2018 0225 S ah W - Ittervoort - Weert

Het is al een stuk minder ver rijden om aan te haken bij de Pelgrims die gisteren van Roosteren naar Ittervoort hebben gelopen. Ik doe een poging mijn auto te parkeren in Weert, maar heb zoals gebruikelijk weer eens een haat-liefde verhouding met de automatisering voor ik het parkeerterrein op mag. De linkerboom staat omhoog, dat zie ik als ik voor de rechterboom sta. Ik druk op het knopje voor een kaartje en er gebeurt………niks. Heb ik weer. Ik rij achteruit en ga dan maar via de uitgang naar binnen. Is ook een manier om binnen te komen. Ik loop vervolgens het stukje naar de bushalte.
Daar staat al een bekende pelgrim en nog een onbekende dame. We knuffelen, schudden handjes en met z’n drietjes pakken we de bus naar Ittervoort. Onderweg haken nog 2 bekende koppies aan en zo landen we met z’n 5-en in Ittervoort. De bakkerij waar we verzamelen is snel gevonden.

In no time is de groep compleet, er wordt gelachen, geknuffeld, bijgepraat, de lijst met deelnemende pelgrims wordt keurig afgevinkt en na nogmaals de veiligheidsafspraken helder te hebben verwoord kunnen we met bijna 40 pelgrims op pad. Geweldig om te zien dat er een redelijk vaste kern is. De nieuwkomers worden hartelijk onthaald en in de groep opgenomen. We zijn pas het 3e weekend onderweg, elk weekend een groep van zo’n 40 deelnemers hebben is zo gaaf. Wie had dat toch durven denken en dromen toen we in juni 2017 met dit project aan de slag gingen? De sfeer is geweldig. St. Clara doet vandaag haar uiterste best er een droge, koude supermooie wandel dag van te maken. De lucht is strakblauw, het windje is op sommige stukken best venijnig maar met warme sjaals, hoedjes, petjes en warme handschoenen ziet het bonte gezelschap er best vorst proef uit. De Bourdon heeft het gisteren zwaar te verduren gehad zo te zien. Een van de linten eraan is gaan rafelen en hangt er nu als een geknoopt paardenstaartje bij. Er wordt gevraagd; Afknippen? Nee, natuurlijk niet……dat is toch onderdeel van het verhaal van de Bourdon? Er was eens een dag……dat het flink waaide, de linten van de Bourdon dansten in de wind. De kale bomen met hun scherpe takken werden omarmd door de opwaaierende linten, soms gaat het net goed, maar op andere momenten….tja….dan blijft er wel eens een draadje hangen aan een brug of tak. Voor wie ooit tussen Roosteren en Ittervoort een lange gele draad ziet…..die is van de Limburgse Bourdon! Het valt me op dat er vandaag ineens ook een smal lintje bij hangt. Die is gevonden hoor ik, een geel lintje met lieve heersbeestjes. Dit lintje mag ook mee op reis naar Jacobus. Zo wordt de Bourdon steeds mooier en zijn verhaal completer.

Verhalen? Wat zijn er veel vandaag. Ik loop, luister en geniet. Spreek met nieuwkomers en doorgewinterde pelgrims. Ieder heeft zijn of haar eigen verhaal. Een Pelgrim deelt wat hem is overkomen. Hij komt van ver en heeft vannacht in de buurt overnacht, de gesprekken die hij op zijn logeeradres heeft met het gastgezin hebben tot gevolg dat zijn gastvrouw met een heuse Santiago Schelp komt aanlopen bij het afscheid. Alsjeblieft, die is voor jou zegt ze. Hij is er stil van, een echte St. Jacobsschelp krijgen. Een kostbaar geschenk. De medepelgrims die zijn verhaal horen vandaag zeggen unaniem: Jacobus roept je……! Het is bijna niet uit te leggen wat voor een verandering ik in deze persoon zie. Op 3 februari stond hij aan de start in Eijsden. Vol goede moed om mee te gaan wandelen met het Santiago aan het Wad project. Op de 6e dag gebeurt dit en heeft ie een prachtig aura om zich heen hangen. Hij loopt met een glimlach van oor tot oor te genieten, hij lijkt nog niet helemaal goed te beseffen wat er vandaag gebeurt is. Hier is duidelijk een Camino vuurtje aangestoken. Vuurtje, enthousiasme, verhalen…….wat is dit leuk.

