2012 0719 Anita's 1-daagse

Anita’s 1- daagse.


Nijmegen, 19 juli 2012.


5.30 uur, na een kleine 6 uurtjes slaap ben ik klaarwakker! Vandaag gaat het gebeuren. Eindelijk weer eens lekker aan de wandel. En hoe! Mijn wandelmaat van de 2-daagse van Diekirch heeft gevraagd of ik niet 1 dagje een stuk mee wil lopen tijdens de 4-daagse. Aangezien de 2-daagse in Diekirch mij heel goed bevallen is, ben normaal niet van de drukke georganiseerde wandeltochten, heb ik ‘ja’ gezegd tegen zijn uitnodiging / uitdaging!

Het is al weer een poosje geleden dat ik flink wat km-ters in de benen heb gehad, ben benieuwd hoe het zal gaan. De route bekeken en gerekend waar ik ze kan ontmoeten. Mook moet haalbaar zijn. Dan kan ik zo’n 30 km-ter meewandelen. Leuke afstand. De afgelopen weken al wel flink lopen twijfelen of ik misschien toch maar vanaf de start mee zal gaan lopen. Maar 40 km-ter pfff….dat is me toch net wat teveel. Dus dat plan heb ik wel overwogen maar toch maar laten varen. Dacht ik…..

Zo zat ik dus om 6.32 uur in de trein naar Nijmegen. Goed humeur, brood, drinken en lekkers mee voor onderweg. Ik ben er klaar voor. Net voor Nijmegen gaat mijn mobiel. Waar of ik ben? Nou bijna in Nijmegen dus. Oeps…..blijkt er toch een communicatieduiveltje bezig te zijn geweest. Ze hadden niet de vroege start maar de late, en waren nog maar net op weg. O jee…..als ik nu doorga met de bus moet ik minstens 1,5 uur wachten in Mook op ze. Ik zeg dat ik ook wel ga lopen en zet er vanaf het station flink de pas in. Ik pak niet de officiële route en loop een alternatief, lekker rustig, stuk naar Mook.

Grappig hoe mensen dan op je reageren. Ik liep stevig door en heb diverse keren te horen gekregen dat ik de verkeerde kant op liep. Lief bedoeld natuurlijk dat ongevraagde advies. Iedereen in Nijmegen lijkt maar met 1 ding bezig te zijn. Een mevrouw fietste me voorbij en vroeg heel bezorgd; Uitgevallen? Ook haar kon ik geruststellen. Met mij was niks aan de hand.

In Molenhoek kruiste ‘mijn’ weg naar Mook de vierdaagse lopers en besloot ik dan maar mee te lopen met de lopers. Ik viel toch niet op! Inmiddels waren ook de hemelsluizen opengezet en was het één bonte massa van poncho’s, regenjassen en paraplu’s.
Zo kon ik op mijn eigen tempo, en vooral op mijn eigen manier, proeven aan het vierdaagse gevoel.
Heel apart. Op een gegeven moment liep ik achter een groep Israëliërs die er met allerlei onverstaanbare liedjes flink de pas in hadden. De sfeer, de drukte, de lol, ik liep werkelijk te genieten. Nooit gedacht dat ik ooit nog eens aan het vierdaagse gevoel zou snuiven.

Ineens ging daar weer mijn mobiel. Waar of ik nu was? Bijna in Malden…..kon het bord al zien.
Bleken mijn wandelmaatjes net aan de koffie te zitten in Malden. Ik zat ze dus al op de ‘hielen’.
Ook aangeschoven voor de koffie en daarna met z’n 3-tjes verder gelopen.
Ik zou mee lopen tot zover ik het leuk zou vinden en uit zou houden dat was de afspraak die ik met ze had en vooral met mezelf!

Ik merkte wel dat ik mijn tempo samen met hen een stuk moest laten zakken in verhouding tot de eerste km-ters. Die liep ik behoorlijk harder. De route was prachtig. Ik genoot van alles en iedereen om me heen. Het gaat allemaal zo gemoedelijk.! Zoveel mensen langs de kant, dan staat er één met snoep, dan weer met koeken, brood, appels, sinasappels, komkommers, bananen. Te veel om op te noemen. Als je alles aanpakt was je aangeboden wordt dan kom je 10 kilo zwaarder over de finish. Overal muziek, gezelligheid en drukte. Tijd om na te denken is er nauwelijks. Je wordt werkelijk overspoeld met indrukken.
En ondertussen stap je zo heel gemakkelijk de km-ters weg.

