2013 0525 Trekvogelpad Bergen aan Zee - Alkmaar
Blijf op de hoogte en volg Anita
25 Mei 2013 | Nederland, Bergen aan Zee
Trekvogelpad
25 mei 2013.
Bergen aan Zee- Alkmaar
Zaterdagochtend 7 uur.
Vandaag is het dan zover. Na een gedegen voorbereiding en een paar weken van voorpret gaat het er nu eindelijk van komen. Ik ga aan het Trekvogelpad beginnen. Het Trekvogelpad is het langst aaneengesloten natuurpad van Nederland. Het loopt van Bergen aan Zee naar Usselo (bij Enschede).Het is zo’n 400 km ter lang. Vandaag ga ik de eerste 23 km-ter ervan lopen van Bergen aan Zee naar Alkmaar.
Na het Pieterpad, Pelgrimspad, een stukje Via Mosana ( België) en de Koninklijke weg ben ik heel benieuwd wat voor moois mijn oren, ogen, en voeten nu tegen zullen komen.
De weergoden lijken naar mij geluisterd te hebben deze week. De weervoorspellingen aan het begin van de week waren om te huilen. Ik heb eens even een stevig woordje met ze gewisseld en ze bijna gesmeekt voor het weekend toch echt iets anders te doen dan de meteorologen op aarde denken dat we gaan krijgen.
Bij het openen van de gordijnen schijnt mij een heel klein zonnetje toe. Dat beloofd veel voor vandaag. Heb even mijn duim opgestoken en de weergoden alvast bedankt voor dit mooie begin van de dag.
De vogeltjes in de nestkastjes vliegen nog vrolijk af en aan. Het kleine grut in de huisjes vraagt nog volop aandacht van pa en ma vogel. Ben benieuwd of ze er zondagavond allemaal nog zijn. Ze zijn nu al zo lang aan het vliegen en voederen dat ze volgens mij bijna op uitvliegen staan. Een mooier begin van het trekvogelpad kan ik me bijna niet wensen.
Via 9292ov.nl gezocht naar de meest efficiënte verbinding naar Bergen aan Zee. Helaas was eerder vertrekken dan 9.41 uur niet mogelijk. De trein zat hutje mutje vol. Als harinkjes in een tonnetje zaten, stonden, en hingen alle mensen zo ongeveer in de trein.
Vreselijk. Ik ga ook weer eens met de trein overkomt me dit. Gelukkig had ik nog wel een zitplaatsje op de trap kunnen bemachtigen want een hele rit staan als je weet dat je ook nog 23 km-ter moet gaan lopen is niet echt een prettig vooruitzicht.
Tot Utrecht was het mudvol en bleef het ook vol. Maar gelukkig gingen er toch genoeg uit zodat ik vanaf daar een echte zitplaats had. Bleken het ook nog eens twee fanatieke wandelaars te zijn die tegenover me zaten. Ze hadden het hele Pieterpad net afgesloten en waren van plan volgend weekend aan het Trekvogelpad te gaan beginnen, maar vandaag stond voor hen een bezoekje aan het vernieuwde Rijksmuseum op het programma. We hadden een heel leuk gesprek over wandelen, schoenen, overnachtingen, en natuurlijk droomden ook zij stiekem toch wel van doorlopen naar Santiago de Compostella. Zo leuk. Het Pieterpad is toch wel een fenomeen hoor. Dat maakt duidelijk bij veel mensen iets los.
Door zo gezellig te kletsen waren we snel in Amsterdam, wat of er daar nu precies te doen was ben ik niet achter gekomen maar daar liep de trein behoorlijk leeg.
Naar Alkmaar was het in elk geval een stuk rustiger. Daarna met de bus naar Egmond aan de Hoef. 7 mensen in de bus……en raad eens…..??? Hihi….7 wandelaars. In Egmond aan de Hoef verplaatste de hele meute zich naar de andere kant van de weg en stapten we gezellig in het kleine buurtbusje. Allemaal Trekvogelpadgangers……er zijn er duidelijk meer op het idee gekomen vandaag te beginnen. Op naar Bergen aan Zee.
