Novellana - Querúas

Camino del Norte

Novellana - Querúas

Bij het ontbijt blijkt dat ik een fijne bliksemafleider op de kamer had. Al is bont en blauw gestoken door een mug. Ik had nergens last van, terwijl ze mij normaal gesproken toch erg lekker vinden. Hij was blijkbaar lekkerder.

Al vroeg hoe ik het geregeld heb met de albergues? Niet! zei ik. Alleen de eerste nacht in Muros de Nalon omdat ik laat zou landen op Asturias aeroport. Maar verder heb ik werkelijk nog geen idee. Maar alles zit toch vol zei hij? Loop je dan wel lekker? Ja, waarom niet? Kijk hier…2 van de 12 bedden bezet? Plek zat toch? En ik heb deze eerste dag nou niet zoveel pelgrims onderweg gezien dat ik denk, oeps….dat wordt rennen voor een bed? Ik vertrouw gewoon op Jacobus.

Nou ik niet hoor zei hij ik heb het liever van tevoren geregeld. Hij liet mij een lijstje zien met alle adressen van Irun tot aan Santiago de Compostela, met alle dagafstanden, hoogtemeters, enz.

Maar ja, doordat ik nu last van mijn knieën heb is het wel vervelend dat ik dus die afstanden moet maken gaf hij toe.

Vervolgens begint ie een verhaal te vertellen over een priester die vertrouwd op God.

“Op een dag was er een grote overstroming, de kerk loopt vol water, dorpsgenoten komen de priester halen met een bootje. De priester weigert mee te gaan. Het water stijgt en stijgt. De priester klimt op het dak van de kerk. Een helikopter komt om hem te redden, maar weer weigert hij mee te gaan. Nee, ik blijf hier ik vertrouw op God.

Nog 2x krijgt ie de kans om mee te gaan als hulptroepen bij de priester arriveren. Hij blijft weigeren en op God vertrouwen. Uiteindelijk verslind het water hem en de priester overlijd.

Dan staat de priester bij God en vraagt hem: Hoe zit dit nu? Ik heb zoveel vertrouwen in je gehad en nu ben ik dood?

God antwoord hem; Beste Priester, 4x heb ik helpers op je afgestuurd en je weigerde steeds! Meer kon ik niet voor je doen, als jij de hints niet wil snappen dan is het je eigen schuld! “

En dit was het ‘bruggetje’ dat Al voor zichzelf zag. Hij kon door zijn zere knieën echt niet lang lopen, de albergue waar we sliepen ligt strak aan de spoorlijn. Voor Al een ‘teken’ dat Jacobus het vandaag best oké zal vinden als hij een stukje met de trein doet. Ik wil zo graag blijven lopen zei hij, ieder jaar een camino is toch wel wat ik heel graag wil blijven doen. Jacobus zal het me wel vergeven toch?

Tuurlijk Al, ieder zijn eigen camino hoor. Als dit jou weg is, dan is dit jou weg. Wijs besluit van deze man.

Even voor 9 uur zwaait hij mij uit. Zijn trein vertrekt om 9.30 uur. Het is heel rustig op de weg. Door de hospitalera ben ik op de juiste route gezet. Ik hoefde niet helemaal terug naar daar waar ik de route gisteren verlaten heb. Gelukkig maar, teruglopen zit niet in mijn systeem. Na het stuk over de N-weg duik ik de bossen in. Ik maak megaveel hoogtemeters. Heerlijke rotsige paden waar mijn voetzolen heel blij van worden. Soms lekker door het water, dan weer door de modder en de uitzichten! Ze zijn geweldig. Ik loop te genieten als een malle. Wat is het hier mooi. Wel jammer dat de strandjes zo’n duizelingwekkend end naar beneden zijn. Ik mag graag de voeten in de oceaan zetten, maar zo’n klimpartij voor en na houd mij tegen.

Ik loop door diverse kleine dorpjes, Catañeras, Santa Maria, Ballota, Tablizo, El Ribon en kom aan in Cadavedo. Daar plof ik op een terras neer, uiteindelijk zelf binnen maar een Café con Leche grande en een nestea wezen halen. Wat een dooie boel hier. Mijn gevoel zegt hier niet te lang te blijven plakken.

Ondertussen zit ik even in mijn app te zoeken waar in dit stadje de gemeentelijke herberg is. Niet zover van de plek waar ik nu zit. Ik besluit om er een kijkje te gaan nemen. Het stadje zelf geeft me geen lekker gevoel en als ik bij de herberg kom denk ik…..pfff….dit worden wel hele lange uren vandaag als ik hier blijf. Een erg achteraf gelegen gebouw, beetje naargeestige sfeer, alleen en verlaten. Bedden heel erg dicht op elkaar, en een briefje op de deur dat je je naam in het boek kon zetten en dat er om 19.00 uur iemand zou komen met de stempel. Het was 14.30 uur op dat moment. Aan de ene kant was ik moe, aan de andere kant moest ik er niet aan denken om hier te blijven. Dus…hup in de benen en wegwezen. Maar tot hoever?

Stap voor stap kom ik verder en verder. Villademores passeer ik, Quintana en San Christobal. 5 minuten voor de herberg in Querúas open gaat loop ik erlangs. Zie dat ernaast een supermarkt is. Da’s wel superhandig. Er komt een pelgrim aan en we raken aan de praat. Hij heeft hier gereserveerd. Vraagt of ik ook gereserveerd heb. Nee, dat heb ik niet. Nou dan heb je weinig kans zei hij, want alles is overvol! Nou ik probeer het gewoon zei ik. Ik wacht wel even tot er iemand komt.

De hospitalera komt na de bekende Spaanse 10 minuutjes om de deur te openen. Reservada? No, zei ik. No problemo en ze wenkt me om binnen te komen. Ik werd heel gastvrij ontvangen en kreeg een rondleiding door het gebouw. Ondertussen legde ze me alle do’s en don’ts uit. Geweldig. Ik genoot van haar uitleg. Zapatos (schoenen) hier op de plank, mochilla (rugzak) in de locker, spullen die je nodig hebt in de mand, kleine spulletjes konden in de locker naast het bed. Dan naar boven naar de slaapzaal. Voor de slaapzaal was de douche en toilet, in de slaapzaal allemaal stapelbedchambrettes (bedden met een gordijntje eromheen). Hoe leuk is dit?

Uiteindelijk zijn we maar met z’n 3-tjes in deze herberg. Zag 3 paar schoenen staan. Lege bedden waren er zat. Ik heb mij in de centrale ruimte geïnstalleerd met schrift en pen en probeerde contact te leggen met de paar pelgrims die langsliepen, maar helaas, te moe, gewoon geen zin in een praatje, geen idee. In ieder geval waren ze duidelijk liever op zichzelf. Het mag blijkbaar zo zijn dat ik het met mezelf mag rooien vandaag.

Na het supermarkt eten nog een poosje van de omgeving zitten genieten en geschreven in mijn dagboek en daarna lekker mijn bed ingedoken. Het is mooi geweest voor vandaag.

Slaap lekker, droom mooie (camino)dromen.

2023 0831