2019 0801 Via Mosana dag 5 St. Séverin - Huy

Vannacht maakte ik een mooie misstap op de houten vloer waardoor ik volgens mij iedereen wakker stampte met mijn olifantjes aktie. Na mij gingen er in elk geval nog een paar naar de WC. Ach goed voorbeeld doet goed volgen toch?

Tja, 4 dagen bergje op, bergje af lopen ga ik zo zoetjes aan toch best voelen. Mijn conditie is niet te vergelijken met die van vorig jaar toen ik rond dit tijdstip zo’n 1000 km in de benen had zitten. Best confronterend moet ik zeggen. Maar ja, niks aan te doen. Mijn studie voetreflex ging het afgelopen jaar echt wel voor de wandelingen. Dat ik dat nu een beetje moet bezuren, ach dat is dan maar zo. Ik weet gelukkig waar het ‘gekraak’ aan ligt.

Om 8 uur is iedereen wakker, in z’n pelgrimskloffie en kunnen we wederom naar de keuken in de oude boerderij voor ons pelgrimsontbijt. Madame Marie Paul wacht ons al op als we in ganzenmars het binnenplein oversteken. De koffie, thee en al het andere lekkere ontbijtgerij staat al voor ons klaar. We genieten, horen elkaar uit over de plannen voor vandaag, leggen een goede bodem, regelen het financiële gedeelte en gaan daarna terug naar de herberg. Nog even tandenpoetsen en dan hup op weg.

Waar we slapen vanavond is voor ons nog volstrekt onduidelijk. Op 13 km is er een Boedistische gemeenschap die pelgrims onderdak biedt. Maar toch…13 km maar, nog een km of 4 erbij en je bent in Huy. Daar zal toch ook vast wel iets wezen? We maken ons er niet druk over.
Eerst maar even langs de supermarkt om broodjes voor onderweg in te slaan en onze yoghurtjes waar we inmiddels aan verslaafd zijn. De 3 heren lopen hetzelfde traject als wij. José en Ad gaan hun eigen weg. Met z’n 5-en lopen we het eerste deel van deze route. Mooi om dan met de één en dan weer met de ander een praatje te maken. Als het op een gegeven moment even flink berg op gaat en ik achter mijn adem loop te happen, zegt Simon, wacht maar even met praten, ik praat wel.
Nou en daar ging ie…ik hoefde inderdaad alleen nog maar te luisteren. Mooie gast. In een mum van tijd had ie zijn hele doopzeel gelicht en had ik mijn adem weer in het gareel. Lachend kwamen we beiden boven op de bult aan.

De weg omlaag gebruikte hij om meer te weten te komen over mijn studie voetreflex, dat sprak hem erg aan. Voeten die vertellen. Hij wist er ook best het een en ander van vanuit zijn thuissituatie. Was een mooie ontmoeting.

Bij de pauze plek waar de voorste lopers waren neergestreken namen ook wij ons plekkie in en verorberden de yoghurtjes en het brood. De 3 heren zouden naar Tihange lopen om in het Boedistische klooster te overnachten. Wij hakken de knoop door en lopen naar Huy. Het is nog vroeg, dus Huy is gewoon haalbaar. We nemen de gok.

De weg naar Huy is warm, op sommige plaatsen wat weinig beschutting en ergens zijn we de markeringen kwijt geraakt. Gelukkig bood maps.me uitkomst en zijn we door het bos afgedaald naar de rand van de stad. We kwamen nu van een andere kant Huy in dan eigenlijk bedoeld, maar dat was niet erg. Eerst maar naar het Toeristisch info punt dachten we. Een terrasje komt daarna wel. Het info punt was naast de grote kerk. Die was open, ook die doen we hierna wel, eerst maar info vragen.
De twee dames in het kantoortje hoorden ons verhaal aan en zeiden meteen: Ja in Tihange is een klooster daar kunnen pelgrims heen. Ja lekker dan, daar zijn we aan voorbij gelopen. Een pelgrim loopt niet terug! Is er dan misschien een camping in de buurt. O jawel, op 15 km. Uh….15? als we er net 17 op hebben zitten. Grrr…..dat gaat hem ook niet worden. Wat nu?

