2017 0813 Camino aan het Wad
Door: Anita
Blijf op de hoogte en volg Anita
13 Augustus 2017 | Nederland, Wolfheze
Voorjaar 2017 vul ik bij een enquête van de regio Arnhem-Nijmegen in dat ik bereid ben mee te helpen met de voorbereidingen voor de Camino aan het Wad. Ik heb werkelijk geen idee waar ik me voor opgegeven heb. Ik hoop eigenlijk een beetje op voer voor mijn camino virus.
Ergens in mei plopt er een mailtje in mijn postvak met de boodschap dat ik me opgegeven heb als vrijwilliger voor de Camino aan het Wad en dat er eind juni een informatiebijeenkomst zal zijn in Rheden. Of ik tijd en zin heb om te komen? Natuurlijk kom ik, daar maak ik tijd voor.
En zo zitten we op 24 juni 2017 met een grote club enthousiaste vrijwilligers, het bestuur van de regio Arnhem-Nijmegen, afgevaardigden van andere regio’s en de coördinator Bas Brouwer van het NGSJ aan tafel. We krijgen een gigantische berg info. Bas is de bevlogen initiator van de Camino der Lage Landen van 2011. De Camino aan het Wad wordt het broertje van de 2011 versie, alleen wordt de Camino aan het Wad andersom gelopen. 3 estafette wandelingen en fietstochten van Zuid naar Noord Nederland. Met als grote klapper het feest van St. Jacobus op 25 juli 2018 in St. Jacobi parochie in Friesland. Onze regio is op 28 april 2018 aan de beurt om de bourdon (St. Jacobsstaf) en het logboek over te nemen van de zuidelijke regio. Op 2 juni 2018 dragen wij op ons beurt de bourdon en het logboek over aan de regio Oost-Nederland.
Aan ons de schone taak om de tussenliggende maand een aantal mooie wandel- en fietsroutes te verzinnen met evt. nog wat leuke activiteiten onderweg. We laten er geen gras over groeien en komen 3 weken later al weer bij elkaar om spijkers met koppen te kunnen slaan.
De 2e bijeenkomst worden groepjes gevormd, datums geprikt, wie gaat wat doen, wie is waar goed in, wie kan wat regelen? De grote lijnen zijn snel uitgezet. We zijn begonnen. Het voelt ongelofelijk goed.
Begin augustus is onze 3e bijeenkomst en dan blijkt dat er al hele grote stappen gezet zijn. Van de wandeltochten zijn de begin en eindplaatsen bekend. De fiets vrijwilligers kunnen nu aan de slag om daar een mooie tocht omheen te fabriceren. Er is zelfs al een hele mooie overnachtingslocatie geregeld. Wat is er in een paar weken tijd ongelofelijk veel gedaan. Chapeau voor deze mooie club mensen met een stuk voor stuk een camino hart. Wat voel ik me hier thuis. Het is gewoon een feestje om met zoveel leuke mensen aan zo’n mooi project te mogen samenwerken.
Samen met mijn maatje heb ik 2 wandelroutes voorgelopen. Eentje op redelijk bekend terrein vlak bij huis. Lekker makkelijk dachten we. Maar uiteindelijk zijn het toch iets teveel km-ters aan het worden. Daar gaan we nog wat aan schuren en schaven.
Vanmorgen dacht ik, het is mooi weer dus laat ik eens proberen of ik het eerste deel van de wandeling wat in kan korten. Had me thuis goed voorbereid en dacht nu echt de kortste weg naar het ecoduct te hebben gevonden. Netjes alles onderweg opgeschreven zodat ik thuis de route beschrijving zou kunnen maken. Het is een prachtige route, maar voor mijn gevoel nog steeds te lang. Het vreselijke lange saaie, rechte stuk wat we er 2 weken geleden in hadden zitten is eruit. Maar echt korter is het er niet door geworden. Wel mooier, ik loop door geweldige stukken natuur, kom bij een alleraardigst oud kerkje, mooie straatjes, uiterwaarden, ga bult op en bult af, geniet van het uitzicht en het zonnetje op een bankje langs de Rijn.
Na 3 uur ben ik op de eerste rustpauze aangekomen. Oeps….dat is veel te lang. Dat kunnen we de wandelaars niet aan doen. En terug kijkend op wat ik net gelopen heb, is nu het 2e deel minder leuk, want stiekem heb ik nu al een stuk uiterwaarden gepakt. Wat nu te doen?