Daar stopt de bus bijna op het strand dus je kan desgewenst direct beginnen. Ik vond een sanitaire stop en het kopen van een duinkaart eerste prioriteit hebben.
En dan……eindelijk na zoveel uur reizen….HET STRAND!
Wat is dat toch heerlijk. Lekker langs de waterlijn struinen. De zilte lucht ruiken, de wind door je haren. Het opwaaiende zand. De prachtige luchten, de vogels, de schuimkoppen op de golven. De mensen op het strand. Genieten.
Foto’s maken, ruiken, voelen, kijken. Anita op haar best.
Veel te snel naar mijn zin moest ik het strand al weer verlaten om de tocht verder te volgen door de duinen, tja…..je kan wel lekker blijven tutten maar Alkmaar ligt wel 23 km-ter verderop en is vast niet van plan vandaag nog deze kant op te komen vrees ik.
Dus….hup in de benen en door de duinen.
Langs het Nivon Zeehuis, voormalig huis voor bleekneusjes zo staat in het boekje, vervolg ik mijn weg het Noord-Hollands duingebied in.
Ik ben nog niet echt scherp want ergens gaat er hier iets niet goed.
Ik kom een paal tegen met stickers van het trekvogelpad die precies de ander kant op wijzen dan in mijn boekje staat. Huh……Ligt mijn hoofd nog op het strand? Hoe dan ook, ik moet hier uit zien te komen want dit is niet logisch. Toch maar de markeringen in het veld volgen en bij de volgende paddestoel maar zien waar ik precies ben dan.
Tijdens het volgende pad kom ik de volgende hobbel tegen….laat mijn camera het afweten. !@#$%^%$#@!
Hoe kan dit nu? Lensfout, herstart camera. Nou wat ik ook probeer. Batterij eruit, blazen, schudden, slaan, batterij er weer in. Niks helpt, het ding is echt overleden. Wat baal ik hier enorm van. Er is zoveel moois om te fotograferen en net nu begeeft ie het.
Gruwel. Weg kwijt, fototoestel kapot. Lekker begin zo.
Ah Paddelstoel 20975….Huh? Echt niet….ik zou toch zweren dat ik nu bij 22911 zou moeten zijn. Mooi niet dus. Op de een of andere manier heb ik het voor elkaar gekregen tegen de richting in te gaan lopen. Hihi….terug naar het strand dus. Was het maar waar.
Dat is toch een minder slim plan want Alkmaar ligt toch echt de andere kant op.
Kortom…..ik moest hetzelfde pad weer terug. Heb nog even gekeken of aan het begin van het pad, wat nu het einde was, mijn camera het misschien toch weer deed, maar dat was ijdele hoop. Ik moet me er maar bij neerleggen dat ik dit weekend geen foto’s kan maken. Balen maar het is niet anders. Ik laat mijn dag er niet door verpesten. Dan maar goed kijken, luisteren, ruiken, voelen, proeven, en alles opslaan op mijn eigen harde schijf.
Gelukkig liep ik nu wel de juiste kant op en genoot ik van alles wat ik hoorde en zag. Zoveel vogels, prachtige natuur, vergezichten, de warme wind, die me al snel deed besluiten de broekspijpen af te ritsen en de jas uit te doen. De weergoden hebben het goed met mij voor vandaag.
Vlakbij de Woudweg wat een uitzichtduin die je via een grote trap kon bereiken. Het was er boven bijzonder winderig maar prachtig. Je kon de zee, Egmond aan Zee, Egmond aan de Hoef en verderop Bergen aan Zee zien. Een plaatje! Prachtig glooiend duinlandschap, zoveel kleuren, zoveel geluiden. De vogels, het ruisen van de zee, de wind door de bomen. Top!
