2014 0117 Madeira dag 5
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
17 Januari 2014 | Portugal, Funchal
Madeira
13 - 23 januari 2014
Dag 5, vrijdag 17 januari 2014.
Een nieuwe zonnige dag op Madeira laat zich van zijn beste kant zien als we de gordijnen openschuiven. Douchen, ontbijten, tas pakken en wegwezen. Bij de receptie vraag ik nog even na of de route die ik bedacht heb te lopen naar het Fortaleza do Pico wel de juiste is. Maar goed ook want dat had niet goed gekomen. Dan hadden we onderaan tegen een hoge muur aangekeken. Ter plekke hadden we er wel uitgekomen hoe er wel te komen maar dit is toch iets makkelijker.
Op een kaart wordt de route met een markeerstift voor ons ingetekend. Handig.
We nemen de bus naar het centrum en gaan van daar lopend naar het fort. Dát hebben we geweten. Wat een klim! Je kunt echt merken dat ze hier nooit met sneeuw en ijzel te maken hebben. Alles is zo verschrikkelijk steil omhoog en omlaag gebouwd. Daar zou bij vorst niet tegenaan te strooien zijn. Dan zou meteen alles en iedereen geïsoleerd zijn van de buitenwereld. 1 stap buiten en je ligt onder aan de berg.
Halverwege de klim nog even koffie gedronken. Ik ben inmiddels maar gezwicht voor de bica com leite. Dat is een vingerhoedje koffie met melk. Een zakje suiker erin dan is het nog wel te pruimen. Cappuccino kennen ze hier niet en als ze het wel hebben is het ook nog eens peperduur. Dan maar de vingerhoedjes koffie. Het is niet anders.
Hierop konden we de klim in elk geval volbrengen. Kwamen we toch nog aan de verkeerde kant van het fort uit. Eigen schuld want het stond echt wel aangegeven maar we zijn die straat gewoon voorbij gelopen. Het was prachtig aan de voet van het fort. We hadden er een sprookjesachtig uitzicht over Funchal. Ik weet niet vanuit hoeveel hoeken we de stad inmiddels in het vizier hebben gehad. Heel wat keer in elk geval en het blijft boeien. We proberen steeds ons hotel te spotten, maar dat is nog best lastig. Alles is in het wit gebouwd en zo ver in de verte kijken lukt niet best zonder verrekijker. We weten dat we redelijk in de buurt van de heuvel met de zendmasten zitten. Die heuvel zie je heel duidelijk maar welke gebouwen precies waar staan dat is lastig te zien. De haven met de luxe cruise schepen is een markant punt aan de horizon. Dat is het eerste wat je ziet. Als een soort baken steekt de arm waar de schepen aan liggen in zee. Elke dag liggen er 1 of 2 cruise schepen. Ze blijven maar heel kort en vertrekken dan weer op doorreis naar andere verre oorden. Wat zou die mensen toch bezielen vakantie te vieren op zo’n schip? Leuk voor als je 110 bent denk ik. Hoewel ik helemaal gek ben van boten en zee lijkt me vakantie vieren op zo’n schip helemaal niks aan. Laat me dan maar op een viskotter verblijven waar ik nog een helpend handje kan aanreiken. Op zo’n luxe boot is toch niks te beleven, ik moet er niet aan denken! Gruwel. Ieder zijn ding zullen we maar zeggen.
Nadat we toch ook de juiste weg naar de voorkant van het fort gevonden hadden en ook daar nog even van het uitzicht hebben genoten, zijn we aan de afdaling begonnen. Die ging een stuk sneller dan de heenweg. Onderweg zagen we een schoolklas uit de tuin komen waar wij zelf op de heenweg een pauze hebben gehouden. Alle kindjes liepen in schooluniform, met dikke jas en hoedje op. Zo schattig. Netjes in 2 rijen liepen ze achter de juf aan. Het was net of we op de set van een film aanbeland waren. Waar zie je zoiets nog?