Tja…..bij de kerk speur ik op maps.me maar kom er niet echt uit wat nu handig is om te doen.
Weet je, ik ga gewoon langs de andere kant van de kerk een hele andere route oppakken en dan zie ik wel of het me lukt om uit te komen waar ik wil.
Ik ga rechts, en weer rechts, een keer links, rechtdoor en nog zo wat van die heen en weer dingen en kom uiteindelijk weer langs die drukke weg uit. Dat schiet niet op. Ik loop terug en probeer nog wat, kom door een leuk parkje en kom …….weer bij die drukke weg uit. Grrr…….dan maar oversteken en rechtdoor. Glibberend en glijdend kom ik bij een hek! Hermetisch gesloten. Geen doorgang. De hond des huizes heeft me inmiddels geroken en gehoord en laat heel duidelijk blijken dat ie niet van mijn escapades gediend is. Gelukkig zit er een metershoge heg en hek tussen de heftig blaffende hond en mij. En zolang ie blaft……bijt ie niet.
Ik sta weer bij de drukke weg. Ik groet een man die zijn hondje aan het uitlaten is. Bij het info bord over de allereerste Nederlandse wandelroute houd ik stil en kijk ik of ik iets aan deze aanwijzingen kan hebben. De route ziet er wel leuk uit, maar is niet bewegwijzerd. Moet je weer een app voor downloaden. Jammer. Ik loop weer door en passeer weer de man met het hondje. 3e x trakteren? zeggen we lachend tegen elkaar.
Op maps.me had ik gezien dat ik bij Kota Radja rechtsaf kon gaan dan zou ik van de drukke weg weg zijn. Ik ga rechts en volg een leuk straatje, heb in de bocht een prachtig uitzicht op de uiterwaarden. En na de bocht loop ik recht in de ‘armen’ van het kerkje van vanmorgen!!!! Nee hé, dit kan niet waar zijn? Heb ik gewoon een rondje gelopen? Dit stuk had ik beter vanmorgen kunnen doen. Dat was echt korter geweest. O hellup? Wat nu? Ik plof in het gras en krabbel wat in mijn schriftje. Ik weet het nu even niet? Terug is geen optie. Linksaf ga ik naar het skatepark. Rechtsaf dwaal ik weer veel te ver af. Of……ik kan op de kruising misschien het rood-witte markerings teken gaan volgen. Geen idee waar me dat brengt maar dat zie ik dan wel weer. Dus…..rechtsaf en op de kruising linksaf. Mooi paadje, voor even want na de bocht…….kan ik weinig anders dan via het parkeerterrein bij het kerkhof lopen en waar kom ik dan uit? ………Juist ja……voor de 3e x bij het kerkje vandaag. Het ding blijft me maar achtervolgen. Ik ben er helemaal klaar mee.
Oosterbeek gaat het vandaag niet meer worden. Ik stop mijn schrift en pen in de tas. Het is mooi geweest voor vandaag ik ga terug naar waar ik begonnen ben vandaag.
Via het skatepark loop ik op de aanwijzingen van de fietsborden de kortste weg naar het station. Halverwege de lange weg zie ik een bankje. Ik kom er tegelijk met 2 fietsers aan, ze hadden hetzelfde idee. Het bankje is groot genoeg voor 3 personen. Ze blijken in de buurt te wonen en fietsen als het mooi weer is elke dag een flink stuk. Genieten van het zonnetje en de mooie omgeving. Het witte kerkje waar ik al meerdere keren met andere mensen over heb gesproken, en wat ik nog steeds niet heb kunnen vinden, is ook bij deze mensen niet bekend., dacht nog als ze veel fietsen zullen ze het misschien wel weten. Ja, er is een kerkje daar ergens, er worden vingers gewezen naar het kerkje waar ik vandaag maar niet van los kon komen. Ja die weet ik, zei ik. Die heb ik van alle kanten bekeken vandaag. Een wit kerkje? Nee, dat wisten zij ook niet.
Hoelang we daar met z’n drieën op het bankje hebben gezeten weet ik niet, voor mijn gevoel een hele tijd. Zij fietsen verder en ik startte mijn benenwagen. Op de splitsing van de fietspaden kon ik een hekje door en de hei over. Nooit geweest dus ik dacht, ik ga gewoon en zie wel waar ik uitkom.
