2018 0714 SahW Peize - Groningen

2018 0714 SahW Peize – Groningen

Verzamelen bij café Ensing in Peize. Vertrek om 10.00 uur zo vermeldde de site van Santiago.nl
Het was een mooie uitdaging er te komen. De auto in Groningen parkeren vergt wat organisatietalent. Er was al het e.e.a. aan voorwerk verricht maar dan……..is het hek dicht, dan maar een extra rondje rijden, maar uiteindelijk staan de auto’s toch daar waar we ze hebben wilden.
Hikkend van de lach vliegen we elkaar in de armen, we reden namelijk achter elkaar aan om een parkeerplekje te vinden. Het zag er vast idioot uit. Goeiemorgen allemaal. Fijn dat jullie er weer zijn.
We lopen het stukje naar het station en pakken dan de trein naar Peize. Als we de trein uitstappen blijken er nog veel meer bekende pelgrims deze trein genomen te hebben.
Uitchecken allemaal en hup naar café Ensing.

We duiken met z’n allen om de stamtafel maar worden door de eigenaar al snel naar een achteraf zaaltje gedirigeerd, daar staat namelijk thee en koffie voor de hele meute pelgrims klaar. Daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt. Niet iedereen woont dicht in de buurt, dus een bakkie gaat er best in.

Om 10 uur wordt het sein gegeven te starten, en met een groep van zo’n 20 pelgrims vertrekken wij voor een lange warme wandeling door het Groningse land. In Peize nemen we nog een kijkje in de kerk. Ook hier weer zo’n mooi blauw / groenig plafond. Dat is echt een Groningse kleur om de kerkjes te beschilderen. Iedere keer komt die kleur weer terug zo lijkt het.
Als we de kerk uitlopen krijg ik de bourdon in mijn handen gedrukt. Of ik er een poosje mee wil lopen. Prima hoor. Doe ik.

In de groep is het tempo nogal wisselend. Een klein plukje heeft er flink de pas in maar er zijn ook wat achterblijvers die uiteindelijk flink doorstappen en de boel weer inhalen. Ik loop in mijn eentje tussen beiden plukjes in. Een plekje wat me op dit moment prima bevalt. De versierselen aan de bourdon tingelen vrolijk. De Jacobsschelp, de gezaagde figuurtjes van het Groningen-Drente lint, de sleutelhanger van Amsterdam. Alles bungelt tegen elkaar aan. Door de cadans die ik maak met het lopen is het net of er een soort mantra in zit. Als ik de stok een klein stukje draai veranderd het geluid. Als spelend met het geluid loop ik voort. Stap voor stap genietend van alle geluidjes, geuren en kleuren om mijn heen. Ik glimlach om mezelf. Kijk mij nou denk ik. Ik…die zich mateloos kon ergeren aan getingel van los geld in broekzakken tijdens het wandelen. Nu…..nu geniet ik van de geluidjes die de bourdon maakt tijdens het lopen. Het is allebei getingel, maar zo anders. Het ene irriteert, het andere veroorzaakt een geluksgevoel. Ik zie mezelf met bourdon in de schaduwzijde van de zon. Daar schiet ik natuurlijk een plaatje van.

Bij de kruising wachten we even op elkaar. Als de boel weer compleet is trekken we verder. We gaan naar de Jacobskerk in Roderwolde. Een mooi wit kerkje in een heel klein plaatsje. We worden er gastvrij ontvangen. Het licht valt prachtig binnen in het kerkje. Er hangen gekleurde kunststof stroken voor de ramen die voor een bijzonder effect zorgen. Het blijkt kunst in bruikleen te zijn. Een dame vertelt vol enthousiasme de roemrijke geschiedenis van deze kerk. Er is in ons verleden nogal wat heen en weer geschoven met geloven. Wat van oudsher katholiek was, mocht niet meer en werd protestant of hervormd. Priesters werden dominees. Kerken werden leeg gehaald, beelden eruit, soberheid erin. Elke keer horen we weer zo’n zelfde soort verhaal. Dan weer door brand verwoest, dan door mensenhanden kort en klein geslagen, of natuurgeweld wat de boel heeft doen instorten.
Van rustig ter kerke gaan is lang niet altijd sprake geweest. Bijna niet voor te stellen als je nu in zo’n liefelijk klein dorpskerkje als pelgrim in de banken schuift en stilletjes naar de vertellingen zit te luisteren. Wat mogen wij ons toch gelukkig prijzen dat we met zoveel verschillende pelgrims, hier rustig en tevreden met z’n allen de kerk in mogen. Zonder vooroordeel, iedereen is welkom.

