2008 0406 Survival!
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Anita
06 April 2008 | Nederland, Amsterdam
Zondagmiddag 6 april 2008,
De Blauwe Kamer.
De mannen wilden formule 1 kijken en daar hadden Juanita en ik mooi geen zin in. Dus.....wandelschoenen aan en op naar de Blauwe Kamer. Het moest een rustig wandelingetje worden want de 20 km wandelingen die ik gewoon ben te doen vind ze iets te veel van het goede.
Aangezien het alweer een aantal jaar geleden is dat ik in de Blauwe Kamer heb rondgestruind leek me dat een leuk idee.
Daar aangekomen een plekje voor de auto gezocht en vol frisse moed op pad.
De rode route werd ons plan. Ja, ja, bij de eerste de beste bocht hadden we al zoiets van: "Oké, een klein stukje bagger is leuk maar als dit maar niet de hele route zo door gaat".
Ploeter, ploeter, sop, sop, al survivelend hebben we ons een weg gezocht van paaltje naar paaltje. Wat was dit erg zeg. Maar na de steenfabriek zal het vast beter worden dacht ik nog in al mijn optimisme. En dat werd het gelukkig ook. Dat stuk lag heerlijk in het zonnetje en was goed te belopen. Tot...voorbij de bocht, daar begon het ploeter en sop verhaal weer van voren af aan. Maar bij het hoger gelegen stuk ging het weer een heel stuk makkelijker totdat we weer gingen afzakken. Wat we toen tegen kwamen was niet te beschrijven. Wat een ellende zeg. Modder en drap tot aan je enkels. Toen we ook nog zagen dat we een tunneltje door moesten wat absoluut niet te bereiken was hebben we gezegd. Stop, tot hier en niet verder.
Toen kwam de uitdaging om over het prikkeldraad heen te klimmen. Juanita heeft een stuk langere benen dan mij en is ook nog wat elastischer. Ze was er vrij vlot overheen. Toen ik nog. Na veel gestuntel en de slappe lach is het dan toch gelukt erover heen te komen.
Daar stonden de dames weer met vreselijke modderschoenen op het asfalt.
Bijna weer terug van waar we gegaan waren. Direct terug naar de auto ging ons toch iets te ver. Dus...hebben we aan de andere kant de rode route weer opgepakt. De mensen die van die kant kwamen aanlopen zagen er nog best schoon uit dus dachten we, dat moet lukken.
Bij een strekdammetje de Rijn in hebben we zo goed en zo kwaad als het ging onze schoenen weer een beetje schoongepoetst.
Tevergeefs want even verder op in het natuurgebied zaten we weer te ploeteren en te zwoegen om erdoorheen te komen.
Ondanks alle hindernissen hebben we het toch heel leuk gehad en hebben we onszelf na afloop getrakteerd op thee en appeltaart. Dat hadden we wel verdiend vonden we. Het weer was super, een mooi zonnetje en een prachtig natuurgebied.
Kortom een wandeling om nog lang van na te genieten.
Een klein oefeningetje voor de tweedaagse van het Pelgrimspad voor het volgend weekend. Hopelijk is het minder drassig tussen Gorinchen en Oud-Heusden.
We zullen het gaan zien.
Tot volgend weekend.
De Blauwe Kamer.
De mannen wilden formule 1 kijken en daar hadden Juanita en ik mooi geen zin in. Dus.....wandelschoenen aan en op naar de Blauwe Kamer. Het moest een rustig wandelingetje worden want de 20 km wandelingen die ik gewoon ben te doen vind ze iets te veel van het goede.
Aangezien het alweer een aantal jaar geleden is dat ik in de Blauwe Kamer heb rondgestruind leek me dat een leuk idee.
Daar aangekomen een plekje voor de auto gezocht en vol frisse moed op pad.
De rode route werd ons plan. Ja, ja, bij de eerste de beste bocht hadden we al zoiets van: "Oké, een klein stukje bagger is leuk maar als dit maar niet de hele route zo door gaat".
Ploeter, ploeter, sop, sop, al survivelend hebben we ons een weg gezocht van paaltje naar paaltje. Wat was dit erg zeg. Maar na de steenfabriek zal het vast beter worden dacht ik nog in al mijn optimisme. En dat werd het gelukkig ook. Dat stuk lag heerlijk in het zonnetje en was goed te belopen. Tot...voorbij de bocht, daar begon het ploeter en sop verhaal weer van voren af aan. Maar bij het hoger gelegen stuk ging het weer een heel stuk makkelijker totdat we weer gingen afzakken. Wat we toen tegen kwamen was niet te beschrijven. Wat een ellende zeg. Modder en drap tot aan je enkels. Toen we ook nog zagen dat we een tunneltje door moesten wat absoluut niet te bereiken was hebben we gezegd. Stop, tot hier en niet verder.
Toen kwam de uitdaging om over het prikkeldraad heen te klimmen. Juanita heeft een stuk langere benen dan mij en is ook nog wat elastischer. Ze was er vrij vlot overheen. Toen ik nog. Na veel gestuntel en de slappe lach is het dan toch gelukt erover heen te komen.
Daar stonden de dames weer met vreselijke modderschoenen op het asfalt.
Bijna weer terug van waar we gegaan waren. Direct terug naar de auto ging ons toch iets te ver. Dus...hebben we aan de andere kant de rode route weer opgepakt. De mensen die van die kant kwamen aanlopen zagen er nog best schoon uit dus dachten we, dat moet lukken.
Bij een strekdammetje de Rijn in hebben we zo goed en zo kwaad als het ging onze schoenen weer een beetje schoongepoetst.
Tevergeefs want even verder op in het natuurgebied zaten we weer te ploeteren en te zwoegen om erdoorheen te komen.
Ondanks alle hindernissen hebben we het toch heel leuk gehad en hebben we onszelf na afloop getrakteerd op thee en appeltaart. Dat hadden we wel verdiend vonden we. Het weer was super, een mooi zonnetje en een prachtig natuurgebied.
Kortom een wandeling om nog lang van na te genieten.
Een klein oefeningetje voor de tweedaagse van het Pelgrimspad voor het volgend weekend. Hopelijk is het minder drassig tussen Gorinchen en Oud-Heusden.
We zullen het gaan zien.
Tot volgend weekend.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