Beneden aangekomen zaten 4 mede wandelaars, die ik al eerder in de bus had gezien, te lunchen op een bankje. De trap en het uitzichtpunt lieten ze voor wat het was. Zonde zei ik, het is echt prachtig daarboven. Die trap op was ze duidelijk een duin te hoog. Ach ja.
Stevig doorstappend kwam ik aan in Egmond aan de Hoef, daar werd het tijd om de broekspijpen er weer aan te ritsen. Het mooie duingebied en de warmte van het zand moest ik al weer achter me laten. Terwijl ik op het bankje zat om mijn appeltje te eten kwamen er twee wandelaars voorbij die ik al een keer gepasseerd was toen zei zaten te eten. Ze bleken ook het trekvogelpad te lopen, waren benieuwd waar of ik begonnen was. In Bergen aan Zee natuurlijk zei ik. Ja, maar hoe ben je daar gekomen dan? Met de bus zei ik. Hihi….bleek dat ze niet goed op 9292ov hadden gekeken en min of meer op de bonnefooi naar Alkmaar zijn gereisd in de hoop daar wel een bus te kunnen vinden. Oeps….foute veronderstelling. Openbaar vervoer in de kop van Noord-Holland is rampzalig. Naar Bergen aan Zee gaat maar 3x per dag een bus. Ongelofelijk maar waar. Noodgedwongen waren zij dus maar begonnen in Egmond aan Zee. Daar over het strand naar Bergen aan Zee gelopen. Maar dan heb je dus al zo’n 12 km te pakken voor je echt aan de route kunt beginnen. Pff…zij liever dan ik. Ik vind die 23 die ik voor vandaag in de planning heb zitten meer dan genoeg.
Hierna moest ik kiezen voor de asfalt variant of de zomerdijkroute door de polder.
Die was wel iets langer maar ook mooier schatte ik zo in. Dus…..dapper het weiland in gestapt en langs de Hoevervaart mijn weg gevonden. En wat voor weg! Zo leuk. Al die weilanden zijn nog gewoon in gebruik, dus middels hekwerken van elkaar gescheiden. En een hek kun je over het algemeen door of over. In dit geval dus meer over dan door. De eerste paar overstapjes zijn echt leuk. Noodgedwongen kijk je bij elke overstap letterlijk achterom naar daar waar je vandaan komt. Want het is 2 treetjes op, ene been over het hek, omdraaien, andere been ook meenemen, is wel zo handig, en dan achterwaarts aan de andere kant de 2 treetjes af. Dus kijk je letterlijk om.
De omgeving is dan ook ineens heel anders. Ik keen heen op een weiland met blauwe bloemetjes zag er prachtig uit. Maar bij het overstapje voorbij dat weiland keek ik dus om en zag ik een veld, je houdt het niet voor mogelijk, maar zo intens paars-blauw, dat het pijn deed aan je ogen. Wat gaaf! Ik heb hier voor mijn gevoel minutenlang naar staan staren. Van hoe is het mogelijk dat zo’n veld er zo anders uitziet vanuit een andere positie.
Zo’n gewaarwording zet je enorm aan het denken. Vooruit kijken, terug kijken…..vanuit welk perspectief? Zo is wandelen net leven, of is leven net wandelen?
6 hekjes later loop ik langs een tulpenveld. Of in elk geval dat wat er nog van over is. Er staan meer kale stengels met hier en daar nog een bloeiende tulp dan dat het echt één bloemenpracht is. Maar toch heeft dit schouwspel ook wel iets. Rijtjes tulpen, netjes op kleur gerangschikt. De Hoevervaart maakte na dit veld een bocht naar rechts waardoor mijn zicht op de tulpen ineens ook weer anders werd. Tot mijn grote verbazing lagen de afgeknipte bloemknoppen van de tulpen in de rijtjes naast de bedden. Dat zag je vanaf de andere kant helemaal niet maar vanuit hier dus wel. Een heel mooi kleurig tapijtje tussen de regels door. Geweldig. Wat ontzettend jammer dat mijn fototoestel dienst weigert.
