2014 0831 Turfvelder Klompenpad

2014 0831 Turfvelder Klompenpad

Na een zaterdag vol heftige regenbuien lijkt het vanmorgen een stuk leuker buiten. Bij het openschuiven van de gordijnen word ik vriendelijk begroet door een prachtige zonnetje wat door het bladerdek van de bomen voor mijn huis heen piept.
De lucht is blauw, de temperatuur aangenaam, en het is droog! In het hoekje van mijn slaapkamer staat mijn nieuwe rugzak bijna te trappelen van ongeduld. Vandaag is het rugzakkentestdag!

Mijn oude rugzak is na 7 jaar trouwe dienst toe aan zijn pensioen. Vele mooie wandelingen hebben we samen gemaakt. Het Pieterpad, Pelgrimspad, De Koninklijke weg, de strand6daagse, rondje Texel, een stuk van de via Mosana, vele klompenpaden, reizen naar Macedonië, Lourdes, Oostenrijk, de Harz, en Gdansk zijn de bestemmingen waarin ie mijn trouwe maatje was. Door al die reizen ben ik er inmiddels achter dat wandelen het liefst dagen achtereen zo ontzettend leuk is. Maar ook dat mijn rugzakje om langere tijd onderweg te zijn toch net even iets te klein is. Een grotere versie van mijn trouwe maatje was dan ook een grote wens. Die wens is in vervulling gegaan want voor mijn verjaardag heb ik een prachtige aquablauwe rugzak gekregen in een iets groter formaat dan ik gewend was.

Alleen is maar alleen dus heb ik een vriendje voor mijn aquablauwe rugzak gevonden. Samen met een nieuwe blauwe rugzak gaat ie vandaag in de testmodus. We reizen af naar het Ederveense. Parkeren de auto in het centrum en gespen de rugzakken op onze ruggen.
Het ziet er bizar uit. Twee wandelaars met voor een klompenpad bizar veel bepakking op de rug. De kerkgangers zullen wel gedacht hebben. Wat dát nu voor rare snuiters zijn hier in ons mooie Ederveen? Bepakt en bezakt zoeken we de rode schildjes die oms vandaag de weg zullen wijzen. Het Turfvelderklompenpad, 13 km-ter door bos, langs akkers, mooie vergezichten zo is ons ‘verteld’ op de website.
We gaan het zien.

Meteen in de eerste straat ‘vergeten’ we al een keer linksaf te slaan, al kwebbelend, bandjes verstellend, foto’s makend en rondkijkend ontdekken we dat het toch wel heel lang duurt voor we linksaf moeten. We bestuderen de kaart en komen er achter dat we aan het eind toch weer op de juiste weg komen, we nemen deze dwaling voor lief en lopen door tot de volgende kruising, hier zien we meteen de bordjes waar we blijkbaar iets beter op zullen moeten letten.

We lopen de bebouwing uit en gaan het boerengebied in. De tijd lijkt hier stil gestaan te hebben. Alsof je door een enorm openlucht museum loopt. De tuinen rondom de boerderijen zijn stuk voor stuk prachtig aangelegd. Er heerst een serene rust die je helemaal in balans brengt. Of is het toch mijn nieuwe rugzak die als een comfortabele warme jas op mijn rug zit, en mij in balans houdt?

De paden op de lanen in. De vele koeien in de weiden staren ons met grote ogen aan. Wat zouden ze toch denken? Als we even stoppen om enkele foto’s te maken is het gedaan met het luie leventje van de koeien. Verstrikt staan ze op en gaan op een afstandje al herkauwend naar ons staan kijken. We lopen weer verder en worden naar een smal paadje gestuurd wat onderdeel is van de grebbeline route. Via een soort dijkje lopen we verder en verder. Het is maar goed dat we hier en stuk tussen de bomen kunnen lopen want helemaal droog is het niet meer. Grrr….toch nog een detail vergeten voor vandaag. St. Clara…..! Oeps. Tja dat krijg je ervan als je teveel met andere dingen bezig bent. Een goed gesprek met St. Clara heeft er deze week niet ingezeten. Niet erg handig. We trotseren dit kleine buitje en stappen vrolijk verder.
Er is zoveel te zien. Het is weer paddenstoelentijd. In allerlei vormen en kleuren komen we ze tegen. Paddenstoelen, sprookjesachtig mooi. De kaboutertjes bedenk ik er zelf bij, die laten zich vandaag niet zien.

Nadat we een kruispuntje van klompenpaden zijn gepasseerd komen we in een klein stuk bos. Op een open plek, aan de rand van een waterpartij, staat een prachtige schuilhut met bankjes en een tafel. Tijd voor een boterhammetje en een portie fruit.
Terwijl we genieten van onze eigengemaakte lunch en het prachtige uitzicht zie ik ineens iets raars. Vanuit een struik een meter of 50 van ons vandaan zie ik ‘iets’ het water induiken, weer terug de struik in schieten en even later weer het water in duiken. Uh……heb ik dat nu goed gezien? Wat is dat nu vraag ik me hardop af. Een ijsvogel is de conclusie van mijn wandelmaatje. Onmiskenbaar een ijsvogel. We turen en turen en hopen dat ie zich nog een keertje wil laten zien, maar helaas, hoe lang we ook bleven kijken en stil zaten, het beestje liet zich mooi niet meer zien.

