2018 0303 S ah W Weert - Maarheze

We gaan niet de verkeersregelaar uithangen voor elkaar! Ieder let op zijn / haar eigen veiligheid. Dus…bij drukke wegen goed op jezelf letten. Ieder heeft hierin de taak voor zichzelf te zorgen! Niet blind achter de ander aanlopen dus……….
En wat doe ik……….? Ik zie zaterdagochtend in Maarheze de Bourdon wandelen, ik kijk niet eens en gooi hup mijn stuur om naar links om de parkeerplaats op te rijden want daar moet ik zijn! Het was net een soort van Pavlov reactie. Bourdon…yesss…daar is het. Hup gaan……
Gelukkig was er verder niemand in de buurt maar toch……ik hoorde het Coen gewoon zeggen. Let op je eigen veiligheid!!!

Ik parkeer mijn auto, grijp gauw mijn spulletjes bij elkaar. En ga naar het station waar Coen inmiddels met de Bourdon op de trein staat te wachten. Superhandig want nu hoef ik zelf ook nog niet eens na te denken welk perron ik moet hebben. Best bijzonder om te concluderen dat er zelfs in mij een mak schaapje schuilt. Al snel komt de trein en kunnen we met z’n 4-tjes naar Weert. De vannacht gevallen sneeuw dringt al vlot mijn 5-fingershoes binnen. Helemaal als we in Weert het pleintje oversteken naar Antje van de Statie. In het stam-camino-restaurant wissel ik met pijn in mijn hart toch maar mijn 5-fingers voor mijn vivo laarsjes. Het is me nu toch echt te koud om de hele dag met natte voeten rond te banjeren.

Er komt een telefoontje dat er een aantal pelgrims in een trein zitten die 14 over heel aankomt. De vertrektijd is eigenlijk 10.10 u maar die 4 minuten….ach die wachten we wel op ze. Er gaat een luid gejuich op en er wordt flink geknuffeld als de laatkomers arriveren. Het is zo leuk om te voelen, te ervaren, te zien hoe deze groep in 6 wandelingen van wandelaars tot een hechte groep pelgrims getransformeerd is.
Dat we niet zomaar een groep zijn blijkt ook wel als ik aangesproken wordt door een student. Hij vraagt wie we zijn en wat we gaan doen. Hij stond vol verbazing naar het geknuffel van ons allemaal te kijken. Ik legde uit dat we in het kader van Santiago aan het Wad aan de wandel zijn met z’n allen.
Wat een mooi project zij hij. Lijkt me gaaf om van zo’n groep deel uit te maken. Ik heb hem uiteraard uitgenodigd mee te lopen, maar hij had andere verplichtingen.

We gaan onder het tunneltje door een soort van parkje in. Koning Winter heeft de wereld zijn mooiste witte jas aangedaan. Wat is het een feest om hier te mogen lopen. De sneeuw knispert en kraakt onder onze schoenen. Het zonnetje doet zijn best de bewolking op te lossen en er is nauwelijks wind. Wat een bofkonten zijn wij. Donderdag en vrijdag waaide je je nog uit je hemd zodra je de moed gevonden had naar buiten te gaan. Nu is het gewoon een perfecte wandeldag.

Stap voor stap glijd een lang lint babbelende pelgrims door het winterse landschap. Bijna onvoorstelbaar dat deze groep elkaar een maand geleden nog nauwelijks kende. Ja oké, er zijn natuurlijk wat mensen die elkaar vanuit de regio kennen, maar toch……van heinde en ver komen pelgrims naar het verre zonnige zuiden gereisd om erbij te kunnen en mogen zijn. Wat is het toch dat dit zo motiverend en bijna verslavend werkt? Mij wordt onderweg de vraag gesteld: Waarom is pelgrimeren zo leuk? Pelgrimeren is zo leuk omdat het zo simpel is. Eten, wandelen, slapen.
Ja maar hoe dan? Nou gewoon, zoals ik het zeg. Eten, wandelen, slapen. Dat zijn de drie pijlers van een pelgrims leven. Meer is er niet belangrijk. Alleen het ‘nu’ is van belang. Lekker in het moment zijn. Dingen gewoon laten gebeuren.