Na nog 4 hekjes heb ik het wel een beetje gehad met de overstapjes. Krijg mijn benen zowat niet meer omhoog. Ik probeer in het boekje er wijs uit te worden hoeveel ik er nog moet maar daar wordt helaas niks over gezegd. Gelukkig was het er nog maar 1 en ging ik weer een stukje bos in. Het Heilooër bos. Dat ligt bijna tegen Alkmaar aan geplakt en vandaar liep ik langs een hele mooie natuur klok zo Alkmaar binnen.
Nu op zoek naar mijn logeeradres. Dat lag gelukkig niet heel ver naast de route en was gauw gevonden.
De kennismaking met mijn gastvrouw voor vanavond was prima. Leuk huis langs een vaart. Mooie tuin, prima kamer, en……ze bood aan of ik soms mee wilde eten. Dat is beslist niet gebruikelijk bij vrienden op de fiets, dus ik zei direct dat ik er heel graag gebruik van wilde maken, en er uiteraard een vergoeding voor wilde geven. Want om in mijn eentje Alkmaar nog in te moeten en iets te eten te zoeken daar had ik eigenlijk niet zo’n behoefte aan. Dit aanbod kwam als een geschenk uit de hemel.
We hebben gezellig samen zitten eten. Kip Pilaf met rijst en perzik en een heerlijke salade. Een supermaaltijd. Precies wat ik nodig had na zo’n wandeldag.
Om 21 uur was ik het echt zat en ben ik lekker naar boven gegaan. Heb nog een poosje zitten schrijven om de dag tot me door te laten dringen en om 22 uur was het gedaan met de energie. De vogeltjes buiten floten hun slaapliedjes en zo ben ik heerlijk in slaap gevallen.
Het was een super-geweldige-kei-gave wandeldag.
Welterusten.
25 mei 2013.
Bergen aan Zee- Alkmaar
Zaterdagochtend 7 uur.
Vandaag is het dan zover. Na een gedegen voorbereiding en een paar weken van voorpret gaat het er nu eindelijk van komen. Ik ga aan het Trekvogelpad beginnen. Het Trekvogelpad is het langst aaneengesloten natuurpad van Nederland. Het loopt van Bergen aan Zee naar Usselo (bij Enschede).Het is zo’n 400 km ter lang. Vandaag ga ik de eerste 23 km-ter ervan lopen van Bergen aan Zee naar Alkmaar.
Na het Pieterpad, Pelgrimspad, een stukje Via Mosana ( België) en de Koninklijke weg ben ik heel benieuwd wat voor moois mijn oren, ogen, en voeten nu tegen zullen komen.
De weergoden lijken naar mij geluisterd te hebben deze week. De weervoorspellingen aan het begin van de week waren om te huilen. Ik heb eens even een stevig woordje met ze gewisseld en ze bijna gesmeekt voor het weekend toch echt iets anders te doen dan de meteorologen op aarde denken dat we gaan krijgen.
Bij het openen van de gordijnen schijnt mij een heel klein zonnetje toe. Dat beloofd veel voor vandaag. Heb even mijn duim opgestoken en de weergoden alvast bedankt voor dit mooie begin van de dag.
De vogeltjes in de nestkastjes vliegen nog vrolijk af en aan. Het kleine grut in de huisjes vraagt nog volop aandacht van pa en ma vogel. Ben benieuwd of ze er zondagavond allemaal nog zijn. Ze zijn nu al zo lang aan het vliegen en voederen dat ze volgens mij bijna op uitvliegen staan. Een mooier begin van het trekvogelpad kan ik me bijna niet wensen.
