2017 0902 CdN dag 6 Poo de LLanes - Piñeres

De haan deed flink z’n best om iedereen wakker te krijgen maar kraaide gewoon te leuk om meteen het bed uit te springen. Ik lig nog een poosje naar zijn concertje te luisteren voor ik besluit mijn benen het bed uit te zwaaien. Mijn kamergenootje is inmiddels ook wakker, het ochtendritueel kan beginnen. Aankleden, tas inpakken, ontbijten, tandenpoetsen, gedag zeggen en wegwezen.

Het is mij niet geheel duidelijk of er vandaag een kustroute mogelijk is of dat er alleen de officiële route is. De Duitse boekjes hebben vaak meer varianten erin staan. Het Nederlandse gidsje is vrij beperkt. Helaas vandaag geen Duits boekje binnen handbereik. Ik ga gewoon eerst maar de gele pijlen volgen en mijn nuchtere Hollandse verstand gebruiken. Het komt vast goed.

Zou Ribadesella vandaag mogelijk zijn? Het is best een heel eind. Ik weet het nog niet. Eerst maar eens kijken wat er op mijn pad komt vandaag. Als ik na een poosje op een splitsing in mijn boekje sta te turen komt er een hardloper aan. Hij stopt. Santiago de Compostela? Vraagt ie. Si….Santiago, ik maak een gebaar naar het bordje dat er 2 routes zijn en dat ik niet goed weet welke de kustroute is.
Hij legt me uit dat de weg waar hij net vandaan kwam rennen de kustvariant is. Daar kom je langs mooie strandjes. Die weg, hij wijst rechtdoor, is de directe weg naar Celorio. Meer landinwaarts en minder heuvelachtig. Ik bedank hem voor zijn uitgebreide uitleg. Wat een mooi geschenk op de vroege morgen. Dat ik juist hem hier op dit moment mag tegenkomen.
Ik neem de kustweg, die mag dan wat langer en meer uitdagender zijn maar ik zie veel vaker de oceaan en heb dus ook meer kansen om mijn voeten in de zee te plonsen.

Het eerste strandje is net buiten Poo de LLanes maar het info bord meld dat er gevaarlijke stroming is. Mmm…..het gevaar opzoeken? Nee, da’s niet handig, er komen vast nog wel meer mogelijkheden. Met pijn in mijn hart loop ik door. Het pad gaat golvend door de bergen steeds met een prachtig zicht op de oceaan. Foto hier, foto daar, kijken, genieten, luisteren. Anita aan de wandel. De temperatuur is geweldig, er zijn weinig mensen op pad deze morgen. Waar is iedereen toch? Bij het 2e strandje hebben een aantal pelgrims de nacht doorgebracht, ze zijn nog heel rustig aan het opstarten en bijkomen. Wat een geweldige plek om je tentje te kunnen opzetten. Slapen met het geluid van de deinende golven in je oren. De meeuwen die krijsen, en de wind die je tentje streelt. Ik zit op een bankje en staar naar de horizon. Wat is het hier mooi.

Bij het eerste stadje, Celorio loop ik over een klein stukje strand, ik loop langs de uiterste rand, de oceaan is heel ver weg, het is eb. Halverwege het stukje strand is een restaurantje. Koffietijd! Helaas nog te vroeg voor tortilla, die hebben ze nog niet klaar. Dan maar een croissant erbij. Als ik buiten aan een tafeltje wil gaan zitten word ik meteen aangesproken door een Duitse Pelgrim. Een fervent barefoot hardloper zo blijkt. Mijn schoenen die ik op dit moment in mijn hand heb? Loop ik daar echt de camino op? Gaat dat? Doet het geen zeer? Geen blaren? Hoe lang ben je al aan het lopen? Ik schuif bij hem aan het tafeltje, en beantwoord al zijn vragen. O, wat baalde hij dat hij zijn barefoot schoenen niet mee had. Het kan dus echt.
Deze Duitse Pelgrim is er een uit een groepje van 6 Duitsers. Ze zijn er dus wel, lopen gezellig met z’n allen. De pauze hier duurde langer dan bij mij gebruikelijk is. De oceaan was nog verder weg dan bij aankomst, echt eb dus. Ik laat de oceaan voor wat ie is. Er komt vast nog een mooiere kans. Ik wens het groepje een Buen Camino en vervolg mijn weg.