Mooi paadje, geen zijpaden, wel een groot vossenhol, daar moet je niet per ongeluk instappen dacht ik. En dan toch ineens een splitsing……wat nu? Geen paddenstoel. Even de omgeving scannen.
Rechts van mij de snelweg, ontwaar ik in de verte het ecoduct? Ja…..echt wel, nou mooi dan ga ik nu rechts en zie ik het wel. Midden op de hei een grote groep wandelaars die over een routebeschrijving gebogen staan? Hulp nodig? vraag ik? Nou volgens onze beschrijving moet Reintje de Vos hier ergens wonen, maar Joost mag weten hoe oud die beschrijving is, misschien is Reintje wel verhuisd. Nee hoor, zei ik, Reintje is niet verhuisd die woont hier nog. O echt? Of maak je een grapje? Nee, echt serieus, als jullie dit pad uitlopen, aan het eind naar links gaan dan is er net om de bocht een heel diep gat aan de rechterkant van het pad. Daar woont ie.
O wat fijn om een kenner te spreken zeiden ze, nu weten we zeker dat we goed zitten. Dank je wel, fijne dag. Geweldig toch? Zij weten nu waar ze heen moeten, ik ook alleen heb ik geen idee hoever ik ervandaan zit. Op de splitsing van paden kies ik ervoor om naar het hekje te lopen en een stukje over het fietspad verder te gaan. Was niet handig want nu kon ik het ecoduct niet over. En daar moet ik voor mijn gevoel toch echt overheen. Terug wil ik niet. Ik loop eronderdoor en zie tot mijn stomme verbazing een stel koeien onder het ecoduct genieten van de schaduw. Dat hebben ze handig bekeken.
Net na het ecoduct kan ik gelukkig toch linksaf en meteen nog een keer links om over het ecoduct te gaan. Maar ineens……denk ik? Uh….nee….niet erover, ik herkende de streetart uitingen op het ecoduct. Daar ben ik vanmorgen van deze kant juist overgestoken. Nu begrijp ik er echt helemaal geen sikkepit meer van. Mijn oriëntatie vermogen heeft last van een zonnesteek vrees ik. Ik loop de geel / rode markeringen nu maar in omgekeerde richting. En laat ze op de volgende kruising maar helemaal los. Ga heel recalcitrant gewoon rechtdoor i.p.v. rechtsaf. Tja en dan is er weer een keuze momentje, rechtdoor of rechtsaf. Ik ga rechts en de eerstvolgende links……ineens sta ik op het terrein van pro persona. Ik loop in een bijna rechte lijn naar de uitgang en sta voor ik het weet bij het station. Om precies 3 uur ben ik er.
Dit kan helemaal niet! Ik heb een enorm lange pauze gehouden, ben 2x een gesprek aan gegaan met mensen, heb uitgebreid info borden gelezen dus stilgestaan, heb 2 rondjes rond de kerk gemaakt en ben dus ruim binnen de 3 uur weer terug van waar ik vanmorgen vertrokken was. Dit is dus echt de kortste weg. Zo zie je maar weer, loslaten is goud waard. Dan gebeuren er de mooiste dingen onderweg.
Mooie uitdaging om zeer binnenkort dit stuk van de route nogmaals te lopen maar dan in de goede richting. Gelukkig is de definitieve tocht pas in mei 2018. We hebben nog tijd om te schaven, te schuren en te plamuren tot het een mooie wandelbare wandeling wordt.
Wat geweldig mooi om er op deze manier mijn steentje aan bij te mogen dragen. Wat ben ik blij met deze fantastische onverwacht mooie wandeldag, met hobbels en kuilen, met glibbers en uitglijders, veel zon en mooie ontmoetingen. Dat beloofd wat voor de echte tocht.
Wie komt er mee wandelen in mei 2018? De vrijwilligers van de regio Arnhem – Nijmegen van het Genootschap van St. Jacob doen hun uiterste best om verrassende, prachtige, wandel- en fietstochten uit te zetten. Via https://www.santiago.nl/santiago_aan_het_wad
worden t.z.t. alle wandel en fietsroutes bekend gemaakt en hoe eraan deel te nemen. Wij verzorgen de wandel en fietsroutes van 28 april 2018 t/m 2 juni 2018. Voor en na die tijd zijn de andere regio’s aan de beurt. De hele camino duurt van begin februari t/m 25 juli 2018.
