2016 0730 Funbreaks Biesbosch

Een kano-wandel-foto-puzzeltocht door de Biesbosch, dat wil ik graag een keer meemaken, ik meld mij een paar dagen voor vertrek aan bij Funbreaks voor deze tocht. Heb er zin in, op stap met nieuwe mensen, in een voor mij nieuwe omgeving. Was het maar vast zaterdag.

Zaterdagochtend vroeg sta ik voor mijn kast en denk…..Wat wil ik aan met zo’n tocht? Luxe probleempje natuurlijk met een kast vol kleding. Uiteindelijk gewoon gekozen voor de meest comfortabele outfit die ik mij bedenken kon. Mijn hardloopbroek en shirt. Lekker snel droog voor-het-geval-dat en het rekt aan alle kanten mee. Best handig voor de uitdaging van het in- en uit de kano manoeuvreren. En voor het gevalletje; beter mee verlegen dan om verlegen ook nog maar een setje droge kleding achter in de auto gelegd. Je weet het maar nooit hé?

Ruim op tijd vertrokken en dus ook ruim op tijd bij het natuurcentrum in de Biesbosch. Van Funbreaks of andere deelnemers nog geen spoor te bekennen. Als ik 10 minuten op het bankje voor het centrum heb gezeten ga ik toch maar eens bellen. Begin aan mezelf te twijfelen. Zit ik hier wel goed? Ja het bankje zit best, maar ik kom hier niet om de hele dag op een bankje te hangen toch? Krijg de voice mail natuurlijk. Ja duh…..Die is natuurlijk ook onderweg. Zelf neem ik ook de telefoon niet op in de auto dus…..geen probleem. Ik speur nog wat tussen mijn ingekomen berichten en vind de bevestiging van aanmelding voor deze dag. Het was niet om 10.00 u melden maar om 10.30 u! Dat verklaart een hoop. Oké er zit niets anders op dan wachten. Er is genoeg te zien. Heel wat volk loopt er af en aan. Een man met een bakfiets is al 2x heen en weer gereden. Bij een auto zit een dame druk te bellen. Een hele groep meiden komt al lachend voorbij. Vast een vrijgezellen feestje. Zo valt er heel wat te zien en te genieten op deze zaterdagmorgen.

Daar is Eva van Funbreaks. We begroeten elkaar, melden dat we er zijn en wachten op de andere deelnemers. De 2 heren die zich aangemeld hebben komen er aan. Op het terras blijkt dat de dames al enige tijd op ons zitten te wachten. De groep is compleet, koffie, thee en beverkoek komen eraan. Al snel is het een vrolijke boel. Er wordt gefantaseerd over omkukelen met de kano. Lachsalvo’s vullen de ruimte. Iedereen blijkt ooit een keer in zijn leven al weleens in een kano te hebben gezeten, dus helemaal onbekend is het eigenlijk voor niemand. We gaan op pad. Melden ons bij het botenhuis, hier en daar worden wat tonnetjes gevuld met spullen die niet nat mogen worden. En dan gaan we gewapend met 3, 2 persoons kano’s naar de aanlegsteiger.

Jemig wat is zo’n 2 persoons ding nog zwaar zeg. Dat valt vies tegen. Gelukkig hoeven we er niet zo heel ver mee te lopen. Als de boten op de steiger liggen komt de vraag, wie gaat er bij wie?
Altijd weer een verrassing hoe zoiets opgelost wordt. De zwaarste achterin riep iemand. Oké, doen we. En dan? Wie bij wie? Ook daar werd vlot overeenstemming over bereikt en zo konden we aan het instappen beginnen. Een hoop gegiechel, maar uiteindelijk zaten we alle 6 in de boot en kon onze puzzel tocht beginnen.

Wel weer even wennen hoor. Het ritme te pakken zien te krijgen. Links, rechts, links, rechts. Als je allebei maar gelijk peddelt krijg je best een prima snelheid. Maar we zijn hier niet om records te varen dus we doen lekker rustig aan. Het is genieten, wat een geweldige omgeving, de wereld vanaf het water bekijken. Ik blijf het een prachtige ervaring vinden. Het is meteen of alles in standje ‘relax’ gezet wordt. Traag glijdt de wereld aan ons voorbij. Geen snelwegen, geen auto’s, geen hollende mensen, geen harde muziek. De natuur om ons heen zoals de natuur hoort te zijn. Echt super.
Het is zo leuk met deze groep uit varen te zijn. Het boekje wat we erbij kregen om de vaartocht te maken wordt eerst heel fanatiek gevolgd maar al snel blijkt dat we ook heel prima onze weg zonder ook wel weten te vinden. De vragen die we onderweg dienen te beantwoorden…haha….daar wordt flink mee gesjoemeld volgens mij. Wij vullen in elk geval wat melige antwoorden in. We horen aan het eind wel wie of er de vragen beter beantwoord heeft.