Via 9292ov.nl gezocht naar de meest efficiënte verbinding naar Bergen aan Zee. Helaas was eerder vertrekken dan 9.41 uur niet mogelijk. De trein zat hutje mutje vol. Als harinkjes in een tonnetje zaten, stonden, en hingen alle mensen zo ongeveer in de trein.
Vreselijk. Ik ga ook weer eens met de trein overkomt me dit. Gelukkig had ik nog wel een zitplaatsje op de trap kunnen bemachtigen want een hele rit staan als je weet dat je ook nog 23 km-ter moet gaan lopen is niet echt een prettig vooruitzicht.
Tot Utrecht was het mudvol en bleef het ook vol. Maar gelukkig gingen er toch genoeg uit zodat ik vanaf daar een echte zitplaats had. Bleken het ook nog eens twee fanatieke wandelaars te zijn die tegenover me zaten. Ze hadden het hele Pieterpad net afgesloten en waren van plan volgend weekend aan het Trekvogelpad te gaan beginnen, maar vandaag stond voor hen een bezoekje aan het vernieuwde Rijksmuseum op het programma. We hadden een heel leuk gesprek over wandelen, schoenen, overnachtingen, en natuurlijk droomden ook zij stiekem toch wel van doorlopen naar Santiago de Compostella. Zo leuk. Het Pieterpad is toch wel een fenomeen hoor. Dat maakt duidelijk bij veel mensen iets los.
Door zo gezellig te kletsen waren we snel in Amsterdam, wat of er daar nu precies te doen was ben ik niet achter gekomen maar daar liep de trein behoorlijk leeg.
Naar Alkmaar was het in elk geval een stuk rustiger. Daarna met de bus naar Egmond aan de Hoef. 7 mensen in de bus……en raad eens…..??? Hihi….7 wandelaars. In Egmond aan de Hoef verplaatste de hele meute zich naar de andere kant van de weg en stapten we gezellig in het kleine buurtbusje. Allemaal Trekvogelpadgangers……er zijn er duidelijk meer op het idee gekomen vandaag te beginnen. Op naar Bergen aan Zee.
Daar stopt de bus bijna op het strand dus je kan desgewenst direct beginnen. Ik vond een sanitaire stop en het kopen van een duinkaart eerste prioriteit hebben.
En dan……eindelijk na zoveel uur reizen….HET STRAND!
Wat is dat toch heerlijk. Lekker langs de waterlijn struinen. De zilte lucht ruiken, de wind door je haren. Het opwaaiende zand. De prachtige luchten, de vogels, de schuimkoppen op de golven. De mensen op het strand. Genieten.
Foto’s maken, ruiken, voelen, kijken. Anita op haar best.
Veel te snel naar mijn zin moest ik het strand al weer verlaten om de tocht verder te volgen door de duinen, tja…..je kan wel lekker blijven tutten maar Alkmaar ligt wel 23 km-ter verderop en is vast niet van plan vandaag nog deze kant op te komen vrees ik.
Dus….hup in de benen en door de duinen.
Langs het Nivon Zeehuis, voormalig huis voor bleekneusjes zo staat in het boekje, vervolg ik mijn weg het Noord-Hollands duingebied in.
Ik ben nog niet echt scherp want ergens gaat er hier iets niet goed.
Ik kom een paal tegen met stickers van het trekvogelpad die precies de ander kant op wijzen dan in mijn boekje staat. Huh……Ligt mijn hoofd nog op het strand? Hoe dan ook, ik moet hier uit zien te komen want dit is niet logisch. Toch maar de markeringen in het veld volgen en bij de volgende paddestoel maar zien waar ik precies ben dan.
Tijdens het volgende pad kom ik de volgende hobbel tegen….laat mijn camera het afweten. !@#$%^%$#@!