Tot ziens op de vele wandelingen die zullen komen tijdens de Camino aan het Wad 2018. Hou een plekje in de agenda vrij voor dit mooie evenement.
Wandelgroetjes,
Anita
Ergens in mei plopt er een mailtje in mijn postvak met de boodschap dat ik me opgegeven heb als vrijwilliger voor de Camino aan het Wad en dat er eind juni een informatiebijeenkomst zal zijn in Rheden. Of ik tijd en zin heb om te komen? Natuurlijk kom ik, daar maak ik tijd voor.
En zo zitten we op 24 juni 2017 met een grote club enthousiaste vrijwilligers, het bestuur van de regio Arnhem-Nijmegen, afgevaardigden van andere regio’s en de coördinator Bas Brouwer van het NGSJ aan tafel. We krijgen een gigantische berg info. Bas is de bevlogen initiator van de Camino der Lage Landen van 2011. De Camino aan het Wad wordt het broertje van de 2011 versie, alleen wordt de Camino aan het Wad andersom gelopen. 3 estafette wandelingen en fietstochten van Zuid naar Noord Nederland. Met als grote klapper het feest van St. Jacobus op 25 juli 2018 in St. Jacobi parochie in Friesland. Onze regio is op 28 april 2018 aan de beurt om de bourdon (St. Jacobsstaf) en het logboek over te nemen van de zuidelijke regio. Op 2 juni 2018 dragen wij op ons beurt de bourdon en het logboek over aan de regio Oost-Nederland.
Aan ons de schone taak om de tussenliggende maand een aantal mooie wandel- en fietsroutes te verzinnen met evt. nog wat leuke activiteiten onderweg. We laten er geen gras over groeien en komen 3 weken later al weer bij elkaar om spijkers met koppen te kunnen slaan.
De 2e bijeenkomst worden groepjes gevormd, datums geprikt, wie gaat wat doen, wie is waar goed in, wie kan wat regelen? De grote lijnen zijn snel uitgezet. We zijn begonnen. Het voelt ongelofelijk goed.
Begin augustus is onze 3e bijeenkomst en dan blijkt dat er al hele grote stappen gezet zijn. Van de wandeltochten zijn de begin en eindplaatsen bekend. De fiets vrijwilligers kunnen nu aan de slag om daar een mooie tocht omheen te fabriceren. Er is zelfs al een hele mooie overnachtingslocatie geregeld. Wat is er in een paar weken tijd ongelofelijk veel gedaan. Chapeau voor deze mooie club mensen met een stuk voor stuk een camino hart. Wat voel ik me hier thuis. Het is gewoon een feestje om met zoveel leuke mensen aan zo’n mooi project te mogen samenwerken.
Samen met mijn maatje heb ik 2 wandelroutes voorgelopen. Eentje op redelijk bekend terrein vlak bij huis. Lekker makkelijk dachten we. Maar uiteindelijk zijn het toch iets teveel km-ters aan het worden. Daar gaan we nog wat aan schuren en schaven.
Vanmorgen dacht ik, het is mooi weer dus laat ik eens proberen of ik het eerste deel van de wandeling wat in kan korten. Had me thuis goed voorbereid en dacht nu echt de kortste weg naar het ecoduct te hebben gevonden. Netjes alles onderweg opgeschreven zodat ik thuis de route beschrijving zou kunnen maken. Het is een prachtige route, maar voor mijn gevoel nog steeds te lang. Het vreselijke lange saaie, rechte stuk wat we er 2 weken geleden in hadden zitten is eruit. Maar echt korter is het er niet door geworden. Wel mooier, ik loop door geweldige stukken natuur, kom bij een alleraardigst oud kerkje, mooie straatjes, uiterwaarden, ga bult op en bult af, geniet van het uitzicht en het zonnetje op een bankje langs de Rijn.
Na 3 uur ben ik op de eerste rustpauze aangekomen. Oeps….dat is veel te lang. Dat kunnen we de wandelaars niet aan doen. En terug kijkend op wat ik net gelopen heb, is nu het 2e deel minder leuk, want stiekem heb ik nu al een stuk uiterwaarden gepakt. Wat nu te doen?
Tja…..bij de kerk speur ik op maps.me maar kom er niet echt uit wat nu handig is om te doen.