Ineens is er dan de ‘gevreesde’ zevenheuvelenweg……..maar waar zijn nu die ‘heuvels’?
Met groot gemak ben ik ze overgelopen. Ben te verwend met de heuvels in Luxemburg en de Harz denk ik. Daar moet je soms echt tot het gaatje om boven te komen. Dit stelt niet echt veel voor.
De bult op om naar huis te fietsen is soms erger als ik erg moe ben.

Het was wel heel gezellig ook op de zevenheuvelen weg. Overal campers, tentjes, auto’s aan de kant. Het leek de tour-de-France wel.
Op 1 van bulten werden we opgewacht door het thuisfront van mijn wandelmaat. Heel gezellig, mooi moment ook voor even een kleine pauze.

Daarna was het nog zo’n 9 km-ter tot de finish. Ik heb er werkelijk niet eens over nagedacht om daar te stoppen. Het was gewoon heel vanzelfsprekend dat ik mee zou lopen tot het eind.
Dat heb ik dus ook gedaan. De laatste km-ters vanaf het bord Nijmegen tot het centrum wordt je bijna gedragen door de toeschouwers. Je kunt dan niet eens meer stoppen en loopt gewoon in de stroom mee. Tussen al die feestvierende hossende mensen door. Overal wordt je aangemoedigd. Het is prachtig.
Om 16.45 uur hebben mijn wandelmaten zich afgemeld bij het startbureau. Mooi op tijd zodat ze de volgende dag weer mogen starten.

Zo was het afscheid al weer gekomen. De dag is omgevlogen.
Het laatste stuk naar de trein kon ik weer op mijn eigen tempo doorstappen en kon direct instappen en naar huis. Hoefde bijna niet te wachten.

De trein uit merkte ik dat de vermoeidheid toch wel aan het toeslaan was. Pfff….als je dan een half uurtje gezeten hebt voel je ineens dat je spieren er allemaal nog zijn…..hihi….
Gelukkig was ik op de fiets naar het station gegaan en kon ik daarmee de 8ste heuvel van die dag bedwingen. Jammer dat de trap op thuis niet met de fiets kon……….
Zo…..de man met de hamer ging genadeloos toeslaan ineens.

Lekker douchen, een voetbad, masseren van mijn trouwe onderdanen en de inwendige mens verzorgen. Het waren allemaal dingen die me redelijk wat moeite kosten ineens. Om 21.00 uur ging dan ook mijn lichtje uit en ben ik mijn bed ingedoken.

Wat heb ik een heerlijke dag gehad. Of het 4-daagse virus definitief heeft toegeslagen?
Daar ben ik nog niet helemaal uit. Het wandelen zelf, het feest, de belevenissen. Het is allemaal prachtig. Maar de 400 km-ter voorbereiding in de maanden eraan vooraf……..tja….dat zal de grootste spelbreker voor mij zijn. Die tijd ontbreekt mij helaas.

In mijn slaap heb ik de route volgens mij nog wel een keer of 3 gelopen. Het leek wel een film die zich in mijn hoofd afspeelde. Ongelofelijk wat zo’n dag met je doet.
Nu eerst maar weer bijkomen. De spieren weer naar standje normaal zien te krijgen en vooral……nagenieten. Want dat het leuk is geweest, dat ik trots ben op mezelf dat ik die dikke 40 km-ter heb kunnen lopen, dat zal duidelijk zijn.
Als ik terugdenk aan de eerste keer 30 km wandelen van Pieterburen naar Groningen. De eerste etappes van het Pieterpad, en hoe ik toen Groningen binnen strompelde. En nu……4 jaar later en 10 km-ter meer. Lachen, genietend, als een spons alle indrukken opzuigend.
Wat een verschil, wat een luxe……deze dag zal me nog heel lang bijblijven. Heerlijk.
Bedankt wandelmaatje dat je me tot deze uitdaging aangezet hebt.

Groetjes Anita