Ik vind trouwens toch dat de mensen hier behoorlijk karakteristieke trekken hebben.
Toen we van de week met de bus naar Monte gingen zat er een dame bij ons in de bus die zo weggelopen leek uit een oude oorlogsfilm. Haar gezicht, haar kleding, schoenen en tas, ze kon zo in een oude film. Bij de eindhalte stapte ze, net als wij, uit en liep vervolgens naar een huis die het plaatje nog completer maakte. Een vervallen huis, zonder bel, ze klopte op de deur. Wat had ik daar graag binnen willen kijken zeg. Tijdens zo’n busrit komen er allerlei ‘beelden’ voorbij in mijn hoofd, die zo’n setting compleet maken. Ik had graag gezien of mijn fantasie met de werkelijkheid kon wedijveren.
Zal het nooit weten. De dame is het huis in gegaan en de rest mag ik er bij verzinnen.
Ook dat is vakantie.
We waren onderweg terug naar Funchal toen we dus die kindertjes tegenkwamen en verder gingen met onze afdaling naar de stad. De straat is hier zo steil dat er een leuning aan de kant van de weg bevestigd is. Vandaag kunnen we die beter niet vastpakken want de schilder is bezig ze van een nieuwe groene laag te voorzien.
Voorzichtig doen dus!
In de stad zijn we nog heel even bij de haven gaan zitten omdat we toch wel rijkelijk vroeg waren voor de rondleiding in het Fortaleza de São Lourenco. ‘Dit is Madeira’s eerste vesting. Sinds de bouw in de 16e eeuw is deze meermalen verbouwd en verstevigd. Alleen de oostelijke toren houdt al 500 jaar stand, wat het wapen van koning D. Manuel aantoont. De vesting maakt ook nu nog indruk door haar zware kanonnen en de zwaar bewapende soldaten, die de hoofdtoren in de Avenida Zarco en dus ook de hier residerende minister-president en de legercommandant bewaken.’ (bron; globus reisgids)
Volgens onze reisgids is dit gebouw niet te bezichtigen maar toen we hier van de week een kijkje namen bleek bezichtiging wel mogelijk op beperkte schaal. Vrijdagmiddag om 15.00 uur waren we van harte welkom. Zo gezegd zo gedaan dus. Er werd ons wel aan ons verstand gepeuterd vooral op tijd te komen. 10 minuten van tevoren melden en als de groep weg is had je gewoon pech.
We waren mooi op tijd binnen en bijna meteen werd ons gevraagd: ‘Englisch?’ Voor we goed en wel konden antwoorden kregen we al een stencil in handen gedrukt en werden we geacht dit door te lezen. Ineens werden we gesommeerd de rugzakken bij de kapstokken te hangen en mee te lopen met de dame van de stencils.
We waren ongeveer met een man / vrouw of 15 denk ik zo. De hekkensluiter was een beveiligingsman. We gingen naar buiten en daar de trap op naar de hoofdingang. Boven aan de trap zwaaiden 2 enorme deuren open en meteen stonden we in een soort van ere galerij. Daar hingen in elk geval alle portretten van de oorspronkelijke bewoners van deze vesting. Binnen foto’s maken werd niet op prijs gesteld. De dame die ons gidste stond in de deuropening naar de volgende zaal met een gezicht dat weinig aan je fantasie overliet. Wee je gebeente als je eerder naar die zaal gaat als dat ik goed vind!
Ze zei niks maar haar hele houding straalde dat uit. Best maf hoor, een rondleiding zonder gesproken woord. De hele toestand werkte enorm op mijn lachspieren. Als je er goed over nadacht was het ook te bizar voor woorden. Je mag zwijgend door zo’n gebouw lopen precies daar waar de scepter zwaaiende gids vind dat je moet lopen. Terug kon ook niet want daar stond de beveiliger met zo’n zelfde tronie op onweer te wachten. Ook daar kon je niet meer langs. Gewoon doorlopen dus als een schaapje achter zijn hoeder aan. Vragen stellen had niet zoveel zin, want de dame in kwestie sprak alleen maar Portugees, en wees onmiddellijk naar het stencil. Zo van; daar staat alles op!
