om de inwendige mens wat aan te sterken.
Het weer is nu veel beter en het is ook nog een stuk vroeger. De eigenaar steekt wel even zijn hoofd om de hoek van de deur om een vertegenwoordiger binnen te laten maar helaas voor ons, inmiddels is ook de wandelaar erbij gekomen die ik bij het trafo huisje zag, wordt de deur niet opengehouden. 11 uur….niet eerder! Jammer.

Dan maar wat foto’s nemen van de wandelwijzer. Hier gaat het Pieterpad een stukje samen met het Streekpad. Op de plek waar ooit een Mottekasteel stond, staat nu een bankje. Mooie plek voor een korte pauze. Samen met de andere wandelaar geniet ik daar van de rust, de stilte , en als we op de bank gaan staan ook van het mooie uitzicht. Jammer dat ze die heg niet snoeien. Op de bank staat met viltstift geschreven wanneer er nu eindelijk een uitzichttoren komt? Ik zie niks staat erbij.
Ja idd…..dat is wel een puntje. Het is er rustig maar als je zit kijk je tegen de beukenhaag aan.
Ach ja…mooi momentje om even lekker in jezelf te keren toch?

Hoewel? Even later komen er nog twee wandelaars bepakt en bezakt kijken wat of er hier te doen is. Het blijken Pieterpad wandelaars te zijn. Ze hebben een dag of 10 de tijd om een groot deel van het Pieterpad te lopen. O wat een bofkonten zeg! Heerlijk, rugzak op en gaan. 10 dagen voetje voor voetje het landschap verkennen. We hebben een leuk gesprek, maar erg veel tijd om uit te rusten nemen ze niet en gaan al snel weer verder. Het vroegere houten mottenkasteel wat hier gestaan heeft had ook nog een voorburcht. Daar is nu een mooi uitzichtpunt gecreëerd. Eindeloos ver kun je hier over de Gelderse Poort en het Wylerse meer uitkijken tot aan de Veluwe Zoom aan toe.

Langs de onderkant van wat ooit de burcht was lopen we terug naar de route. Ik loop nu het Pieterpad deel in tegengestelde richting. Dat gaat een stuk gemakkelijker dan toen. Nu gaat het bergaf, en is het mooi weer. Ik weet nog dat ik het toen echt een hele klim vond naar de top van de berg. Vanaf de andere kant, zoals ik nu gedaan heb die Duivelsberg aanvliegen gaat een stuk eenvoudiger. Of heb ik nu een betere conditie dan toen? Ach het zal wel een combi van beiden zijn.

Na de afdaling verlaat ik het Pieterpad en ga het natuurgebied bij het Wylermeer in. Wat is het hier mooi. En ….wat zijn er veel muggen. Tja….dat had ik blijkbaar verdrongen. Maar achteraf gezien weet ik dat ik toen ook in deze streek gruwelijk te pakken ben genomen door de steekmuggen of ander ongerief wat zich op mijn benen voorzien heeft.
Vandaag is het ook weer raak. Gruwel…..het is lang geleden dat ik zo gestoken ben. Maar helaas is het nu niet te voorkomen. Op 4 plekken hebben ze me te pakken. De rest heb ik voortijds een koppie kleiner gemaakt. Maar deze 4 waren mij te slim af. Grrrr…..

Aan de rand van het Wylermeer neem ik een lange pauze. Het uitzicht is hier zo mooi. Net alsof ik in Oostenrijk aan een of ander berg meer zit. Kan er geen genoeg van krijgen. Een groot meer, de zon die weerspiegelt in het water, een meerkoet die zijn rondom zijn nest aan het zwemmen is. Op en af, even zwemmen en dan weer terug. Er gaat iets heel rustgevends van uit. Een grote vogel zweeft in de lucht, duidelijk op zoek naar een prooi. Heerlijk om die verrichtingen te kunnen en mogen bekijken. Diverse wandelaars passeren dit punt. Volgens mij is dit een route die veel gelopen wordt.
Best begrijpelijk overigens. Ook hier ontstaan spontaan hele mooie gesprekken. Wat is dit een heerlijke dag. Ik geniet.

Als de muggen me te lastig worden sta ik op en ga ik weer verder. De weilanden in langs een beek naar de Thornse Molen beloofd mijn gidsje. Die molen is helaas ver te zoeken. Een hoop kabaal vanaf een bouwplaats, bouwvakkers en een heleboel troep, dat is rest van wat ooit de Thornse Molen was. Hij schijnt weer opgebouwd te worden, maar gaan staan wachten tot ze daarmee klaar zijn is me iets teveel van het goede. Ik steek de drukke weg over en zie in de verte het dorpje Ooij al liggen. In de weilanden naar het dijkje waar ik loop zie ik enkele ‘wielen’. Deze meertjes zijn overgebleven restanten van vroegere dijkdoorbraken. Deze oude wielen hier zijn al van voor 1600 zo lees ik. De huidige kerkdijk kronkelt om deze wielen heen. Nederland waterland. Toen, nu en in de toekomst.
Wat heerlijk dat ik nu met droge voeten hier kan lopen. Allerlei voorzieningen zoals o.a. het Hollands-Duitsch gemaal, en de Querdamm maken dit mogelijk.

Even later bereik ik het eindpunt van mijn route van vandaag. Het kleine plaatsje Ooij. Voor de kerk staat een groep wandelaars. Het is mij niet helemaal helder of ze nog moeten vertrekken of net terug zijn. Deze mensen heb ik vandaag in elk geval nog niet eerder gezien.
Mijn wandeldagje zit erop. Nog een afzakkertje op het terras van het plaatselijke restaurantje en dan weer huiswaarts.

Het was een geweldige, mooie, zonnige, zinvolle, wandeldag. Genieten in allerlei opzichten. Mooie foto’s gemaakt. Prachtige gesprekken gevoerd. Hoofd leegmaakt maar vooral……heel veel energie opgedaan. Wat was dit leuk…..voor herhaling vatbaar. Streekpad Nijmegen….wordt vervolgd.