Dag 1 van Ede naar Bunnik

Rondje Utrecht.
Van 4 – 7 augustus 2010.

1e etappe.
4 augustus 2010.

Woensdag morgen.
6.10 uur. Zoals gewoonlijk loopt mijn biologische wekker rond deze af. Ben nog heel even heerlijk blijven liggen. Vandaag geen klok om op tijd op het werk te verschijnen. Nu is het tijd voor iets heel leuks! Ik ga fietsen met Trudi. We zijn samen al een aantal weken bezig om de route te vervolmaken. Trudi had een kaart met fiets knooppunten. Ik heb nog een boekje erbij gekocht om een iets handzamer formaat mee te hebben onderweg.
En samen met de computer, ons gezonde verstand en bovenstaand kaartmateriaal hebben we 4 leuke tochten weten te fabriceren. Tenminste……zo lijkt het.

Vandaag is het dan zover en gaan we van Ede naar Bunnik rijden. Het restaurant en het logeeradres zijn besproken. De weergoden hebben we lief aangekeken en de rest is aan ons.
Gelukkig is het lang niet zo warm meer als het de afgelopen weken is geweest. Het weer ziet er veelbelovend uit. De meerdaagse voorspelling houd het op temperaturen rond de 20 - 25 graden met hier en daar kans op een buitje. Nou als die buitjes nou daar vallen als wij hier zijn en omgekeerd dan zullen wij niet klagen hebben we al tegen elkaar gezegd.

Uiteindelijk heb ik rond 9 uur mijn huis verlaten en ben ik naar mijn vakantie verzorgadres gefietst. Daar zaten flappie en de kip op mijn liefdevolle zorg te wachten. Na ook nog even de planten een flinke scheut water te hebben gegeven zat ik toch een beetje in mijn maag met de sleutel. De laatste paar dagen zou de buurvrouw mijn zorg voor flappie en kip overnemen, maar die heeft al een sleutel. Ik wilde de sleutel niet mee nemen dus…..probeerde ik deze door de brieven bus te frotten. Uiteindelijk lag ie op het randje en dat vond ik geen goed plan. Terug vissen lukte ook niet meer en verder schuiven daarvoor was mijn vinger te kort! Wat nu……ik stond daar met lege handen!! ?? In de tuin een takje gezocht….en gevonden. Duwen tegen de sleutelbos. Krak zei het takje….dat schiet lekker op dacht ik. Sleutelbos nog niet naar beneden. Volgend takje…..voorzichtig duwen en ja hoor. Boem!! Hoorde ik, de sleutel lag een meter lager en voor niemand meer van buiten te zien of te pakken. Want als je zoveel moeite moet doen om hem binnen te krijgen dan lukt het zeker niet om hem er ook weer uit te hengelen.

Precies om half 10 belde ik aan bij Trudi. Die stond al helemaal in de startblokken. Nog even een kopje thee, dubben welke jas of vest er mee moest, een bezoekje aan het toilet en wat gegiechel konden we van start. Voor we echt vertrokken had Trudi nog een verrassing voor mij. Ik kreeg van haar een vingerhoedje van de Siepelsemarkt in Ootmarsum. Daar was ze het weekend geweest met Nel. Een ander collega koorlid. Ook daar heeft ze een mooie fietstocht gemaakt. De conditie zoals ie wezen moet is nog niet helemaal terug maar het ging al best wel goed. We hebben er alle vertrouwen in .Klokslag 10 uur trokken we de voordeur achter ons dicht. Bepakt en bezakt gingen we naar beneden om alles op de fiets te laden.