Tjonge jonge, het is dat het gratis is deze rondleiding want anders had het een behoorlijke kat in de zak geweest. Het was leuk even binnen te mogen kijken, maar zo’n zwijgende vertoning………een beetje jammer, met een beetje leuk praatje zou je hier zoveel meer van kunnen maken.
Tja, een beetje zonde om hiervoor thuis te zijn gebleven vond ik het eigenlijk wel, maar ja, dit konden vooraf ook niet voorzien. Het weer was nog prachtig, we waren vlakbij de haven en zijn daar op een bankje neergestreken in het zonnetje, bootjes kijken. Altijd leuk de bedrijvigheid in zo’n haven te observeren. De ondergaande zon zorgde voor een mooi contrast. De boten van de excursies voeren langzaam allemaal binnen. Een handjevol toeristen kwam van de bootjes af, en zodra iedereen weg was ging de bemanning met de waterslang en bezems aan de slag om de boot weer vaarklaar te maken voor de volgende dag. Leuk om te zien.
Toen de zon onder was begon het inmiddels weer behoorlijk af te koelen en hebben we de rit naar het hotel maar weer opgepakt. Op de hotelkamer een heerlijke vis / salade maaltijd klaargemaakt en voor de rest lekker rustig aan gedaan. Na het eten nog even een rondje gelopen door de hotelwijk, er blijkt nog een heel groot overdekt winkelcentrum te zijn. Het Madeira Forum. Echt zo’n super shopping center waar ik gillend weer uitren. Winkelen, ik vind er thuis niks aan, en op vakantie is het nog erger. Vreselijk wat een uitvinding.
Blij dat we weer terug waren bij het hotel. Nog even relaxen in het bad en daarna het bed in. Bijkomen van al het lopen vandaag, lekker slapen en mogen gezond weer op.
13 - 23 januari 2014
Dag 5, vrijdag 17 januari 2014.
Een nieuwe zonnige dag op Madeira laat zich van zijn beste kant zien als we de gordijnen openschuiven. Douchen, ontbijten, tas pakken en wegwezen. Bij de receptie vraag ik nog even na of de route die ik bedacht heb te lopen naar het Fortaleza do Pico wel de juiste is. Maar goed ook want dat had niet goed gekomen. Dan hadden we onderaan tegen een hoge muur aangekeken. Ter plekke hadden we er wel uitgekomen hoe er wel te komen maar dit is toch iets makkelijker.
Op een kaart wordt de route met een markeerstift voor ons ingetekend. Handig.
We nemen de bus naar het centrum en gaan van daar lopend naar het fort. Dát hebben we geweten. Wat een klim! Je kunt echt merken dat ze hier nooit met sneeuw en ijzel te maken hebben. Alles is zo verschrikkelijk steil omhoog en omlaag gebouwd. Daar zou bij vorst niet tegenaan te strooien zijn. Dan zou meteen alles en iedereen geïsoleerd zijn van de buitenwereld. 1 stap buiten en je ligt onder aan de berg.
Halverwege de klim nog even koffie gedronken. Ik ben inmiddels maar gezwicht voor de bica com leite. Dat is een vingerhoedje koffie met melk. Een zakje suiker erin dan is het nog wel te pruimen. Cappuccino kennen ze hier niet en als ze het wel hebben is het ook nog eens peperduur. Dan maar de vingerhoedjes koffie. Het is niet anders.