Op dat moment komt er een meneer binnen en is blij verrast onze rugzakken met de bekende schelp te zien. Pelerins de St. Jacques? Oui monsieur. Ah…en daar kwam een rap verhaal in het Frans. De dames van het VVV vertaalden voor ons dat hij ons een slaapplek in zijn huis aanbood. Wauw…..kippenvel. Michel was voor ons op dat moment echt een reddende engel. De kaart werd erbij gepakt en er werd op omcirkeld waar hij woont, huisnummer erbij. Wij hebben gewoon een slaapplek aangeboden gekregen? Hoe fantastisch is dát? Michel loopt naar buiten, wij praten nog even met de dames van het VVV. Komt ie even later weer binnen rennen. Kijkt ons aan en vraagt: Manger a nous? Of we ook mee willen eten? We rollen werkelijk van de ene in de andere verbazing. Ja graag als dat mag? Doen we. We spreken een tijd af en weg is ie weer. Als we naar buiten lopen zijn we nog helemaal confuus van wat ons is overkomen.

We lopen de kerk in, er klinkt muziek. Er blijkt een generale repetitie aan de gang te zijn, een prachtig gezicht. In vol ornaat zijn de dansers en danseressen bezig zich voor te bereiden op de uitvoeringen. De regisseur geeft hier en daar nog wat aanwijzingen. Een poosje blijf ik op een stoel zitten kijken en genieten van wat er om mij heen gebeurt, en ik probeer te bevatten wat er zojuist allemaal gebeurde. Jeetje. Dit zijn gebeurtenissen die ik in andermans reisverhalen lees en dan denk, wat een geluksvogels dat ze dat mag overkomen. En nu…..ben ik zelf zo’n geluksvogel. Het lijkt wel alsof ik zweef. Net als de gracieuze dansers en danseressen die zich voor mijn ogen voortbewegen op de maat van de meeslepende muziek.

Dick komt mij vertellen dat het mogelijk is hier een stempel te krijgen. Hij was aangesproken door de meneer met het geruite hemd. Ik op zoek naar deze man. Vraag om de stempel en val direct in de volgende verbazing. Pelerins de St. Jacques mogen gratis naar de tentoonstelling onderin de kerk. We worden door hem meegenomen en krijgen een ware privé rondleiding langs alle kerkschatten. Hij verteld over de geschiedenis, laat de oude fundamenten zien waar de nieuwe kerk op gebouwd is, en natuurlijk alle pracht en praal stukken uit het rijke verleden. Prachtige relieken, houten beelden, en de geweldige mooie vloer waar we nu overheen lopen. Nou ja….we lopen over vlonders, de echte vloer is hier en daar te zien en d.m.v. de vlonders beschermd tegen verder verval. We bedanken de man hartelijk voor zijn uitleg en stiefelen dan naar buiten om op een terrasje neer te strijken.

Wat gebeurt er vandaag veel. Bijna teveel, we zijn er gewoon een beetje stil van. Voor onze neus speelt zich een waar toneelstuk af. Een man met een rollator, hij wil gaan zitten op zijn rollator maar staat op een hellend vlak. Hij kukelt met rollator en al in slowmotion achterover. Meteen staan er een paar mannen bij die in de buurt op een randje zaten. De man blijkt een bekende van ze te zijn. Het is een bijzonder stelletje bij elkaar. De opgeraapte man, loopt moeizaam achter zijn rollator verder met nog een persoon aan zijn zijde. Voor het einde van de helling ligt ie voor de 2e keer onderuit. Hij wordt weer opgeraapt en naar het randje gebracht waar de andere mannen zitten. Verdwaasd kijkt ie voor zich uit. De rollator wordt naast hem neergezet en de rust keert weer. Het lijkt weer oké te zijn met de man.
Als wij weer op pad willen gaat ook de man met de rollator weer op pad. En nog voor ie een straatlengte weg is ligt hij voor de zoveelste keer languit. En weer vliegen er mensen op hem af. Het lijkt erop dat dit hier een dagelijks terugkerend ritueel is. Er wordt geschreeuwd naar elkaar. Geen touw aan vast te knopen als er zoveel emoties bij komen kijken. Heftig volkje.

