2015 0306 Ieper dag 1

6-9 maart 2015 Ieper

Enkele maanden geleden borrelde er een plannetje omhoog. Wandelen in het Vlaamse Heuvelland. Zou dat wat kunnen zijn? Wandelboekjes, reisgidsen, musea info, vrienden op de fiets, internet, airbnb. Alle mogelijke bronnen werden aangeboord om een zo mooi mogelijk programma te kleien om 4 dagen België te overleven.

Via airbnb een overnachtingsadres in Ieper geboekt. Het spontane contact met onze, toen nog onbekende, gastvrouw verliep zo goed dat we er steeds meer zin in kregen om af te reizen naar het Vlaamse land.

6 maart 2015 was het dan eindelijk zo ver. Auto vol geladen met spullen, een zonnig humeur, voldoende lekkers voor onderweg, en niet geheel onbelangrijk…….aan St. Clara genoeg rookworsten geofferd voor een mooi lang weekend. Wij zijn er klaar voor.

Na het ontbijt starten we onze bolide en reizen af naar het warme zuiden. De rit verloopt zeer voorspoedig en na enkele pitstops onderweg bereiken we tegen het middaguur Zonnebeke. Het eerste culturele doel van deze reis. Het museum in Passendale.
We worden door gids Dirk enthousiast ontvangen. Dirk is een wandelende encyclopedie als het om de Grote Oorlog gaat. Alles maar dan ook alles weet hij over deze zo belangrijke jaren, 1914 -1918, voor geschiedenis van België.

Dirk neemt ons mee op reis door het museum in Passendale. Bovenaan de eerste trap hangt een kaart en verteld hij over de Ieper boog. De frontlinie rond Ieper, die dan weer iets dichter bij lag en dan weer wat verder weg. Net wie er op dat moment de sterkste was, de meeste manschappen had of anderszins zich kon handhaven om het stukje land te verdedigen wat op dat moment veroverd was.
Wat eerst een stellingen oorlog was, veranderde langzaam aan in een loopgraven oorlog. Het weer, de vreselijke koude winter van 1914 -1915, deze duurde van november t/m februari, maakte dat het oorlogsgeweld op dat moment zo goed als stil lag. Tijd om strategieën en tactieken uit te denken.

De uniformen in de vitrines proberen een beeld te scheppen van hoe het er aan toe gegaan moest zijn. Aan het begin van de oorlog kleurrijke uniformen in blauw en rood. Goudkleurige ornamenten op helmen en dito knopen maakten dat sommige soldaten zich als ware schietschijven door het landschap begaven. Men leerde snel want naarmate de tijd verstrijkt zie je ook de uniformen veranderen in de kleur van de streek.
Bruin, grijs, groenig! Oorlog voeren in de ‘waterzieke’ grond, een mooie Vlaamse term voor wat wij modder noemen, vereiste duidelijk andere kledingvoorschriften. Wat moeten deze mensen hebben afgezien zeg, tot aan je knieën in de prut trappen. Geen meter vooruit komen. Modder, muggen, loopgraven. Vreselijk. Helemaal erg werd het toen de Duitsers gifgas gingen inzetten om de geallieerden nog harder te treffen. Deze oorlog heeft zo ontzettend veel mensen levens gekost.
Het is bijna niet voor te stellen dat dit alles zich 100 jaar geleden heeft afgespeeld! Dirk is een bevlogen man en deelt ontzettend graag zijn kennis over de grote oorlog met ieder die het maar horen wil. Hij verteld het zo dat het bijna lijkt alsof je er zelf bij bent. Wat beweegt zo’n man om dag in dag uit weer dit verhaal te willen vertellen?

De mensen staan bijna overal ter wereld nog steeds in gevechtstenue tegenover elkaar. Heeft niemand er nu iets van geleerd? Waarom toch die struisvogelpolitiek? Kop in het zand en vechten. Wat is het toch dat mensen drijft elkaar naar het leven te staan? Nu net dát stukje land te willen bezitten dat niet van hen is? Kan niemand tevreden zijn met wat ie heeft? Is het gras bij de buren altijd groener? Haantjes gedrag? Ik weet het niet…… wat de antwoorden zijn. De middelen zijn veranderd, de strijd nog harder geworden, maar stoppen met oorlog voeren……is nooit echt gebeurt. Ergens ter wereld is er altijd wel een ‘brandhaard’ helaas.

Na zo’n 3 uur vonden we het welletjes en hebben we gids Dirk vriendelijk bedankt voor zijn verhalen en zijn we ontsnapt. Na nog een blik in het museum park en de nagebouwde loopgraven stapten we weer in de auto om ons volgende doel deze dag te bereiken.

