2016 0901 CdN dag 2, Irún - Pasai Donibane

Bij het ontbijt van koekjes, cakejes, jam, koffie, thee en melk kwam de gezellige dame van alle goedemorgen wensen nog even een verhaaltje houden. Het rappe Spaans is voor mij nog niet helemaal te volgen, maar de strekking van haar verhaal was duidelijk.
Met een heel lief gezicht en dito houding stond ze haar verhaal te houden. Pelgrims, zo begon ze, jullie staan aan het begin van een lange tocht. Wees je ervan bewust dat er vóór jullie vele Pelgrims zijn geweest, met daarbij een duidelijke blik naar het ontbijt, en geloof me, morgen zijn er ook weer heel veel pelgrims die net als jullie een ontbijt en een bed willen. Deze albergue draait op vele vrijwilligers maar kan niet van de lucht leven. Daarom….gedraag je als een Pelgrim en denk aan de Pelgrims van morgen dus aan de donativo box met een duidelijke blik naar de stoel waar die opstond. Dat was duidelijk!

Mijn eerste kennismaking met het camino ontbijt en de gang van zaken in een Albergue. Zo leuk om met zoveel verschillende mensen aan tafel te zitten. Fransen, Duitsers, Engelsen, Spanjaarden, het is echt van alles wat. Er is zelfs een jongen bij die aan het terug lopen is. Hij is al in Santiago geweest. Is vanuit Duitsland komen lopen en nu op de terugweg. Ja zo kan het ook.

Om 7.30 u worden we collectief naar buiten gedirigeerd door de vrolijke dame. Ja wat nu? Eigenlijk zou ik nog best eerst wat inkopen willen doen. Heb nog niets eetbaars voor onderweg kunnen scoren. Het is niet heel ver vandaag maar alleen 2 flesjes water…..is niet veel. Wachten tot er leven in de brouwerij komt? Pff…..geen idee hoe vroeg hier de winkels opengaan. Mijn reismaatje van gisteren heeft dezelfde uitdaging ook zij heeft niet veel te eten meer bij zich. We besluiten te gaan lopen. Hier blijven rondhangen is ook geen optie.

We starten in het schermerdonker de Camino del Norte. Als we een brede straat doorlopen krijgen we een eerste zicht op de Monte de Jazkibel. Pff……op plaatjes ziet ie er een stuk minder hoog uit. Zo in het echie……een echte kuitenbijter. Irún laten we snel achter ons en gaan meteen flink bergop. Zwoegen, zweten, rustig aan stappend klimmen we hoger en hoger. De kerkklokken in de verte beieren alsof ze willen zeggen, ja kom maar, jullie zijn op de goede weg. Als we bij De Santuario de la Virgen de Guadalupe aankomen krijgen we kippenvel. Hier is net een kerkdienst begonnen. Het is er zo druk dat op het kerkplein en het parkje ernaast allemaal mensen staan en zitten om in de openlucht de viering bij te wonen. Motoren staan netjes in het gelid en de eigenaren staan op het kerkplein. Wat is dit een geweldig mooi moment, zo aan het begin van mijn camino. Ik geniet van de sfeer, de gezangen, en alles eromheen. De zuster in het stalletje met snuisterijen wenkt ons. Ze wil maar al te graag een stempel zetten in onze credential. (Pelgrimspaspoort)

Als we genoeg gerust hebben en onze watervoorraad aangevuld gaan we verder. Mijn boekje roept iets over een pad voor Alpinistas. Nou dat was het ook. Wauw, bijna met mijn neus tegen te berg geplakt ben ik op handen en voeten naar boven geklommen. Wat een klim zeg! Het heerlijke uitzicht kwam inderdaad ook. Echt een wauw momentje…..de eerste blik op de oceaan. Weer een mooi momentje voor een korte pauze. We zijn niet de enige vandaag. Het is gezellig druk op de Monte de Jazkibel. Ik stuiter bijna uit mijn schoenen als ik in de verte mountainbikers zie aankomen. Uh……hoe zijn die bovengekomen? Maar vooral hoe gaan die straks naar beneden? Niet over nadenken is hun uitdaging.

