2017 0904 CdN dag 8 La Isla - Villaviciosa

Zittend op mijn bed kijk ik naar de grote rotspartij in de baai van La Isla, het geluid van de kabbelende golven streelt mijn oren. Wat ben ik toch een bevoorrecht mens dat ik van zo’n geweldig uitzicht mag genieten tijdens mijn camino. Ondanks dat alle bedden bezet zijn, heerst er een aangename rust. Ieder doet zijn of haar ding en vertrekt rustig naar beneden naar de ontbijttafel.

Een typisch Spaans pelgrimsontbijt. Stokbrood, jam, koffie, mariakaakjes. Warme melk uit de koffieautomaat met cruesli behoorde hier evt. ook tot de mogelijkheden. Cruesli met yoghurt…..is tijdens mijn camino nog wel oké. Maar cruesli met warme melk……uh…..ik sla over.

Vanaf de herberg is het een klein stukje lopen om weer op de route te komen. Al snel komen de vertrouwde gele pijlen en schelpen weer in zicht. Het eerste dorpje wat ik passeer is Colunga, tijd voor koffie en tortilla. Aan de overkant zie ik een aantal bekende pelgrims voorbij wandelen, blik op oneindig stevig doorstappend. Wanneer ik wil vertrekken komen er toch nog een paar bekenden aan. Zij strijken neer op het overdekte terras, ik vervolg mijn weg.

Op het grote plein is de kerk van Colunga, ik loop de kerk in en geniet van de het mooie interieur en een momentje van bezinning. Wanneer ik de kerk uitloop wordt ik vrolijk toegezwaaid door de leraar uit Madrid. Kom, kom….wenkt hij. Hij zit er met de Belgische pelgrim die altijd buiten slaapt. We maken een praatje en dan loop ik weer door. Het is best puzzelen om Colunga uit te komen. Vraag een paar keer naar de juiste weg en uiteindelijk vind ik de markeringen weer.

Bij het kerkje in Pernús plof ik op een bankje op het pleintje voor de kerk. Twee Franse Pelgrims staan net hun spullen weer in orde te maken om te vertrekken. Het is lastig communiceren met hen. Jammer. Als ik net een banaan op heb begint het een beetje te miezeren. Ik pak mijn spullen en verkas naar de kerk, onder de overkapping kan ik mooi schuilen. Ik heb vandaag geen haast en om nu in de miezerregen te gaan lopen als het niet nodig is. Ik schuil wel even. Mooie gelegenheid om meteen mijn dagboek bij te werken dacht ik……

Als ik me net geïnstalleerd heb wandelen de Belg en de Madridse Pelgrim binnen. Ook zij willen even schuilen. Niet veel later komen er nog 2 Belgische dames bij. We kletsen gezellig de tijd vol. De dames zijn fanatieke triatlon en marathon deelnemers, ze zien er supergetraind uit. Hoewel ze graag zwemmen schuilen ook zij het liefst voor de regen. De regen is voorbij voor we er eigenlijk erg in hebben. Ik vertrek als eerste. Het gaat meteen weer bult af en bult op. Lekker lopen zo, ik loop heerlijk in mijn ritme, beetje door de knieën zakken, voorover leunen en de zwaarte kracht zijn werk laten doen. Bovenlijf zoveel mogelijk stil houden. Als ik die cadans eenmaal goed te pakken heb, kan ik echt meters maken. De temperatuur begint ineens behoorlijk op te lopen. Samen met de vochtigheid van een uurtje geleden zorgt het voor een voor mij geweldige ervaring. Vocht en warmte, ik geniet.