Door de verhalen die Dirk vertelde kijk ik nu wel met iets andere ogen naar het voorbij trekkende landschap. Onvoorstelbaar dat er 100 jaar geleden geen 2 stenen meer op elkaar stonden. Alles moest weer opnieuw worden opgebouwd.
Het ziekenhuis waar we langsrijden lijkt een gebouw dat vele tientallen jaren ouder is dan het lijkt. Zo is het met veel andere gebouwen ook. Niets is wat het lijkt dus. Alles is nagebouwd in de oude stijl.
Heel bijzonder. Natuurlijk heeft de tand des tijds de ‘oude’ gebouwen van zo’n 90 jaar oud inmiddels wel aangetast.

De streek kenmerkt zich door de ontelbaar veel kerkhoven.
De vele vele doden die gevallen zijn in de periode 1914 – 1918 worden hier herdacht. Er zijn kerkhoven van de geallieerden maar zelfs ook een aantal van de Duitsers. (4 stuks) . Net als alle monumenten met namen van nog altijd vermiste personen. Lange, lange lijsten met namen, ontelbaar veel vermisten.

Het mooie voorjaarszonnetje, dank je wel St. Clara, en de vele bloeiende narcissen en krokkussen zijn een welkome groet in dit gemoedelijke stukje België. We zijn inmiddels in Ieper, hebben de auto geparkeerd, en zijn op zoek naar ons logeeradres. We lopen de straat in en gaan op zoek naar het juiste nummer. Zie ik dat goed? Is de dame die daar net uit de auto stapt onze gastvrouw? Dezelfde verbazing zie ik ook op haar gezicht. Zijn dat mijn gasten die daar aan komen lopen?
We schieten alle drie in de lach. Ja hoor, toeval bestaat.
Deborah neemt ons mee naar boven. We krijgen een rondleiding door ons onderkomen voor de komende 4 dagen. Wat is dit leuk! Het is net alsof je bij een goede vriendin gaat logeren. Wat een vertrouwen om zo maar wildvreemden in je huis te laten en zelf weg te gaan. We maken nog een praatje, krijgen nog wat tips over winkels, restaurant en barretjes.

Het is ondertussen etenstijd, gelukkig heb ik voor de eerste avond mijn favoriete maaltijd mee. Altijd een succes. Na een lange dag reizen hoef ik alleen maar even de slierten te koken en de saus op te warmen. Een salade van olijven, komkommer, appel, paprika, augurk en wat kruiden erbij en onze spaghetti maaltijd is klaar. Jammie. Dat smaakt best.

Om even na half 8 gaan we de stad in naar de Menenpoort. Als sinds 1918 aan het eind van de grote oorlog wordt daar elke avond om 20.00 uur de Last Post geblazen. De straat wordt afgesloten om alle mensen veilig onder het monument, de Menenpoort, te kunnen laten plaatsnemen. De poort is onvoorstelbaar hoog. Op de enorme wanden staan de namen gegraveerd van alle vermisten in de grote oorlog. Elk avond worden deze slachtoffers herdacht. Ik heb me staan te verbazen over het aantal jongeren wat hier staat. Busladingen vol. De gemiddelde leeftijd van de bezoekers is laag. Veel tieners en twintigers. Engelsen vooral.
Ik schat dat er deze avond zo’n 1500 bezoekers waren. Kunnen er ook nog wel meer geweest zijn. Vele kransen met poppies (klaprozen) worden er gelegd.
Even voor 20.00 uur wordt er om stilte verzocht, je kunt bijna meteen een speld horen vallen. Het blijft stil tot na de laatste tonen van de trompetters. 4 man sterk blazen de Last Post. Spatzuiver. Indrukwekkend.

Als de plechtigheid is afgelopen breekt meteen het geroezemoes weer los.
Weg statig moment, ieder gaat weer zijns weegs.
De jongeren verder met hun schoolreis, hun leven, en wij weer terug naar ons appartement. We komen nog wel even langs de kermis, maar die kan me nauwelijks boeien. Een grotere tegenstelling met de ingetogenheid van even daarvoor is nauwelijks denkbaar.

Pfff…wat een dag. Wat een indrukken! Reizen, luisteren, kijken, praten, beleven, denken, geloven, herdenken. Het was veel vandaag.
Erg veel…….wij nemen nog een koppie thee en doen de rest van de avond niet zo heel veel meer. Tijd voor ontspanning.

Welterusten.