2016 0424 KP Glindhorsterpad

2016 0424 KP Glindhorsterpad

Afgelopen week voorspelden de weergoden drama en ellende voor dit weekend. Koud, nat, hagel, regen, natte sneeuw. Maar tot mijn grote verbazing schijnt de zon als ik mijn ogen open. Zonneschijn is warmte, warmte is buiten willen zijn, buiten willen zijn is wandelen! Dus….ja hoor….3 kwartier later sta ik in Barneveld.

Zondag in Barneveld….geen levende ziel te bekennen. De auto had ik dan ook vlot een plekje gegeven. Een blik geworpen op het info bord en gaan…..Het is prachtig weer. De lucht is blauw. De zon probeert een beetje warmte te geven. Na de kerk gaat het klompenpad meteen rechtsaf de weilanden in. En ja hoor…..er is weer blubber! De pony die in deze gribus troep staat kijkt mij aan met een blik van…..ben jij wel helemaal tof? Ja, ik ben helemaal tof. Zal in een vorig leven wel varkentje zijn geweest denk ik. De laatste weken zijn mijn wandelingen op de één of andere manier allemaal gelinkt aan flink blubbertrappen. Ik banjer gewoon door en geniet van de mooi luchten en het oneindige landschap.

Ik krijg steeds meer bewondering voor de vrijwilligers die deze supermooie routes voor elkaar weten te krijgen. Boeren die hun landerijen open stellen voor wandelaars. Wandelaars die er voor en met elkaar zijn. Wat een luxe dat dit kan en mag. In dit klompenpad zitten zelfs stukken die, zo lijkt het, echt aangelegd zijn om het verblijf op dit pad zo aangenaam mogelijk te maken.
Bij een paar vennetjes zie ik ineens een eenhoorn op een paaltje staan. Eronder een foto en een stuk tekst ernaast. Het blijkt een verhaalpaal te zijn. Ik neem de moeite om de tekst te lezen en wordt erdoor gegrepen. Het voelt een beetje dubbel. Aan de ene kant denk ik, ja hoor, het is Barneveld…..moet je hier nu persé met een ‘brave’ tekst om de oren geslagen worden? Aan de andere kant denk ik…..; het is toch mijn eigen keuze om de tekst op de verhaalpaal wel of niet te willen lezen? Het aapje van nieuwsgierigheid op mijn schouder won het van het wegkijkaapje op mijn andere schouder. Verder lopend denk ik…ach zo gek was die tekst eigenlijk helemaal niet. Hij beviel me wel. Uit het leven gegrepen zeg maar. Verrassende keuze van de bedenkers in elk geval. Chapeau.

De weg van het Glindhorsterpad is makkelijk te volgen. Ik stap vrolijk mijn km-tertjes weg. Van het ene randje weiland naar het andere, soms een klein stukje verharde weg, en als ik bij het Melissenpaadje kom val ik van de ene verbazing in de andere. Aan het begin van het paadje wordt meteen duidelijk gemaakt wat wel en wat niet mag. Voor de rest is het verbazing, verwondering, genieten. Wat een fantasie en creativiteit is hier tentoongesteld. Recycling op hoog niveau. Wat is het hier leuk! Dit is een paar km-ter genot, je moet het gezien hebben om het te geloven. Deze mensen zijn in staat om van waardeloos lijkend materiaal nog iets heel leuks te maken. Geweldig. Diep respect voor wat er hier gemaakt wordt en wat er allemaal nog kan. Vertrouwen staat hier heel hoog in het vaandel. Heerlijk om te voelen dat er nog mensen zijn die hun medemens iets gunnen, mensen die hun geluk willen delen en vertrouwen dat ook de medemens een mens is die dat op waarde weet te schatten en te waarderen. Het is plek die heel veel positieve energie uitstraalt. Ik heb er dan ook een behoorlijke tijd gewoon zitten genieten, met verwondering en verbazing, mijn innerlijke accu op zitten laden. Wat heeft Nederland toch ontzettend veel mooie, onverwachte, heerlijke plekjes.

Op het punt waar ik over wil stappen op het Snorrenhoefpad begint het ineens flink te waaien en valt er enig ongerief uit de lucht. De meer dan toepasselijke verhaalpaal op dit punt tovert een grote glimlach op mijn gezicht. Kop in de wind en ervoor gaan is de strekking van het verhaal. Prachtig.

Maar kop in de wind er voor gaan wordt hier toch wel een beetje gedwarsboomd. Mijn plannetje om vandaag 2 klompenpaden aan elkaar te knopen wordt geblokkeerd door werkzaamheden aan de modderbeek. Er zit wel een briefje op de paal geplakt bij het overstappunt maar dat lezende…blijkt dat als ik toch nog wil doen wat ik van plan was. Ik uiteindelijk dit deel van de route 2x aan het lopen ben. En dat staat niet in mijn vocabulaire. Dus…..wandel ik het laatste stuk van het Glindhorsterpad en laat ik het Snorrenhoefpad voor wat het is. Het laatstgenoemde pad ga ik dan wel een keertje lopen als de werkzaamheden aan de modderbeek klaar zijn.

Bij de auto terug lijkt het alsof het zo moest wezen dat ik mijn plannen bij moest stellen. Als ik weg wil rijden moet ik meteen de ruitenwissers op volle snelheid zetten. Gelukkig zit er een dak op mijn auto. Aan het begin van de middag ben ik weer thuis. Het was een korte maar zeer mooie waardevolle tocht vol verrassingen. Een tocht van vertrouwen, verbazing, respect, en positieve energie, maar vooral weer een tocht van genieten van al het moois dat de natuur en het leven ons geeft.

Wandelgroetjes van,

Anita