2016 0913 CdN dag 14, Boo - Caborredondo

2016 0913 CdN dag 14,
Boo de Pielagos – Caborredondo 10 km

De donkere wolken van gisteravond zijn bezig met hun ontlading als we wakker worden. Donderklappen in de verte voorspellen niet veel goeds voor vandaag. Niemand heeft echt veel zin om vroeg op te stappen. Maar toch….is enige snelheid wel wenselijk. In de komende etappe zit namelijk een stuk over een spoorbrug. Lopend over de brug wordt ten sterkste afgeraden, er komt namelijk elke 20 minuten een trein voorbij denderen. En als je toch burgerlijk ongehoorzaam wilt zijn dan ; Goed uitkijken! Of….zoals de meeste van ons vandaag denken. We pakken de trein wel en laten ons tot voorbij de vervelende spoorbrug brengen. Waarschuwingen in eerdere albergues hebben we tenslotte niet voor niks gekregen. Met de trein gaan betekent wel dat we aan onze tijd moeten denken. Elk half uur vertrek er een trein.

In principe was 1 station meerijden genoeg, wij zijn iets verder meegegaan. In Requejada verlaten we de trein en gaan op zoek naar de welbekende gele pijlen. We spreken de eerste de beste persoon die we tegenkomen aan en laten de Spaanse woordenwaterval over ons heen komen. Gelukkig is onze personal assistent in de buurt om te vertalen. De gele pijlen wijzen ons al snel weer de juiste weg.

De weergoden hebben vandaag een snipperdag, we worden getrakteerd op een druilerig regentje. Het is ponco aan, poncho uit. Tussen de buien door schijnt gelukkig weer de zon. Raar weer dagje. De wandeling zelf….tja….is ook raar. Mooie natuur is voorlopig nog ver te zoeken. We lopen via industrie gebieden vol bedrijvigheid, het is goed uitkijken hier grote vrachtwagens rijden af en aan, naar het plaatsje Santillana de Mar.
Vanuit de verte ziet Santillana de Mar eruit als de stad Carcarsonne uit het gelijknamige gezelschapspel. Een soort van vestingstad, heel gaaf om te zien. Alsof je al lopend een paar eeuwen terug aan het gaan bent. Binnen de muren van de stad bekruipt mij meteen een Valkenburg gevoel. Heel commercieel allemaal en busladingen vol toeristen. Ik voel me hier als pelgrim niet op mijn gemak. Wat een drukte, de straatjes zijn prachtig, de gebouwen ook, maar de toeristen en de commercie eromheen…..brrr….

Om de kerk te bezoeken dien je hier eerst een kaartje te kopen. Dat gaat me dan net even te ver, entree betalen voor een bezoekje…..Ik zal niet snel een kerk verlaten zonder er iets achter te laten, maar vooraf betalen….sorry. We laten de kerk de kerk. Op een rustig terras genieten we van koffie, en een overheerlijke croissant. Bij de tweede ronde pakken we churros, daar had ik nog geen kennis mee gemaakt. Churros zien eruit als een soort uit de kluiten gewassen frieten maar dan zoet van smaak. Het is even wennen, kan niet zeggen dat ik ze echt lekker vind, het is wennen aan de textuur en de smaak. De zoetekauw in mij is nog niet wildenthousiast.

De ramen bij de weergoden zijn aan een opfrisbeurt toe. Tjonge er wordt flink met water geknoeid in elk geval. We vluchten naar binnen in het restaurant en wachten tot ze bijna klaar zijn. In mijn gidsje lees ik dat de stad waar we nu vertoeven de stad van de 3 leugens is. Santillana de Mar, ‘Sant’ verwijst naar heilig, ‘llana’ is landelijk of anders gezegd ‘plat’, ‘de Mar’ is aan zee. Nou mooi niks van dit alles. Heilig….? Ja er is een kerk en een klooster, maar dan ben je als stad nog niet heilig. Plat? Echt niet, er is geen straat die vlak is, alles gaat omhoog of omlaag, en aan zee? Ook die is geen velden of wegen te bekennen. Santillana de Mar en leuke stad voor wie van een echt toeristenstadje houdt. Eettentjes, souvenirswinkeltjes, oude gevels, stadsrondleidingen het is er allemaal. Wij ontvluchten dit oord en via wat rustiger straatjes vervolgen we bergop onze route. Na alle dagen zonneschijn en hele hoge temperaturen is de regen nu eigenlijk best wel een verademing. Het lopen is vermoeiender, dat absoluut. Mijn scheenbeen en kuit op rechts vinden me niet zo aardig meer geloof ik. Er komt enig protest van deze zijde. Grrr….

