2017 0907 CdN dag 11 Aviles – San Esteban

Met 53 pelgrims in één ruimte heerlijk slapen. Het kan echt. De geweldige avond in Aviles, maakte dat ik in een diepe ontspannen slaap zakte. De vragen, de tekeningen, de gitaarman, alles is ’s nachts nog een keertje voorbij gekomen.

Vroeg in de morgen beginnen de eerste pelgrims aan hun vertrekritueel. Ik heb geen haast. Ben al zo ver met mijn camino. Vooraf vroegen familie, vrienden en collegae; Tot hoever kom je dit jaar? Geen idee zei ik dan, ik zie wel. Ja maar, je hebt toch wel enig idee? Nou………als ik Gijon of misschien wel Aviles haal dan ben ik superblij. Kijk mij nou……heb nog een dikke week te gaan en ben al daar waar ik dacht te zullen uitkomen. Het voelt een beetje of ik aan een soort van bonus dagen ga beginnen. Heerlijk.

Bijna als laatste staan Madrid, Almeria en ik bij de poort om te vertrekken. We steken over en lopen met z’n drietjes de hoofdstraat van Aviles in. We zijn nog geen 100 meter op weg als we langs een restaurantje lopen. We kijken elkaar aan, lachen en zeggen…..zullen we? Ja, natuurlijk zullen we…….Eerst koffie en een croissant. Een betere start is er niet.
In de bar worden we van 3 kanten getrakteerd op het Spaanse nieuws. Vanaf grote schermen worden we toegesproken door een nieuwslezeres. Wanneer ze midden in een voor mij nogal serieus uitziend item over het Spaanse parlement zit schieten mijn tafelgenoten heel hard in de lach. Handen worden voor de mond geslagen. Mijn Spaans is bij lange na nog niet zo goed dat ik snap wat er nu aan de hand is. Madrid en Aviles leggen uit dat ze een hele kleine verspreking maakt in haar relaas. Ze zei een paar zinnen eerder hetzelfde woordje wel goed. Maar op dat moment dus net even niet. Dan heeft het woordje ineens een heel andere betekenis. Gaf ze hierdoor haar gedachten over het Spaanse parlement weer? Een gênant momentje voor de nieuwslezeres. De Spaanse tv blijft dit stukje herhalen.

Het is puzzelen Aviles uit te komen, de markeringen zijn niet overal even duidelijk. Onderweg komen we diverse bekende pelgrims tegen die blijkbaar in andere onderkomens hebben overnacht. Het is een gezellige stoet die al babbelend Aviles uit loopt. In Salinas kunnen we kiezen. De kustvariant of de oude weg? De groep splitst zich. Wij gaan voor de kustvariant. Het eerste stukje is bos, en later flink naar beneden richting kust, langs een wegopbreking, een wei met een ezeltje dat op veel paparazzi belangstelling mocht rekenen, en later weer flink bergop. Het is echt een op en neer weg, die uiteindelijk zich ook weer van de kust verwijderd.

In Santiago del Monte haak ik af, het word steeds warmer en warmer, het tempo op het warme asfalt word mij te hoog. Ik schakel een tandje terug, in dat hoge tempo de bulten op wil me vandaag niet lukken, het warme asfalt is funest in mijn 5-fingerschoenen. Ik ga poco y poco, rustig aan stapje voor stapje naar boven. Tijdens een camino dag mag ik toch een wens doen? Nou……..mijn wens voor dit moment; Een bankje, op een mooi plekje, waar ik een tijdje gewoon even rustig kan gaan zitten. Ik loop door een eucalyptus woud, heuveltje op, heuveltje af, stenige paden, het is flink ploeteren. Ergens op een zijpaadje zie ik 2 pelgrims lui aan de kant van het pad liggen. Ja dat kan natuurlijk ook…….maar toch……..ga ik voor dat bankje. Ik blijf hopen dat mijn wens in vervulling gaat.

