2019 0802 Via Mosana dag 6 Huy - Goyet

Vol verwondering over wat ons allemaal is overkomen gisteren ben ik in een diepe slaap gerold. Midden in de nacht een keertje wakker geweest, even eruit en vervolgens nog een heerlijk rondje geslapen. Het licht en het ritme van de camino maakt dat ik toch wel op tijd wakker ben voor het ontbijt.

We pakken alvast onze rugzakken in, dan is het straks alleen nog tandenpoetsen, de laatste restjes inpakken en we kunnen gaan.
We krijgen een heerlijk ontbijt voorgeschoteld. Wat worden we door Michel en Marie-Claire in de watten gelegd zeg. Fantastisch. Met een voldaan gevoel, en na een foto en knuffel momentje worden we uitgezwaaid.

We lopen op hun aanraden allerlei leuke kleine smalle achteraf landeweggetjes weer naar de Maas toe. Het is rustig op de Maas, weinig scheepvaart. Zo ie zo weinig mensen op de been. Het is natuurlijk ook nog best vroeg. Wie er wel al klaarwakker is dat is de Zon. Pfff….hij stookt al lekker het asfalt en ons warm.

De borden geven best nog een flink aantal km-ter aan naar Namen. Mijn benen willen vandaag niet erg. Ondanks dat ik goed geslapen heb ben ik moe, mijn voeten willen niet, benen voelen heel zwaar. In de supermarkt in Andenne lukt het me bijna niet om stil te staan bij de kassa. Wat een vervelend gevoel zeg.

De weg langs de Maas is niet bepaald een inspirerende weg. Veel van hetzelfde. We hadden wel graag de prachtige kerk vlak langs de Maas bezocht maar helaas was daar een uitvaart gaande. We hebben gepaste afstand gehouden.

In Andenne zijn we nog even op een terras neergestreken, meteen werden we aangesproken op ons pelgrim zijn en dat er in de kerk een stempel te verkrijgen is. Het blijft bijzonder om hier in België als Pelgrim herkend te worden. In Spanje oké. Maar hier had ik het eigenlijk nog niet zo verwacht. De drukte van Andenne voelt heel gek. Het is alsof ik als figurant in een film zit. De wereld om mij heen raast door. Mensen die inkopen doen, auto’s die van hot naar her rijden. Vrachtwagens die zich overal tussen wringen. Het gekrioel op de markt. Net een mierenhoop van mensen.

Mijn hoofd wil niet mee doen in deze mensen massa. Na de koffie smeren wij ‘m weer naar het pad langs de Maas.
Maar ook daar….mijn hoofd en mijn voeten. Ze zijn het vandaag niet met elkaar eens. De wegwijzer bordjes vertellen mij dat het nog steeds zo’n 15 km is naar Namen. Een afstand die ik even niet meer zie zitten. Als we een tijdje later een klein plankier zien aan de rand van de Maas, ga ik er zitten. Ik weet het niet meer. Dick vraagt wat er aan de hand is. Ik weet het niet. Ik zit nog zo vol van alles wat ons gisteren is overkomen. Het is allemaal een beetje veel. Ik zie op tegen de afstand die we vandaag nog moeten afleggen. Mijn voeten doen zo zeer. Hoe ver was eigenlijk nog die camping waar we het gisteren ook nog over hadden?

We beraden ons. Er zijn 3 opties. De sluis over en heftig omhoog oever de andere over naar Namen? Aan deze kant blijven en langs de lage oever naar Namen. Of Namen laten voor wat het is en via de bossen en weiden naar Les Faulx Tombes in Goyet. Wat een strijd in mijn binnenste zeg.
Uiteindelijk kiezen we ervoor om naar de camping in Goyet te lopen. Het zijn de minste km-ters. Maar altijd toch nog zeker zo’n 3 uur lopen. We gaan ervoor. Ik sleep me voort, kan gelukkig nog wel een beetje genieten van de afwisseling. Na een paar keer een korte pauze en 1x een langere pauze op een verlaten terras van een pizzeria, maak ik me op voor het laatste stuk naar de camping.

Als we het camping terrein oplopen moeten we eerst door hagen van gezaagde boomstammen van de zagerij. Oeps…..nu maar hopen dat er inmiddels genoeg bomen zijn omgezaagd. Stel je voor zeg dat er vannacht nog zo’n voorraad gezaagd wordt door de campinggasten!
We melden ons bij de receptie, worden ingeschreven en krijgen een plekje toegewezen. We zetten snel ons tentje op, gaan douchen, maken een maaltijd klaar, nemen nog een bak koffie en gaan verder lekker uitrusten. Nog een klein rondje over de camping en daarna is het voor mij echt klaar. Ik ben kapot. Het begint inmiddels ook al te schemeren. Na ons zijn er nog een aantal campinggasten gearriveerd. Allemaal oudere mensen met camper, of solo fietsers. Geen herrieschoppers schat ik zo in. Zelfs het Tiny huisje op deze camping is voor vannacht bewoond. Dat ik er niet meer helemaal bij was met mijn gedachten blijkt wel uit het feit dat ik van deze Tiny huisjes niet eens een foto genomen heb. De oogst van foto’s van vandaag is echt bedroevend weinig. Ben teveel met mezelf in de weer geweest. Hopelijk morgen beter.

De nacht valt en halverwege de nacht hoor ik een klein regenbuitje over ons tentje neerdalen. Als ik ,voor mijn gevoel, een kort tijdje later even naar de wc ga is de tent droog? Huh….hoe kan dat nou? Heb het toch echt horen regenen. Ook aan het gras was nauwelijks te voelen dat het geregend had. Ben ik dan toch langer in slaap gevallen dan ik had gedacht en heeft de wind de boel al weer droog geblazen? Het zal wel. Een andere verklaring heb ik er ook niet voor.

Ik duik het tentje weer in voor nog een rondje slaap en hoop dat ik morgenochtend weer fris en fruitig verder kan.

Droom zacht, weltrusten.