Een aardige dame verzorgd voor een ieder die dat wil nog een stempel in het pelgrimspaspoort. Zo leuk. Er zijn inmiddels al heel wat kaarten vol. Het is een mooie verzameling aan het worden. Ben vandaag aan mijn 5e kaart begonnen. Als we even later met de aardige dame nog even meelopen naar het dorpshuis voor een sanitaire stop, krijgen we daar van haar tijdens het wachten nog uitleg over het koffie zaaltje. En….ik moest beslist even kijken naar het borduurwerkje boven de koffietafel.
Daar stond - het lekkerste kopje koffie van de week, is het kopje koffie na de preek –
Dit zaaltje blijkt een belangrijk ontmoetingspunt te zijn voor de dorpsbewoners. Hier wordt lief en leed met elkaar gedeeld. Al snel blijkt dat we hier niet nog uren kunnen blijven kletsen. De rest van de groep wacht. We mogen weer op weg.

Op naar de middagpauze. We lopen over rustige landweggetjes. Aan beide kanten veel granen die een goudgele of lichtgroenige gloed over de velden toveren. Afhankelijk van de soort die er verbouwd wordt. We zijn onderweg naar het natuurcentrum de Onlanderij. Het gebied waar we na de akkers door heen lopen stroomt bij hoog water volledig onder. Het is een weids gebied met prachtige vergezichten. De lucht is helder blauw met prachtige witte wolkenpartijen die spiegelen in de vele sloten en vaartjes. Geweldig om te zien. Even stilstaan op de vele bruggetjes om gewoon simpelweg te genieten is toch prachtig.

Bij het natuurcentrum de Onlanderij staat thee, koffie, en limonade voor ons klaar. Als even later er ook nog een flinke kom gevulde tomatensoep geserveerd wordt zijn we allen blij verrast. Onze eigen meegebrachte broodjes en de flinke kom soep maakt dat we met rijkelijk gevulde magen weer op pad mogen. De temperatuur loopt flink op, we boffen met nog een klein beetje wind. Als we eindelijk de Groningse Martinitoren zien slaak ik een zucht van verlichting. We zijn er bijna.

Uh….jaja……dat dacht je maar. Er wordt een flinke omweg gemaakt naar de Jozefkathedraal in Groningen. Een hilarisch moment ontstaat als we met een stel pelgrims over de hele breedte van het gras met de bourdon erbij flink doorstappen richting de kathedraal. Het lijkt wel alsof we op weg zijn de stad Groningen in te nemen. In naam van oranje doe open die poort…..zingen we vrolijk.
We zijn allemaal blij er bijna te zijn. In de kerk krijgen we van de pastoor een prachtige stempel in ons pelgrimspaspoort.

We trekken verder naar de Martinikerk waar we onthaald worden door mensen van de regiocommissie. De vlag als warm welkom over een fiets gedrapeerd. Theo en de predikant van de Martini kerk hebben een prachtig welkom voor ons voor bereid. We krijgen eerst een glas water en daarna mogen we rusten in de heerlijk zachte stoelen. Er ligt een blaadje voor ons klaar. Wie mee wil zingen zingt mee. Theo heet ons welkom en de predikant vertelt zijn verhaal over hoe hij als 17 jarige naar Israël vertrok. Een indrukwekkend verhaal. We zingen een aantal liederen en krijgen daarna nog een stempel.
Ik bedenk ineens dat ik het ultreia lied in mijn tas heb zitten. Ik vis het er gauw uit, kijk de organist lief aan en vraag of hij dit voor ons zou willen spelen. Even later staan we met de hele groep om hem heen en zingen met z’n allen het Ultreia. Wat is dit een gave afsluiting van een heel bijzondere etappe tijdens het Santiago aan het Wad. Uit volle borst zingen we mee. De organist trekt letterlijk alle registers open.

Dank regio Groningen – Drente voor de geweldige organisatie van deze prachtige dag. Zo veel gehoord, gezien, gevoeld en ervaren. Dank lieve pelgrims voor jullie aanwezigheid, het delen van jullie verhalen en dank aan de hospitalero’s van de refugio in Groningen, waar we gastvrij onthaald zijn, heerlijk hebben geslapen en verwend zijn met een stevig ontbijt. Dank dank dank.

Ultreia, Ultreia.

Anita