De overblijfselen van de ooit zes wachttorens op de berg zijn onze bakens naar waar we heen lopen. Steeds zien we weer een nieuw overblijfsel aan de horizon verschijnen. Het is warm en zwaar hier te lopen. Diverse mede pelgrims uit de albergue halen ons in. Waarna wij later hen weer in halen als ze pauze houden. We spreken een Duitse jongen die al 73 dagen onderweg is. In Koblenz gestart. Lopen als een kievit. Dat hadden we net even nodig. Hij nam ons mooi op sleeptouw. Gezellige prater, had al zoveel meegemaakt in die 73 dagen echt zo gaaf. Frans, Engels, Duits praten, het maakte hem allemaal niks uit. Schakelde net zo makkelijk over. Wauw….om jaloers op te worden.

We komen in een klein stadje, met gelukkig een restaurantje…..Mijn eerste kennismaking met Pinxtos. Dat is lekker. Kleine gerechtjes, stokbrood, tortilla, kleine broodjes met tonijn, bacalao, kaas, tomaat, of combi’s ervan. Echt super.
Na die zware klim en klauterpartijen is de inwendige mens best aan een versterking toe.

Voor we bij de albergue zijn volgen er nog meer klimpartijen. Het kerkje ligt namelijk boven op een berg. Het uitzicht is er prachtig. We zijn niet de eerste vandaag. Er staat al een rijtje rugzakken, die van ons passen er nog mooi bij. 14 plaatsen staat er op de deur. Dat aantal wordt redelijk snel bereikt. We blijven allemaal een beetje rond het kerkje hangen. Slapen wat in de schaduw, of schrijven wat in onze dagboeken, lopen een beetje rond, en er wordt wat gepraat, het lijkt wel of het leven hier stilstaat. Wat een rust, de drukte van de haven op de achtergrond lijkt bij niemand echt binnen te komen.
Wat heerlijk om hier te zijn.

Om 16.00 u doet Mario, de hospitalero, de deur open. Hij heet ons hartelijk welkom en vertelt de ins en outs over deze alberque. Het gaat allemaal zo snel dat het me nog niet helemaal duidelijk is. Vragen van medepelgrims lossen al een aantal zaken op.
De herberg is schoon, de bedden prima, het sanitair oké. Meer heeft een pelgrim niet nodig. Nadat iedereen zich geïnstalleerd heeft op zijn / haar bed gaat iedereen ook zijn eigen gangetje. Nog even naar beneden naar het stadje. Nu zonder rugzak gewoon de toerist uithangen. Overvaren met het bootje en proberen nog wat eten te vinden. Gelukkig er was een kleine supermarkt waar we ons tegoed doen aan fruit, stokbrood en ander lekkers. De voorraad voor vandaag en morgen is compleet. We genieten op de boulevard nog na van onze wandeltocht, de uitzichten op zee, de haven en de blik op de overkant daar waar ons bedje voor vannacht staat.

Om 21.00 u lig ik uitgeteld op mijn bed. Alle indrukken, belevenissen, ervaringen, de warmte, ze hebben me gesloopt. Om 22 uur moet het stil zijn. Ik heb niemand meer naar bed horen komen. Heb wel het gevoel dat de camino als een soort van filmpje in mijn hoofd zat. Ik bleef de route maar lopen en lopen en lopen…..

Mijn eerste camino dag. Een geweldige dag. De eerste week zou een zware week worden was me voorspeld. Deze 15 km wandeldag….ja, ik geef het toe, was best zwaar…..maar MOOI. Ik ben dankbaar en superblij dat ik mijn gevoel gevolgd heb.

Mijn Camino….