Als we halverwege de tocht flink wat vaart gemaakt hebben, maar behoorlijk uit de richting koersen, en we in de struiken verdwijnen komen we niet meer bij van het lachen. We weten de boot wel overeind te houden gelukkig. Als we eindelijk stil liggen schiet er naast onze boot ineens een fuut uit het water omhoog. Het lijkt erop alsof we het beest overvaren hebben. Gelukkig niet natuurlijk. Futen zijn namelijk prima onderwater zwemmers. We hebben hem hooguit gestoord in zijn zoektocht naar eten. Als we samen uitgelachen zijn proberen we de boot weer op koers te krijgen en zetten we er even flink de vaart in om onze mede vaargenoten weer in te halen.

Als we vlak bij een haventje zijn willen we toch met eigen ogen nog even de aanmeerpalen zien. Dat is namelijk één van de vragen. Hoeveel aanmeerpalen zijn er? Wij tellen er 6.
Zo duurde het dus een tijdje voor we de 2 andere kano’s hebben ingehaald. Gelukkig houden die een ‘winegum’ pauze en krijgen wij de kans weer aan te sluiten bij ze. Als we zo met 3 kano’s gezellig zij aan zij liggen te dobberen komen er ineens van allerlei kanten snellere boten aanvaren en moeten we snel maken dat we wegkomen van het midden van het water. We koersen op een zijarm aan als we enkele druppels voelen. We besluiten te schuilen onder de brug. De brug is wel 20 cm breed. Er passen net 2 kano’s onder. Hilariteit alom. Wij schuilen onder de overhangende boom naast de brug. Voor alle boten op z’n plek liggen is de bui al weer over en kunnen we verder peddelen. Nou ja…..dat ging zomaar niet want als er 1 persoon alle kano’s vasthoudt kun je peddelen tot je een ons weegt maar kom je nergens. Grapjas. Hihi….
Dat geeft meteen de sfeer in de groep weer. Gezelligheid, vrolijkheid, lol, af en toe serieus, respect, maar bovenal plezier met z’n allen. Veel te vroeg zijn we terug bij de haven en besluiten om nog een stukje door te varen. De tijd is nog niet om. We gaan een wat breder stuk van de Biesbosch in, maar moeten aan het eind toch weer terug keren en dezelfde weg terug varen. Om nog een hele ronde te maken daarvoor hebben we niet genoeg tijd.

Terug in de haven komt de uitdaging van het uitstappen. Ook daarvoor slagen we glansrijk. De boten brengen we netjes terug bij het botenhuis en genieten daarna van een welverdiende lunch. Dan merken we allemaal dat we toch best trek hebben gekregen van alle inspanning. De lunch die Eva voor ons meegebracht heeft smaakt iedereen prima.

Net als we aan onze wandeling willen beginnen komt er een donkere lucht aanzetten en gaan de sluizen open. We gaan schuilen in het restaurant. Een kwartiertje later is het weer droog en gaan we op zoek naar het ‘beverbord’ waar onze wandeltocht zou moeten beginnen. Het is een ontzettend leuk begin van een wandelpad. Met allerlei wetenswaardigheden over bevers, een burcht, info panelen, een uitkijktoren. Heel veel leuks kort achter elkaar en dan ineens is het over. Dan lopen we door een wel heel erg aangelegd parkachtig iets. De route in het boekje daar maken we niks meer van. Ergens een paaltje gemist of zo. We gaan off road verder en lopen door het bos, de modder, graspaden, dijkjes en komen uiteindelijk op het pad terecht bij de schilderclub die we eerder vandaag al vanaf de waterkant hebben zitten te bespieden. Toen vroegen we ons af, wat zouden ze schilderen? Of die vraag kregen we hier het antwoord, de schilderijen die ze vandaag gemaakt hadden stonden nog op de ezels. De cursus leider blijkt de man met de bakfiets te zijn die ik eerder vandaag heen en weer heb zien rijden. Hij heeft zijn plekje dus toch gevonden. De druk bellende dame van vanmorgen was een van de schilders.

Via het smalle pad, waar de schilderende dame lekker tactisch midden op was gaan zitten, lopen we in ganzenpas recht op het terras van het restaurant aan. We krijgen een gereserveerde tafel en kletsen nog wat na. De drankjes en hapjes smaken prima. De sfeer in de groep is geweldig, de humor die over tafel vliegt, het denken in plaatjes wat een aantal van ons doen, zorgt voor de nodige hilariteit. Het is zo gezellig. De tijd vliegt. De vele vragen die we aan elkaar gesteld hebben zijn beantwoord, de vragen van de puzzeltocht…….die zijn er een beetje bij ingeschoten. Het doet er niet toe. Het is bijna jammer om al weer naar huis te gaan. We bedanken Eva en elkaar voor de leuke dag en gaan allen huiswaarts. Het was geweldig.

Ik heb genoten en hoop jullie allen bij een volgende Funbreaks happening weer graag terug te zien.

Groetjes,

Anita