Hierop konden we de klim in elk geval volbrengen. Kwamen we toch nog aan de verkeerde kant van het fort uit. Eigen schuld want het stond echt wel aangegeven maar we zijn die straat gewoon voorbij gelopen. Het was prachtig aan de voet van het fort. We hadden er een sprookjesachtig uitzicht over Funchal. Ik weet niet vanuit hoeveel hoeken we de stad inmiddels in het vizier hebben gehad. Heel wat keer in elk geval en het blijft boeien. We proberen steeds ons hotel te spotten, maar dat is nog best lastig. Alles is in het wit gebouwd en zo ver in de verte kijken lukt niet best zonder verrekijker. We weten dat we redelijk in de buurt van de heuvel met de zendmasten zitten. Die heuvel zie je heel duidelijk maar welke gebouwen precies waar staan dat is lastig te zien. De haven met de luxe cruise schepen is een markant punt aan de horizon. Dat is het eerste wat je ziet. Als een soort baken steekt de arm waar de schepen aan liggen in zee. Elke dag liggen er 1 of 2 cruise schepen. Ze blijven maar heel kort en vertrekken dan weer op doorreis naar andere verre oorden. Wat zou die mensen toch bezielen vakantie te vieren op zo’n schip? Leuk voor als je 110 bent denk ik. Hoewel ik helemaal gek ben van boten en zee lijkt me vakantie vieren op zo’n schip helemaal niks aan. Laat me dan maar op een viskotter verblijven waar ik nog een helpend handje kan aanreiken. Op zo’n luxe boot is toch niks te beleven, ik moet er niet aan denken! Gruwel. Ieder zijn ding zullen we maar zeggen.
Nadat we toch ook de juiste weg naar de voorkant van het fort gevonden hadden en ook daar nog even van het uitzicht hebben genoten, zijn we aan de afdaling begonnen. Die ging een stuk sneller dan de heenweg. Onderweg zagen we een schoolklas uit de tuin komen waar wij zelf op de heenweg een pauze hebben gehouden. Alle kindjes liepen in schooluniform, met dikke jas en hoedje op. Zo schattig. Netjes in 2 rijen liepen ze achter de juf aan. Het was net of we op de set van een film aanbeland waren. Waar zie je zoiets nog?
Ik vind trouwens toch dat de mensen hier behoorlijk karakteristieke trekken hebben.
Toen we van de week met de bus naar Monte gingen zat er een dame bij ons in de bus die zo weggelopen leek uit een oude oorlogsfilm. Haar gezicht, haar kleding, schoenen en tas, ze kon zo in een oude film. Bij de eindhalte stapte ze, net als wij, uit en liep vervolgens naar een huis die het plaatje nog completer maakte. Een vervallen huis, zonder bel, ze klopte op de deur. Wat had ik daar graag binnen willen kijken zeg. Tijdens zo’n busrit komen er allerlei ‘beelden’ voorbij in mijn hoofd, die zo’n setting compleet maken. Ik had graag gezien of mijn fantasie met de werkelijkheid kon wedijveren.
Zal het nooit weten. De dame is het huis in gegaan en de rest mag ik er bij verzinnen.
Ook dat is vakantie.
We waren onderweg terug naar Funchal toen we dus die kindertjes tegenkwamen en verder gingen met onze afdaling naar de stad. De straat is hier zo steil dat er een leuning aan de kant van de weg bevestigd is. Vandaag kunnen we die beter niet vastpakken want de schilder is bezig ze van een nieuwe groene laag te voorzien.
Voorzichtig doen dus!
In de stad zijn we nog heel even bij de haven gaan zitten omdat we toch wel rijkelijk vroeg waren voor de rondleiding in het Fortaleza de São Lourenco. ‘Dit is Madeira’s eerste vesting. Sinds de bouw in de 16e eeuw is deze meermalen verbouwd en verstevigd. Alleen de oostelijke toren houdt al 500 jaar stand, wat het wapen van koning D. Manuel aantoont. De vesting maakt ook nu nog indruk door haar zware kanonnen en de zwaar bewapende soldaten, die de hoofdtoren in de Avenida Zarco en dus ook de hier residerende minister-president en de legercommandant bewaken.’ (bron; globus reisgids)
Volgens onze reisgids is dit gebouw niet te bezichtigen maar toen we hier van de week een kijkje namen bleek bezichtiging wel mogelijk op beperkte schaal. Vrijdagmiddag om 15.00 uur waren we van harte welkom. Zo gezegd zo gedaan dus. Er werd ons wel aan ons verstand gepeuterd vooral op tijd te komen. 10 minuten van tevoren melden en als de groep weg is had je gewoon pech.