Hoe kan dit nu? Lensfout, herstart camera. Nou wat ik ook probeer. Batterij eruit, blazen, schudden, slaan, batterij er weer in. Niks helpt, het ding is echt overleden. Wat baal ik hier enorm van. Er is zoveel moois om te fotograferen en net nu begeeft ie het.
Gruwel. Weg kwijt, fototoestel kapot. Lekker begin zo.
Ah Paddelstoel 20975….Huh? Echt niet….ik zou toch zweren dat ik nu bij 22911 zou moeten zijn. Mooi niet dus. Op de een of andere manier heb ik het voor elkaar gekregen tegen de richting in te gaan lopen. Hihi….terug naar het strand dus. Was het maar waar.
Dat is toch een minder slim plan want Alkmaar ligt toch echt de andere kant op.
Kortom…..ik moest hetzelfde pad weer terug. Heb nog even gekeken of aan het begin van het pad, wat nu het einde was, mijn camera het misschien toch weer deed, maar dat was ijdele hoop. Ik moet me er maar bij neerleggen dat ik dit weekend geen foto’s kan maken. Balen maar het is niet anders. Ik laat mijn dag er niet door verpesten. Dan maar goed kijken, luisteren, ruiken, voelen, proeven, en alles opslaan op mijn eigen harde schijf.
Gelukkig liep ik nu wel de juiste kant op en genoot ik van alles wat ik hoorde en zag. Zoveel vogels, prachtige natuur, vergezichten, de warme wind, die me al snel deed besluiten de broekspijpen af te ritsen en de jas uit te doen. De weergoden hebben het goed met mij voor vandaag.
Vlakbij de Woudweg wat een uitzichtduin die je via een grote trap kon bereiken. Het was er boven bijzonder winderig maar prachtig. Je kon de zee, Egmond aan Zee, Egmond aan de Hoef en verderop Bergen aan Zee zien. Een plaatje! Prachtig glooiend duinlandschap, zoveel kleuren, zoveel geluiden. De vogels, het ruisen van de zee, de wind door de bomen. Top!
Beneden aangekomen zaten 4 mede wandelaars, die ik al eerder in de bus had gezien, te lunchen op een bankje. De trap en het uitzichtpunt lieten ze voor wat het was. Zonde zei ik, het is echt prachtig daarboven. Die trap op was ze duidelijk een duin te hoog. Ach ja.
Stevig doorstappend kwam ik aan in Egmond aan de Hoef, daar werd het tijd om de broekspijpen er weer aan te ritsen. Het mooie duingebied en de warmte van het zand moest ik al weer achter me laten. Terwijl ik op het bankje zat om mijn appeltje te eten kwamen er twee wandelaars voorbij die ik al een keer gepasseerd was toen zei zaten te eten. Ze bleken ook het trekvogelpad te lopen, waren benieuwd waar of ik begonnen was. In Bergen aan Zee natuurlijk zei ik. Ja, maar hoe ben je daar gekomen dan? Met de bus zei ik. Hihi….bleek dat ze niet goed op 9292ov hadden gekeken en min of meer op de bonnefooi naar Alkmaar zijn gereisd in de hoop daar wel een bus te kunnen vinden. Oeps….foute veronderstelling. Openbaar vervoer in de kop van Noord-Holland is rampzalig. Naar Bergen aan Zee gaat maar 3x per dag een bus. Ongelofelijk maar waar. Noodgedwongen waren zij dus maar begonnen in Egmond aan Zee. Daar over het strand naar Bergen aan Zee gelopen. Maar dan heb je dus al zo’n 12 km te pakken voor je echt aan de route kunt beginnen. Pff…zij liever dan ik. Ik vind die 23 die ik voor vandaag in de planning heb zitten meer dan genoeg.
Hierna moest ik kiezen voor de asfalt variant of de zomerdijkroute door de polder.