Het plan naar Ribadesella te lopen vandaag laat ik al snel varen. Te ambitieus. Er zijn zoveel leuke strandjes waar ik wel mijn schoenen uit kan gooien en heerlijk van de golven kan genieten. Tijdens een van mijn pauzes kijk ik naar optie B, een oude pastorie als albuerge dat lijkt me wel wat. Moet ik wel eerst bij Signora Rosa op een andere plek melden dat ik kom. Vlak voor Piñeres kom ik de Italiaanse Pelgrim weer tegen. Samen lopen we naar de eerste herberg van Signora Rosa. Als we daar aankomen zie ik zowaar de eerste Nederlandse Pelgrim. Samen met zijn Duitse maatje, de Koreanen en nog een ander stel zit hij in deze knusse herberg. Hier is het vol, maar loop maar even naar Signora Rosa. Ik meld me bij haar en vraag of er nog voor 2 pelgrims plek is. Ze wijst naar boven op de berg, bij de kerk daar is nog plek genoeg 10 minuten lopen.

We zwaaien de pelgrims gedag en gaan op pad. 10 minuten berg op lopen. Pfff……best heftig aan het eind van een wandeldag. Blij, moe, en hongerig melden we ons bij de oude pastorie. Hier is plek genoeg. De hospitalero spreekt prima Spaans, van andere talen wil ie niks weten. Schrijft ons in en legt nog van alles uit. Een van de Duitse pelgrims vertaald het rappe Spaans. Wauw……we krijgen hier een maaltijd. Het is wel de bedoeling dat er een handje meegeholpen wordt. Eten klaarmaken, tafel dekken, afwassen, waar je maar zin in hebt. Er is misschien niet genoeg eten voor iedereen maar met samen delen komen we een heel eind.

Eerst zoekt iedereen een slaapplekje, gaat douchen, kleding wassen en ophangen, luieren in het zonnetje voor de herberg, lopen nog wat en maken hier en daar een praatje. Ondertussen druppelen er steeds meer pelgrims binnen. Het wordt een gezellige boel. Zo zoetjes aan beginnen de eerste voorbereidingen voor het eten. Ieder draagt zijn steentje bij. Geweldig om te zien hoe vele handen ligt werk maken.

De maaltijd zelf is één groot feest. Victor, hospitalero, doet zijn verhaal over het hoe en waarom van deze herberg en de maaltijd. Het is één groot liefdadigheidsgebeuren, dit echtpaar is helemaal gek van de camino en wil graag hun goedheid tonen naar de pelgrims toe. Het is werkelijk fantastisch hoe deze mensen ons in de watten leggen. Het enige wat ze ervoor terug willen is saamhorigheid, samen de maaltijd bereiden, samen eten, afwassen, koffiedrinken en als laatste met z’n allen op de foto. Er was zoveel te eten dat zelfs de pelgrims die bijna aan het eind van de maaltijd binnenstapten nog een plekje in de keuken kregen en zich tegoed konden doen aan een heerlijke maaltijd. Wat een enorme liefdevolle, warme ontvangst, lieve mensen met een hart van goud.

Na de koffie en het drankje wat geschonken werd zocht iedereen zijn bed op. Het was al best laat. Slapen lukte de eerste uren prima, maar na de eerste keer wakker worden werd het slapen bijna onmogelijk gemaakt door 1 pelgrim die met een motorzaag het bos te lijf ging. Een hele fanatieke zager die geen enkele boom overeind heeft laten staan die nacht. Een duw tegen zijn matras, ik moest er toch even uit om te gaan plassen, mocht niet baten. Toen ik terug kwam was ie met een wel heel onwillige boom bezig. Nog maar een zetje. Even was het stil.
2 tellen later was ie al weer in een boom geklommen. Diverse pelgrims hebben die nacht nog een poging gewaagd maar niemand wist de stekker uit zijn zaagmachine te trekken. Wat een volhouder! Ik beeld me in dat de beste man aan het oefenen is voor een concert en probeer er een soort van notenbalk in te horen. Uiteindelijk lukt het me toch nog in hazenslaapjes de nacht door te komen.

Om 7 uur komt de Spaanse hospitalero van het inschrijven overal het licht aandoen en wenst iedereen vrolijk een Buenas Dias.