Als tijdens de pauze in het restaurant gevraagd wordt aan de serveerster welke soep er is…..wordt er een heel rijtje opgesomd. Meteen schieten mensen in de keuzestress…..pfff…zoveel soorten. Wil ik nu kippensoep, tomatensoep of één van de andere mogelijkheden? Kijk dat bedoel ik nou zei ik tegen de persoon naast mij. Als pelgrim heb je die keuze stress niet. In het dagelijks leven kom je zo vaak dit soort momenten tegen. Nu met de soep, maar wat te denken van thuis? Sta je ’s morgens voor je kledingkast….keuze……wat zal ik aantrekken? Als pelgrim…..trek je dat aan wat je de dag ervoor niet aan had. Simpel…en na een paar dagen is toch alles vies….dus heb je de keuze tussen vies en vies….1 setje aan en 1 setje in de tas. Zo weinig? Vragen de dames aan de tafel. Ja echt zo weinig. Hoe denk je anders dat ik aan 6 kilo kom? Ik heb echt niks teveel mee. Mooi om dan te horen. Nou dat ga ik echt niet redden. Ach…..less is more denk ik dan. Al doende leert men. Ga het maar ervaren. Met 10 kilo op je rug loop je lang zo lekker niet als met 6. Mooi om bij dit soort gesprekken te zijn. Onderweg praat ik met een zeer ervaren pelgrim en komt het gesprek op de verschillende levels van pelgrim zijn. We zijn het er samen roerend over eens dat ieder op zijn eigen manier en eigen tempo een aantal stappen doorloopt. Stappen die uiteindelijk iedereen doorloopt. Met hier en daar kleine nuance verschillen maar toch…….er lijkt bijna een soort van blauwdruk te bestaan in het pelgrimsleven. Heel herkenbaar allemaal voor de doorgewinterde pelgrim. Die kan dan ook met een grote glimlach en zonder oordeel te vellen de beginnende pelgrims aanhoren. Advies geven en daarna rustig de uiteindelijke beslissing bij de beginnende pelgrim laten. Is dat het wat zo’n verzameling mensen tot een prachtige eenheid maakt? Respect, aandacht, medeleven?

We wandelen vandaag een groot deel van het pelgrimspad. Best raar voor mij om dit nu in omgekeerde volgorde te lopen. Het Pelgrimspad heb ik in 2008 / 2009 gelopen. Vandaag veel over deze periode gepraat. Ervaringen van toen gedeeld. Herinneringen opgehaald. Onvoorstelbaar dat dit al weer 10 jaar geleden is. Het voelt als gisteren.

Na de lunch lopen we verder door weer prachtige stukken natuur. Over houten vlonders, langs bevroren vennetjes. Het winterse landschap is net een sprookje. St. Clara en Jacobus hebben hun uiterste best gedaan om voor ons een uitermate mooie wandeldag te fabriceren. Hoeveel foto’s er hier geschoten zijn? Veel in elk geval. Super gaaf.

