Ede - Muros de Nalón

Camino del Norte

Ede – Muros de Nalón 2023 0829

Verder gaan daar waar ik in 2017 gestopt ben, een droom die uitkomt. Door allerlei redenen kwam het er de laatste jaren niet van om verder te stappen op de Camino del Norte. Dat ligt achter mij en vandaag mag ik weer. Wat een heerlijk gevoel.

In alle vroegte trek ik de voordeur achter me dicht en stap naar het station. De treinreis naar Brussel verloopt voorspoedig. Het wachten in Brussel was iets minder, helemaal omdat er ook nog 2,5 uur bij kwam vanwege vertraging van mijn vlucht. Maar och dat hoort ook bij de camino denk ik dan maar. Dus heb ik mijn tijd daar gevuld met heen en weer lopen, puzzeltjes oplossen, drankjes en eten.

Vertraging van 2,5 uur? Dan krijg je toch geld terug dacht ik op z’n Heins? Nou da’s nog een hele uitdaging. Ik sprak iemand aan en wilde terug naar de Ryanair balie. Da’s nog niet zo eenvoudig, maar is me wel gelukt. Heb allerlei gangen gezien waar je volgens mij normaal nooit komt, maar een beveiliger was zo vriendelijk om mij terug te loodsen naar de hal. Bij de Ryanair balie werd ik niet echt wijzer, kreeg een formulier in handen gedrukt en doei…

Toen moest ik weer terug door de security, nogmaals die tas erdoor en zelf door de scan. Ach de eerste keer was ook gelukt dus de 2^e keer die dag deden ze ook niet moeilijk. Had ook niet veel mee, dus er kon eigenlijk niet zoveel mis zijn. Toen ik eenmaal weer terug bij de gate was, en het papier zat door te lezen dacht ik. Wat nou….lekker boeiend! Laat ook maar. Voor een habbekrats naar Spanje vliegen en dan ook nog geld terug willen. Kan gewoon niet! Het voelde niet oké om er zo’n heisa van te gaan maken. Heb mezelf tot de orde geroepen en me overgegeven aan wat het was voor die dag.

Weer terug bij de gate maar weer wachten en wachten en wachten. Tot we uiteindelijk allemaal konden boarden, poppetje van Ryanair was ineens in de opschieten stand en riep iedereen met priority op meteen in de rij te komen. Ik in de rij…zie ik naast me op het schermpje van de telefoon een boarding kaart Poznan, huh…..ho ff, daar wil ik niet heen. Keek bij een ander, ook Poznan. Hoppa, ik weer die rij uit. Mensen zullen wel gedacht hebben, wat is dat voor muts.

Oh hellup, ik ben toch ook zo’n kneus als het op vliegen aankomt. Het is niet mijn ding en zal het ook nooit worden. Wat een gedoe. Hup uit de rij en weer in de wachtstand. Strategisch gaan zitten zodat ik goed op het scherm kon kijken en een half uurtje later, hé hé konden we eindelijk in de rij voor het juiste vliegtuig. Weer zo’n poppetje wat iedereen op zat te heuen.

2 uur later landen we in Asturias. Op zoek naar een taxi, gevonden. Taxi chauffeur aangesproken. Buenas tardes signor. Do you speak Englisch? No! Oeps. Uh…..Yo (wees naar mezelf), peregrina (wees ondertussen naar mijn rugzak) Ha un reservado a un albergue a Muros de Nalón. Ah…Casa Carmina? Kopte hij meteen in? Si, Casa Carmina. Hij wenkte me in te stappen. Lo so (ik weet het) zei hij. Nog even naar de prijs gevraagd en wij op weg. Vond het wel leuk om een praatje met de man aan te knopen en met handen en voeten en 3 woorden spaans heb ik hem verteld dat ik in 2016 en 2017 al eerder op de Del Norte heb gelopen en dat ik nu dus verder ga. De man begreep me, hij maakte zelfs nog een grapje dat Jacobus nu wel een beetje teleurgesteld was omdat het zo regende, dat kwam vast omdat ik nu met de taxi ging. Ja het is goed met Jacobus dacht ik, ik hield mijn hand voor mijn ogen met gespreide vingers. Zo van Jacobus mag me dit wel vergeven. Daar moest ie hartelijk om lachen. Hij zette me netjes voor de deur van de albergue af en wenste me Buen Camino.

Wat heerlijk om weer in Spanje te zijn. Ik geniet nu al.

In de albergue was ik natuurlijk veel later dan gepland, maar met de uitleg dat mijn vliegtuig vertraging had en dat ik daarover al een mailtje had gestuurd was het geen probleem. Ik mocht gewoon naar binnen. Kreeg mijn beddenspul en werd naar de slaapzaal begeleid. Zachtjes vertelde ze me waar alles was, douche, toilet, ontbijt morgen enz.

Heel zachtjes heb ik mijn tas neergezet, mij lakenzak, slaapshirt en oplader telefoon eruit gevist, op het bed geklommen en de hoes eromheen gefrot. Zachtjes mijn kleding afgepeld, mijn slaapshirt aangedaan en in de lakenzak gekropen. De rest is nu even niet belangrijk dacht ik. Ben zo blij dat ik er ben en kan gaan slapen. Ik was denk ik binnen 5 minuten vertrokken.