De pelgrims voor ons, die net als ons, worstelen met hun poncho’s zien er zo grappig uit dat we er spontaan een lachbui van krijgen. Donar krijgt inmiddels hulp van Wodan, een beetje regen en harde wind. Het levert prachtige plaatjes op voor mijn netvlies. Het fototoestel durf ik niet eens tevoorschijn te halen. Een franse medepelgrim, die haar toestel er wel aan waagt, vraagt of ik van haar een foto wil maken in het fladderende gewaad wat poncho heet. Net als ik de foto wil maken gaat meneer wind er met de poncho vandoor en verstopt deze pelgrim in een wolk van plastic. We lachen met zijn 3-tjes om dit grappige tafereel. Wapper de wapper de wapper. De kriebels om hier heel hard tegen de wind in te zingen: ‘De eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind zijn eigen weg baant’ onderdruk ik. Ik heb mijn energie hard genoeg nodig om zelf tegen die berg op te komen. Laat die fietser het maar mooi zelf opknappen….

In de verte is een kerkje, als we er bijna in de buurt zijn wakkert de wind nog harder aan, er komt er nog meer water naar beneden. Ik trek een sprintje in de hoop de ergste bui voor te kunnen zijn. De kerkdeur…….is…….. helaas hermetisch gesloten. Geen enkele plek te vinden om te kunnen schuilen. Inmiddels zijn er nog een paar pelgrims bij gekomen. Met z’n allen staan we platgedrukt tegen de gevel van de oude kerk aan. Wat een weer……
Eén voor één besluiten we toch maar weer verder te gaan. Droog worden doet het voorlopig toch niet. Fladderende pelgrims op weg naar de volgende bestemming. De dorpjes die we passeren zien er verlaten en troosteloos uit. Niemand te zien. Zelfs de honden zijn vandaag stil. In een verlaten bushokje raadpleeg ik mijn overnachtingenlijst. Samen met nog een aantal aangewaaide medepelgrims kijken we wat of er mogelijk is. In het volgende dorpje, Caborredondo, lijkt er een albergue te zijn. Als we het dorpje inkomen en vragen bij de kroeg waar of de albergue is loopt er meteen een man met ons mee…..kom kom gebaart hij en rent bijna voor ons uit. Roja Casa roept hij. Het rode huis…..en inderdaad, hij stiefelt naar het rode huis, roept over de half openstaande deur…….Alex……peregrino’s!
Alex komt snel naar beneden en opent gastvrij de deur voor ons. Onze natte poncho’s pakt hij aan. De rugzakken zet hij voor ons in de daarvoor bestemde ruimte en hij zet meteen thee. Hoe lief is dit? Als de thee op is, en er een stempel in onze credential gezet is, gaat hij ons voor naar het slaapgedeelte. De rugzakken mogen in lockers, bij de bedden geen rugzakken en schoenen. De slaapzaal en het sanitair zien er prachtig uit. Mooi, liefdevol, verzorgd, schoon, en supergezellig. Een echte aanrader. Izarra in Caborredondo. Alex de hospitalero is zelf een fervent camino loper. Hij weet precies wat een pelgrim nodig heeft. Van een herberg met 100 pelgrims naar een herberg met 5 pelgrims…..en dat in 2 dagen tijd. Hoe groot kan het verschil zijn? De 3 poolse dames die erbij gekomen zijn kennen we van eerdere ontmoetingen. Het zijn gezellige meiden, met een heerlijk gevoel voor humor. Overdag de loopspieren trainen en ’s avonds de lachspieren.

De meiden hebben hun toevlucht gezocht tot de bovenslaapzaal, mijn maatje en ik liggen een verdieping lager. Door de bijzondere constructie van het gebouw is er geen muur tussen boven en beneden. Boven is een soort van loft. Als ik in mijn bed lig vliegt er een vervelende vlieg te om mijn hoofd. Zwaaien met mijn handen maakt geen indruk. Tegen hem praten ook niet. Als hij even later op de muur gaat zitten probeer ik hem te pletten. Mooi niet dus…hij is me steeds te slim af. Wat doe je toch? Vraagt mij bovenslaapje. Een vervelende vlieg pletten zeg ik. Na 9 x slaan zegt ze….lukt niet erg geloof ik. De 10e x is het raak. Plat! Yes, roep ik hard en ik krijg spontaan een slappe lach bui die maar niet wil stoppen. Het was ook zo komisch. Het was echt een vlieg en Anita spelletje……Na mijn lachbui is de rust weergekeerd en sluipt Klaas Vaak binnen.

Het slaap, wandel, eet, slaap, wandel, eet ritme is heerlijk. De wereld om ons heen draait gewoon door, telefoon, internet, mails, kranten, journaal, ellende, haat, geschreeuw, het lijkt iets van een heel andere wereld te zijn. Mis ik het? Nee, voor geen meter.
Mijn wereld is deze dagen groter dan ooit, mijn blik ruimer dan ik vooraf had durven dromen. Saamhorigheid, tolerantie, samenwerken, diverse culturen, meningen, rassen, geloven, alles komt aan bod op de camino. Hier ervaar ik nog meer met hoe weinig een mens eigenlijk toe kan. Leven in de natuur, met de natuur, en voor de natuur, er voor elkaar zijn, wat voor elkaar overhebben, echte aandacht voor elkaar hebben dat is wat hier telt. Met deze mooie gedachten val ik in een diepe droomloze slaap.

Buenas noches.