Die was wel iets langer maar ook mooier schatte ik zo in. Dus…..dapper het weiland in gestapt en langs de Hoevervaart mijn weg gevonden. En wat voor weg! Zo leuk. Al die weilanden zijn nog gewoon in gebruik, dus middels hekwerken van elkaar gescheiden. En een hek kun je over het algemeen door of over. In dit geval dus meer over dan door. De eerste paar overstapjes zijn echt leuk. Noodgedwongen kijk je bij elke overstap letterlijk achterom naar daar waar je vandaan komt. Want het is 2 treetjes op, ene been over het hek, omdraaien, andere been ook meenemen, is wel zo handig, en dan achterwaarts aan de andere kant de 2 treetjes af. Dus kijk je letterlijk om.
De omgeving is dan ook ineens heel anders. Ik keen heen op een weiland met blauwe bloemetjes zag er prachtig uit. Maar bij het overstapje voorbij dat weiland keek ik dus om en zag ik een veld, je houdt het niet voor mogelijk, maar zo intens paars-blauw, dat het pijn deed aan je ogen. Wat gaaf! Ik heb hier voor mijn gevoel minutenlang naar staan staren. Van hoe is het mogelijk dat zo’n veld er zo anders uitziet vanuit een andere positie.
Zo’n gewaarwording zet je enorm aan het denken. Vooruit kijken, terug kijken…..vanuit welk perspectief? Zo is wandelen net leven, of is leven net wandelen?
6 hekjes later loop ik langs een tulpenveld. Of in elk geval dat wat er nog van over is. Er staan meer kale stengels met hier en daar nog een bloeiende tulp dan dat het echt één bloemenpracht is. Maar toch heeft dit schouwspel ook wel iets. Rijtjes tulpen, netjes op kleur gerangschikt. De Hoevervaart maakte na dit veld een bocht naar rechts waardoor mijn zicht op de tulpen ineens ook weer anders werd. Tot mijn grote verbazing lagen de afgeknipte bloemknoppen van de tulpen in de rijtjes naast de bedden. Dat zag je vanaf de andere kant helemaal niet maar vanuit hier dus wel. Een heel mooi kleurig tapijtje tussen de regels door. Geweldig. Wat ontzettend jammer dat mijn fototoestel dienst weigert.
Na nog 4 hekjes heb ik het wel een beetje gehad met de overstapjes. Krijg mijn benen zowat niet meer omhoog. Ik probeer in het boekje er wijs uit te worden hoeveel ik er nog moet maar daar wordt helaas niks over gezegd. Gelukkig was het er nog maar 1 en ging ik weer een stukje bos in. Het Heilooër bos. Dat ligt bijna tegen Alkmaar aan geplakt en vandaar liep ik langs een hele mooie natuur klok zo Alkmaar binnen.
Nu op zoek naar mijn logeeradres. Dat lag gelukkig niet heel ver naast de route en was gauw gevonden.
De kennismaking met mijn gastvrouw voor vanavond was prima. Leuk huis langs een vaart. Mooie tuin, prima kamer, en……ze bood aan of ik soms mee wilde eten. Dat is beslist niet gebruikelijk bij vrienden op de fiets, dus ik zei direct dat ik er heel graag gebruik van wilde maken, en er uiteraard een vergoeding voor wilde geven. Want om in mijn eentje Alkmaar nog in te moeten en iets te eten te zoeken daar had ik eigenlijk niet zo’n behoefte aan. Dit aanbod kwam als een geschenk uit de hemel.
We hebben gezellig samen zitten eten. Kip Pilaf met rijst en perzik en een heerlijke salade. Een supermaaltijd. Precies wat ik nodig had na zo’n wandeldag.
Om 21 uur was ik het echt zat en ben ik lekker naar boven gegaan. Heb nog een poosje zitten schrijven om de dag tot me door te laten dringen en om 22 uur was het gedaan met de energie. De vogeltjes buiten floten hun slaapliedjes en zo ben ik heerlijk in slaap gevallen.
Het was een super-geweldige-kei-gave wandeldag.
Welterusten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