Weet je, ik ga gewoon langs de andere kant van de kerk een hele andere route oppakken en dan zie ik wel of het me lukt om uit te komen waar ik wil.
Ik ga rechts, en weer rechts, een keer links, rechtdoor en nog zo wat van die heen en weer dingen en kom uiteindelijk weer langs die drukke weg uit. Dat schiet niet op. Ik loop terug en probeer nog wat, kom door een leuk parkje en kom …….weer bij die drukke weg uit. Grrr…….dan maar oversteken en rechtdoor. Glibberend en glijdend kom ik bij een hek! Hermetisch gesloten. Geen doorgang. De hond des huizes heeft me inmiddels geroken en gehoord en laat heel duidelijk blijken dat ie niet van mijn escapades gediend is. Gelukkig zit er een metershoge heg en hek tussen de heftig blaffende hond en mij. En zolang ie blaft……bijt ie niet.
Ik sta weer bij de drukke weg. Ik groet een man die zijn hondje aan het uitlaten is. Bij het info bord over de allereerste Nederlandse wandelroute houd ik stil en kijk ik of ik iets aan deze aanwijzingen kan hebben. De route ziet er wel leuk uit, maar is niet bewegwijzerd. Moet je weer een app voor downloaden. Jammer. Ik loop weer door en passeer weer de man met het hondje. 3e x trakteren? zeggen we lachend tegen elkaar.
Op maps.me had ik gezien dat ik bij Kota Radja rechtsaf kon gaan dan zou ik van de drukke weg weg zijn. Ik ga rechts en volg een leuk straatje, heb in de bocht een prachtig uitzicht op de uiterwaarden. En na de bocht loop ik recht in de ‘armen’ van het kerkje van vanmorgen!!!! Nee hé, dit kan niet waar zijn? Heb ik gewoon een rondje gelopen? Dit stuk had ik beter vanmorgen kunnen doen. Dat was echt korter geweest. O hellup? Wat nu? Ik plof in het gras en krabbel wat in mijn schriftje. Ik weet het nu even niet? Terug is geen optie. Linksaf ga ik naar het skatepark. Rechtsaf dwaal ik weer veel te ver af. Of……ik kan op de kruising misschien het rood-witte markerings teken gaan volgen. Geen idee waar me dat brengt maar dat zie ik dan wel weer. Dus…..rechtsaf en op de kruising linksaf. Mooi paadje, voor even want na de bocht…….kan ik weinig anders dan via het parkeerterrein bij het kerkhof lopen en waar kom ik dan uit? ………Juist ja……voor de 3e x bij het kerkje vandaag. Het ding blijft me maar achtervolgen. Ik ben er helemaal klaar mee.
Oosterbeek gaat het vandaag niet meer worden. Ik stop mijn schrift en pen in de tas. Het is mooi geweest voor vandaag ik ga terug naar waar ik begonnen ben vandaag.
Via het skatepark loop ik op de aanwijzingen van de fietsborden de kortste weg naar het station. Halverwege de lange weg zie ik een bankje. Ik kom er tegelijk met 2 fietsers aan, ze hadden hetzelfde idee. Het bankje is groot genoeg voor 3 personen. Ze blijken in de buurt te wonen en fietsen als het mooi weer is elke dag een flink stuk. Genieten van het zonnetje en de mooie omgeving. Het witte kerkje waar ik al meerdere keren met andere mensen over heb gesproken, en wat ik nog steeds niet heb kunnen vinden, is ook bij deze mensen niet bekend., dacht nog als ze veel fietsen zullen ze het misschien wel weten. Ja, er is een kerkje daar ergens, er worden vingers gewezen naar het kerkje waar ik vandaag maar niet van los kon komen. Ja die weet ik, zei ik. Die heb ik van alle kanten bekeken vandaag. Een wit kerkje? Nee, dat wisten zij ook niet.
Hoelang we daar met z’n drieën op het bankje hebben gezeten weet ik niet, voor mijn gevoel een hele tijd. Zij fietsen verder en ik startte mijn benenwagen. Op de splitsing van de fietspaden kon ik een hekje door en de hei over. Nooit geweest dus ik dacht, ik ga gewoon en zie wel waar ik uitkom.
Mooi paadje, geen zijpaden, wel een groot vossenhol, daar moet je niet per ongeluk instappen dacht ik. En dan toch ineens een splitsing……wat nu? Geen paddenstoel. Even de omgeving scannen.
