2017 0129 KP Uddelermeerpad
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
29 Januari 2017 | Nederland, Uddel
Jippie er is weer een nieuw klompenpad geopend. 1 week na de opening sta ik aan de start van een nieuwe weg. Wat gaat dit pad mij vandaag brengen? Ik ga van start op mijn vertrouwde 5 fingershoes.
Ik passeer de uitnodigende houten poort met het opschrift ‘KLOMPENPAD’
Meteen veranderd de parkeerplaats steentjes ondergrond in een wat drassige tuin. Even verderop een verzameling hekjes en een flink aantal bordjes die mij toelachen…..hierheen, kom maar hierheen, hier is het…….Ik loop langs de hekjes, want echt een doel hebben ze hier nog niet, en volg het pad door de drassige weiden. Nog voor ik een half uurtje verder ben heb ik kletsnatte en ijskoude tenen. Hmmmm….nog 15,5 km te gaan……..Is misschien toch een minder slim plan om vandaag om mijn 5fingers te willen gaan.
Bij de dassenburcht, dat staat op het info bordje want anders had ik echt niet geweten dat het grote gat in de grond tot een dassenburcht behoorde, was ook een bankje en daar heb ik mijn 5 fingers maar even gewisseld voor mijn vivo barefootlaarsjes.
Jammer want de zwarte 5 fingers lopen gewoon een stuk fijner. Daarmee heb ik echt contact met de ondergrond. De Vivo’s hebben dat ook wel maar toch op een andere manier. In een mum van tijd zijn mijn voeten weer op temperatuur en banjer ik verder door de weilanden. De overstapjes die me van het ene naar het andere weiland brengen zijn hier zeer mooi. Er is goed over nagedacht hoe deze zo mooi mogelijk in het landschap te integreren. Complimenten voor de bedenkers. Top overstapjes. Er is werkelijk aan alles gedacht.
De akkers veranderen in een rododendron kwekerij, wat zal het hier kleurrijk zijn als die allemaal in bloei staan. Goede reden om nog een keertje terug te gaan in het voorjaar. Even verderop een paadje tussen kleine kerstbomen door, aan het eind ontwaar ik mijn volgende klompenpad bordje. Het pad naast de kerstbomen is heel drassig en meer een wadloopaangelegenheid dan wandelpad. Aan de voetstappen te zien tussen de kerstboompjes ben ik niet de enige die hier van het padje af is.
Ik word ingehaald door een flink doorstappende wandelaar. Goedemorgen….wensen we elkaar. Hij heeft er flink de pas in. Ik laveer tussen de plassen en modderstukken door. Steeds de droogste gedeelten opzoekend. Wandelen is net als het leven zelf, soms zijn er gewoon van die obstakels die je liever wilt omzeilen. Een paar bruggetjes en wat drassige weilanden verder is er een meertje. Het Uddelermeer. Er is een bankje, mooie gelegenheid om even te rusten. Het meer is bevroren. Ziet er prachtig uit. De wandelaar die mij zojuist passeerde probeert het ijs uit. Dapper hoor. Ik waag me er niet aan, ik weet hoe koud natte voeten voelen……
De wandelaar en ik raken in gesprek, lopen verbroederd. Al heel snel zijn we in Spanje. Terug op de camino del Norte. Wat is dit leuk. Allerlei herinneringen en informatie delen we met elkaar. We lopen samen verder en genieten van de mooie omgeving en ons camino virus. Deze wandelaar is op het officiële beginpunt van het Uddelermeerpad begonnen en is na ruim een uur terug bij zijn begin punt. Aangezien ik daar niet begonnen ben mag ik nog een heel stuk verder wandelen. We nemen afscheid van elkaar en wensen elkaar nog vele mooie wandelkilometers. Het was zo lekker weer even ongestoord over de camino te kunnen babbelen. Zo’n andere wereld. Een bijzondere wereld.
Als ik verder wandel betrap ik mezelf erop dat ik met een grote lach op mijn gezicht loop. Jacobus, wat ben je toch bijzonder! Na mijn tocht in september heb ik nauwelijks meer de kans gehad om echt te wandelen. Vandaag is eindelijk zo’n dag dat het weer kan en dan gebeurt er dit! Ook nog eens na een periode waarin er werkelijk van alles gebeurde wat de boel in mijn bovenkamertje flink in de war schopte. Niets gebeurt voor niets denk ik altijd. Wat wil Jacobus mij duidelijk maken? Blijf bij je gevoel? Is het daarom dat ik, op mijn dagelijks leven pad, mensen tegenkom met een moeilijk doorheen te komen muurtje om zich heen? Wat betekent dat? Zit ik dan op een weg waar ik eigenlijk beter niet kan zijn? Is het de bedoeling dat ik bij de hermetisch gesloten deuren in die ondoordringbare muurtjes wegblijf? Omkeer, en wat anders probeer en daarheen ga waar ik mijn lichtje wel mag laten schijnen? Ligt mijn toekomst dan toch echt ergens anders? Allerlei gedachten vliegen er door mijn hoofd. Ik merk dat oude gedachten van wie ik wil zijn en hoe ik wil zijn, wat ik graag wil doen weer helemaal boven komen drijven. Had ik ze zover weggestopt? Waren de gebeurtenissen van de afgelopen maanden nodig om mij weer op het juiste pad te krijgen? Ik glibber en glij over de paden van het Uddelermeer pad. Het lijkt niet vanzelf te gaan vandaag. Het is opletten geblazen. Staan de uitglijers model voor de heftige situaties waarin ik soms verzeild raak? Zijn de stukken met vastere grond onder mijn voeten de koers die ik uit ga zetten? Zijn de prachtige vergezichten, de bevroren meertjes onderweg, de mensen die mij tegemoet komen en groeten, een teken dat ik op het juiste pad zit? De tijd zal het leren.
Het Uddelermeerpad is voor mij een van de mooiste klompenpaden. Als je wilt 100% onverhard, de paar kleine stukjes asfaltweg die erin zitten daar ligt nog genoeg onverhard naast om op te kunnen lopen. Ja dit pad is het echt waard om nog een keertje terug te gaan in het voorjaar en dan……. op blote voeten. Wie gaat er mee? Superveel zin in.
Complimenten aan de makers van dit mooie afwisselende pad. Wie moeite heeft met vieze schoenen kan voorlopig beter even wat anders kiezen, maar voor wie van een beetje uitdaging, glibberen, glijden en genieten houd……Klompen aan, en gaan.
Wandelgroetjes,
Anita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley