2017 0502 St. Jacobspad - Kranenburg - Pfalzdorf

6.45 u Prachtige tijd voor een nieuwe dag. Goed geslapen. Lijf voelt weer wandelwaardig, dus hup in de benen, douchen, aankleden, tas inpakken, en wegwezen. De geur van versgebakken brood maakt dat ik in de woonkamer voor het weggaan nog even een tussenstop maak voor het ontbijt.

Een prima ontbijt, wel jammer dat gast- vrouw / heer zelf in de keuken aten. Zat nu in mijn eentje van het zeer royale ontbijt te genieten. Had graag nog een poosje met ze gepraat. Zo heeft iedereen zijn gebruiken. Wel even wennen voor mij.

Als ik naar buiten stap blijkt dat St. Clara vandaag niet geheel in haar hum is. Fraaie boel. Vorige week roept meteoconsult nog dat het deze week ruim 20 graden en zon gaat worden. Nou alles behalve dat vandaag. Het is prima wandelweer, daar niet van, hoef net de poncho niet aan maar toch…..met een zonnetje erbij ziet de wereld er net iets gezelliger uit.

Vorig jaar op de camino geleerd naar de adviezen van de locals te luisteren. Bij het afscheid werden me nog allerlei tips en handreikingen gedaan om mijn route voor vandaag een beetje binnen de perken te houden. Volgens mijn berekeningen zal ik vandaag zo’n 26 km wegstappen. Pff….dat is me net iets te ver eigenlijk. Mag best een beetje minder zijn. Dus….vertrouw ik op de adviezen en sla meteen een weg in die ik niet vooraf bedacht had. Het is een ongelofelijk leuke weg het Reichswald in. Meteen de kuiten wakker porren. Berg op het bos in. Leuk. Smalle kronkelige paadjes, bergje op, bergje af, bergje op. Het hele bos is voor mij en de vogels. Vrolijke deuntjes hoor ik om mij heen. Ik kom helemaal tot rust. Urenlang kom ik niemand tegen. De eerste fietser die mij passeerde daar schrok ik gewoon van. Mijn voeten zijn inmiddels kletsnat, maar de warme bosgrond, de iets warmere temperatuur, zorgen voor een soort wetsuit gevoel. De warmte, het vocht, en de zanderige grond maken dat het bos hier een heel speciaal geurtje heeft. Een nootachtig, gezaagd hout, met wat zurigs erdoor geurtje. Heel apart.

Na de mooie kronkelpaadjes van het begin is het 2e deel een raar recht toe recht aan stuk. Volgens mijn gidsje moet ik nu een heel stuk zuidelijk gaan lopen en kan ik daar afbuigen. Als ik dit doe, maak ik echt veel te veel km-ters, dus…..verlaat ik na de massale begraafplaats in het Reichswald de route en ga verder op de X7. Tijd voor een korte pauze. Ik probeer meteen de techniek maar weer eens uit. Ik puzzel, druk op wat symbooltjes en wacht. Ondertussen een broodje en wat fruit naar binnen gewerkt. De vogeltjes om mij heen fluiten, de blaadjes in de bomen ruisen zacht. Wat een heerlijk plekje heb ik hier. Hé, het lijkt erop dat ik de juiste commando’s aan maps.me heb gegeven, ineens is er een blauw lijn naar het rode speldje in beeld. Daar bij dat rode speldje wil ik slapen. Bij Frauke Holle staat mijn bed klaar, vlakbij de tuin met de gelukkige bomen is me beloofd. Ik kijk er zo naar uit. Maar de route die maps.me me voorschotelt is zeker niet de route die ik op de grote kaart bij mijn gastgezin gezien heb. De groeten maps.me ik loop voorlopig nog mooi een stuk zoals me dat is aangeraden. De X7 blijven volgen. De X7 gaat over in de A6 blijkt te velde, mij ook best. Tot ik op een t-splitsing sta en er ineens helemaal geen markering meer te zien is. Lekker dan? Wat nu? Toch maar weer de techniek erbij. Als ik nu de exercitie van een paar uur eerder herhaal krijg ik wel een aanvaardbare route voorgesteld.
Gewoon rechtdoor zegt ie, da’s lekker makkelijk. Ik zing, kijk om me heen, geniet van de frisgroene blaadjes aan de bomen, van de mooie bloeiende bosbloemetjes, van een kwikstaartje op het pad, van het zonnetje dat voorzichtig probeert te schijnen vandaag. Echt opschieten doet het vandaag niet. Ik stop ontelbare keren. Even hier zitten, even daar zitten, plassen, foto’s maken, naar vogeltjes kijken, op mijn telefoon turen of ik nog goed loop. En ondertussen maar niet willen luisteren naar alle vragen in mijn hoofd. Of misschien toch wel?

Waarom zat ik vanmorgen alleen aan het ontbijt? Dat is in mijn Vrienden op de Fiets historie nog maar zelden voorgekomen? Ben ik geen leuk gezelschap? Komt het omdat ik aangeven heb als Pelgrim onderweg te zijn op het St. Jacobspad? Zeg ik daarmee onbewust….blijf uit mijn buurt ik heb geen behoefte aan contact? Ik heb werkelijk geen flauw idee. Kan natuurlijk ook best zijn dat dit gewoon de manier is zoals dit gastgezin met hun Vrienden op de fiets logees omgaat. Meestal komen logees ook samen. Ik ben alleen met mezelf. Net als hier in het bos. En toch…..voelt het hier in het bos anders. Ik geniet, zing af en toe een deuntje. Geniet intens van alles wat om mij heen gebeurt. En zie ineens…….dierenkoppen in het asfalt! Huh……wat gebeurt er toch met me? Gaat mijn fantasie met me op de loop, of is het gewoon de vermoeidheid die me dingen laat zien die er niet zijn?
Het houdt niet op vandaag want even later sta ik voor een allerschattigst wit met roze kerkje. Ik verwacht hier elk moment Dr. Quinn en haar tegenspeler tegen te komen. Helaas is het kerkje hermetisch gesloten. Had graag even binnen gegluurd.

Ik kijk om me heen en schrik een beetje van de huisnummering. Pfff…..nog heel wat huisnummers te gaan voor ik op mijn logeeradres ben. Gelukkig blijkt er hier van ‘Deutsche Gründlichkeit’ geen sprake, de nummering is zeer bijzonder. In mijn voordeel worden er vele nummers overgeslagen. Zo sta ik toch nog eerder dan gedacht bij mijn logeeradres. B&B Frauke Holle, de tuin met de gelukkige bomen.
Frauke Holle doet voor mij het hek open en verteld waar mijn onderkomen voor 1 nacht is. Ik wandel van de ene serie in de andere. Werkelijk, ik ben hier beland op de set van Toen was geluk heel gewoon. Wat is het hier leuk. Een schaaltje met lekkers op tafel. Een keuken met allerlei toebehoren. Ik blijf hier jammergenoeg maar 1 nacht. Het is hier zo leuk. Kan het hier wel een paar weken uithouden. Frauke Holle laat me alleen. Ik kijk nog wat rond en zet een bak koffie. Hier zit ik weer alleen. Vol verhalen, en niemand om tegenaan te kletsen. Bah……ik baal van mezelf en ga met koffie mok en lood in de schoenen de enorme tuin maar eens verkennen. Daar is mijn sippe gevoel snel over. Wat is het hier leuk. De bomen stralen hier inderdaad één en al geluk uit. Er zijn zitjes, doorkijkjes, verstopplekjes, er is een kampvuurkuil, er zijn beelden. Het is één groot brainstormparadijs. Mijn hoofd tolt, draait, maakt plannen, mijn ogen kijken, mijn lijf geniet. De koffie smaakt mij hier prima. Het is net niet warm genoeg om in een van de zitjes nog verder te gaan zitten mijmeren. Als ik weer terug ben bij mijn huisje stap ik onder de douche en ga daarna even naar Frauke Holle om over mijn 5-vingershoes te vertellen. We hebben een superleuk gesprek over mijn schoenen, haar tuin met de gelukkige bomen en als vanzelf ook over alles wat ik liep te bedenken in de tuin. Een inspiratievolle tuin.

Als de heer des huizes thuis komt is het tijd om terug te gaan naar mijn onderkomen. Het eten zal straks ook in mijn huisje geserveerd worden. Ik ben zo nieuwsgierig. Wel super de luxe, een huisje met eten erbij. Blij toe want een restaurant was hier in de buurt niet te vinden. Ik ben allang blij dat er vandaag voor me gekookt wordt.
Ik krijg een pasta met duizendbladpesto en een heel groot bord salade met zalm. Wauw…..wat smaakt dat goed. Ik zit echt te genieten. Mijn salade eet ik bij de brede vensterbank, het uitzicht in de tuin is zo leuk. Er staat een tuinbank die mijn fantasie werkelijk aan alle kanten prikkelt. Hoe langer ik er naar blijf kijken hoe meer dieren en fantasiefiguren ik erin zie. Het kleine muisje wat vrolijk onder de bank door dartelt is een lust voor het oog.

Ineens gaat de bel en staat ‘Sjoerd Pleysier’ voor mijn neus. Of de borden al mee kunnen. Oh hellup…nee….ik ben nog niet helemaal klaar. Is het al zo laat dan? Nee, hoor….geen probleem, doe maar rustig aan. Heb ik werkelijk zo lang zitten ‘tutten’. Ach ja…maakt ook niks uit toch? Ik heb de tijd aan mezelf. Als ik uiteindelijk wel alles op heb, zet ik de borden op het dienblad en breng ze zelf maar even naar het voorhuis. Helaas wordt er nu niet opengedaan. Ik zet het blad op de tuintafel. Ze vinden het wel.

Na nog een poosje in mijn schriftje te hebben geschreven is de pap echt op. Het was een lange wandeldag. Eentje met vele verrassingen. Het alleen zijn onderweg bevalt me prima. Het is niet te vergelijken met de camino vorig jaar in Spanje, daar waren er steeds andere lopers in de buurt. Nu kan ik kan mijn eigen tempo lopen, genieten, rondkijken, dromen, stilstaan wanneer ik wil, lopen wanneer ik wil, zingen, overpeinzen, de weg kwijt raken en weer vinden.
Het alleen zijn op de logeeradressen heb ik wat meer moeite mee, maar ook dat……zal best ergens goed voor zijn. De confrontatie met mezelf bevalt me tot nu toe prima.

Het bed lonkt. Het is mooi geweest voor vandaag, de 23 km wandeling is genoeg geweest. Ik sluit mijn oogjes en ga hup op weg naar…..dromenland.

Trusten.