Onderweg wissel ik van gedachten met een medepelgrim over Pelgrimeren met Kinderen. De afgelopen week een info avond hierover gehad die bijzonder interessant was. In onze regio willen we daarmee gaan starten en zijn ons nu aan het voorbereiden op. Er komt gigantisch veel bij kijken om dit project tot een succes te maken. Het is een joekel van een uitdaging om de kinderen van groep 8 mee te nemen op hun ‘camino’ d.m.v. een zingevingsproject. Hoe komen we binnen bij scholen? Waar vinden we de vrijwilligers die groepjes kinderen willen begeleiden? Wat hebben we ervoor nodig? Een groepskaars. Zingevingskaartjes. Hoe komen we aan medewerkers die genoeg tijd en energie hebben voor een langdurig medewerking aan dit fantastische project? Zoveel vragen over een project wat in Vessem al een jaar of 10 gaande is en daar een groot succes blijkt te zijn. Gelukkig kunnen we op de medewerking rekenen van Vessem. Mooi om de handen ineen te mogen slaan en een prachtige uitdaging voor onze regio. (Arnhem-Nijmegen) Wordt vervolgd. Eerst de 2e mei voorbereiden en zien wat voor moois we daarvan kunnen gaan maken. Dan gaan we een middag op stap met kinderen en ouders / grootouders die een klein beetje willen mee ervaren wat het wandelen van een camino is. Al wandelend op je levenspad, ervaren, voelen, beleven, je gedachten handjes en voetjes geven, de mooie dingen koesteren, de moeilijke zaken een handvat geven. Zingeving. Met symbolen en rituelen de kinderen meenemen om op zoek te gaan naar hun eigen levensweg.

Wel lopen door het geweldige Limburgse landschap tussen Ittervoort en Weert. De ergste hoogteverschillen hebben we in het vorige weekend beleefd. De omgeving nu is vlak met oneindige verre uitzichten. De akkers zijn bijna allemaal nog kaal. Op sommige akkers zijn voren getrokken en ligt er plastic overheen. Vanuit de verte zet dit uitzicht ons soms behoorlijk op het verkeerde been. De zon staat aan de felblauwe hemel en zo lijkt het dan net of er schaatsbaantjes zijn aangelegd. Maar schijn bedriegt. Het zijn plastic tunnels over de getrokken voren. Ik vermoed voor de aspergeteelt. Best grappig wat een paar graadjes vorst met het brein van ons doet. We gaan meteen hallucineren en zien overal ijsbaantjes.

In Ell brengen we een bezoek aan de Jacobskerk. Ademloos kijk ik naar de prachtige schilderingen, het Jacobsbeeld en de verdere inrichting van deze knusse, lichte adembenemend mooi kerk. We krijgen er een stempel in ons pelgrimspaspoort. De man die uitgebreid over de geschiedenis van deze kerk verteld wordt liefdevol gadegeslagen door zijn vader. We hebben hier duidelijk met liefhebbers te maken. Hun enthousiasme om dit erfgoed in stand te houden is bijna tastbaar. Buiten maken ze van onze groep een mooie foto voor het parochiehuis van St. Jacobus. Het is bijna niet te doen zo’n grote groep fatsoenlijk op één plaatje te krijgen. Het resultaat gaan we vast nog te zien krijgen.

We lopen verder op de St. Jacobsstraat en via het bos gaan we naar Hunsel waar we van onze meegebrachte lunch en / of een kopje soep genieten. Het is een gezellige boel aan de tafeltjes. Ervaringen worden uitgewisseld, wetenswaardigheden gedeeld en vaak ook worden gespreken in korte tijd heel persoonlijk. Op de één of andere manier praat het zo gemakkelijk. Voelt iedereen zich vrij om uit het diepst van zijn ziel te mogen spreken. Er wordt geluisterd, instemmend geknikt, en ieder wordt in zijn waarde gelaten. Is dát het wat het lopen van de camino zo bijzonder maakt?

Het wandelen op de Camino veranderd je leven. Ik voel me zo thuis in het wereldje van de Camino.
De saamhorigheid, de gelijkwaardigheid, het delen, de pretoogjes, de energie die ieder uitdraagt, het is geweldig om erbij te zijn, er onderdeel van te zijn. Leven in het nu, geen zorgen voor de dag van morgen. Liefde, licht, leven, durven, delen en doen.

Na de pauze gaan we op weg naar Weert. We lopen door de bossen. De grond is keihard bevroren. Het is flink klûnen over de diepe, hardbevroren sporen die de boswerkers met hun zwaar materieel getrokken hebben. Ik dans bijna met mijn 5-fingerschoenen over de richels en de randjes. Mijn voeten zijn heerlijk warm. Elke oneffenheid is voelbaar, deze paden zijn net één grote massagemat.
Wat ben ik toch een geluksvogeltje, wandelend mijn voeten masseren, wat een feest.
Ineens valt iemands blik op mijn schoenen en ben ik in gesprek met een startende pelgrim. Geweldig om te horen waar deze persoon staat in haar beleving over de camino. Zo mooi om te horen dat de rode draad voor haar vandaag ‘loslaten’ is. Iedereen zegt vandaag dat ik zo min mogelijk hoef te plannen als ik ga lopen in Spanje. Laat maar lekker los zegt iedereen. Wat is dat toch dat jullie dat allemaal zeggen? Ga het maar ervaren zeg ik. Maar geloof me…..’loslaten’ is inderdaad het toverwoord op de Camino.