Via een stenige sterk dalende weg door het dunbevolkte Valle de Peón bereik ik de pauze plaats met restaurant. Op het bord voor de deur staan geweldige bocadilla’s aangeprezen. Maar wanneer ik ernaar vraag krijg ik te horen dat de keuken pas over een uur opengaat. Pff….dat is balen. Dan maar een café grande con leche en twee magdalena’s.
Ik ga aan een tafeltje zitten bij het overdekte terras. De ober gaat druk in de weer met tafelkleden, borden en bestek. Het is duidelijk dat ze straks gasten verwachten.
Na een kwartiertje komt ie vragen of ik nog steeds een bocadilla wil. Ja, natuurlijk. Hij gaat naar binnen en haalt de kaart. Welke? Ik wijs degene aan die ik denk dat lekker is. Hij waarschuwt me dat die echt heel groot is. Oké. Doe maar zei ik. Ik heb geen idee of ik nu 3 kwartier moet gaan zitten wachten of dat hij dacht, ze ziet er zo hongerig uit laat ik toch maar zien dat ze wat fatsoenlijks te eten krijgt. Het blijkt het laatste te zijn want ongeveer 10 minuten later komt ie met een bocadillo naar buiten, waarvan ik denk…..oeps……hoelang zit ik hier nog?
Mijn ogen waren duidelijk groter dan mijn maag. Als ik het ding voor de helft op heb, zit ik echt tot de nok toe gevuld. Mijn rolletje plastik zakjes meegenomen voor-het-geval-van-je-weet-maar-nooit komt nu heel goed van pas. Dit is echt zo’n je-weet-maar-nooit-momentje.

Al met al heb ik er wel voor gezorgd dat de pelgrims na mij. 2 spaanse heren en een belgische jongen zich nu ook tegoed doen aan een enorme bocadillo. Ik bestel nog een koffie, zit gezellig te babbelen met de Belgische pelgrim. Hij is moe heel moe, heeft veel te weinig geslapen vannacht.
Maar na de maaltijd krijgt ie weer een beetje praatjes. Hij blijft nog even zitten als ik besluit om weer door te lopen.

De route is mooi, afwisselend en met een paar flinke bulten erin. Ik mis ergens een teken, want het tweede stenige pad stijl omhoog wat ik moet krijgen volgens mijn boekje dat komt maar niet. Ik loop over een provinciale weg die ook flink stijgt, zo erg zelfs dat de fietspelgrims die mij eerst inhaalden nu bijna stilvallen. Ik moet zelfs mijn pas inhouden want anders zit ik in hun wiel. Bij een haarspeldbocht krijgen ze weer vaart en gaan ze ervandoor. Op het kaartje zie ik dat ik een heel eind aan het omlopen ben. Het asfalt voelt heel warm onder mijn voeten. Het bospad had waarschijnlijk prettiger geweest. Hoewel…….als het stijl omhoog is, dan is het met deze hitte ook niet echt een pretje. Het is zo het is, ik loop deze weg en kom vanzelf wel weer op de goede route. Die pak ik inderdaad in het volgende dorpje weer op. Landelijk op en neer gaat de route verder. De klingelende bellen van de koeien op de achtergrond. In een gehucht is er ineens een soort van pauzeplek bij een boer, zoals wij die hier ook kennen. En wie zit daar? Juist de Madrid Pelgrim. Het is zo leuk elkaar weer te treffen. Als ik naast hem op het bankje plof zie ik voor me zo’n houten huisje op palen. Als iemand kan weten waar die voor dienen dan is hij het wel. Ik vraag het hem. Het zijn voedselschuurtjes uit vervlogen tijden. Er werd vooral brood in bewaard. Ze heten dan ook Panera (Pan = brood) zijn vierkant van vorm. Werden gebruikt voor het bewaren en drogen van voedsel. Granen, mais, paprika, en brood dus. Ze staan op palen om zo de beesten buiten de deur te houden. De vorm zoals hij hier staat, vierkant, is typisch voor de regio Asturias. Als ik over een paar dagen Galicië inloop zal ik de rechthoekige variant ervan tegenkomen, deze zijn voor dezelfde doeleinden alleen heten ze anders; Hórreo
Om het helemaal duidelijk te maken tekent hij beide vormen in mijn schriftje.

