2014 0907 Molenbeekse Klompenpad

2014 0907 Molenbeeksepad (Klompenpad)

Op een mooie zondagochtend in september vertrekken we vanaf station Wolfheze. Het Molenbeekse Klompenpad gaan we voetje voor voetje verkennen. Blauwe / witte bordjes met klompjes zullen vandaag onze wegwijzers zijn.
Van de week heb ik ontdekt dat er ook een klompenpaden app is. Zou het me lukken de digi wandelwereld te omarmen? De app gedownload op mijn telefoon en nu maar eens kijken of het ding snapt wat ik wil doen vandaag. Bij de auto probeer ik de app tot leven te wekken. Duurt even voor ie begrijpt waar we zijn maar dan ineens verschijnt er een pijltje in het scherm. Tevens verschijnt er de tekst dat ie nog even aan het zoeken is.
Ja doei……er staat een levensgroot bord; Molenbeeksepad in mijn gezichtsveld, dus wachten op het digi ding ga ik nu echt niet doen.
Dan maar niet.

We worden vriendelijk gegroet door de mensen die verblijven in de psychiatrische instelling. Ze zitten misschien niet zo best in hun vel maar met hun sociale vaardigheden is niks mis. Ze zijn allemaal even vriendelijk, daar kan menig ‘normaal’ mens nog iets van leren! We groeten hartelijk terug. Even verderop genieten we bij de volière van de vele vogeltjes die daarin rondvliegen.
Zo schieten we niet op met onze wandeling natuurlijk, als we meteen op de eerste km-ter al gaan treuzelen. Het is zo leuk om naar die rondvliegende vogeltjes te kijken.
Hierdoor ‘vergeten’ we ook al op te letten op de klompenbordjes. Bij de volgende kruising ineens geen bordjes meer. Oeps…..Ah….zou het digi ding uitkomst kunnen bieden? Eens kijken of ie snapt wat wij willen? Uh…….nou nee, niet echt, eigen schuld, moet ik ook maar zeggen wat ik wil natuurlijk. Had ik het verkeerde klompenpad aangeklikt. Suf…. Nu Molenbeeksepad aangeklikt en ja hoor. Ineens…..stond daar de pijl op een stukje afstand van de route. We liepen precies de verkeerde kant op. Ja hoor, bij de volière zijn we verkeerd gegaan. Dus even een stukje terug en dan naar rechts. Op het moment dat we weer op de route zijn verschijnt er in mijn schermpje; ‘Welkom op het Molenbeeksepad’. Dat is fijn. Weten we in elk geval dat we goed zitten. De blauwe bordjes waren ook weer zichtbaar dus…..digi ding weggestopt want een wandeling beleef ik toch liever in het echie dan via mijn schermpje.

Nog geen 100 meter verder schiet een eekhoorntje het pad over. Wat lief. Het blijft leuk zo’n bruin pluizenbolletje met lange staart te zien. Voorzichtig lopen we verder in de hoop hem nog een keertje te mogen spotten, maar helaas, hij laat zich niet meer zien.
De route loopt over de begraafplaats en langs een ijzeren toegangspoort die in het lege niets staat komen we dieper in het bos. De poort naar.....? Geen flauw idee wat die hier doet. Ziet er bizar uit zo'n gevaarte wat nergens aan vast zit.

We fantaseren over waar die poort voor zou hebben kunnen dienen. En dan...... stuiten we ineens op een heksenkring van paddenstoelen. Zo mooi. Paddenstoelen zo veel bij elkaar in een bijna volmaakt kringetje. Ik kan niet anders dan stoppen om foto’s te maken en te genieten van dit natuurschoon. Als een klein kind in een speelgoed winkel loop ik dit pad. Hier een foto, daar een foto. Het is er prachtig. Bijna sprookjesachtig mooi. De zon schijnt, de temperatuur is aangenaam, warm zelfs. De jassen kunnen al snel in de tas. Het molenbeeksepad is 15 km-ter maar met zoveel moois onderweg om van te genieten en over te fantaseren zijn we zeker niet met 3 uurtjes lopen klaar. Het is niet gepast om deze tocht af te raffelen. Na het bos komen we op de Wolfhezer heide. Tussen prachtig paars ontvouwt zich de zandweg voor onze ogen. Dopheide, en calunaheide staan nu volop in bloei. We hopen op de open plekjes misschien nog zandhagedisjes te kunnen spotten maar die laten zich niet zien. Met een omtrekkende beweging worden via smalle paadjes naar het wildviaduct over de A50 gedirigeerd.
Grappig om deze nu eens vanaf de andere kant te zien. Ontelbare malen ben ik er met de auto al onderdoor gereden. Heb me nooit gerealiseerd dat je er als wandelaar overheen kon overigens. Dacht dat het echt alleen een viaduct voor dieren was. Toch kunnen mens en dier hier samen van de oversteek gebruik maken. Er is een kunstige constructie bedacht waardoor mens en dier gescheiden van elkaar de oversteek kunnen wagen.
Vandaag zitten we midden in een mountainbike tocht. Daar is het viaduct eigenlijk niet echt voor bedoelt en met enig kunst en vliegwerk krijgen de fietsers het voor elkaar om de oversteek te kunnen maken. Fietsen boven het hoofd of recht omhoog op het achterwiel voor zich uit duwend kunnen ze de obstakels voorbij.
Als wandelaar slalom je gewoon tussen de hekjes door. We geven de fietsers de ruimte en hebben daarna de natuur weer voor onszelf. Aan de overkant stuiten we op een grote verzameling paddenstoelen. Ik kruip door het gras om ze zo mooi mogelijk te fotograferen. Een feestje zoveel paddenstoelen bij elkaar. Zelfs Japie Krekel komt nog langs. Zo leuk. Op de hoed van een grote paddenstoel laat hij zich gewillig op de gevoelige plaat vastleggen. Wat een cadeautje.