Een Camino laat zich niet plannen…….Santiago ligt er volgend jaar ook nog zeg ik. Laat niet het doel de weg zijn, maar de weg het doel. Die heb ik vandaag ook al vaker gehoord zei de dame naast me.
Maar toch…..wil ik dit jaar Santiago halen zegt ze. Ik glimlach en vertel mijn verhaal over de pijl die ik in zee zag afgelopen september. Een voor mij zeer bijzondere gebeurtenis tijdens mijn Camino del Norte. De pijl die mij vertelde dat ik niet richting Santiago moest maar juist de andere kant op. Een hele rare gewaarwording als je al bijna 2 weken gele pijlen volgt naar Santiago de Compostela. Ik probeerde het die dag nog heel positief uit te leggen aan mezelf. Wilde niets liever dan heel positief kijken naar dit bijzondere natuurverschijnsel. Ik heb deze dag op de camino heel intens beleefd, alsof het mijn laatste dag op de camino was. De andere ochtend bleek dat het inderdaad mijn laatste dag voor 2017 op de camino was. Ik kreeg een bericht dat ervoor zorgde dat ik een paar uur later in de bus naar Aviles zat en nog één nachtje in Spanje was voor ik terugvloog naar huis. Waar ik uiteindelijk nog een hele mooie intense week heb beleefd met mijn familie. ( het hele verhaal is te vinden in het reisverslag van mijn camino del norte , zie link onderaan)
Van deze gebeurtenis leerde ik dat er inderdaad niets te plannen valt. In het moment zijn, genieten van wat is, en wat komt dat regelt zich vanzelf wel. Thuis zijn bij jezelf, geloven in je eigen kunnen, vertrouwen hebben in de mensen om je heen, hulp durven vragen, aanvaarden en geven. Dat is waar het uiteindelijk in het leven allemaal om draait.

Wat een bijzondere dag beleef ik vandaag toch weer op deze oer-Hollandse maar toch zo Spaans aanvoelende Camino aan het Wad. De temperatuur is verre van Spaans. Maar de warmte die we met z’n allen produceren voelt als een heerlijke knusse deken waar je helemaal in weg kunt kruipen.
Als we een beekje oversteken beginnen er een aantal dames te zingen. Dat is toch altijd zo leuk tijdens zo’n tocht. Ultre-e-e-a, Utre-e-e-a, et sus eia, deus ad juvanos, zo leuk om het refrein mee te zingen. Weer zo’n heerlijk kippenvel moment. Volgende keer toch maar even een papiertje in mijn zak steken met de volledige tekst. Altijd handig.

Veel te snel zijn we in Weert. Een aantal pelgrims pakt de bus, anderen gaan naar de trein, maar gelukkig zijn er ook nog een stel pelgrims te porren voor een afzakkertje bij Antje van de statie.
Een grote tafel vol gezelligheid, de mooie verhalen gaan ook hier naadloos door. We spreken de dag door, luisteren naar elkaars ervaringen en genieten van de koffie, chocomel, of ander lekkers.
Ook hier delen we elkaars ervaringen van tekenen op de camino. Wie ze wil zien, horen, beleven, voelen, de tekens zijn overal. De camino ….zo gewoon, zo bijzonder. Gewoon bijzonder dat is de Camino.

En dan is het echt tijd om afscheid te nemen. We knuffelen en wensen elkaar een goede reis en tot volgende week roepen we er meteen achteraan. Ik loop naar mijn auto en hoop maar dat de boom nog steeds openstaat. Want ja…..Slagbomen, techniek en Anita ……uh….is niet de allerbeste combi.
Als ik richting de slagbomen rij zie ik dat de boom die vanmorgen openstond nu gesloten is. Oeps…..Gelukkig is de boom ernaast nu omhoog. Kortom….hoe het ook is…..ik mag het parkeerterrein af zonder moeilijk gedoe. De rit naar huis kan beginnen. Weert in ging vanmorgen vrij soepel. De terugweg iets minder, toch maar even gestopt om de tom tom erbij te pakken. Die techniek daar ben ik inmiddels redelijk vriendjes mee. 1,5 uur later ben ik veilig thuis.

Wat heb ik een prachtige wandeldag beleefd op de paden tussen Ittervoort en Weert. Het weer was geweldig, strak blauwe luchten, stalend zonnetje. Dank je wel St. Clara!
Dank regio Limburg, chapeau voor de organisatie van al weer een geweldige etappe naar Santiago aan het Wad. Dank lieve mensen voor het delen van jullie verhalen. Camino verhalen, zo mooi, zo hartverwarmend bijzonder.

Buen Camino en Ultreia

Hier is het hele verhaal te lezen over de Pijl in de Oceaan. Onderaan het verhaal doorklikken naar dag 13 voor het vervolg. http://anita0407.waarbenjij.nu/reisverslag/5001001/2017-0908-cdn-dag-12-san-esteban-soto-de-luia