Ik blijf nog even zitten als Madrid en België doorlopen. Mijn voeten zijn zo warm geworden door het hete asfalt. Die hebben echt nog even een afkoelmomentje nodig. Ik besluit om mijn voeten wat extra bescherming te geven en tape de bal van mijn voet met sporttape. Hopelijk net genoeg om de hitte een beetje weg te houden. Als ik net alles opgeborgen heb komt daar de andere Belgische pelgrim aanstrompelen. Oh, wat ziet dat er naar uit. Kom maar gauw zitten, ik klop op het plekje naast me op de bank. Hij vergaat van de pijn in zijn voeten. Schoenen en sokken gaan uit. Hij blijkt met natte schoenen en sokken te zijn gestart vanmorgen. Hoopte hier eigenlijk een albergue te vinden. Baalt dat het alleen een pauze plek is. Hij is doodmoe.
Ik vertel hem dat het nog zo’n 4 km is naar Villaviciosa. Hij zucht…..kijkt nog eens naar zijn voeten. Heb je tape bij je vraag ik hem? Nee, hoezo? Nou als ik je voeten zo bekijk……laat ze even goed drogen…… tape ze en trek droge sokken aan. Dan heb je net een extra laagje voelt wat comfortabeler en dan kun je er weer tegen. Ik trek mijn schoenen uit en laat hem zien wat de bedoeling is. Puur preventief zeg ik. Maar wel effectief. Ik heb wel tape. Ik geef hem het rolletje en hij kijkt ernaar zo van……oeps….en nu? Kom maar zeg ik, ik doe het voor je. Zijn ogen lichten op. Ja? Wil je dat voor me doen? Tuurlijk, geen probleem. Als zijn voeten goed droog zijn, zet ik ze net zo in de tape als bij mij. Hij doet droge sokken aan. Hij blijft nog even zitten. Ik vertrek weer.

Als ik een paar km- ter verder in Villaviciosa op zoek ben naar de herberg loop ik recht op een terras af waar Madrid en België zitten te eten. Of ik al een slaapplek heb gevonden? Nee, nog niet, kan de albergue niet vinden. Ik krijg uitleg waar hij wel te vinden is en ik spoed mij naar de opgegeven locatie. El Congresso…..een hostel dit keer. Ik schrijf me in en krijg de sleutel van de kamer. Het onderste bed wordt me nog eens extra gemeld. Mooi dacht ik, scheelt weer klauterwerk. Ik ben aangenaam verrast als ik de deur van de kamer open. Een 3 persoonskamer, ik ben nr 2. Ik zie een wel heel bekende rugzak staan…….Madrid! Superleuk.
Ik spring gauw onder de douche, daar ben ik wel aan toe. Als ik fris en fruitig nog even op mijn bed zit te bedenken wat ik voor vanavond zal gaan doen met eten gaat de deur van de kamer open. Pelgrim 3 komt binnen. We schieten beiden in de lach……..de zere voeten pelgrim stapt namelijk binnen. Hij omhelst me en bedankt me nogmaals voor het tapen van zijn voeten. Dat was echt zijn redding voor vandaag. Ik verzet geen stap meer zegt ie. Ga hier voor de deur op het terras wel eten, ga je ook mee zegt ie? Prima, doen we.
We lopen naar beneden en nemen plaats op het terras. Helaas…….blijkt de keuken gesloten en kunnen we hier niet meer eten. Dat wordt dus toch nog even lopen. We gaan op zoek en worden een beetje van het kastje naar de muur gestuurd maar uiteindelijk vinden we dan toch nog een restaurant wat eten serveert op dit tijdstip. De zere voeten pelgrim verteld honderduit.

Het is net alsof ik met mijn eigen zoon op stap ben. In zijn doen en laten zou hij zo een broertje van hem kunnen zijn. Zou zijn moeder zich net zo’n zorgen maken om hem als ik om mijn zoon? Het is te hopen dat deze jongeman op de camino niet alleen maar aan het feesten gaat maar ook op zoek gaat naar zichzelf, naar de dingen die echt belangrijk zijn in zijn leven. Als we na een lange maaltijd terug komen op de kamer komt al gauw Madrid binnenstappen. Hij schiet in de lach als ie ons ziet, vraagt hoe het ons verder vergaan is deze dag. België verteld het voeten verhaal, en dat ik zijn redding was vandaag.

We praten nog een poosje voor het licht uitgaat. We spreken af dat als één van ons durft te snurken dat we elkaar een zetje geven en omdraaien. Met 3 op een kamer kan dat best. Wat een geweldig leuke camino dag was dit. Dat ik nu juist met deze 2 pelgrims een kamer mag delen voelt echt wel als een camino cadeautje.

Welterusten, buenas noches……droom zacht.