Tijd om weer verder te gaan. Het volgende pad ligt bezaaid met hazelnoten.
We nemen een handje mee. Bukken met de rugzak is een expeditie op zich. Het gaat, dat wel, maar is erg wennen vergeleken met de oude. Deze rugzak is smaller en langer en dat merk ik heel duidelijk als ik wil bukken. Doordat er in deze zak een metalen frame verwerkt zit reageert ie anders tijdens dit soort bewegingen. We wennen snel aan elkaar. Mijn foto toestel zit als vanouds op de heupband gegespt en is zo gepakt voor als ik weer een volgend mooi plaatje wil vastleggen.

Wat is wandelen hier leuk! Tot nu toe hebben we redelijk makkelijke paden gelopen. Geen hindernissen van betekenis gehad, maar daar komt in het 2e deel rap verandering in. We worden langs een sloot gestuurd met een heel smal paadje. Het hoge nog ietwat natte gras en de vele brandnetels halen het tempo flink naar beneden. Stapje voor stapje kom ik vooruit, de brandnetels vakkundig ontwijkend, en tegelijk ervoor zorgend dat ik niet met mijn nieuwe rugzak in het prikkeldraad blijf hangen.
Het pad wordt al smaller en schever, moet nog uitkijken dat ik niet in de naastgelegen sloot verdwijn. Het is bijna niet meer te doen. Na een bruggetje wordt het me toch echt te gortig, nog zo’n heel stuk over en door het natte gras langs de sloot is niet handig. Dus…..stap ik tussen de eerste en de tweede rij mais door. Mijn armen voor mijn hoofd houdend om de bladeren te ontwijken. Het lijkt wel een jungle tocht zo. Gaaf hoor. Mijn rugzak gedraagt zich voorbeeldig en doorstaat deze test met glans.
Door de weilanden, via vele overstapjes, volgen we de rode klompen bordjes. De koeien staren ons hier ook wazig aan. Gelukkig blijven deze wel liggen, blijkbaar gewend aan rare snuiters door hun gebied.
Ze hebben met hun hoeven en gewicht wel een hindernis opgeworpen voor het volgende overstap. Een brede strook diepe modder recht voor het overstapje noodzaakt ons tot gymnastische capriolen om droog en schoon de overstap te bereiken. Er was geen andere mogelijkheid dan er over- dan wel doorheen te gaan. Dus…..rekkend en strekkend, grote stappen nemend en vasthouden aan de paaltjes bij het overstapje, elkaar een helpend handje biedend, zo bereiken wij droog de andere kant van het hek.

Inmiddels komt er vanaf rechts een gitzwarte, rommelende lucht aanzetten. Dat beloofd niet heel veel goeds. Maar we hebben geluk. Om de hoek vinden we een bankje, een toilet en een fonteintje. We besluiten hier wederom een korte pauze te houden. Mocht de bui losbarsten dan hebben we hier nog een kleine mogelijkheid tot schuilen in hokkie honderd.
Zover komt het gelukkig niet. We zitten een poosje op het bankje, genieten van het uitzicht en de aangename temperatuur. De boze wolk drijft langzaam over en blijkt minder lek dan we vreesden.

Het grootste deel van dit prachtige pad zit er al weer op. We lopen zigzaggend door de weilanden, over boerenerven terug naar het Ederveense stadshart.
Niet alle boerenhonden vinden onze aanwezigheid leuk, we doen maar net of we ze niet horen of zien dan druipen ze vanzelf wel af. Op een paar kleine keffertjes na die wel heel erg volhoudend waren. De bazin moest eraan te pas komen om de kleine kuitenbijtertjes tot de orde te roepen. Dwaze beestjes!

Het turfvelder klompenpad doet zijn naam wel eer aan. Ineens staan we voor een hek waar een creatieve boer zijn overcomplete voorraad klompen op een hek geschroefd heeft. Ziet er prachtig uit. Stoeltjes erbij, dagboekje op een dienblad. Dit stekje nodigt echt uit om een paar woorden in het dagboekje te schrijven.
Even tijd voor bezinning. Mooi momentje.

Het laatste stukje is aangebroken, we naderen al snel de doorgaande weg door Ederveen, de laatste meters naar de auto moeten we nog even flink een sprintje trekken want de hemelsluizen gingen ineens weer open. Mooi op tijd terug bij de auto dus.

Vandaag een prima wandeldag gehad. Tijd zat om de rugzakken te testen. Ze zijn goedgekeurd. Kom maar op met nog veel meer mooie wandelkilometers.
Maar eerst nog lekker nagenieten van deze dag.
De mooie paden, de hazelnoten, de vele vogels, de tevreden grazende koeien, de rust, de ruimte, de stilte, en niet te vergeten de duik van waarschijnlijk een ijsvogel.
Wat een prachtdag……..