Trudi ging de fietsenkelder in om haar fiets te pakken en die komt gillend van de lach de fietsenkelder weer uit, zonder fiets! Heeft ze haar sleutel boven laten liggen. Dat begint al goed! Weer naar boven dus….fietssleutel gehaald en zo konden we dus toch op weg.
Het eerste stuk was een aanrijroute naar knooppunt 29. Dwars door Ede langs de spoorlijn, via de Lorenzstraat, nog even een blik geworpen op het nieuwe Praxis pand. Verder door de Rietkampen naar het binnenveld. Aan het eind van de Craats was knooppunt 29. Een klein stukje verder bij de Grift werd het al tijd om de jas uit te doen. We zaten beiden te ploffen op de fiets. Omdat we toch stil stonden heb ik maar gelijk een broodje genomen. Trudi lachen. Ja, zei ik, ik heb gewoon een schoolreisjes gevoel over me. Dit voelt zo super goed. Vroeger met een schoolreisje at ik ook mijn eerste boterham nog voor wel goed en wel op weg waren. En dat gevoel heb ik nu weer. Ik had thuis mijn normale ontbijt genomen maar ook nu moest er toch echt even een broodje in. Het smaakte prima.
Hierna konden we verder met onze route. Op naar het volgende knooppunt. Via de voetbalvelden in het binnenveld over het spoor naar de rotonde bij Rhenen. Daar moesten we knooppunt nr 38 volgen door de tunnel. Maar eenmaal uit de tunnel zagen we nergens meer een aanduiding. Rechtdoor op de kruising was daar naar Rhenen en daar moesten we toch echt niet heen. Rechtsaf leek mij ook niet logisch dus dan toch maar terug om even op het knooppunt bord te kijken of dat misschien duidelijkheid kon verschaffen. De 2e keer dus. Ondertussen verteld Trudi dat ze tijdens een andere fietstocht ook al zo’n moeite had met deze tunnel. Die was ze toen 3x door gefietst om uiteindelijk toch wel weer de juiste weg te vinden. Blijkbaar is het lastig de routes daar zo aan te geven dat er geen twijfel mogelijk is. Bij het knooppunt bord bleek dat we toch echt weer door de tunnel moesten aan het eind een klein stukje rechts en vervolgens weer rechts. Dus de tunnel voor de 3e keer! Net zoals bij Trudi eerder bij de andere fietstocht. Ach ja…..sommige dingen moet je in ere houden zeiden we al.

Vanuit de tunnel gezien de 2e rechts (of eerst gewoon rechtdoor en dan de 1e rechts, daar kun je over twisten! Hihi) reden we langs een heel mooi stuk onder aan de grebbeberg. Kwintelooien. Heerlijk om er te wandelen en te fietsen. Het was zo genieten daar. Bij de kruising voor Veenendaal gingen we landgoed Prattenburg in. Ook daar was het prachtig fietsen. Voor mij nog steeds bekend terrein maar als snel veranderde dat. En dan ga je genieten van al het moois wat je onderweg tegenkomt. Het was flink trappen zo op de Utrechtse heuvels richting Amerongen. En na een poosje waren we toch wel toe aan een bankje, een broodje, wat drinken en even rust.
Net voor Amerongen aan de voet van al het klimwerk werden we op onze wenken bediend. Een bankje!

Nadat we ons geïnstalleerd hadden met koffie, thee, brood, en ander lekkers moest Trudi ook nog ‘even’ en sms sturen naar haar kleindochter. Demi is in Duitsland op vakantie, maar wel jarig vandaag. Haar verjaardag is een paar weken geleden al gevierd. Maar toch…op de dag zelf een sms krijgen van oma is natuurlijk ook leuk. Dus…….hadden wij even de omgekeerde wereld. Normaal zijn het de jonkies die al sms-t hun dagen doorbrengen nu was oma het! Lachen gieren brullen. Echt letter voor letter, geen t9 op het toestel, werd de sms gemaakt. Keurig hoor. Ze krijgt het toch mooi voor elkaar dacht ik nog. Ondertussen begon de lucht te betrekken en vielen er een paar spatjes. Goh, zei ik hadden we nu maar een plu…dat zou net voldoende zijn. Maar die heb ik! Zei Trudi, dus daar kwam een plu. Met de plu boven ons hoofd kon de sms vervolmaakt worden. Maarrrrr….met het ingeven van het nummer waar ie heen moest roept ze….o nee, nu doe ik hem naar Erik! Dat was niet de bedoeling. Pruts, pruts, pruts, ja oké ik ben weer terug bij het bericht zei ze. O nee….o….nu ben ik alles kwijt! Inmiddels was de drup meer dan drup en werd het serieus regen.
Dus….toch maar de jas aan. In de jas, onder de plu ging het nog best. Pogingen om verder te sms-en werden nu maar even gestaakt. Het werd steeds donkerder en dreigender en uiteindelijk heb ik nog een regenjas, zo’n charmant ding, model vuilniszak, erbij gepakt om over onze benen te draperen. Zo zaten we daar…op een bankje in plastik de stortbui te trotseren. Echt we hebben daar zo zitten te lachen. Af en toe kwamen er fietsers voorbij die weer moesten lachen om onze uitmonstering. Maar wij zaten mooi redelijk droog te wachten op betere tijden. Het ‘mannetje’ wat ik eerder op de kop van een paaltje zag zitten, was nu geen mannetje meer, maar gewoon een verregende paal!
Ons wachten werd mooi beloond. De ergste bui was over en met de regenjas aan, de capuchon hoefde niet eens, zijn we verder gefietst. Al snel kon ook de regenjas weer uit.