Wij lopen al snel in alle rust het lange pad langs de Maas. We lopen van halve km paal naar hele km paal. Fijn als je weet dat je nog 6 km moet lopen. De km aanduidingen lopen terug. Langzaam glooiend terrein en best nog warm. Maar….we hebben een bed en warm eten, en met die wetenschap nu onderweg zijn is best lekker. We fantaseren over in wat voor huis we terecht zullen komen. Wat zijn het voor mensen die zomaar wildvreemden in hun huis ontvangen? Eten voor ons koken? Zouden ze zelf ook naar Santiago hebben gelopen? Dat moet haast wel denken wij.
We komen in het dorpje Ben en zien al gauw bij welk huis we moeten zijn. Michel en Marie-Claire wachten ons al op. Dochterlief en schoonzoon stonden al op het punt te vertrekken. We begroeten ze nog even en dan gaat alle aandacht naar ons. Wie zijn we, wat doen we, zijn we moe? Wat willen we drinken? Eerst douchen misschien? Werkelijk, we komen in een warm bad terecht. Nadat we eerst iets gedronken hebben gaan we douchen. Er wordt een wasmand op de overloop gezet en als we willen dat er wat uitgewassen wordt, gooi het maar in de mand. Duidelijk mensen die de klappen van het pelgrimsleven kennen. Blijkt ook wel, ze hebben zelf vanuit huis naar Santiago de Compostela gefietst.

Opgefrist en wel sluit ik me na het douchen weer bij ze aan. Mijn voeten willen alleen niet erg meer vandaag. Ze voelen stijf aan. Ik zit op een stoel en masseer mijn eigen voeten. Marie-Claire loopt weg en komt terug met een handdoekje en een pot crême. Ze dirigeert mij naar de tuin, gaat tegenover mij zitten en gaat mijn voeten masseren. Doe je ogen maar dicht. Wauw wat is dit lief. Ik krijg gewoon een voetreflexmassage van haar. Stilletjes geniet ik en voel ik alle reflexpunten reageren. Mijn voeten vertellen heel veel.
Marie Claire verteld na de behandeling dat ze zomaar wat doet, dat ze handelt op gevoel. Ze behandelde tijdens hun camino de voeten van Michel, en hij vond het fijn. Ik vertel haar dat ze een geweldige ontspannende behandeling gegeven heeft. En….nog leuker…dat ze een handeling deed die ik nog niet kende maar die wel heel plezierig aanvoelt. Die ga ik ook zeker uit proberen. Ik bied nog aan om haar voeten of die van Michel te masseren maar nee, Dick is klaar met douchen en….het eten is inmiddels klaar.

We schuiven aan in de keuken aan de grote tafel. Er komt allerlei lekkers uit eigen tuin op tafel. Ze hebben zo hun best gedaan om voor ons een voedzame pelgrimsmaaltijd te maken. Geweldig, wat een lieve mensen. We smullen, van de soep tot aan het toetje. Wat worden wij in de watten gelegd.
We krijgen heel veel van ze te horen. Hun leven, hun camino verhalen, foto boeken komen tevoorschijn. Ook wij vertellen honderduit. Half in het Frans en half in het Engels maken we elkaar de dingen duidelijk. Marie-Claire spreekt ook nog een klein beetje Nederlands. Het is een fraaie mengelmoes van talen die over de tafel vliegt.

Rond 22 uur komt Marie-Claire met de wasmand aanzetten met onze was, schoon en droog. Wat een luxe zeg. Mooie tijd om er voor vanavond een eindje aan te breien. Wensen elkaar welterusten en zoeken ons bed op. Morgenochtend om 8 uur ontbijt.
Maar eerst lekker slapen, dromen over wat we vandaag allemaal hebben beleefd en gezond weer op.

Weltrusten.