Rechts van mij de snelweg, ontwaar ik in de verte het ecoduct? Ja…..echt wel, nou mooi dan ga ik nu rechts en zie ik het wel. Midden op de hei een grote groep wandelaars die over een routebeschrijving gebogen staan? Hulp nodig? vraag ik? Nou volgens onze beschrijving moet Reintje de Vos hier ergens wonen, maar Joost mag weten hoe oud die beschrijving is, misschien is Reintje wel verhuisd. Nee hoor, zei ik, Reintje is niet verhuisd die woont hier nog. O echt? Of maak je een grapje? Nee, echt serieus, als jullie dit pad uitlopen, aan het eind naar links gaan dan is er net om de bocht een heel diep gat aan de rechterkant van het pad. Daar woont ie.
O wat fijn om een kenner te spreken zeiden ze, nu weten we zeker dat we goed zitten. Dank je wel, fijne dag. Geweldig toch? Zij weten nu waar ze heen moeten, ik ook alleen heb ik geen idee hoever ik ervandaan zit. Op de splitsing van paden kies ik ervoor om naar het hekje te lopen en een stukje over het fietspad verder te gaan. Was niet handig want nu kon ik het ecoduct niet over. En daar moet ik voor mijn gevoel toch echt overheen. Terug wil ik niet. Ik loop eronderdoor en zie tot mijn stomme verbazing een stel koeien onder het ecoduct genieten van de schaduw. Dat hebben ze handig bekeken.
Net na het ecoduct kan ik gelukkig toch linksaf en meteen nog een keer links om over het ecoduct te gaan. Maar ineens……denk ik? Uh….nee….niet erover, ik herkende de streetart uitingen op het ecoduct. Daar ben ik vanmorgen van deze kant juist overgestoken. Nu begrijp ik er echt helemaal geen sikkepit meer van. Mijn oriëntatie vermogen heeft last van een zonnesteek vrees ik. Ik loop de geel / rode markeringen nu maar in omgekeerde richting. En laat ze op de volgende kruising maar helemaal los. Ga heel recalcitrant gewoon rechtdoor i.p.v. rechtsaf. Tja en dan is er weer een keuze momentje, rechtdoor of rechtsaf. Ik ga rechts en de eerstvolgende links……ineens sta ik op het terrein van pro persona. Ik loop in een bijna rechte lijn naar de uitgang en sta voor ik het weet bij het station. Om precies 3 uur ben ik er.
Dit kan helemaal niet! Ik heb een enorm lange pauze gehouden, ben 2x een gesprek aan gegaan met mensen, heb uitgebreid info borden gelezen dus stilgestaan, heb 2 rondjes rond de kerk gemaakt en ben dus ruim binnen de 3 uur weer terug van waar ik vanmorgen vertrokken was. Dit is dus echt de kortste weg. Zo zie je maar weer, loslaten is goud waard. Dan gebeuren er de mooiste dingen onderweg.
Mooie uitdaging om zeer binnenkort dit stuk van de route nogmaals te lopen maar dan in de goede richting. Gelukkig is de definitieve tocht pas in mei 2018. We hebben nog tijd om te schaven, te schuren en te plamuren tot het een mooie wandelbare wandeling wordt.
Wat geweldig mooi om er op deze manier mijn steentje aan bij te mogen dragen. Wat ben ik blij met deze fantastische onverwacht mooie wandeldag, met hobbels en kuilen, met glibbers en uitglijders, veel zon en mooie ontmoetingen. Dat beloofd wat voor de echte tocht.
Wie komt er mee wandelen in mei 2018? De vrijwilligers van de regio Arnhem – Nijmegen van het Genootschap van St. Jacob doen hun uiterste best om verrassende, prachtige, wandel- en fietstochten uit te zetten. Via https://www.santiago.nl/santiago_aan_het_wad
worden t.z.t. alle wandel en fietsroutes bekend gemaakt en hoe eraan deel te nemen. Wij verzorgen de wandel en fietsroutes van 28 april 2018 t/m 2 juni 2018. Voor en na die tijd zijn de andere regio’s aan de beurt. De hele camino duurt van begin februari t/m 25 juli 2018.
Tot ziens op de vele wandelingen die zullen komen tijdens de Camino aan het Wad 2018. Hou een plekje in de agenda vrij voor dit mooie evenement.
Wandelgroetjes,
Anita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