We zijn via Driebergen- Zeist de A-12 gepasseerd en kwamen bij stukken waar Trudi oude herinneringen had liggen. Heerlijk om die verhalen te horen. Kleine Erik die ineens heel nodig moest ooit eens tijdens een ritje. Ze wist nog precies te vertellen waar het was. Daar in de bosjes ligt nog een aandenken van hem. Mooi hé? Ook dat ze lopend met Yvonne van het station naar de orthodontist moesten lopen. Echt een heel eind. Zo leuk om die verhalen te horen. Je gaat de omgeving op zo’n moment ineens met heel andere ogen bekijken.

Na de drukte van Driebergen- Zeist doken we de weilanden weer in. En ineens was er een boer die pruimen, kersen, aardbeien en frambozen verkocht. Mooi dachten wij dat willen wij wel. 2 zakken pruimen gekocht. 1 voor ons voor onderweg en 1 voor pa voor morgen.
Ik nam hierbij wel een grote gok. Pruimen zijn zo lekker, maar ik kan er ook zeer vervelend op reageren (allergie). En dan is het fietsen ineens een stuk minder leuk. Maar ……het ging goed. De eerste pruim ging erin als ‘koek’. Zo lekker en dan is het net als met schaapjes….als er één over de dam is ….juist ja….dus die zak pruimen was voor ons niet veilig.
We lusten er allebei wel pap van.
Gelukkig kom je van pruimen niet zo vreselijk vol te zitten, want we moesten natuurlijk wel een plekkie over houden voor de pannenkoek.
Trudi heeft gereserveerd bij het pannenkoeken huis in Bunnik. Rhijnauwen. Een prima pannenkoeken huis wat we na een heerlijke dag fietsen rond 17.00 uur bereikten.

We waren eerlijk gezegd toen ook wel toe aan even rustig zitten en wat lekkers.
Jammer genoeg was het niet echt rustig daar. De akoestiek was dramatisch. Alsof je in een zwembad op een hoogzomerse dag vertoefde. Wat een lawaai! De bediening maakte gelukkig een hoop goed. Er werd keurig aan de wensen van Trudi’s dieet voldaan. Er werd zeer respectvol mee omgegaan. Petje af.
Ik zat me alleen even hardop af te vragen of mijn pannenkoek niet veel eerder zou zijn als die van Trudi want dat is dan weer niet gezellig natuurlijk. Mijn bestelling was namelijk eerder opgenomen. Maar tot onze grote verbazing kwam zelf de pannenkoek van Trudi nog eerder dan die van mij. Het scheelde bijna niks hoor. Zo konden we dus toch tegelijker tijd eten. En we hebben gesmuld. Hij ging erin als (pannen) koek!
Trudi had ‘de reus van Rhijnauwen’ ik de ‘zalmzee’.
Beiden waren het aanbevelen waard.

Na het eten zijn we naar ons logeeradres gegaan. Dat was makkelijk te vinden. Ik had me goed voorbereid op google earth en kon er zo naar toe rijden. Vrienden op de fiets is een prima organisatie. Ook dit adres was goed. Voor Trudi was het de eerste keer dat ze dit meemaakte. We hadden een mooie ruime kamer, met 2 1 persoons bedden. Een douche op zolder en toilet op de overloop. Een tafel met stoeltjes op de slaapkamer. Het geheel zag er gezellig uit. Er stond een waterkoker, kopjes, thee en koffie. Goed geregeld.

En ondanks dat we al de hele dag hebben kunnen kletsen stond ook deze avond onze babbel niet stil. We hebben het werkelijk over van alles en nog wat. Het is zo leuk om samen met Trudi weg te zijn. We hebben zo veel lol samen. Heerlijk om ook de andere kant van de medaille te zien. Vorig jaar in Lourdes was het voor mij zwaar, heel zwaar. Dat is, mede dankzij het luisterend oor van Trudi, een periode die ik nu achter me heb kunnen laten. De zon schijnt weer! Een frisse nieuwe start.

Na een dag vol indrukken vielen we uiteindelijk rond half 11 moe maar zeer voldaan in slaap.
Op naar de 2e fietsdag…..