Bij het grenskerkmonument verteld Coen ons de geschiedenis hiervan:
Deze grenskerk (Weerterbos – Heugterbroekdijk) ligt in het Weerterbos tussen Weert en Budel. De Grenskerk is zo’n 300 jaar geleden ontstaan. Toen in 1629 na de verovering van Den Bosch (door Frederik Hendrik van de Staten van Holland op de Spaanse overheersers), het katholieke geloof onder druk kwam te staan en uiteindelijk in 1649 geheel werd verbannen, moesten de katholieken vaak uitwijken naar schuilkerken.
De Vrede van Munster in 1648, kende Maarheeze, Heeze, Leende, Sterksel, Soerendonk, Budel en Someren toe aan Holland. De huidige provinciegrens, die hier over het pad bij deze grenskerk ligt, was toen de Landsgrens met het Duitse Keizerrijk. Katholieken uit het Brabantse gebied konden hier naar de kerkdiensten, bij de paters van Biest. Pas in 1672 werden in het Staatse Brabant ook oogluikend priesters toegestaan en kwamen er in Brabant steeds meer schuil- en schuurkerken. Tot 1682 werd deze grenskerk gebruikt.
In 1981, 300 jaar later, is het als monument overgedragen aan de Stichting Limburgs landschap. (bron; weert.nl)
Het is een heel bijzondere plek. We staan er met een aantal pelgrims rondom het altaar. Leggen onze handen op het koude steen en voelen energie stromen door onze handen en lijf. Heel apart. Als we weglopen zingen we zachtjes het Ultreia lied. Even oefenen voor straks. Het blijft leuk om dat lied met een aantal onderweg ten gehore te brengen. Dat doen we aan de rand van het bos net voor we weer de bebouwing inlopen. Zo gaaf. Een klein spontaan koortje zingt het Ultreia……Kippenvelmomentje. Echt zo’n momentje wat bij deze pelgrimswandelingen is gaan horen. Het ontstond spontaan in Maastricht en is alle wandelingen wel ergens ten uitvoer gebracht.
We lopen hierna naar het station van Maarheze waar het bestuur van de regio zuid-oost Brabant op ons zit te wachten. We zijn met een veel te grote groep om in het restaurantje te passen. Dus is de overdracht op de stoep voor het cafetaria. Coen bedankt iedereen die meegelopen heeft. Iedereen die van al deze wandelingen een ongelofelijk succes heeft gemaakt. Hij dankt iedereen voor de openhartigheid tijdens de mooie gesprekken. En vooral ook voor het feit dat de meesten toch van best wel ver weg ieder weekend naar het zonnige zuiden wilden afreizen. Toen ze als regiocommissie hoorden dat ze in februari moesten gaan organiseren hadden ze wel eens tegen elkaar gezegd. Och…..we organiseren het wel maar wie weet lopen we de tochten wel gewoon samen. Komt er niemand. Zo ver is het gelukkig nooit gekomen. Zo’n 35 deelnemers op elke wandeling is een prachtig resultaat waar jullie met recht apentrots op mogen zijn.
Het mooiste compliment aan de organisatie hoorde ik onderweg: We zijn zo’n leuke groep, we kunnen wel met z’n allen naar Santiago gaan lopen! En daar ben ik het helemaal mee eens. De groep is en was echt fantastisch. Saamhorig, met een luisterend oor, mooie adviezen aan en voor elkaar. Respectvol en vol enthousiasme. En zoals Johannes van de regio zuid-oost Brabant terecht opmerkte toen we aankwamen bij het cafetaria. Jullie lopen allemaal met een big smile rond. En zo is het maar net.
De bourdon wordt overgedragen aan de regio z-o-brabant. Die er een enorm ‘lint’ aan vastmaakt. Dat is een foutje. Er komt nog een iets beschaafdere. Deze was via internet besteld. Daar leek ie best klein. Maar heeft uiteindelijk toch meer het formaat van een afdakje. Zonde om hem toch niet eventjes te gebruiken. Maar om er nu helemaal mee naar Friesland te moeten wandelen? Pff…..Hopelijk is er snel een iets beschaafdere versie. Arme lopers met de stok. Zo is ie al snel niet meer te tillen.
Na de stempelsessie in de pelgrimspaspoorten en nog een bakkie koffie gedronken te hebben is het dan echt tijd voor het afscheid. Knuffels hier, knuffels daar. Goede reis wensen. En dan is het over…….Voor de Limburgse regio zit het erop. Een prachtige wandelmaand om op terug te kijken. Dank regio Limburg voor jullie gastvrijheid. Voor de prachtige tochten en het geweldige voorbeeld om Santiago aan het Wad een onvergetelijke ervaring te maken.
De bourdon is op reis…….en weer een stapje dichter bij onze regio. Nu op naar Vessem voor de wandeling van morgen.
Santiago aan het Wad…..we zijn onderweg en komen eraan…….
Groetjes,
Anita