We waren mooi op tijd binnen en bijna meteen werd ons gevraagd: ‘Englisch?’ Voor we goed en wel konden antwoorden kregen we al een stencil in handen gedrukt en werden we geacht dit door te lezen. Ineens werden we gesommeerd de rugzakken bij de kapstokken te hangen en mee te lopen met de dame van de stencils.
We waren ongeveer met een man / vrouw of 15 denk ik zo. De hekkensluiter was een beveiligingsman. We gingen naar buiten en daar de trap op naar de hoofdingang. Boven aan de trap zwaaiden 2 enorme deuren open en meteen stonden we in een soort van ere galerij. Daar hingen in elk geval alle portretten van de oorspronkelijke bewoners van deze vesting. Binnen foto’s maken werd niet op prijs gesteld. De dame die ons gidste stond in de deuropening naar de volgende zaal met een gezicht dat weinig aan je fantasie overliet. Wee je gebeente als je eerder naar die zaal gaat als dat ik goed vind!
Ze zei niks maar haar hele houding straalde dat uit. Best maf hoor, een rondleiding zonder gesproken woord. De hele toestand werkte enorm op mijn lachspieren. Als je er goed over nadacht was het ook te bizar voor woorden. Je mag zwijgend door zo’n gebouw lopen precies daar waar de scepter zwaaiende gids vind dat je moet lopen. Terug kon ook niet want daar stond de beveiliger met zo’n zelfde tronie op onweer te wachten. Ook daar kon je niet meer langs. Gewoon doorlopen dus als een schaapje achter zijn hoeder aan. Vragen stellen had niet zoveel zin, want de dame in kwestie sprak alleen maar Portugees, en wees onmiddellijk naar het stencil. Zo van; daar staat alles op!
Tjonge jonge, het is dat het gratis is deze rondleiding want anders had het een behoorlijke kat in de zak geweest. Het was leuk even binnen te mogen kijken, maar zo’n zwijgende vertoning………een beetje jammer, met een beetje leuk praatje zou je hier zoveel meer van kunnen maken.
Tja, een beetje zonde om hiervoor thuis te zijn gebleven vond ik het eigenlijk wel, maar ja, dit konden vooraf ook niet voorzien. Het weer was nog prachtig, we waren vlakbij de haven en zijn daar op een bankje neergestreken in het zonnetje, bootjes kijken. Altijd leuk de bedrijvigheid in zo’n haven te observeren. De ondergaande zon zorgde voor een mooi contrast. De boten van de excursies voeren langzaam allemaal binnen. Een handjevol toeristen kwam van de bootjes af, en zodra iedereen weg was ging de bemanning met de waterslang en bezems aan de slag om de boot weer vaarklaar te maken voor de volgende dag. Leuk om te zien.
Toen de zon onder was begon het inmiddels weer behoorlijk af te koelen en hebben we de rit naar het hotel maar weer opgepakt. Op de hotelkamer een heerlijke vis / salade maaltijd klaargemaakt en voor de rest lekker rustig aan gedaan. Na het eten nog even een rondje gelopen door de hotelwijk, er blijkt nog een heel groot overdekt winkelcentrum te zijn. Het Madeira Forum. Echt zo’n super shopping center waar ik gillend weer uitren. Winkelen, ik vind er thuis niks aan, en op vakantie is het nog erger. Vreselijk wat een uitvinding.
Blij dat we weer terug waren bij het hotel. Nog even relaxen in het bad en daarna het bed in. Bijkomen van al het lopen vandaag, lekker slapen en mogen gezond weer op.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
