2017 0901 CdN dag 5 Colombres - Poo de Llanes

Alleen de Duitse pelgrim met haar butsen en builen van het vallen en de Spanisch km -ters are so long pelgrims zijn nog in de albuerge als ik warm ingepakt vertrek. Het is best frisjes, over mijn korte broek heb ik mijn flodderbroek aangetrokken en over mijn hemdje mijn fleecevest. Sjaaltje om mijn nek. De rest van de chaos zit in mijn rugzak gepropt. Ik ben er helemaal klaar voor.

Er staat een mooie tocht op het programma vandaag. Ik hoef er niet lang over na te denken of ik vandaag de kustvariant of de officiële camino doe. Voor mij wordt het de kustvariant. Het is zo rustgevend, het geluid van de zee, de krijsende meeuwen, de wind, de zilte lucht. De vergezichten zijn gigantisch mooi. In de weides lopen de koeien met hun klingelende bellen. Dat geluid is zo verbonden met de camino. Die klingende bellen hoor je hier de hele dag door. Ik vind het geweldig. Samen met het geluid van de zee het mooiste concert wat je oren kan strelen.

Al gauw schiet de temperatuur omhoog, komt het zonnetje door de wolken en kan ik beginnen met het pellen van mijn laagjes. Flodderbroek uit, fleece jasje uit. Mijn sjaal sla ik dubbel en bindt ik aan de kapstoklus van mijn rugzak, de lange slierten die dan links en rechts van mij over mijn schouder liggen draag ik als mouwen, de onderkant knoop ik bij elkaar. Ideaal……want zo kan ik ze aantrekken of afdoen. Net wat nodig is.

Vandaag zijn er, zo lijkt het, iets meer pelgrims onderweg. Een aantal bekenden zie ik bij elke pauze weer. We lopen duidelijk allemaal een ander tempo, het is leuk elkaar steeds weer te treffen. In Pando haal ik een stempel in het kerkje, ik wist nog van vorig jaar dat er daar een stempel ligt. Er zijn verder geen pelgrims aanwezig, ik ga er rustig in de banken zitten, het is warm buiten en een kleine pauze mag best. Ineens beginnen er tranen te stromen. Het wil maar niet ophouden. Wat gebeurt er in mij? Waarom die tranen? Het lopen gaat goed, er zijn superleuke mensen onderweg. Ik voel me goed maar heb blijkbaar een bak emoties te verstouwen waar ik zelf even geen raad mee weet. Op mijn eigen manier en tijd laat ik deze emoties gaan. Als ik mezelf weer opgeveegd heb komen er pelgrims binnen. We praten wat en gaan daarna weer ieder onze eigen weg.

Het laatste stuk naar Poo de Llanes loop ik samen met een Franse Pelgrim. Ze heeft het moeilijk en baalt dat ze in de herberg gereserveerd heeft, nu moet ze wel doorlopen, eigenlijk had ze liever een albuerge eerder gestopt. Ik loop de laatste km-ters met haar mee, we praten en lachen en zoeken de weg naar Poo de LLanes. In Poo trakteren we onszelf op een ijsje en vinden daarna genoeg kracht om de albuerge te halen. Gelukkig is er in deze albuerge ook voor mij nog een plekje. We delen samen een kamer.

Waar verder iedereen gebleven is? Geen idee. Wel zit er hier iemand die reageert op mijn linnen tasje van het genootschap. ‘Hé, dat ziet er wel heel erg Hollands uit’ hoor ik ineens naast mij. Blijkt een man te zijn van het Wagenings studentenkoor dat er net een serie optredens op heeft zitten in Spanje. Leuk om zijn avonturen over het koor en de optredens te horen. Hij zat nog zichtbaar na te genieten van de mooie concerten. De koorleden zijn terug naar Nederland en hij gaat er nog een paar dagen van genieten in Spanje. Gaat mountainbiken en genieten van het mooie weer. De albuerge waar we overnachten was een echte jaren 70 herberg. Er hing een heerlijk sfeertje. Bont geschilderde muren, tuin met tenten, kippen, speelgoed, schuur met schilderingen, binnen overal kussentjes en zitjes. Op de veranda hebben we nog heel lang buiten kunnen zitten. Een Franse Pelgrim vond binnen een gitaar en heeft vele covers gezongen van nu populaire liedjes. We genoten allemaal van zijn zangkunsten.

Toen het uiteindelijk echt veel te donker en te koud werd zocht iedereen zijn bed op en viel in een diepe slaap. Het was goed toeven in deze prachtige herberg waar onze was gedaan is, we heerlijk rustig hebben kunnen overnachten, waar we de keuken mochten gebruiken, prima gegeten hebben, en we na een heerlijk ontbijt met eitjes van hun eigen kippen, weer op pad kunnen voor een nieuw avontuur op de camino.