Als ik het woud uitloop en bij een verlaten huis een verhoogde stoep zie denk ik…..zal ik? Kan ook hier gaan zitten. Net als ik denk te gaan zitten komen er auto’s langs rijden. Mmm…..misschien toch niet zo’n lekker plekje voor een lange pauze. Ik loop nog even door. Een klein onverhard paadje en dan…….huppa…….weer stijl de berg op omhoog. Ik ben in het dorpje El Castillo. Een groot kasteel en wat huizen, verder weinig te beleven zo te zien. Maar dan……als ik het straatje uitloop om richting brug te gaan………..een bankje! Mijn wens is uitgekomen. Jippie.
Ik instaleer mij op het bankje, gooi mijn schoenen uit, pak mijn lunch uit de tas en maakt het mij zeer gemakkelijk. Wat een mooi plekje. Als even later de Poolse Pelgrim aanschuift van gisteravond gaan we naadloos door waar we gisteren zijn opgehouden. Hij is kok en praat het liefst over eten en het reilen en zeilen in de keuken. Allerlei Hollandse stamppotten, griesmeelpudding en Poolse gerechten vliegen voorbij, een hele menukaart hebben we bij elkaar zitten verzinnen als hij besluit om weer verder te lopen. Ik vind het wel even best, het is lekker warm, ik blijf nog een tijdje zitten. Heb geen idee hoe lang ik nog ga lopen vandaag. Muros de Nalon? Dat is nog zo’n 9 km, dat zou haalbaar moeten zijn, 2 uurtjes lopen.

Op mijn dooie gemakkie ga ik op weg naar Muros de Nalon. Ik geniet van de mooie uitzichten over de Ria de San Esteban. Steek verschillende bruggen over, eentje lijkt bijna geen eind aan te komen. Op een stukje waar vele asfaltwegen elkaar kruisen lijkt het alsof ik hoog in de berg een Santiago bord zie, of is het een luchtspiegeling? Op de één of andere manier zie ik geen weggetje naar dat bord toe, zal straks wel komen denk ik, na de bocht of zo. Maar na de bocht zie ik geen gele pijlen meer, teruglopen is niet mijn ding, dus ga ik gewoon verder, ik zal vast ergens uitkomen. Loop eerst links van en als ik hem oversteek rechts van een spoorlijn. En dan…….sta ik na een hele grote bocht recht voor het stationsgebouw van San Esteban.

Oeps….misschien had ik toch die berg op gemoeten waar ik die markering zag. Maar hoe dan? Doet er niet toe…..hier in San Esteban is volgens mijn boekje ook een albergue. Ik zoek en vind, klop aan de deur en wordt binnengelaten. De hospitalero is geen talenwonder maar met handen en voetenwerk komen we samen wel uit. Ik krijg een kamer toegewezen en mag een bed uitkiezen. Heerlijk weer een onderste bed. Ik installeer mijn spulletjes, ga op zoek naar de douche, was mijn kleding en mijzelf, hijs me in schone kleding en ga dan op zoek naar de waslijn.
Als ik met natte was beneden kom wijst de hospitalero naar een deur in het hoekje, en verder met grote armgebaren dat de waslijn ergens daar buiten is.
Gelukkig kwam ik buiten nog een pelgrim tegen die voor mij zijn was opgehangen had, want het bleek een aardige uitdaging te zijn een trapje te vinden naar de waslijn. Achter een manshoge, ongeveer 5 meter lange bloeiende jungle of liever gezegd hortensia stuik, was een trapje verscholen van zo’n 30 cm breed wat naar de hoger gelegen tuin ging waar de was vrolijk in de wind wapperde. Mijn kleurrijke was misstond daar niet. Ook ik was een reddende engel voor een na mij gearriveerde pelgrim die ook aan het zoeken was naar het trapje. Ze keek heel verbaasd toen ik ineens achter de grote struik vandaan kwam.
Ik kan hier toch ergens de was ophangen zei ze……ja daar zei ik en wees naar de vrolijke wappers.
Hier is het trapje…….

Terug op mijn kamer bleek ik gezelschap te hebben gekregen van 2 Duitse Pelgrims. Even bijgekletst natuurlijk. We hebben elkaar al diverse malen ontmoet deze dagen. Meteen ook uitgevraagd wat of zij morgen doen. Terug naar Muros of toch het kustpad gaan volgen. Dat lijkt namelijk hier te kunnen. We leggen onze boekjes naast elkaar en kijken, ja hoor, volgens het Duitse boekje kan het, in het mijne loopt de weg dood. Ik haal maps.me erbij en ja hoor…..het kan. Mooi dan pak ik morgen de kustweg. Superveel zin in.

Er arriveert nog een Duitse dame, die begint morgen aan haar camino. Ze is vandaag aangekomen op vliegveld Asturias. Een ervaren camino gangster zo blijkt, vandaag een kort dagje en morgen de kustvariant lopen. We kletsen nog wat en vallen al snel allemaal in slaap. Het is mooi geweest voor vandaag.

Deze lange warme wandel bonus dag is er een geworden met mooie uitzichten, prachtige bospaden, leuke gesprekken onderweg, en ondanks het missen van de tekens naar Muros de Nalon, nu toch op een prima plekje om te overnachten, leuke mensen op de kamer en een geweldig uitzicht op de lichtjes van San Juan de la Arena aan de overkant van de baai.

Droom zacht. Welterusten.