Wat is het hier toch mooi. Het lijkt wel vakantie. Als we het omheinde stuk door zijn komen we bij de Heelsumse beek. Dat hier ingegrepen is door mensenhanden is duidelijk te zien. Bruggetjes, oversteekjes, een meanderend stroompje het is er allemaal. Een mooi plekje om even te pauzeren. We genieten van onze zelfgemaakte picknick. Broodjes, fruit en een eitje. Het lijkt hier wel de A12 tijdens de spits. Vele wandelaars komen voorbij. Al dan niet met hond of kindertjes. Toch heeft niemand last van elkaar. We genieten van de gaande en komende mensen. Op de momenten dat er helemaal niemand is en dan dwalen onze gedachten lekker weg. Even helemaal één met de natuur om ons heen.

Voldaan pakken we na een uurtje onze spulletjes weer in de tas en lopen we verder op het Molenbeeksepad. Langs de beek zien we nog veel meer mooie paddenstoelen. Zelfs de meest tot de verbeelding sprekende rood met witte stippen paddenstoel laat zich op z’n mooist zien. Wat een geweldig paddenstoelen seizoen is dit toch. Ik heb nog maar weinig wandeljaren meegemaakt dat er zo’n verscheidenheid aan paddenstoelen te zien was. In mijn ogen zijn er nu extreem veel soorten die er echt op z’n paasbest bij staan. Of dat nu aan mij ligt of toch aan de natuur zelf dat laat ik dan maar even in het midden. Ik heb het hele jaar al het gevoel dat ook de bloemen er veel mooier bij staan dan andere jaren. Kleurrijker, in grotere aantallen. Geen idee hoe het komt. Het enige wat het dit jaar niet zo best doet zijn de bramen. Ze zijn rood, klein, beschimmeld en niet lekker. Zuur en als je niet uitkijkt zitten ze ook nog eens vol beestjes. Of het nu te nat is geweest in augustus? Geen idee. De bramen laten we maar voor wat ze zijn. De paddenstoelen eten? Daar wagen we ons maar niet aan.
Genieten van de sprookjesachtige sfeer die ze oproepen is meer dan voldoende.
En dat kunnen ze. Het zonlicht, de hoeveelheid paddenstoelen, het maakt dat ik vandaag echt het gevoel heb in een sprookje te zijn beland.

Na een 2e pauze in Renkum bij de rotonde, waar we ons tegoed gedaan hebben aan een ijsje, pakken we de tocht weer op richting het eindpunt. Mijn digi route doet het niet meer, hoewel ik met een volle batterij gestart ben is ie nu toch echt al leeg. Blij dat we de bordjes met de blauwe klompjes nog hebben en de papieren versie van de route. Digi dingesen, niks voor mij. Het route info bord verteld ons dat we over de helft zijn.

Langs het fietspad spot ik ineens een ……..ringslang! Wauw….dat is gaaf! Zomaar ineens in het wild zo’n beest te spotten. Onze aanwezigheid stelt ie niet heel erg op prijs en langzaam probeert hij zich uit te voeten te maken. Tot er achter ons ineens een andere wandelaar door heeft dat we ergens foto’s van aan het maken zijn en hij aan komt rennen. Sufferd. Dát was voor de slang het teken zich meteen uit de voeten te maken. Weg mooi momentje. Grrr….

We lopen door en steken het spoor over. Aan de andere kant komen we op een lang zandpad waar we halverwege linksaf een stuk heide over mogen steken. Hier is het behoorlijk ploeteren door het mulle zand, de vergelijking met de Slufter op Texel dringt zich hier in mijn gedachten. Alleen de zee in de verte ontbreekt. De treinen die hier zo’n beetje elke 3 minuten voorbij razen doen je nu niet bepaald aan rustgevende golfslag denken.

De treinen….dat betekent dat we niet zo heel ver meer van het eindpunt van onze route verwijderd zijn. De wandeling zit er bijna op. Zelfs op dit laatste stuk staan nog weer paddenstoelen die ik vandaag nog niet gezien heb. Nog maar een paar foto’s maken.

Wat was het een geweldige wandeling. 15 km genieten van de overweldigende hoeveelheid paddenstoelen, de prachtige uitzichten, het bos, de heide, de stilte, de beekjes, de meer dan aangename temperatuur. Een dag om te koesteren, nog lang van na te genieten, een dag om in te lijsten.

Het Molenbeekse Klompenpad…..mooi, bijzonder,…..bijzonder mooi!